Teresa Medeiros

[Księżycowa Kawa]

Tak, od dawna to mam w planie.

[szuwarek]

Pamiętnik

Jednym zdaniem: wszystko mi się podobało!
A więcej? Cóż, zaczyna się smutno, taki prolog smutku. Potem poznajemy Lucy Snow- wyniosłą (chociaż próbuje przełamywać lody), dumną córkę Admirała. Wychowaną na wartą sławy swojego ojca. I to właśnie Lucy zostaje porwana przez słynnego pirata kapitana Dooma. Porwana przez pomyłkę, więc szybko oddana ojcu. jednak kapitan całuje Lucy, a ona pokazując swój charakter rani go nożykiem do papieru.
W związku z cała sytuacją Admirał zatrudnia ochroniarza - Gerarda. I tu zaczyna się część pierwsza. Ta część mogłaby być typowym regencyjnym słodziakiem o biednej Lucy i jej rycerzu na białym koniu. A nie jest. Bo bohaterowie wcale nie chcą ze sobą przebywać : Gerard ma swój plan, Lucy czuje, że on jej nie lubi. Do tego dochodzi Admirał. Razem z Gerardem poznajemy powoli Lucy, jej dom, otoczenie. Jak to w przypadku takich historii bywa prawda nie jest taka oczywista. Zaczynamy widzieć skąd ten chłód i powaga Lucy, zaczynamy nie lubić Admirała - egoisty i terrorysty. Całe jego zachowanie to obłuda i znęcanie się psychiczne nad Lucy. Gerard zaczyna lubić, a potem pragnąć Lucy. A Lucy? Kiedy już skończyła mu dokuczać, kiedy już pozwoliła sobie na zdjęcie maski to ... zakochała się. I zapragnęła oddać ukochanemu. Bo cóż może ja spotkać lepszego od szlachetnego i walecznego mężczyzny?
i wtedy następuje część druga. Piękny i idealny romans Lucy okazuje się kłamstwem, nawet kiedy chciałaby jakoś sobie wszystko ułożyć to Gerard - przepraszam kapitan , nie tylko nie ułatwia ale i dodatkowo rzuca kłody. Świat Lucy się wali - w końcu musi przyznać, że jej ojciec to kanalia, musi zmienić całkowicie swoje zdanie o rycerzu, którego pokochała... czy na lepsze? Nie powinna: bo to pirat, bo oskarża jej ojca o zbrodnie, bo ją porwał i traktuje okropnie... ale czy na pewno? poznajemy w tej części świat Gerarda, jego załogę, jego przeszłość i ... och, okazuje się, że Rycerz w zbroi to nic w porównaniu z tym, którego Lucy jednocześnie pragnie, kocha i nienawidzi.
Strasznie podobał mi się moment, kiedy postanowiła go uwieść i już.. już.. dobijała do portu a tu... ojciec postanowił ja uwolnić. Ależ była na niego zła Tyle, że potem się okazało, że nie przybył jej uratować...
Lucy postanawia walczyć i walczy, zagrzewa do walki ludzi Gerarda. Lecz musza się poddać. Gerard zostaje postawiony przed sądem...
Mamy jeszcze wątek matki Lucy - ważny , a jednak bardzo szczątkowy. W końcówce pojawia się pamiętnik Annemarie i ma wpływ na Lucy. Jednak czy wart tytułu książki? Nie. A sam wątek IMHO powinien być bardziej rozwinięty, bo ma zdecydowany wpływ na wszystkich bohaterów.

Czytałam naprawdę zaciekawiona. Wszystko takie naturalne, ludzkie, logiczne. Ludzie z wadami, ludzcy, prawdziwi. Historia też, jak na romans , logiczna i dobrze płynąca. Och jak nie lubię Admirała. Och jaki Gerard był normalny, a jednocześnie cudowny.
I Lucy - z jej wadami, złością, ale i opanowaniem i dumą.

[Lilia ❀]

szuwarku, mogę prosić o zedytowanie i wstawienie do działu recenzji?

[Alias]

Żebym dobrze zrozumiała. Kapitan Doom i Gerard to nie jest ta sama osoba?

[szuwarek]

Spoiler:

jest. Przydomek kapitan Doom nadał mu Admirał.

[klarek]

Pamiętnik, to jedna z trzech książek Medeiros, które mnie trzymają przy życiu w ocenie tej autorki
Szuwarku, fajnie ci wyszło

[sunshine]

pamiętnik fajny był

[Alias]

Spoiler:

jest. Przydomek kapitan Doom nadał mu Admirał.

tak właśnie pomyslałam, ale z twojego opisu wprost to nie wynikało, rozumiem, że

Spoiler:

bohaterka i jej ojciec nie zorientowali się na początku, ze kapitan i Gerard to ta sama osoba

[szuwarek]

nie, ale tez nie chciałam tak zdradzać, chociaż można się domyslić. Jednak łatwo nie jest...

