Erica Spindler

[Janka]

Też widziałam niepochlebne opinie i też zrezygnowałam z tych książek.

[giovanna]

To paranormal?
Tego nie wychwyciłam. U mnie są obie części i byłam ciekawa czy warto to brać. Ale teraz to już chyba w ogóle zrezygnuję.

Chyba, jacyś strażnicy z super mocami są i oczywiście zło, chyba pradawne moce, z którym walczą bohaterowie

[Duzzz]

Ok, dzięki

[myszka]

Mnie się podobają. Ale ja lubię paranormale.

[Janka]

"Naśladowca" - pierwszy tom cyklu, którego głównymi bohaterkami są Kitt Lundgren i Mary Catherine Riggio:

Książka bardzo mi się podobała, dobrze trzymała mnie w napięciu i zaciekawiła swoją tematyką.

Na Biblionetce uznana została za najlepszą książkę autorki i dostała nawet więcej punktów niż "Pętla", z czym nie mogę się zgodzić, bo jest fizycznie i technicznie niemożliwe, żeby cokolwiek było lepsze od "Pętli", a moim subiektywnym zdaniem "Naśladowca", choć jest książką bardzo dobrą, to "Pętli" nie dorasta nawet do pięt(-nastego rozdziału).

Głównych bohaterek, dwóch pań policjantek, zmuszonych okolicznościami do współpracy, nie polubiłam za bardzo, ale to nawet lepiej, bo dzięki temu mogłam bardziej skupić się na bohaterach pobocznych, którzy byli ciekawi i dobrze przedstawieni.
W spoilerze chowam szczegóły, które za dużo zepsułyby komuś, kto ma książkę w planach, więc proszę o wielką ostrożność przy zaglądaniu:

Spoiler:

Informacja o tym, że istnieje tom drugi, bardzo zepsuła mi końcową niespodziankę, bo, od pierwszej wzmianki o tym panu, od razu wiedziałam, kto okaże się psycholem-naśladowcą. Mógł okazać się również ofiarą lub zniknąć na końcu z innego powodu, ale intuicja oraz znajomość sposobu kombinowania autorki kazały mi na bank obstawiać wersję z psycholem.
Na szczęście był jeszcze "stary" psychol, czyli mentor i wzór do naśladowania dla "nowego" psychola. Jego w zasadzie też dałoby się zgadnąć, ale świadomie z tego zrezygnowałam, by choć trochę dać się zaskoczyć na końcu.
Gdy autorka na początku wprowadzała nowych bohaterów, czyli kilku policjantów i podawała o nich dużo szczegółów, to od razu byłam pewna, że jeden z nich będzie tym "ważniejszym" psycholem. I był. Starałam się nie zapamiętywać zbyt wielu szczegółów, ani ich nie analizować, żeby za bardzo sobie nie zepsuć końcówki, skoro już i tak miałam mieć zepsutą tym "nowym" psycholem. Dopiero po skończeniu książki przeleciałam całość jeszcze raz, by sprawdzić informacje o tym konkretnym policjancie. Tropów wskazujących dokładnie na niego było tak strasznie dużo, że teraz sama nie wiem, czy bym na niego postawiła, czy raczej bym stwierdziła, że on jest za mocno wskazywany palcem i pewnie ktoś inny, mniej podejrzany, na końcu okaże się być naszym głównym psycholem.

Pod koniec książki zaczęłam już lubić obie główne bohaterki, dlatego z wielką chęcią sięgnęłam po następne tomy.

Wybiegając w przód, mogę powiedzieć, że odradzam

Spoiler:

wszystkim panom zadawanie się z M. C. Riggio.
Omijajcie ją z daleka!
No chyba że macie ochotę być zabijani, porywani albo mieć inne przykre przeżycia.

[Janka]

"Złodziej tożsamości" - drugi tom cyklu, którego głównymi bohaterkami są Kitt Lundgren i Mary Catherine Riggio:

Było super. Śmiało mogę zacytować samą siebie, że: "Książka bardzo mi się podobała, dobrze trzymała mnie w napięciu i zaciekawiła swoją tematyką."

Właściwie była nawet lepsza niż tom pierwszy.
Początkowo trochę słabo się rozkręcała, ginęło bardzo dużo osób w krótkim czasie, ale akcja nie posuwała się do przodu. A za to, jak się potem zaczęło dziać, to musiałam się mocno trzymać, żeby mnie z kapci nie wyrwało.
Na końcu, podczas ważnej akcji, gdy zagrożone było życie kilku osób i nie wiadomo było, czy uda się pokonać mordercę, napięcie było takie, że w ogóle nie było możliwe, bym się choć na chwilę oderwała od czytania. Już bardzo dawno nic mnie aż tak mocno nie wciągnęło.

