Mary Jo Putney

[rewela]

a może jakaś przerwa by się zdała, bo tak całą Putney na raz przeczytać..., trudno mi to sobie nawet wyobrazić

dlatego już wyciągnęłam "Nikt mi się nie oprze" SEP przerwa się przyda
ale naprawdę "Płatki.." to troszkę inna bajka! liczę, że się rozkręcą

[Księżycowa Kawa]

Też tak mi się wydaje.

[Duzzz]

Rewelo, poproszę do działu z recenzjami. Dziękuję

[rewela]

Rewelo, poproszę do działu z recenzjami. Dziękuję

zrobione
ps. już postaram się tak o książkach nie rozpisywać ale tylko postaram

[Duzzz]

Dziękuję Mam nadzieję, że postarasz się właśnie o więcej takich recenzji

[Księżycowa Kawa]

ps. już postaram się tak o książkach nie rozpisywać ale tylko postaram

A dlaczego? Co jest złego w rozpisywaniu się?

[rewela]

ps. już postaram się tak o książkach nie rozpisywać ale tylko postaram

A dlaczego? Co jest złego w rozpisywaniu się?

no w sumie nie ma nic złego:) tylko czy potem komuś chce się to czytać? hihihi, raczej nie

[Księżycowa Kawa]

Mnie to się przydaje, bo mogę się upewnić, czy coś dobrze kojarzę I jakby nie było, po to jest forum

[Duzzz]

Pewnie, że się chce! Ja czytam

No i przypominają się czasem perełki przy okazji

[gonia]

po przeczytaniu niektórym powtórki się marzą

[rewela]

„Płatki na wietrze” to II cześć z cyklu Upadłe Anioły. Tym razem na tapetę poszedł Rafael Whitburn, książę Candoveru, dla przyjaciół Rafe, a tłem stał się Paryż w czasie konferencji pokojowej po wojnie napoleońskiej. Z czterech książek cyklu, które przeczytałam ta nie wywołała we mnie żadnych szalonych emocji. Po prostu mnie nudziła! Czytałam ją tylko po to, żeby skończyć. NIC nie czułam, naprawdę NIC! Żadnej chemii między bohaterami nie wyczułam. Niby co chwilę pojawiały się między nimi wybuchy pożądania, ale dla mnie to takie nieszczere było!!

Na prośbę swego przyjaciela Lucienia, Rafe wyjechał do Paryża spotkać się z agentką brytyjskiego wywiadu. Podobno w czasie pokojowych obrad ma dojść do jakiegoś zamachu, a agenci mają rozszyfrować o jaki spisek chodzi i kto ma paść ofiarą owego zamachu. W dodatku Lucien podejrzewa, że wśród brytyjskich pracowników ambasady jest zdrajcą. Stąd Rafe, któremu Lucien może w pełni zaufać!
Podczas pierwszego spotkania z tajną agentką Rafe przekonuje się, że jest nią jego dawna narzeczoną, z którą rozstał się 13 lat temu, a o której nie mógł zapomnieć! Ba! Przez tę historię książę zapomniał jak się kocha, a jego dotychczasowe życie było bardzo jałowe… Książę cieszy się, że spotkał swoją dawną miłość, ona z kolei nie jest zadowolona, wręcz przeciwnie…
Margot Ashton, teraz zwana hrabiną Magdą, Maggie, Janos chciałaby wycofać się wywiadu. Tak się jakoś stało, że zaczęła współpracę z Rafe’em. Ubolewa nad tym, że książę wzbudza w niej wspomnienia, które chciałaby zapomnieć!
Dla dobra sprawy Maggie i Rafe mają udawać kochanków, by poznać ludzi odpowiedzialnych za spisek.. Taka bliskość jak się między nimi pojawiła sprawiła, że bohaterowie zmuszeni byli rozliczyć się z przeszłością i zawalczyć o swoją przyszłość… tylko czego on naprawdę chcą?

