Forumowy poradnik związkowy

[Kat]

bezlitosna?? ona jest niemozliwa... ciekawe ilu by sie zglosilo

[Lorelei]

Do Dorotki całe tłumy

[paola198618]

No na pewno

[pinksss]

i skończysz z nożem w plecach jak dziewczyny z Mr Perfect

[Lena 872]

ale z tą szansą na trzeci zawał nie głupi pomysł

[Anielica]

I jeszcze uczulenie na coś Na przykład na białko, sezam, słonecznik... może na jakies przyprawy

[Jadzia]

Ta akurat rozmowa to już chyba była w innym temacie

[Anielica]

Ta, ale w innym kontekście



w kazdym razie tak na serio to nie wyobrażam sobie szukania kogoś przez ogłoszenie matrymonialne... To takie... dziwne.

[Dorotka]

A szukanie kogoś przez Internet jest lepsze? Tyle tylko, że ogłoszenia matrymonialne w gazetach czy też same biura matrymonialne trącą myszką.

[Jadzia]

Ale z drugiej strony to lepiej powiedzieć - poznałam go przez biuro matrymonialne, niż - poznałam go przez internet.... Tak mi się przynajmniej wydaje.

[Kat]

ogolnie i ten sposob i ten jest dziwny... i tak mozna ludzi oszukac i tak - dlatego chyba lepiej poznawac w realu... tylko tak naprawde, czasem mi sie wydaje, ze nie sposob poznac druga osobe. nawet po latach moze ona nas czyms zaskoczyc i to niekoniecznie czyms dobrym.

ja w kazdym razie jakos na zwiazek niespecjalnie czekam. dobrze mi samej. no moze chcialabym miec jakiegos dobrego kumpla, z ktorym mozna by bylo gdzies wyjsc, pobawic sie, poprzytulac, ale na uzeranie sie z facetem w stalym zwiazku?? niieeeeee, nie mam ochoty

[kasiek]

poznałam przez Internet ale umówiłam się w realu , tak czy siak trzeba sie spotkać , bo Internet to tylko poczatek znajomości



ja tam sie przyznaję, pare razy umówiłam sie z facetami poznanymi przez Internet, i było czasami straszno , czasami zabawnie a czasami .....



i mnie raczej nikt nie oszukał no poza takim jednym co to miał nieczyte intencje, chyba się nie dokońca zrozumieliśmy o co chodzi , ale reszta byała w porzadku, i nie załuję , będę miała co przyszłym pokoleniom opowiadać

[Kat]

ja tez sie z jednym spotkalam po tym jak na necie go poznalam. pech chcial, ze facet sie spoznil i poznalam innego... do dzis zaluje, ze nie wzielam jego numeru - calkiem fajny byl no i jak czekalismy na swoje randki w ciemno, dobrze nam sie gadalo... z tamtym bylo ok, ale nie zaiskrzylo - przynajmniej z mojej strony...

[Lorelei]

A ja przez internet to poznałam tylko koleżankę

Z 5 lat temu i do te pory jest kontakt Nawet u niej byłam i vice versa

[kasiek]

oni zazwyczaj są ok , bo jednka przed takim spotkaniem się sporo rozmawia , no chybaże czasami takie hup siup , wiec troche widomo czego można się spodziewać

[Dorotka]

Wydaje mi się, że kiedyś było łatwiej, bo nie było mody na wolne związki czyli tak naprawdę na życie na kocią łapę. Jak już zaiskrzyło i zaczynałaś się z kimś spotykać na poważnie, to rozumiało się samo przez się, że to zmierza do ślubu. A teraz para musi się najpierw wypróbować, pomieszkać ze sobą parę lat, zastanowić się czy warto. Kiedyś jak już zapadła decyzja o ślubie, to weselisko odbywało się w przeciągu kilku miesięcy, a teraz czeka się rok albo dwa, bo upatrzona sala weselna jest zaklepana na najbliższe 24 miesiące. Czy to aby nie przesada? Naprawdę warto tyle czekać, żeby zaiponować gościom? Przecież po dwóch latach czekania uczucia w większości związków zaczynają stygnąć. I gdzie w tym wszystkim romantyzm? A poza tym, to jak juz żyję z kimś pod jednym dachem rok albo dwa [a bywa, że dużo dłużej], śpimy razem, budzimy się razem, jesteśmy razem w piątek czy świątek i znamy się od podszewki, to co ten ślub nam da? Wspólne nazwisko? Wspólne rozliczenia podatkowe? No, co więcej? Wydaje mi się, że niewiele.

Można się spotykać nawet kilka lat, można spędzać ze sobą mnóstwo czasu, ale jeśli się ze sobą nie zamieszka na stałe, to po ślubie taka para zaczyna przeżywać wszystko na nowo. znów jest ta ekscytacja, która towarzyszyła związkowi w początkowej fazie, bo dzieje się coś nowego. I znów temeratura uczuć rośnie.

Moi sąsiedzi pobrali się właśnie po 8 latach wspólnego mieszkania. Nic się u nich nie zmieniło poza wspólnym nazwiskiem i obrączką na palcu. Są ze sobą, bo są, ale jakoś nie widać, żeby byli specjalnie szczęśliwi.

