Harlequin Światowe Życie

[Janka]

Kawo, bardzo polecam. To naprawdę piękna historia.
Tylko jak po czytaniu będziesz chciała ponarzekać na wątek z ciążą, to od razu tutaj powiedz, to zaspoileruję Ci brakujące fakty, żebyś nie musiała być zła na autorkę. Ona niewinna.

[Księżycowa Kawa]

Myślałam, że może to mam, ale niestety nie. Dopiero będę musiała poszukać. Na razie trzeba będzie zadowolić czymś innym.

[Janka]

Myślałam, że to był ten harlequin, który był do wzięcia za darmo w kilku różnych językach, ale jednak nie. Za darmo jest inny Liz Fielding, cośtam ze ślubem.

[Księżycowa Kawa]

Możliwe nawet, że coś mam.

A w międzyczasie przeczytałam „Przyjęcie w Regent's Park” Julia James i nie było tak źle, nawet to miało sens.

[Janka]

Bardzo się cieszę, że podobało Ci się „Przyjęcie w Regent's Park”. Mnie się niemiecka wersja strasznie nie podobała, ale nabrałam teraz nadziei, że oryginał był dobry, a w Niemczech go zmarnowali.
Muszę w takim razie przeczytać ją po polsku, może też poprawię o niej swoje złe zdanie.

[Księżycowa Kawa]

Dobrze to się czytało, bo spójna historia, choć jak już wycinają, to mogli te fragmenty, gdy twierdziła, że musi się poświęcać dla babci i z tego powodu nie może sobie pozwolić na życie – trochę za dużo tego było. Poza tym mogłoby być mniej tej górnolotnej wzgardy dla bogactwa – to było za bardzo przerysowane.
Jeszcze jedno mi się rzuciło w oczy, ale to już bardziej ogólnie, a mianowicie w przypadku harlequinów (zresztą nie zawsze tylko tu) bohater słyszy coś wyjątkowo niepozytywnego na temat bohaterki najczęściej od osoby, gdy już dowiodła, że jest niewiarygodna, od razu reaguje, oczywiście słusznym oburzeniem i gniewem, rzucając oskarżenia na prawo i lewo, zarazem nie słuchając tego, co ta ma do powiedzenia sama zainteresowana, a co za tym idzie, następuje zerwanie i dopiero po jakimś czasie zaczyna wszystko odkręcać (i dobrze jest, gdy sam pomyśli, bo nie zawsze tak się dzieje). A przecież wystarczyłoby chwilę pomyśleć…

A co Ci właściwie nie pasowało?

[Janka]

Już nie pamiętam. Ukazała się po niemiecku 2 kwietnia 2013 i w tym samym dniu ją przeczytałam. Niedługo będą dwa lata. Gdyby zrobiła na mnie dobre wrażenie, to jeszcze bym wszystko pamiętała. Niestety, jedyne, co z niej zapamiętałam, to to, że była dla mnie bardzo nudna i nie wywołująca absolutnie żadnych emocji.
Po skończeniu dałam jej zero punktów, a książkom Julii James wcześniej nic takiego się nie przytrafiało.
Czytałam to z wielką radością, uśmiech miałam cały czas od ucha do ucha, ale powodem tego było wylącznie nazwisko autorki. Sprawił mi radość sam fakt, że jest nowa książeczka Julii James i mogę ją trzymać w łapkach. Może tak byłam pochłonięta cieszeniem się z tego, że za mało skupiłam się na treści.
Sprawdzę to z polską wersją, bo mam ją w domu pod ręką.

Po tej książce ukazała się następna nowość Julii James, "Painted the Other Woman" i jej też dałam zero, mimo, że czytałam ją w takim samym szczęściu z samego czytania.
Wbiłam sobie wtedy do głowy, że Julia James przechodzi jakiś kryzys pisarski i dlatego najnowszej, która się ukazała 3 tygodnie temu, jeszcze nawet nie ruszyłam. Ale jednak powinnam, bo może będzie tym razem dużo lepiej.

[Księżycowa Kawa]

Wydała mi się w porządku, ale zaczynałam od dużo gorszych. Grunt, że zachowała pewien sens.
I póki co, innych mi się nie udało dopaść.
A teraz zastanawiam się nad następną.

[Janka]

Sens i logikę miała na pewno. Tyle na pewno pamiętam, że tego typu zarzutów wobec niej nie miałam.
Bohaterowie też byłi w porządku. Zabrakło mi w niej jakiegoś bum. Jakiegoś ostrego zwrotu akcji albo trudnego przeżycia emocjonalnego bohaterki, które są w innych Światowych Życiach. Chodzi mi o moment, w którym bohaterka np. traci nadzieję na szczęście i odwzajemnioną miłość. Tutaj coś takiego pewnie było, bo zawsze jest jakiś punkt zwrotny, ale musiał mieć dla mnie za mało pokładu emocjonalnego, bo mnie niczym nie ruszył.