Ech… nie mogłam polubić Maggie, Margot czy jak jej tam. Fakt, w jej życiu wydarzyły się naprawdę potworne rzeczy, ale mimo tego nie byłam w stanie wykrzesać w stosunku do niej pozytywnych emocji! Odbierałam ją jako, przepraszam za wyrażenie, dziwkę! Jej związek z Robertem Andersonem był dla mnie niezrozumiały! Tyle lat się z nim „bykać” (znów sorry za słownik) , tak bez uczuć? Ok., traktowała go jak brata! Ale to jeszcze gorzej… Kurcze!
Jak już spotkała się z Rafe’em to zachowywała się jak obrażona panna. Bo niby on kiedyś uwierzył komuś, że go zdradziła! Rety! Wystarczyło tylko wytłumaczyć, a nie milczeć! Przecież milczenie było przyznaniem się do winy…
Grrrrr…

Z innej beczki… W całej książce pojawiło się za dużo bohaterów, przez co trochę trudno było mi wszystko ogarnąć. Język ok. co ułatwiało czytanie Na plus było zgrabne połączenie między bohaterami a faktami historycznymi. No i jak dla mnie książka była bardziej powieścią historyczną a nie romansem, ale luz, to naprawdę tylko moje zdanie

[gonia]

Rewelo, ja mam podobnie, ta historia nie przypadła mi do gustu, taka nijaka była, żadnych uczuć nie wzbudzała i nawet tego osławionego Barona cieplej wspominam.

[rewela]

ale ja cały czas się łudziłam, że za chwilę zmienię zdanie, ze historia do mnie przemówi, jak to mi się czasem zdarza... a tu? wielkie nic

[Duzzz]

Rewelo, poproszę do działu recenzji Dziękuję

[Księżycowa Kawa]

Jak już spotkała się z Rafe’em to zachowywała się jak obrażona panna. Bo niby on kiedyś uwierzył komuś, że go zdradziła! Rety! Wystarczyło tylko wytłumaczyć, a nie milczeć! Przecież milczenie było przyznaniem się do winy…
Grrrrr…

Niby tak, ale była młoda. I zaskoczył ja swoim nagłym oskarżeniem. Poza tym nie wiedziała, w jakich okolicznościach uwierzył w jej rzekomą zdradę.

[rewela]

nawet gdyby pominąć powyższy fakt i pozwolić jej na focha za to, że Rafe ją oskarżył o zdradę, to i tak w punkcie kulminacyjnym książki Maggie zachowała się jak idiotka! on do niej z sercem na dłoni a ona NIE CHCĘ CIĘ! podziwiam księcia, że starał się ją zdobyć... ja bym się tak nie upokarzała..

[Księżycowa Kawa]

Tego momentu już nie pamiętam, ale chyba faktycznie coś takiego było. Czytałam to wieki temu. Ciekawe, co bym teraz powiedziała?

[gonia]

W Księżycowej narzeczonej jest taka scena z udziałem Rafe`a, w której daje do zrozumienia, że

Spoiler:

Margot była jego wielką miłością i on już nie jest w stanie związać się emocjonalnie z inną kobietą

może dlatego był gotów wiele poświęcić, gdy trafiła mu się szansa odzyskania jej.

[Księżycowa Kawa]

Nawet to pamiętam, bo czytałam nie po kolei.

[rewela]

a "Księżycowa narzeczona" to jeszcze seria Upadłych, czy tylko po prostu jest wzmianka o Rafe'ie, czy jak? bo nie wiem, hihih

[gonia]

Nie to już nie są Upadli, ale bohaterowie tego cyklu pojawiają się też w innych, a Rafe w tej książce odgrywa ważną rolę, choć dużo go tam nie ma

[Księżycowa Kawa]

Pojawia się na początku i chyba później na chwilę.

[rewela]

a ja zaczęłam "Taniec na wietrze" chwilowo bez entuzjazmu, ale to chyba bardziej moja wina niż książki...
jakoś nie mam melodii...

[gonia]

Mnie się podobało, jak on się tak wszędzie o nią potyka

[Duzzz]

I biedny nie wiedział z kim tak naprawdę ma do czynienia