Mary Jo Putney

[Księżycowa Kawa]

Od Upadłych Aniołów zaczynałam czytać Putney, choć nie od Michaela. Jest później również książka o jej córce.

[rewela]

Kawa, a która to książka? ta o córce?

[gonia]

O córce to Wygrane szczęście, Musiałabym to powtórzyć, bo pamiętam tylko początek książki . Rewelo, najpierw Upadłe Anioły czytaj, w tym cyklu jest również o jego bracie

[rewela]

ponieważ jestem w Kenyon'owym klimacie więc zaczęłam "Idealną różę" i na razie mi się podoba...zobaczymy jak będzie dalej a później jest pomysł Upadłe Anioły już po kolei czytać

[gonia]

Ja też nie czytałam po kolei. W moim mieście tylko jedna mała księgarnia sprowadzała książki z Da Capo i tak jak kupiłam, tak czytałam. Płatki na wietrze udało mi się kupić dopiero trzy lata temu na Allegro i prawdę mówiąc było to wielkie rozczarowanie . Chyba zbyt dużo się po tej części spodziewałam .

[LiaMort]

przez Rewele mam ochotę na powtórkę eh.

[Księżycowa Kawa]

Ja też nie czytałam po kolei. W moim mieście tylko jedna mała księgarnia sprowadzała książki z Da Capo i tak jak kupiłam, tak czytałam. Płatki na wietrze udało mi się kupić dopiero trzy lata temu na Allegro i prawdę mówiąc było to wielkie rozczarowanie . Chyba zbyt dużo się po tej części spodziewałam .

Czasem zbyt długie oczekiwanie bywa nie najlepszym rozwiązaniem.
A jak inne cykle?

[gonia]

Nie wiedziałam, ze ta książka jest, póki się o nią nie potknęłam na Allegro. Myślałam, że mam wszystko co u nas wyszło

[Księżycowa Kawa]

A ja o wielu również nie wiedziałam, dopóki nie odkryłam BBN. Dawno tego nie czytałam, ale wtedy to mi się podobało.

[gonia]

ja BBN odkryłam jakieś trzy lata po odkryciu Allegro . Upadłe Anioły pierwszy raz przeczytałam wieki temu i zawsze żałowałam, ze nie ma części o Rafie, więc pewnie moje oczekiwania były ogromne, co niestety często gwarantuje rozczarowanie. Teraz myślę powtórzyć sobie Płatki na wietrze, może inaczej na to spojrzę, ale poczekam jeszcze co powie Rewela na tę część.

[Księżycowa Kawa]

W sumie dobrze, że w ogóle jest. A gdy ja zaczynałam to czytać, nie wiedziałam, że to cykl i nawet się dziwiłam, że pojawiają się znajome postacie. Nie wiem, jakbym teraz to odebrała…

[gonia]

Ja też wtedy o cyklach nic nie wiedziałam. Pamiętam, że Gromy i róże była następna, bo kiedy skończyłam ją czytać dotarło do mnie, że

Spoiler:

ten wariat, który pod koniec książki chciał ich zabić

to Michael z Okruchów tęczy. To był dla mnie szok . Dalszej kolejności w jakiej poznawałam ten cykl już nie pamiętam, ale byłam zachwycona, że mogę spotkać bohaterów, o których już czytałam.

[Księżycowa Kawa]

Pamiętam, że sama zaczęłam od trzeciej, a potem to mi jakoś szło mniej więcej po kolei, przynajmniej tak mi się wydaje. A co sądzisz o „Wróg i kochanek”?

[gonia]

Ogólnie zaliczam do książek, które mnie się podobały, lubię też motyw amnezji , ale mam pewne zastrzeżenia'

Spoiler:

To jej długie umieranie

nie zachwyciło mnie i potem od momentu, gdy odzyskała pamięć, dużo zawirowań typu kocha nie kocha, nie chce z nim być, chce z nim być. Myślę, że nie było potrzeby, aż tak bardzo komplikować sprawy.

