Meagan McKinney

[Nocny Anioł]

skleroza nie boli

[szuwarek]

Mam to z biblioteki...

[Duzzz]

W Lodowej pamiętam, że on na początku był troszkę śfiniowaty, a potem jak się dowiedział co zrobiła nie był za szczęśliwy, ale dalej jakoś nie mogę sobie przypomnieć czy coś jeszcze było. Raczej znośne te jego 'humory' były

Mam podobnie

Sol, skoro obie z Kawą jesteśmy zgodne to nie ma zlituj, musisz przeczytać

W Gwieździe Aranu jest jedna cudowna scena, którą zapamiętałam, jak czytałam książkę pierwszy raz, tak ze dwadzieścia lat temu (potem sobie nie mogłam przypomnieć, co to za książka, ale w końcu trafiłam na nią, nawet nie pamiętam jak).

Otóż bohater, na jakiejś egzotycznej wyspie, na którą porwał bohaterkę, namawiał ją usilnie na konsumpcję bananów, przyglądając jej się przy tym obleśnie. Dziewczyna nie wie, o co mu chodzi, wszak nie ma doświadczenia, aż którejś bezsennej nocy olśniewa ją i postanawia mu za to odpłacić. I voila:

Spoiler:

Do śniadania Aurora włożyła suknię z tak przezroczystej gazy, że gdyby nie koszulka pod nią, można by dojrzeć kolor jej skóry. Dekolt był bardzo - może nawet jak na współczesną modę - za bardzo - wycięty i uwodzicielsko podkreślał wypukłość jej biustu. Być może w innej sytuacji nie miałaby odwagi włożyć tak nieskromnej sukni. Ten ranek był jednak szczególny.

Podeszła pewnym krokiem do stołu, przy którym siedział już Vashon. Nie patrzył na morze. Ku swemu wielkiemu zadowoleniu spostrzegła, że przywarł wzrokiem do jej ciała i przygląda się jej prawie z osłupieniem. Pomyślała, że gdyby naprawdę była odważna, pochyliłaby się nad nim i jednym palcem zamknęła mu te rozdziawione usta. Tego jednak ranka miał on jeszcze zobaczyć niejedno, usiadła więc i obdarzyła go promiennym uśmiechem.

- Piękny dzień, prawda? Szczęściarz z ciebie, że masz Mirage. - Pochyliła się nad stołem. Jego wzrok powędrował tam, gdzie się spodziewała. Z trudem powstrzymała się, by nie zakryć dekoltu rękami i nie uciec do siebie, ale była zbyt zła, aby się teraz wycofać.

Spojrzała na stół i udała, że dopiero teraz dostrzegła banana. Przeciągnęła po nim palcem, patrząc spod oka na Vashona.
Szczęka opadła mu jeszcze niżej. Gdyby pocałowała owoc, pewnie umarłby z wrażenia. Najchętniej wepchnęłaby mu go prosto w nos.
Zamknął usta i podniósł wzrok. Popatrzył na nią z niedowierzaniem.

- Jesteś dziś w zaskakująco dobrym humorze - powiedział.
- A dlaczego miałabym być w złym? - spytała, kładąc ostentacyjnie serwetkę na kolanach.
- Nic takiego nie powiedziałem - odparł z wahaniem.
- Jestem głodna jak wilk. - Ponownie powoli przeciągnęła palcem po bananie.
- A ty?
- Co ja?
- Nie jesteś głodny?

Spojrzał jej wyzywająco w oczy i skinął głową.

Wzięła banana do ręki. Powoli, jak gdyby nie jadła co najmniej od paru dni, zdjęła skórkę, delektując się wyłaniającym się spod niej widokiem miąższu. Zerknęła na niego i ucieszyła się, widząc jego pełną oczekiwania minę. Nie wiedział, że ona czeka na to, co się stanie, z jeszcze większym napięciem. Nerwowo oblizała wargi, nie zdając sobie sprawy z tego, jak to musi wyglądać.

Uśmiechnęła się lekko i odszukała ręką tasiemkę przywiązaną do paska sukni. Namacała zawieszone na niej nożyczki i nie spuszczając z niego oka, szybko wyjęła je i przecięła banana na pół.

Omal nie zerwał się z krzesła. Choć nie widziała, co się dzieje pod stołem, była pewna, że instynktownie ścisnął nogi. Zadowolona z siebie, odłożyła rozcięty owoc i wstała.

