Susan Elizabeth Phillips

[•Sol•]

Very, Alexa to pewnie zlać będziesz chciała nawet drutem kolczastym
ale jak ja śfiniaków nie lubię, tak tego nawet bardzo pięknie się potem czołga i pięknie kaja

właśnie, zwierzaki

[rewela]

„Włoskie wakacje” na pewno nie wpiszą się na listę moich ulubionych książek pani Philips, choć też nie mogę powiedzieć, by czas nad nią spędzony był zmarnowany, o NIE!
Bywa czasem tak, że jak czytam jakąś książkę i nie wkręcę się od początku, to czytam tylko po to, by w ogóle skończyć, by poznać zakończenie…wiem mega prozaiczny powód ale zdarza się No i czasem, w czasie czytania poruszy mnie jedno zdanie i ja zmieniam zdanie odnośnie całej ksiązki! W przypadku „Włoskich wakacji” było to zdanie… „Isabel zapomniała o oddychaniu”… a po drodze i ja o tym zapomniałam! Końcówkę książki pochłonęłam z gęsią skórką na ciele to było niesamowite! Hihi! Nie wiem dlaczego akurat to zdanie. Wzruszyła mnie chyba siła przekazu, bo przecież w jakim stanie musiała być główna bohaterka skoro cała jej wiedza o sobie poszła się…no poszła w las??!?? Ech..

Isabel Favor jest takim typem uporządkowanej kobiety, takiej która wszystko musi mieć pod kontrolą! To taki Christian Grey w spódnicy ok., może nie w sensie seksualności Isabel z zawodu jest psychologiem. Chyba w myśl zasady, że człowiek z problemami idzie na psychologie, by pomóc samemu sobie. Isabel wychowała się w dysfunkcyjnej rodzinie, gdzie rodzice byli bardziej skupieni na sobie, gdzie dziecko było pozostawione same sobie… i tak dziewczyna szybko zaczęła dbać sama o siebie, Dzięki zdobytemu wykształceniu odniosła ogromny sukces, stała się psychologiem, bądź jak kto woli guru dla mas – wiecie, kilka wydanych książek, kilka wykładów. Sama, co najważniejsze stara się postępować według swoich doktryn i założeń. Tylko dzięki temu daje sobie radę w funkcjonowaniu w świecie, tylko w ten sposób ogarnia CHAOS, który jest tym co ją najbardziej przeraża! Przypomina jej o tym wszystkim mała bransoletka z wygrawerowanym „oddychaj”, co znaczyło: koncentracja, medytacja, modlitwa… Oj! Ogromny to musiał być strach przed chaosem…

Pewnego dnia zdarza się, że cały uporządkowany świat bohaterki runął! Isabel straciła wszystko: majątek, wiarygodność swoich psychologicznych teorii a w dodatku ukochany mężczyzna zostawił ją dla innej. Zdesperowana, ba! Załamana dziewczyna wyrusza w podróż do słonecznej Italii, coś jak bohaterka w „Pod słońcem Toskanii” Plan ma jeden: musi odzyskać spokój i na nowo ogarnąć życie! Z tym, że w jej życie wkradł się WIELKI CHAOS w postaci Lorenza Gage’a!

Lorenzo, Ren dla przyjaciół, jest aktorem, który grywa przede wszystkim role czarnych charakterów. Jest niesamowicie wiarygodny w swoich kreacjach, pewnie dlatego, że sam uważa, że jest nośnikiem wszystkiego co złe! W końcu jako dzieciak był niezłym utrapieniem dla rodziców… a to dlatego, że bogaty chłopiec chciał zwrócić uwagę dorosłych na swoją osobę.. (oj skopane dzieciństwo miał ten chłop, skopane! podobnie jak nasza Isabel)
Już jako dorosły facet, Ren wyrobił sobie swoją markę – „faceta zabijaki” wszyscy go tak postrzegali, a na nim nie robiło to żadnego wrażenie

Tymczasem Ren okazuje się właścicielem domku, który Isabel wynajęła na wakacje. A, że im obojgu przydarzyła się prawdziwa „włoska przygoda” (podobno Włosi są bardzo rozwieźli, ale Amerykańce też ), to ich początkowe relacje raczej nie były słodkie i przyjemne… W ogóle nic między nimi nie było za słodkie…hmmm, ale między Isabel a Renem istnieje naprawdę niesamowite przyciąganie! I… o tak coś się zaczyna dziać!! Co prawda, ona boi się zaangażować w jakikolwiek związek zanim nie uporządkuje swoich spraw, on jest przerażony dobrocią i „świętością” Isabel... bo przecież jest taaaki zły!

I tak, zaczynają się niesamowite włoskie wakacje Isabel i Rena, a w tle odbywają się poszukiwania „bożka płodności” i rodzinne dramaty byłej żony Lorenza!