[Księżycowa Kawa]

Zgadzam się z tym, że to było trochę przekombinowane, ale mam sentyment do tej powieści.
Jeszcze nie znam tego nieszczęsnego „Diabolicznego barona”, mimo że trochę mnie ciekawi

[gonia]

Ja też ją darzę sentymentem. W ogóle u Putney nie mam książki, która nie przetrwałaby próby czasu. U niektórych autorek czas ma wręcz katastrofalne działanie . A że się czepiam, to znaczy zbyt wiele razy czytałam, gust też się zmienia w miarę czytania, a jaki wybredny się człowiek robi . W Uciec z doliny cienia czepiam się

Spoiler:

tego jej szlachectwa

Ciekawe do czego Rewela się przyczepi



Diaboliczny baron - tutaj to ja nie rozumiem dlaczego wszyscy na tej książce psy wieszają, uważam, że jest do przeczytania, a można nawet powtórzyć, jak się treść zapomni. Nie myślę o niej, jako o najgorszej książce Putney. Zgadzam się, że jest inna od pozostałych, taka bardziej lekka, no i Reggie robi w niej za czarny charakter. Nie powiem też, że Putnej powinna więcej takich książek napisać. Ale nie jest to dla mnie jakieś dno totalne. Gdybym miała do wyboru, powtórzyć Diabolicznego Barona lub Z dala od wrzosowisk, to wybrałabym tę pierwszą, bo druga mnie nudziła . Dla mnie ta książka jest jak polny kwiatek, który wdarł się do ogrodu, też ma swój urok.

[LiaMort]

Diaboliczny baron moim zdaniem jest po prostu nudy a Z dala od wrzosowisk nie cierpię od pierwszego czytania.

[Księżycowa Kawa]

A wiesz, że miałam podobne zastrzeżenia do „Uciec z doliny cienia”, to znaczy: przemknęło mi przez myśl, że można byłoby się bez tego obejść.
„Diabolicznego barona” nie czytałam, bo do niedawna nie wiedziałam, że istnieje – unikałam Pol-Nordiki i dzięki tej książce przestałam. To ciekawe, co piszesz o tej pozycji. Trzeba będzie w końcu stworzyć okazję, aby do niej zajrzeć.
A „Z dala od wrzosowisk” wciąż jeszcze nie dorwałam, ale pewnego dnia mi się uda.

[rewela]

„Idealna róża” to moja druga przeczytana książka Mary Jo Puenty. To, że akurat padło na tę książkę było konsekwencją mojego „Kenyonowego” nastroju przyznam szczerze, że „Okruchy…” siedzą mi w głowie! Już podczas ich lektury spodobała mi się postać brata Michaela – Stephena, był taki ludzki, normalny w tym jakże dziwnym świecie…
No i tak przeglądając pozostałe książki z cyklu Upadłe Anioły natknęłam się na (i tu wielkie WOW) na historię Stephena Kenyon’a, księcia Ashburtona! I zaczęło się Po prostu nie mogłam oderwać się od lektury!
Książka powaliła mnie na całego, rozbiła totalnie! Rewelacyjnie poprowadzono tempo akcji i to odliczanie do punktu „zero”! Z każdą stroną miałam poczucie, że dzieję się coś ważnego, coś co zbliża do definitywnego końca! Przyznam, że w czasie czytania miewałam ochotę, by zerknąć na koniec, tak żeby zakończyć swoje męki byle tylko emocje opadły! A przez cały czas czułam mega napięcie! Dobrze, że się powstrzymałam, bo dzięki temu mogłam razem z bohaterem celebrować życie!

W myśl tytułu powinnam zacząć od głównej bohaterki – Rosalindy Fitzgerald Jordan, młodej wdowy, która wraz z rodzinnym wędrownym teatrem przemieszcza się z miejsca na miejsce w południowej części Anglii, wystawiając różne sztuki, „by roztaczały swój czar” wśród ludności Rosalinda jako trzylatka błąkała się po nabrzeżach Tamizy w Londynie. Tam „los” (celowo przeze mnie wpisane w cudzysłowie) zetknął ją z Marią i Thomasem Fitzgeraldami, którzy wzięli dziewczynkę pod swoje skrzydła i wychowali ją jak własne dziecko!
Rosalinda jako dorosła kobieta nosi w sobie pewne pokłady strachu i smutku, które nie do końca potrafi zdefiniować. Są to jakieś potwory z przeszłości i wspomnienia z dzieciństwa… Tymczasem, by zaadoptować się do warunków, Rosalinda stała się idealną i posłuszną córką, siostrą, przyjaciółką. I choć tęskni za normalnym domem jest szczęśliwa, że ma rodzinę, nawet jeśli prowadzi ona taki cygański tryb życia, który dziewczynie nie odpowiada!