- Ty łajdaku - powiedziała, ledwie panując nad sobą.

Uwielbiam tę scenę.

O losie kochany! Koniecznie muszę to przeczytać! Vip, dzięki za ten 'owocny' fragment

[•Sol•]

Duz Ty chyba sie dobrze czujesz w roli zarządzającej moimi lekturami
Przeczytam
I to to co reklamuje Vip też już mam ochotę

[Duzzz]

Wiedziałyście o tym?

http://www.wwltv.com/story/local/2015/09/11/14370580/

[Agrest]

Było parę razy

Już pewnie wyszła, swoją drogą.

[Duzzz]

Pewnie tak, ale dalej nic nie napisała.
Jak zobaczyłam, że dostała 3 lata i jeszcze co ona zmalowała to mi szczęka opadła

[Agrest]

Może napisała, ale nie wiadomo, czy by ją wydali pod tym samym pseudonimem. Może kryć się pod innym

[Duzzz]

Zła reputacja by się ciągnęła
Znając jednak życie to pewnie tak by to przerobili, że byłoby to jej atutem, a nie wadą.

Z drugiej strony nie wiem czy ktokolwiek zaufa jej jeszcze i nie będzie się obawiał czy komuś książki/tekstu czy pomysłu nie skradła. Chyba pozostaje jej już tylko self publishing.

[lila_2603]

Co jakiś czas sprawdzam czy jedna z moich ulubionych autorek romansów wydała coś nowego, o jej przestępczej działalności dowiedziałam się niedawno. Jak mogła mi to zrobić! jako jedna z nielicznych tworzy tak wyrazistych , władczych bohaterów, jej książki kipią od emocji, chemia między bohaterami przyprawia o zawrót głowy. Nie mogę pogodzić się z myślą , że osoba o takiej wyobraźni mogła narobić takiego bigosu.
Została skazana w 2010, jednak ostatnią powieść wydała dużo wcześniej, nie jestem więc pewna czy jej brak dalszej działalności literackiej jeśli ścisłe związany z jej skazaniem.

[Kasiag]

Zdecydowanie nie wolno zrażać się do autora/autorki po jednej przeczytanej książce. Zdecydowanie warto dawać drugie szanse.
Gdybym tak bowiem nie postąpiła, nie sięgnęłabym po "Łowców fortun" i pozbawiłabym się wielu emocji. Nie poznałabym historii Lavinii i Edwarda, a tym samym nie przeczytałabym jednego z najlepszych romansów historycznych, jakie kiedykolwiek wpadły w moje ręce.
A wszystko to straciłabym , gdybym uprzedziła się do autorki, po pierwszym nieudanym podejściu, dodajmy, że ładnych parę lat temu.
I jako, że tamto podejście wspominałam tak, a nie inaczej, do tego tytułu podeszłam z nieco mieszanymi uczuciami. Jednak już po kilku zaledwie stronach wiedziałam, że tym razem będzie bardzo dobrze. Wsiąknęłam całkowicie w świat wykreowany przez autorkę, i w emocje, które stanowią o sile tej książki.
Doskonałe, dopracowane w każdym szczególe kreacje bohaterów, sprawiają, że całą historię się nie tyle czyta, co ją współodczuwa i w niej uczestniczy.
Ponadto, bohaterowie wcale nie są idealni, mają mnóstwo wad. Szczególnie Edward, ze swoją nieustępliwością i bezwzględnością. Momentami wydaje się być wręcz pozbawiony uczuć. Wraz z Lavinią przeżywamy więc wszystkie etapy, frustrację, zagubienie, strach o przyszłość, a w końcu rezygnację. A jednocześnie rozumiemy jej fascynację, tym wydawałoby się zimnym mężczyzną, bo tak jak ona dostrzegamy, to co zdaje się być ukryte w środku.
Jednym słowem piękna historia o miłości, która leczy chore dusze. Może to i banał, ale tak pięknie przedstawiony, tak wiarygodnie opowiedziany przez autorkę, że czytając wierzy się we wszystko całym sercem.

A oprócz Lawinii i Edwarda, mamy jeszcze dwie pary poboczne, z których szczególnie jedna zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jeśli mam być szczera, to w moim prywatnym rankingu wygrywają nawet z parą głównych bohaterów. Mowa o Daisy, czyli kalekiej siostrze Edwarda i lekkoduchu Montym, przyjacielu Lawinii. Z ogromną chęcią przeczytałabym książkę, z nimi w roli głównej, bo czuję spory niedosyt.