[Alias]

lubię Medeiros, nie wiem czemu omijałam ten Pamiętnik (znaczy tak myślę, bo kompletnie historii nie kojarzę )

[szuwarek]

bo blurb i tytuł od czapy... wzięłam z bb jakos z rozpędu i nie żałuję.

[sunshine]

Bo to było faktycznie pokręcone, ale dzięki temu mnie sie to dobrze czytało, wciągało

[Papaveryna]

Wydaje mi się, że to mam, ale muszę pogrzebać w szafce

[Księżycowa Kawa]

Wiem, że czytałam, ale praktycznie już nie pamiętam.

[Papaveryna]

Ha! Znalazłam. Już mi się pierniczy, co mam, a czego nie

[rewela]

każdej kobiecie życzę takiego Gararda! ach, och, ech!
Pamiętnik był jednym z pierwszych romansów da capo, który przeczytałam i wracałam do niego jeszcze z 3-4 razy hihihi

[szuwarek]

tyż prawda, kolejny na liście do achów

[rewela]

tyż prawda, kolejny na liście do achów

powyższy komentarz aż chce się polubić, jak na fb

[Duzzz]

Jest taki 'plusik' przy poście, który cytujesz. To tak zwana pochwała, coś jak 'lubię to'

[Księżycowa Kawa]

Więcej czasu zajęło mi znalezienie książki „Kochanka nocy” niż jej przeczytanie. Wprawdzie sama historia nie jest nadmiernie porywająca, lecz przyjemnie się ją czyta głównie dlatego, że konsekwentnie trzyma się lekkiej i spójnej formy.
Po utracie wzroku, a także po paru nieprzyjemnych incydentach Gabriel Fairchild zamyka się w rodzinnej posiadłości, pogrążywszy się w swoim nieszczęściu i wyżywa się na każdym, kto próbuje go zaczepiać. Dopiero przybycie nowej pielęgniarki, Samanthy Wickersham, zmienia ten stan rzeczy, ponieważ Gabriel znajduje sobie zajęcie i tym samym skupia się na znalezieniu sposobu, aby ją wyrzucić z swojej posiadłości, co poniekąd mu wychodzi na zdrowie. Samantha z kolei się nie poddaje, lecz walczy, aby skłonić go do dostrzeżenia, że jeszcze nie wszystko zostało stracone i pogrzebane w ciemnościach. Innymi słowami, drą ze sobą koty, aż wióry lecą i w efekcie Gabriel niemalże podciął sobie gardło, natomiast Samantha niemal spłonęła w pożarze. Krótko ujmując, byli siebie warci i przez co razem skończyli, jak na romans przystało.
Podobało mi się, że Gabriel nie bał się miłości, że potrafił zaryzykować, chociaż w pewnej chwili jego spostrzegawczość nieco szwankowała. I to miłe, że nie robił tragedii, aczkolwiek już Samancie nie udało się tego ustrzec i ku memu zdziwieniu, raczej to mnie nie irytowało.
Niemniej jednak sposób, w jaki została opisana służba, wydawał mi się nieco osobliwy i nie do końca pasujący – w kontekście realności. Również rodzinę Gabriela przedstawiono dość płytko, co niezbyt mnie satysfakcjonowało, ani niespecjalnie przekonało. Sama końcówka wydawała mi się mocno zagmatwana, ale, o dziwo, pasowała w tym przypadku, nie gryząc się z całością. W efekcie „Kochanka nocy” okazała się przyjemną lekturą.
Po raz kolejny wyszło na jaw, że wydawnictwo Lucky olewa korektę tekstu. Dodam przy tym, że niespecjalnie w to się zagłębiałam, przez co zapewne wielu błędów nie dostrzegłam, lecz niektóre z nich zwyczajnie rzucały się w oczy.

[Papaveryna]

Mnie się to końcowe rozwiązanie nie bardzo podobało Natomiast całościowo książka przypadła mi do gustu

[Księżycowa Kawa]

Owszem, nie jest zachwycające, ale nie jest również tragiczne, czyli raczej ta historia nie pozostanie długo w pamięci.

[Papaveryna]

Ale ja i tak jestem pozytywnie zaskoczona tą autorką. Spodziewałam się, że o wiele gorzej będzie, a póki co na trzy książki tylko jedna mi się kompletnie nie podobała

[Księżycowa Kawa]

Jeszcze ma kilka. Będziesz je sprawdzać?

[Papaveryna]

Będę
Sporo mam jeszcze w domu - "Uroki", "Amulet", "Pamiętnik", "Cisza", "Ofiara" i "Propozycja" chyba