Pewnego dnia podczas przedstawienia w Fletchfield połączyły się drogi Rosalindy i księcia Ashburtona. Grom z jasnego nieba, totalne zauroczenia, magia!? Jak zwał tak zwał. A to był dopiero początek. Ich losy złączyły się tak definitywnie, gdy książę jakiś dzień później, uratował młodszego brata Rosalindy z rwącej rzeki…
Przyciąganie i chemia między nimi była wręcz namacalne, wydawało się, że tych dwoje jest skazanych na siebie. Początkowo, osłabiony po akcji ratowniczej Stephen, (a następnie z własnej woli) został razem z objazdowym teatrem. Wielki książę występował nawet na scenie
Niestety, Stephen cierpi okropne boleści, a jego osobisty lekarz uważa, że zostało mu mniej niż pół roku życia… ech…

Stephen Kenyon książę Ashburton to wyjątkowy facet! Z racji swojego pochodzenia wiedział, że zostanie księciem i tak też poprowadzono jego wychowanie. Wszystko sprowadzało się do posłuszeństwa, bycia najlepszym we wszystkim, a co gorsze do powielania rodzicielskich schematów. Dom rodzinny przyszłego księcia nie był domem pełnym miłości, wręcz przeciwnie… A mimo wszystko Stephen miał w sobie niesamowite pokłady dobra! Miłości, niestety, w sobie nie znajdował. Nie znalazł jej nawet w małżeństwie, które zostało ułożone przez rodziców.

Kiedy książę poznał Rosalindę był już wdowcem. Tak się jakoś potoczyło, że nie przyznał się do swojego tytułu. Spędzał z dziewczyną każdą możliwą chwilę, czuł do niej niesamowity pociąg, stała się dla niego przyjaciółką, choć on pragnął czegoś więcej… Jednak świadomość tego, że umiera nie pozwoliła mu na większe zaangażowanie. Do czasu… Gdy Rosalinda dowiedziała się o stanie zdrowia Stephena, on postanowił poprosić ją by jako żona została z nim do samego końca! Ponieważ i ona coś do niego czuła zgodziła się być z nim…

I tak miała się rozpocząć ich wspólna choć krótka droga!
Mając za sobą największego wroga – uciekający czas – książę Ashburton uczy się miłości i próbuje rozgryźć czym jest śmierć i czy istnieje coś poza nią…
Rosalinda zaś próbuje odnaleźć się w nowym dla niej świecie…

Moim zdaniem cudownym podsumowaniem książki jest motto zaproponowane przez autorkę, słowa F. Mauriac. „Wierzę (…), że życie ma swój sens, swój cel i swoją cenę, że żadne cierpienie nie jest daremne, że każda kropla krwi i każda za są policzone, że tajemnica święta kryje się w słowach św. Jana „Bóg jest miłością””

Reasumując, choć książka bardzo mi się podobała, na co dowodem jest mój wpis, lekko przydługawy , było kilka rzeczy, które mi przeszkadzały. Żałuję bardzo, że autorka na siłę próbowała „udamić” Rosalindę. Spokojnie mogła zostać aktorką, co by nadawało większego smaczka nie podobało mi się to, że niby 3-letnie dziecko tak wiele pamięta. A jak już miała zostać tą damą, to nie można było wymyślić czegoś innego??? Ok., czepiam się głupotek prawdę mówiąc ten wątek nie miał większego wpływu na rozwój akcji…

Michael, och, Michael! Jak miło znów było o nim poczytać sobie i dobrze pojął swoją lekcję braterskiej miłości…

Hmm.. po wszechczasy będę pamiętać scenę z garderoby teatru Ateneum. Kto czytał wie dlaczego

Kurcze, tak trudno podsumować książkę, która tak bardzo urzekła.. przeżyłam małe katharsis, a łzy wylane nad lekturą, to dobre łzy, naprawdę dobre…

[Lilia ❀]

Poproszę do działu recenzji

[gonia]

Kolejna fanka Putnej nam przybyła . Też wlałabym, bez tego szlachectwo, trochę to na siłę jest, moim zdaniem, ale autorka miała inną wizję.

[LiaMort]

Uwielbiam to. Bo ten ja wszystkich księciów uwielbiam.

[rewela]

Uwielbiam to. Bo ten ja wszystkich księciów uwielbiam.

wszystkich? Księcia Clayton od McNaught też?

[LiaMort]

Hm.. To chyba ten co go jeszcze nie czytałam.

[rewela]

ja tam tego księciunia uwielbiam, ale jestem w mniejszości