Nigdy nie sądziłam, że napiszę tak o tej autorce, ale z wielką ciekawością sięgnę po inne jej tytuły. Łącznie z tym czytanym przed laty, może dziś mój odbiór będzie zupełnie inny

[Ancymonek]

Lubię tą autorkę z racji mojej słabości do śfiń i tendencji pani McKinney do kreowania śfiniowatych bohaterów

"Łowcy fortun" mi się podobały. Zresztą wszystkie jej historyki darzę sympatią. Co do "Łowców fortun" to też bardzo przypadła mi do gustu para drugoplanowa. Nawet żałowałam, że ich historia nie jest jeszcze bardziej rozbudowana.


A mogę zapytać, która książka autorki tak Cię do niej zraziła?

[LiaMort]

patrz, żem tego jeszcze nie czytała.

[Księżycowa Kawa]

„Łowcy fortun” to niezła pozycja, a Edward może być pomimo swojego charakterku

[Kasiag]

A mogę zapytać, która książka autorki tak Cię do niej zraziła?

Oczywiście
To była Niegodziwa czarodziejka, ale teraz myślę, że chyba trzeba by było dać jej drugą szansę

[Ancymonek]

Faktem jest to, że w "Niegodziwej czarodziejce" bohater jest naprawdę mocno śfiniowaty (nawet jak na moje standardy)

Ja lubię jej "Lodową pannę"

[Karina32]

Czytałam i "Lodową pannę" (ocena 6/10) i "Czarodziejkę" (ocena 7/10) i nic z nich nie pamiętam Ale chyba było średnio patrząc na oceny

[Ancymonek]

Karina McKinney jak dla mnie pisze mocno charakterystycznie

Ja ją lubię, bo ona ma tych bohaterów takich jakich uwielbiam, czyli śfiniowatych

Jakbym miała ocenić jej historyki, to pewnie wszystkie oceniłabym w granicach 6-8/10

Mam do autorki sentyment jakiś po prostu

[Karina32]

Będzie sobie trzeba kiedyś odświeżyć, tylko kiedy

[Ancymonek]

Też by mi się przydało, tylko właśnie - pytanie: kiedy?

[Kawka]

Meagan McKinney "Księżycowa Dama"

Księżycowa Dama - tak przez prasę została nazwana nieuchwytna złodziejka kosztowności należących do wyższych sfer. Nikt nie podejrzewa, że jest nią Mystere - skromna panna na wydaniu, siostrzenica popularnego iluzjonisty, ulubieńca snobistycznych elit Nowego Jorku. Jedynie Rafael Belloch – bogaty konstruktor kolei i przedsiębiorca - dostrzega, że dziewczyna jest tą samą złodziejką, która przed dwoma laty okradła go w podejrzanej dzielnicy miasta.

To moje pierwsze zetknięcie z tą autorką, więc jak zazwyczaj w takim przypadku, nie za bardzo wiedziałam, czego się mogę spodziewać. Najkrócej rzecz ujmując – było dobrze.

Sama historia jest wartka i przyjemna w odbiorze – tajemnice i przygody bohaterów sprawiają, że książkę czyta się szybko i bez problemów. Nie ma dłużyzn i zbyt rozwlekłych opisów. Wszystko jest skondensowane na 319 stronach, co jest odpowiednią objętością dla tej historii.

Liczne humorystyczne epizody i lekkość stylu autorki sprawiają, że wątek miłosny nie jest dominujący. Częste salonowe intrygi, typowe sceny balów i opisy życia ludzi z wyższych sfer nie nudzą przewidywalnością, jak to często się dzieje w romansach. Czas i miejsce akcji są dość nietypowe – końcówka XIX w. w USA. Powieść porusza też kwestie rewolucji przemysłowej, opowiada o fortunach które powstały wskutek bezdusznych działań wielkich przemysłowców i bankierów, jak również o biedzie i wyzysku, co muszę przyznać, jest bardzo dobrym posunięciem autorki i dodaje wartości tej książce.

