Nikt nie jest jak Daemon Black.
Gdy się uparł, że udowodni mi swoje uczucia, nie żartował. Już więcej w niego nie zwątpię. Teraz, gdy najtrudniejsze za nami, cóż… jesteśmy ze sobą znacznie bardziej spontaniczni. Ale nawet on nie może ochronić swojej rodziny przed niebezpieczeństwem związanym z uwolnieniem ukochanych.
Po wszystkim co się stało, nie jestem już tą samą Katy. I nie jestem pewna, jak to się skończy. Gdy każdy krok ku prawdzie zbliża nas do tajemniczej organizacji, odpowiedzialnej za torturowanie i testowanie hybryd, zdaję sobie sprawę, że dobre zakończenie nie istnieje. Śmierć kogoś bliskiego jest nadal świeża, pomoc przybywa z najmniej spodziewanego źródła, przyjaciele stają się dla nas śmiertelnym zagrożeniem, ale my nie możemy zawrócić. Nawet jeśli wynik tego starcia zniszczy nasze światy na zawsze.
Skoro wcześniej pisałam trochę na temat cyklu Lux, postanowiłam wspomnieć również o powieści „Opal”, która stanowi konsekwentną kontynuację przygód Katy i Daemona.
W gruncie rzeczy „Opal” nie wnosi niczego nowego do tego cyklu, przez co może wydawać mniej atrakcyjną częścią na tle pozostałych. Akurat to mi nie przeszkadzało, ale może dlatego, że czytałam po dłuższej przerwie, co z perspektywy czasu uważam za dobre rozwiązanie. Być może chodziło o to, że nie miałam zbyt wielkich oczekiwań, spotkawszy się wcześniej z taką a nie inną opinią. W każdym razie nie poczułam się zawiedziona. Poza tym spędziłam przyjemnie czas na lekturze tej książki, a to najważniejsze.
Z drugiej strony zaś w powieści „Opal” nie brakuje akcji, a zatem praktycznie cały czas coś się dzieje. Tyle że nie ma jakiegoś szczególnego zaskoczenia ani nadmiernie nieprzewidzianych zwrotów akcji. Dodatkowo przy tym Katy i Daemon coraz bardziej się docierają, chociaż nie brakuje pewnych nieporozumień oraz kłótni, lecz coraz lepiej sobie radzą. No i próbują stawić czoło rzeczywistości, mierząc się z zagrożeniem, jednocześnie przy tym usiłując pomóc Dawsonowi w odzyskaniu ukochanej. Ponadto ponownie pojawia się Blake, który wprowadza sporo zamieszenia oraz wątpliwości. W rezultacie okazuje się intrygującą postacią i w pewien sposób się wyróżnia swoją niejednoznacznością. Aczkolwiek ta cała tak zwana dziecięca mafia także była całkiem interesująca i nie miałabym nic przeciwko temu, aby ten wątek został trochę bardziej rozwinięty. To mogłoby być ciekawe.
Przy okazji nie da się nie zauważyć, że pewne niedociągnięcia stają się wyraźniejsze, lecz niespecjalnie to rzutuje na tę opowieść i równocześnie przy tym nie wyróżnia to jej nadmiernie na tle innych. To trochę tak, jakby dokładniej rozpracować pewne wątki, a wtedy można byłoby stworzyć coś poważniejszego. Ale jest, jak jest...
Jedna rzecz mnie jedna zaskoczyła, a mianowicie na początku historia toczy się zimą i w pewnej chwili Katy decyduje się na lepienie bałwana, a następnie do niej dołącza Daemon. Jakoś to wszystko zostało opisane tak przekonująco, że jak wyjrzałam przez okno, to się zdziwiłam, że nie ma tam śniegu.
Tak czy owak, w moim odczuciu „Opal” wyszedł nieźle Jennifer L. Armentrout. W każdym razie mi dobrze się to czytało. Z kolei końcówka zdecydowanie skłania do szybszego sięgnięcia po następny tom.