Niby mówi się, że nie poznasz drugiego człowieka, jak z nim nie pomieszkasz , ale tak naprawdę, to można z kimś być 10 albo 20 lat i go nie znać. Popatrzcie na Marcinkiewicza. Jeszcze nie tak dawno wychwalał żonę pod niebiosa, opowiadał wszem i wobec jak to ją kocha i jaką razem stworzyli cudowną rodzinę. I co? Spotkał młodą, ładną dziewczynę i to wszystko przestało się liczyć. Bo się zakochał i stracił głowę. Ot co!



A tak naprawdę, to mieszkanie na próbę jest doskonałą wymówką dla facetów, bo zapewniają sobie w ten sposób maximum przyjemności przy minimum odpowiedzialności. Niby bawimy się w dom, ale jak by co, to zawsze można spakowac walizki i dać drapaka. Mają dziewczynę do łóżka, do garów, do prania skarpetek, a jak się im znudzi, to zawsze mogą powiedzieć: <span style="font-style: italic">sorry, ale to już nie to</span> i poszukać sobie nowej.

[pinksss]

a tutaj to naprawdę w grę wchodzi ambicja dziewczyny żeby się oblec w tę kiecę i poparadować z obrączką facetom może ślub do niczego ale kobietom to w naszym pięknym kraju jeszcze długo będzie zależało- nie tylko w naszym, obejrzyjcie pierwsi lepsza amerykańską lub angielska komedyjkę o tematyce choć zahaczającej o ślub- pierścionek zaręczynowy to przedmiot prawdziwego kultu. coś w tym musi być

[Anielica]

Eeeeeeeeee, wcale nie. Ja mam dośc romantyczną naturę i biała kiecka zawsze mi się marzyła, pal licho wesele (chociaż pewnie mama by mi nie podarowała, że o ojcu już nie wspomnę, że pierworodne się hajta a weseliska niet). Oczywiście pierścionek zaręczynowy mile widziany, ale dla mnie to raczej jest tradycja i pewien symbol nie coś, czym będę się chwalić wszem i wobec.

I zdecydowanie jestem zwolenniczką wspólnego mieszkania przez jakiś czas ale niech to nie będzie te ileśtam lat tylko na przykład rok najlepiej z teściami. A potem dopiero - już po ślubie, iść faktycznie na swoje.

[pinksss]

z teściami na kocią łapę? to już podejrzewam łatwiej byłoby odwrotnie- najpierw sami a potem :"sucho ma ta palma no"

[Anielica]

No własnie jak "ale to twój tron" przeżyjesz, to potem nic już straszne nie jest

[kasiek]

Więc mam sprawę, niby dzieckiem już nie jestem i pewne rzeczy nie są mi obce i robię je od dawna.. no ale



jak jest pierwsza randka, a nawet nie randka tylko pierwsze oficjalne wyjście, wiadomo o co chodzi, to jesteście zdania. że

1. płaci chłopak

2. płacę ja

3. płacimy po połowie



ja sie przyznam, ze przerabiałam już wszystkie te scenariusze



pewnie nie byłoby kłopotu, ale od małego tatuś mi wkładał do głowy, ze zawsze mam mieć sowje pieniadze i zawsze mam za siebie płacić i teraz normlanie nie wiem jak sie, zachować

[Lena 872]

ja bym powiedziała że po połowie, ale zależy jaki chłopak, jak bardzo rzutki to niech zapłaci całość (wtedy miłe zaskoczenie )

z drugiej strony płacić może ta strona która zapraszała...

[Fringilla]

po połowie

w zasadzie, bo czasem różnie wychodzi i to tez jest swoisty test

bo nie lubię machania portfelem i przebijaniem się kto szybciej wcisnie forsę/kartę itp.

ew.ja mam system "regulowanie przy kasie, indywidualnie" na zasadzie "pierwsze miejsce/zestaw a la herbata na niego, drugi na mnie"... wiem, to od razu zakłada też zasadę minimum 2 herbaty/kawy/etc. (ew.ja płacę za deser i okołodeserowo zamawiane za drugim razem) ale wychodzę z założenia, że spotykam się z osobą, z którą spędzisz ciut więcej niż godzinę na rozmowie

[Anielica]

Zasada jest taka:

Jeżeli Ty zapraszasz - Ty płacisz.

Jeżeli facet zaprasza - facet płaci. Ale i tak powinno sprowadzic się do tego, że facet poczyta sobie za punkt honoru, by to on zapłacił. Chyba, że jesteście tylko i wyłącznie na stopie kumpelskiej.

Jeżeli facet ma wpojone odpowiednie zasady, to choćbyś się z nim zaczeła o to kłócić, to on i tak postawi na swoim i zapłaci.

[Jadzia]

Wydaje mi się, że jeśli to tylko takie koleżeńskie spotkanie, to każdy po połowie, a jak raczej randka, to tak jak Anielica - ten kto zaprasza, ten płaci, chociaż to i tak chyba zależy też od sytuacji itd.