Jak już wspomniałam, książka cudem nie była, ale i tak miło spędziłam z nią czas. Jak zwykle zachwycały mnie dialogi między bohaterami te ich wspólne przekomarzanie!
Postać dzieci? miodzio!
No i kreacje bohaterów… nie oszukujmy się pierwsza klasa! Tylko historia słabo do mnie przemówiła

[gosiurka]

Mnie najbardziej śmieszyły jej plany - cele , a co wychodziło z tego i fakt dzieci miodzio

[rewela]

o tak plany i coś jej się nie udało podążać drogą, którą sobie wyznaczyła taki life jak się trafia Chaos

[•Sol•]

uwielbiam Włoskie wakacje
początek mimo to jest okrutny do momentu jak oni się rozstają po wiadomo czym czytałam na siłę, ale potem miód

w tym początku pokonały mnie dwie gumki ale gdyby trochę zmienić okoliczności poznania bohaterów wszystko byłoby super

[rewela]

miód pojawia się gdy w willi zamieszkała Tracy z rodziną ona - Isabel, on- Ren poznają siebie, choć nie chcą tego przyjąć do wiadomości.. a ta chemia między nimi milusie to

[•Sol•]

dla mnie wcześniej, jak Isabel przybywa do domku
ale pierwsza scena wspólna bohaterów - koszmarek

[Lilia ❀]

rewelo wkleisz do działu Recenzji?

[rewela]

Lilia, a do współczesnego czy przez "bożka" do paranormalnego? ok, myślę, że bardziej współczesnego, ale wolę zapytać

[Papaveryna]

uwielbiam Włoskie wakacje

Też bardzo je lubię Tylko końcówki nie, bo gupia jest

[Lilia ❀]

Do współczesnych

[rewela]

Very, właśnie końcówka jest magiczna! mówię! miałam takie dreszcze! za końcówkę daję więcej punktów książce

[Papaveryna]

Końcówka jest straszna. Ja mam wątpliwości czy SEP się dobrze czuła jak ją pisała. Nie lubię takich cudów-wianków

[•Sol•]

Dla mnie końcówka to mistrzostwo
Nie wiem jak ona się może nie podobać

ale teraz zaczynam mieć obawy co Very powie o Arenie. Tam też jest trochę paranormalnie

[Papaveryna]

Normalnie. Dla mnie jest mega głupia. Jak mi się całość mimo różnych opinii podobała, tak ta końcówka była kompletnie z dupy. Latanie z rozwianym włosem po jakichś ruinach, z posążkiem w ręku, w czasie wielkiej burzy. Heloł
A co do "Areny" to ja jestem niemal pewna, że to nie dla mnie. Dlatego odkładam

[•Sol•]

a ja miałam ciary. Może z moją bańką jest coś nie ten teges?

A w Arenie latania nie ma, posążków też nie jest tylko dość nietypowa więź z tygrysem, ale do klimatu generalnie magicznego cyrku to pasuje nie że w sensie w tym cyrku czary maty, tylko że cyrk ma specyficzny klimat

[rewela]

a ja miałam ciary. Może z moją bańką jest coś nie ten teges?

wychodzi na to, Sol, że z moją głową też jest coś nie ten teges pocieszające

[•Sol•]

tak to jest pocieszające,że nie jestem sama

[Lucy]

Świetnie się bawiłam czytając "Idealną parę" .Począwszy od dającej się wchodzić na głowę Annabelle, pracoholika "Pytona" ,jego szofera i smerfetki , a skończywszy na na rodzinie Ann - wszyscy wnosili coś pozytywnego do książki.
Najlepsza była Portia i ważenie w pracy I ta mała ,co telefony buchała ...

[•Sol•]

Pippi i Książ

ale Portia z tym ważeniem to przeginała rety... to chore było

[Lucy]

Pamiętasz scenę z pożarciem kurczaków? Na końcu wyluzowała i zrobiła się z niej całkiem spoko babka.
10 kg przytyła i była szczęśliwsza.

[•Sol•]

było coś. Jak siedziała i żarła a potem nic na nią nie pasowało, jeszcze z tą maseczką wyskoczyła i kto ją ujrzał?

[Papaveryna]

a ja miałam ciary. Może z moją bańką jest coś nie ten teges?

Eeee, raczej nie. Po prostu ja takich dziwnych motywów nie kupuję

Świetnie się bawiłam czytając "Idealną parę" .Począwszy od dającej się wchodzić na głowę Annabelle, pracoholika "Pytona" ,jego szofera i smerfetki , a skończywszy na na rodzinie Ann - wszyscy wnosili coś pozytywnego do książki.
Najlepsza była Portia i ważenie w pracy I ta mała ,co telefony buchała ...

Cieszę się, że przyjemnie spędziłaś z nią czas
Ta mała od telefonów to była agentka, a Portii początkowo nie lubiłam strasznie. Potem się wyrobiła

[•Sol•]

to samo miałam z Portią, na początku jej nie mogłam przeżyć, oczywiście tego że ma dostać romans drugoplanowy też, ale pod koniec jakoś w miarę było ok. Polubić pewnie nie polubiłam ale przeżyłam. Przypominała mi Shebę z Areny

[Duzzz]

No coś Ty? Gdzie jednej do drugiej

Portię polubiłam, bo dla mnie to zabawna postać i tak ją traktowałam