Postacie wykreowane przez McKinney są ciekawe. Żadna z nich nie jest kryształowa, a mimo to da się lubić prawie wszystkich (nawet wredną matronę, Caroline Ashton). Bardzo ładnie przedstawione są motywy działania bohaterów i wpływ jaki na nich wywarły trudne doświadczenia życiowe. Ten aspekt powieści wydaje się być wiarygodny.

Pod względem warsztatu literackiego jest dobrze. Całość jest przemyślana i ma swoje punkty kulminacyjne, akcenty rozłożone są prawidłowo, wątki pociągnięte i doprowadzone do końca (za wyjątkiem jednego, który zostawił autorce furtkę do kontynuacji i pozostawia uczucie lekkiego niedosytu).

Jedynym widocznym minusem jest dla mnie szczątkowość scen erotycznych. Nie wiem czy zawinił tłumacz (wycinając sporo), czy to autorce nie starczyło wyobraźni, ale mam wrażenie, że sceny te są niedopracowane i zbyt ogólnikowe.

To zdecydowanie nie jest banalny romans historyczny i choć nie ma w tej książce zadęcia i moralizatorstwa, to bardzo delikatnie przemyca pewne zagadnienia, które mogą zmusić czytelnika do refleksji. Dla mnie zasłużoną oceną jest: 8/10, bo to było bardzo pozytywne doświadczenie i na pewno sięgnę po inne książki tej autorki.

[Kawka]

Meagan McKinney "Zamek na wrzosowisku"

Alexandra po śmierci ojca – znanego lekarza, zajmującego się głuchoniemymi, boryka się z problemami finansowymi. Kiedy nadarza się więc okazja podjęcia pracy z upośledzonym mężczyzną, który przestał nagle mówić, dziewczyna nie namyślając się wiele, chętnie decyduje się podjąć wyzwanie. Na miejscu okazuje się, że domostwo lorda Newella (starszego brata pacjenta), nie napawa optymistyczną atmosferą, a sam lord nie jest pozytywnie nastawiony do młodej kobiety.

Moje pierwsze skojarzenie po lekturze "Zamku…" to liczne odniesienia do "Wichrowych wzgórz", "Ivanhoe" i innych dzieł literackich. Ta książka jest mroczna i ponura, wręcz chwilami depresyjna. Klimatyczna, to też dobre określenie. Akcja zaczyna się jesienią i trwa zimą, dominują mroczne plenery, klaustrofobiczne korytarze zamku, a jednym z głównych wątków jest obecność ducha, który utrudnia życie mieszkańcom zamku. Sceneria jest trochę tajemnicza i niepokojąca. Cała powieść ma mroczny klimat, co powoduje, że tajemnica ducha trzyma w napięciu do końca.

Główny bohater jest strasznym dupkiem, przynajmniej początkowo nie daje się polubić. Jest arogancki, wyniosły, pogardliwy i zimny. Dopiero po czasie zaczyna wykazywać jakieś ludzkie odruchy. Bohaterka, jak na mój gust, trochę zbyt wyemancypowana i uparta ale w sumie fajna. Ich wzajemna relacja rozwija się powoli ale systematycznie. Nie ma wielkich fajerwerków i dramatycznych zwrotów akcji.

W zasadzie pierwsza połowa książki wlecze się sennie i monotonnie, skupiając głównie na opisach mroczności zamczyska i dokonaniach ducha. Dopiero po połowie zaczyna się robić naprawdę ciekawie. Wszystkie intrygi powoli nabierają rumieńców, a sama historia robi się po prostu ciekawsza. Stopniowo autorka zdradza mroczną przeszłość bohatera i czytelnik dowiaduje się o tym wraz z bohaterką. Zdecydowanie druga połowa bardziej mi się podobała.

Pomysł na romans w takim stylu może był trochę karkołomny (ze względu na klimat) ale naprawdę mimo iż nie jest to arcydzieło, to powieść bardzo się wyróżnia na tle innych. Już za samą oryginalność należy się plus. Ta książka to coś zupełnie innego, świeżego w zalewie romansów jak od sztancy. Myślę, że ta powieść utkwi mi w pamięci na dłużej za sprawą unikatowego klimatu i podejścia autorki do tematu parapsychologii.

Było baśniowo i mrocznie, intrygująco, to zdecydowanie ciekawe doświadczenie czytelnicze. Dla mnie 7/10, bo choć nie wszystko mi w tej książce przypadło do gustu, to jest jednak dość dobra.

[Duzzz]

Kawko, podrzucisz opinie do działu z recenzjami?