Byłam całkowicie pewna, że zgadłam, kto okaże się mordercą, a tymczasem nic z tego. Nawet nie byłam w pobliżu. Przeoczyłam wszystkie tropy. Stawiałam na całkiem inne rozwiązanie i myślałam, że winnym okaże sie ktoś, kto tylko raz i całkiem króciutko był wymieniony z nazwiska.

Spoiler:

Jednak pani Spindler wybrała, podobnie jak w wielu jej innych książkach, kogoś, kto cały czas brał udział w akcji.

Podobnie jak w tomie pierwszym i wielu innych książkach autorki, obie panie policjantki nie wykazywały się zbytnim profesjonalizmem w swej pracy śledczej. Cały czas coś ważnego robiły, o wielu ważnych sprawach dyskutowały, jednak nie panowały nad wszystkim. Bardzo dużo wątków pozostawiały nie sprawdzonych i bardzo dużo tropów omijały z daleka. Gdyby poświęciły więcej uwagi szczegółom, to książka byłaby krótsza, a morderca nie miałby szansy zabić aż tylu osób. Ale nie będę się dłużej czepiać, bo w porównaniu do wielkich błędów popełnionych przez policjantów w innych książkach autorki, tutaj było prawie perfekcyjnie.

Podsumowując, cały cykl o dwóch paniach policjantkach uważam za niezwykle udany, wciągający i po prostu bardzo dobry.

[Janka]

"Krwawe wino" dobra, ale niedopracowana. Trzyma w napięciu bardzo długo, a potem się plącze, niedomaga i nie wyjaśnia wszystkiego, co powinna.

"Krwawe wino" od lat nie dawało mi spokoju, więc w końcu powtórzyłam książkę, żeby sprawdzić, czy nadal będę miała jakieś kłopoty z zaakceptowaniem rozwiązania niektórych wątków kryminalnych.
I tak, nadal mam. Może nawet jeszcze większe niż przy poprzednim czytaniu.
Książka jest bardzo dobra i bardzo dobrze trzyma w napięciu, a jedynie parę drobiazgów jest takich, że mi w tym wszystkim przeszkadzają.
Pierwszą sprawą jest to, że

Spoiler:

gdy ktoś sam zgłasza się do pana policjanta z karkołomną teorią co do wydarzeń sprzed dwudziestu pięciu lat, on niczego nie kwestionuje ani nie sprawdza. Wierzy we wszystko bez zastrzeżeń. A wystarczyłoby zapytać o potwierdzenie faktów jakiejkolwiek innej osoby, która była wtedy uczestnikiem wydarzeń, np. swojego starszego brata.

Jeszcze dziwniejsze bylo dla mnie to, co okazało się prawdziwym wytłumaczeniem starych wydarzeń.
Ostrożnie ze spoilerem, bo jest w nim całkowite rozwiązanie zagadki.

Spoiler:

Grupa przyjaciół regularnie spotykała się w celu organizowania orgii seksualnych. Prowodyrką i najważniejszą uczestniczką tych spotkań była kobieta mająca sześciomiesięczne dziecko. Czyli te spotkania musiały odbywać się w czasie gdy ona była w ciąży, potem w czasie jej połogu i gdy była matką karmiącą niemowlaka. Serio? Nie twierdzę, że kobieta przed samym porodem lub w połogu nie może być atrakcyjna seksualnie dla wszystkich mężczyzn w okolicy, ale czy w tym czasie jej hormony nie działałyby tak, że ona miałaby inne priorytety?
Po drugie, grupa osób, które się spotykały na te orgie, była biznesmenami działającymi w tej samej branży, czyli konkurentami. Fakt, że ich przyjaźń była aż tak silna, by zamieniać się żonami, również wydaje mi się mało prawdopodobny.
I ostatnia sprawa, pani, która była pomysłodawczynią orgii oraz jej mąż, który uwielbiał te orgie w takim samym stopniu jak ona, byli w sobie niesamowicie mocno zakochani. W sobie i w swoim malutkim synku. Świata poza sobą nie widzieli. Ona dla niego porzuciła nawet niecne plany, które były powodem do poderwania go. Miłość nie była częścią uknutej intrygi, ale się jej przydarzyła. Wydaje mi się strasznie nieprawdopodobne, że właśnie ta para, tak mocno w sobie zakochana i maksymalnie szczęśliwa, musiała szukać dodatkowych rozrywek poza małżeństwem.

Dlatego właśnie nadal uważam, że "Krwawe wino" jest książką bardzo, bardzo dobrą, ale pod pewnymi względami przekombinowaną.