Dżentelmen bez maski - Mary Jo Putney (Księżycowa Kawa)(rewela)

[Księżycowa Kawa]

viewtopic.php?p=924146#p924146 - według tej informacji już jest, sama jeszcze się nie rozglądałam, bo za piątkę się nie wzięłam.

[LiaMort]

już jest... i w innej formie też.

[Księżycowa Kawa]

Aha, to dobrze, bo depresyjna okładka nie zachęca

[klarek]

No dobrze. Przeczytałam. I chyba co ważne, nawet nie wiem kiedy. Ot tak wczoraj po południ wzięłam do ręki, a dzisiaj rano odpędzałam rodzinę, bo przeszkadzała mi przeczytać końcówkę. Nie przepadam za tą nowszą Putney, mam wrażenie, że przesadza, albo miesza, albo czegoś nie dopracuje. Jakoś do tych Dżentelmenów jako cyklu nie mogę się przekonać. Co ważne, ja w zasadzie nie lubię tematyki szpiegów. Jakoś mnie to nigdy nie rzucało na kolana. Być może winna temu jest właśnie Putney, i jej Margot (czy jak jej tam było) i moja niechęć do tej złożonej na ołtarzu poświęceń bohaterce.
Ale Dżentelmen bez maski podobał mi się. Może nie tak jak inne, starsze Anioły, ale przeczytałam tę książkę z dużą przyjemnością. Ta historia ma coś w sobie. Jakąś opowieść, która wciąga, choć po samym początku trudno powiedzieć, że jest szczególnie fabularnie fascynująca. Spodobała mi się. I nawet bohaterka nie raziła mnie jak święta Margot. Zresztą sama opowieść o przeszłości Cassie mnie wzruszyła. Kurcze, jakoś bez wielkiej przesady było to opowiedziane z szacunkiem do niej i do sposobu w jaki żyła. Chylę głowę za naturalność i rozwiązanie problemu, choć Grey, bywało, że mnie denerwował. Całkiem niezła to było
W domu mam jeszcze Dżentelmena bez zasad. Chyba się do niego przekonam
I racja, przestrzeganie Cassie, ostrzeżenia, uwagi były mocno wkurzające.

[Księżycowa Kawa]

Wątek szpiegowski również mi się znudził, tym bardziej że był wielokrotnie wałkowany, ale to było jakoś przy innej książce. Jak dla mnie ta cała opowieść była udana i jakoś tak sensownie skonstruowana. „Dżentelmena bez zasad” z kolei bywa różnie oceniany, bo na początku jest akcja, później się uspokaja.
„Lawendowa dama” jest z lekka na bakier z logiką.

[klarek]

Tego nie mam, bo nie planowałam dużo Putney w ciągu, a dodatkowo kolejka w bibliotece raczej do tych dłuższych należy Ale pewnie kiedyś, kiedyś

[Księżycowa Kawa]

W zasadzie nie ma co się śpieszyć - nigdzie nie ucieknie

[rewela]

"Dżentelmen bez maski" co to była za książka! o Losie! już wpisałam na listę książek, które chcę na swojej półce! jestem właśnie w "lordowskim" nastroju i czytam serię, od początku, co mi na dobre wychodzi w każdej czytanej części znajduję coś co mi się podoba, a jak mam jakieś 'ale' to są tylko drobiazgi i może z bohaterami części 4 spotykamy się dopiero w trójce, ale to nie zmienia faktu, że mimo wszystko warto czytać od początku... co mnie zachwyca? chronologia! od początku wszystko jest poukładane, spójne..każdy ma tam swoje miejsce...
jak to u Putney, ta historia jest bajkowa (zaginiona dama), jest nierealna (10 lat w celi i nie zwariować i jeszcze tak dobrze wyglądać?), ale jest też diabelnie wciągająca! pochłonęłam ją wczoraj! (cóż rodzina nie miała ze mnie żadnego pożytku )
nie będę się rozpisywać o treści, bo Kawa już to zrobiła, powiem tylko co mnie urzekło..
1.charakterystyka postaci.
Grey, przed pojmaniem 'złoty chłopak': beztroski, pogodny, wszystko mu się udawało...i jeden głupi wyskok i wszystko zostało mu odebrane..co zachwyca? to, że przystosował się do warunków w jakich musiał egzystować... odzyskując wolność, żaden z niego chojrak jak mu się wydawało będzie, gdy odzyska wolność (jeśli ją odzyska), tylko pogubiony, przestraszony dojrzały facet - mnie urzekł, nawet bardzo...
Cassie, bardzo złożona postać, z nią nic nie jest pewne, bo z jednej strony totalnie wycofana, gotowa na śmierć, a z drugiej tęskniąca do tego co było.. co podobało mi się najbardziej? to, że nie była taka krystaliczna, wręcz ocierała się o pewien wulgaryzm, ale dzięki temu, w moim odczuciu, była bardzo ludzka.. przeżyła tragedię, i cóż! zwierzęcy instynkt pozwalał jej przetrwać, a żeby przetrwać, trzeba było wyzbyć się pewnych cech.. pokochałam Cassie.. gdzieś obiło mi się, że ona była taka zgorzkniała...ale jaka miała być? akceptuję ją w całości!
2. chemia między bohaterami.
wyczytałam na lubimyczytac w jakieś opinii (wiem, wiem, każdy ma prawo do swojego zdania), że między bohaterami nie było chemii... zastanawiające..bo gdyby jej nie było to chyba tak by ich nie ciągnęło do siebie? a naprawdę ich ciągnęło.. rozumiem pierwszy odruch..on potrzebował upuścić pary po 10 latach, ale z każdym następnym razem ciągnęło ich jak diabli.. i z każdym następnym razem on potrzebuję jej coraz bardziej, ona jego też, ale chowa się w tej skorupie 'nie jestem ciebie warta' ...
3. może jestem dziwna, ale podobał mi się romans ponad wszystko te wszystkie ostrzeżenia, których nasłuchała się Cassie i jej odpowiedzi mówiące dajecie mi spokój wiem co robię
4.wiecie? ja byłam zachwycona powyższym, że nawet granaty mi nie przeszkadzały bo prawda jest taka, że ja nie lubię putnejowskich końcówek, bo one są takie...przesadzone.. a tym razem się nie wkurzałam
5. już o tym wspomniałam, ale w cała seria 'Zagubionych lordów' robi wrażenie tą chronologią.. wszystko ma sens.. A! i lubię bardzo, notki historyczne od pani autorki

[gonia]

Cieszę się, Rewelo, że dalej zachwycasz się Putney, choć ten cykl zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. Dżentelmen bez maski to według mnie jedna z najsłabszych. Ja ją stawiam na równi z Płatkami na wietrze i Z dala od wrzosowisk, niestety. Jeśli ktoś na LC napisał, że nie znalazł tu żadnej chemii, to ja się z nim zgadzam. Dla mnie też wszystko w tej książce było takie wyrachowane i skalkulowane na zimno. Tak właśnie ją odebrałam.
Czekam na historię brata Damiana, która będzie otwierać kolejny cykl.

[rewela]

oj tam gdzie jej do "Płatków na wietrze" ? nic nie może być gorszego od romansu Maggie i Rafe'a
a tak poważnie...
cudownie, że możemy mieć własne zdanie, prawda?!
ja tam jestem oczarowana książką

[LiaMort]

aż po twoich zachwytach rewelo mam ochotę na powtórkę.

[Księżycowa Kawa]

A mnie para: Cassie i Grey odpowiadała, a ich historia – nie wiem, czy to odpowiednie określenie – nie była ugładzona, a właśnie tak jak powinno być.