[Kawka]

Komentarz, żebym wiedziała, że uzupełnione, a recenzje są w odpowiednim dziale.

[Kawka]

Meagan McKinney "Niegodziwa czarodziejka"

Kayleigh przeżyła tragedię. Była świadkiem morderstwa siostry bliźniaczki, a sama cudem uniknęła śmierci. Mordu dokonał kuzyn, który chciał pozbyć się sióstr i zagarnąć cały ich rodowy majątek. Kayleigh porzuca więc ukochaną Szkocję i udaje się za ocean, do nowego świata. W dusznym Nowym Orleanie, aby zarobić na chleb, para się złodziejstwem. Niestety, pewnego dnia postanawia okraść niewłaściwego człowieka. St. Bride nie należy do osób, które łatwo odpuszczają, więc gdy udaje mu się złapać ponętną złodziejkę, zamiast oddać ją w ręce sprawiedliwości, ma co do niej inne plany.

Miałam już wcześniej do czynienia z McKinney więc można powiedzieć, że nie jest to jej pierwsza książka, która trafiła w moje ręce. Na pewno jednak najdziwniejsza.

Głównym wątkiem tej historii są ciągłe tarcia pomiędzy główną parą, czyli coś, co zazwyczaj dobrze się sprawdza w romansie. Niestety, w tym przypadku jest inaczej. W połowie książki już byłam znużona ciągłą wojną bohaterów, ich wzajemną niechęcią i równoczesnym pożądaniem. Miałam wrażenie, jakbym oglądała meksykańską telenowelę – milion kłótni bez sensu, godzenie się, gorące pocałunki i za chwilę odpychanie. Można grać tą konwencją ale nie przez całą książkę. Mam wrażenie, że autorce zabrakło pomysłu jak poprowadzić fabułę, więc skupiła się na tych emocjonalnych huśtawkach bohaterów, a zwłaszcza bohaterki. Poza tym, praktycznie niewiele się działo.

Czasem nie rozumiałam postępowania Kayleigh. Zmieniała zdanie średnio co pięć minut, podobnie jak St. Bride (a tak poza tym, to chyba przeoczyłam jak on miał na imię, bo wydaje mi się, że bohaterka nawet podczas miłosnych uniesień zwracała się do niego oficjalnie). Wymęczyła mnie pokrętna logika tej bohaterki, czego przykładem jest układ z Quinnem. Dała się mu szantażować jak ostatnia idiotka, narażając na większe niebezpieczeństwo, niż gdyby powiedziała o wszystkim swojemu obrońcy, który już wiele razy udowodnił, że można mu zaufać, nawet gdy czasami bywał dupkiem.

Nie za bardzo wierzę w ich HEA. Oni się praktycznie przez całą powieść nienawidzą i pożądają na przemian ale o miłości jest może ze dwa zdania. Brak mi porządnych wyznań, konkretnej sceny końcowej, gdzie są te słodkie rozrzewniające wyznania itp. Zakończenie jest takie suche i dość obcesowe, prawie jak u Deveraux.

Na kolejny minus zaliczam sceny erotyczne. Nie wiem czy to wina autorki, czy tłumacza, ale wyglądają na konkretnie pocięte. Poza tym bohater nie zrobił na mnie wrażenia dobrego kochanka. Jego gra wstępna ogranicza się do pocałunków, ewentualnie miętoszenia piersi i włożenia penisa bez sprawdzenia czy kochanka jest na to gotowa. Na pewno nie jest są to dobrze opisane sceny erotyczne.

Sporym plusem są obrazowe opisy gorącej Luizjany, życia na plantacji i bardzo klimatycznego Nowego Orleanu. Pozwalają się przenieść w wyobraźni do tych wszystkich miejsc i wczuć w nastrój.

Mimo wad, książkę całkiem nieźle się czyta, w czym pomagają dość krótkie rozdziały i lekki styl autorki. Niestety, biorąc pod uwagę wcześniejsze jej powieści, chyba miałam zbyt duże oczekiwania w stosunku do tej książki. Liczyłam na pasjonującą historię z przygodą w tle, pełną namiętności i sprzecznych emocji, a dostałam dobrego, choć niezbyt porywającego średniaka.

Podsumowując – to całkiem dobry romans ale bez wielkich fajerwerków, dlatego moja ocena to 7/10.