[Księżycowa Kawa]

Ten zwrotny punkt tutaj trwał mgnienie oka, a zatem raczej nie zapada w pamięci. Jakoś tam ekstremalnie nie cierpieli.

[Janka]

W takim razie, może mi się po polsku też nie spodobać bardziej niż za pierwszym czytaniem i chyba lepiej zrobię, jak przeczytam tę całkiem nową.

[Księżycowa Kawa]

Fakt, ryzyko zawsze istnieje.

[Janka]

Coś mi się kołacze, że już raz zaczynałam ją czytać po polsku i nie było wcale lepiej. Nie wciągnęlam się i dałam sobie spokój.
Musze sprawdzić, czy jest tam zakładka. Pewnie będzie.

[Księżycowa Kawa]

Tak swoją drogą, oryginalny tytuł jest ciekawszy od polskiej wersji, lecz niespecjalnie ta treść jest mroczna. Zachowywali w miarę porządnie, choć początek – gdy ona na jego widok nie rzuciła mu się w ramiona – sugerował może być gorzej…

[Janka]

Kawo, kusisz mnie ciągle. Jeszcze trochę i rzucę wszystko, i złapię się za tego harlequina.

[Księżycowa Kawa]

To może powinnam zamilknąć i poszukać innego, nad którym będę się pastwić.

[Janka]

Nie, nie, proszę, Kawo, tylko nie milknij. Bardzo się cieszę, że możemy o tym porozmawiać.
Ja mam raczej mało wspólnych lektur z tymi, które są na forum i każda taka jest dla mnie na wagę złota.
Ale o czymś innym oczywiście też możesz, jeśli chcesz, jak najbardziej.

[Księżycowa Kawa]

W takim razie zobaczę, co następne dorwę. Chwilowo na półce mam tylko Boswell. Myślałam, aby wyciągnąć coś nowych Emmy Darcy – tak z ciekawości.
Ostatnio w HŚŻ moją uwagę zwracają tytuły, zwłaszcza te chybione i nie mogę się powstrzymać, aby coś na ten temat nie wspomnieć.
W zasadzie gdybym miała trochę czasu, mogłabym poszukać gdzieś indziej, szczególnie tych tytułów, które były wymieniane, gdyż jestem ciekawa. Jak się okazało, rozglądanie się nie wystarczyło.

A znasz „Moskiewskie wieczory” Kate Hewitt?

[Janka]

Nie pamiętam, ale raczej nie.
Najczęściej czytam harlequiny którejś z moich pięciu ulubionych pań autorek lub to, co przeczytała Crissy i pochwaliła na stronie Harlequina. O „Moskiewskich wieczorach” nie wyrażała się pochlebnie, to pewnie nie sięgnęłam.
A jeśli przeczytałam i było słabe, to na pewno i tak od razu zapomniałam. Zapamiętuję tylko lepsze.
Crissy pochwaliła niedawno "Aktorkę i arystokratę" Michelle Conder, przeczytałam i mi też się podobała. Baaardzo miło się czytało, bez zgrzytów i głupot. Fajna historia. Bardzo typowa dla Światowego Życia, w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

[Duzzz]

Ostatnio na HQŚŻ się przejechałam. Już nie pamiętam dokładnie tytułu, muszę w domu dokładniej zerknąć, żeby nie skrzywdzić innej książki. W każdym bądź razie tak poskracane, pocięte, że kompletnie brakowało mi jakiejś w tym płynności by się to dobrze i szybko czytało

[LiaMort]

Dochodzę do wniosku, że z Harlequinami to jak z winem.. im starsze tym lepsze.

[Lilia ❀]

prawda, dlatego jak już czytam wyszukuję tych starszych.

[Księżycowa Kawa]

Nie pamiętam, ale raczej nie.
Najczęściej czytam harlequiny którejś z moich pięciu ulubionych pań autorek lub to, co przeczytała Crissy i pochwaliła na stronie Harlequina. O „Moskiewskich wieczorach” nie wyrażała się pochlebnie, to pewnie nie sięgnęłam.

Dla mnie było całkiem logicznie.

Dochodzę do wniosku, że z Harlequinami to jak z winem.. im starsze tym lepsze.

Tak jakby wcześniej trochę bardziej się starano.

[LiaMort]

właśnie Kawo.. teraz mam wrażenie że w kółko to samo czytam.. ona ma z nim dziecko i on o tym nie wie.. albo on bogaty - a ona biedna eh.

[Księżycowa Kawa]

Za dużo nowych nie czytałam i nie na raz, ale z opisów tak wynikało. Ale również te wszystkie pomysły wydają się być mniej przemyślane i dopracowane, a to jest znacznie gorsze. Poza tym dochodzi jeszcze wycinanie fragmentów przez wydawnictwo.