Uwiedziona - Jude Deveraux (Papaveryna)

[Papaveryna]

Zaraz mnie ktoś pewnie skrzyczy,ale ta Small ponoć jest kijowa i fanek jej wielkich na forum nie zauważyłam. Nie znam jej nic i nie zamierzam tego zmieniać

[aur_ro]

Dziekuję, pani Deveraux. Dziekuję, pani Small.
Za zaoszczędzone na historykach pieniądze nakupuję sobie książeczek, które nie przygnębiają.

A ja bym nie dziękowała i żałowała.
Jednym z pierwszych histeryków był Pojedynek Balogh (skusiła mnie okładka, uwaga, uwaga, z AMBERa!) a w jakiś czas potem cudowna Miłosna szarada Long, no i wsiąkłam w temat.


A tej Small to nigdy nie czytałam

[Janka]

Szczęściary jesteście. Dla mnie mały kawałek Small to było już za wiele.

[Desdemona]

Janko dla mnie też...

[LiaMort]

cóż.. Small jest specyficzna.
a tej książki która jest omawiana... nie miałam okazji przeczytać.

[Księżycowa Kawa]

A propos Uwiedzionej
bo to chyba czwarta część serii, czy trzeba czytać poprzednie?

Według mnie niekoniecznie.

Dziekuję, pani Deveraux. Dziekuję, pani Small.
Za zaoszczędzone na historykach pieniądze nakupuję sobie książeczek, które nie przygnębiają.

Tyle że nie wszystkie autorki piszą jak te dwie.

Zaraz mnie ktoś pewnie skrzyczy,ale ta Small ponoć jest kijowa i fanek jej wielkich na forum nie zauważyłam. Nie znam jej nic i nie zamierzam tego zmieniać

Chyba nie. A Small jest, jaka jest raczej i raczej trzeba mieć sporą odporność, aby czytać jej wypociny.

Jednym z pierwszych histeryków był Pojedynek Balogh (skusiła mnie okładka, uwaga, uwaga, z AMBERa!)

Ja również, bo jeszcze inna Balogh, też z Ambera, ale tamta miała brzydką okładkę i jakos nie zachęcała, aby ją wziąć.


Tak na marginesie wydaje mi się, że Deveraux czyta się w miarę dobrze na początku, gdy nie zna się zbyt wielu romansów. Poza tym odkąd zaczęłam zwracać uwagę na fabułę, Deveraux nie najlepiej na tym wychodzi.

[Janka]

Tyle że nie wszystkie autorki piszą jak te dwie.

Zdaję sobie z tego sprawę, ale w moim wypadku dobrze wyszło, że od razu trafiłam na całkiem niestrawne dla mnie historyki i szybko się zraziłam.
Mnie nie ciągnie w ogóle wstecz, więc prawdopodobieństwo, że kiedykolwiek pokocham historyki i tak jest prawie zerowe, a tylko bym się niepotrzebnie męczyła, szukając tych lepszych.

[Księżycowa Kawa]

Chyba że trafiłoby Ci się z polecenia – wtedy jest większa szansa, że nie wyjdziesz na to źle. Z drugiej strony jako że da się wszystkiego przeczytać, to trzeba sobie jakieś priorytety ustalić. Mnie to jeszcze się nie udało.

[Viperina]

Z Deveraux zetknęłam się jakoś tak na początku lat dziewięćdziesiątych (może w połowie?), kiedy wystartowało u nas Da Capo. Zaczęli wtedy wydawać Amandę Quick i właśnie Deveraux. W ogóle pierwszy romans ever, który przeczytałam, to był Skandal Quick. Drugi - Bestia. Na marginesie, Gideon pozostaje nadal jednym z moich ulubionych bohaterów, jeśli w ogóle nie najulubieńszym .

Ale co do ad remu: otóż zasadnicza różnica między tymi dwiema autorkami (piszącymi przecież w tym samym czasie) polega, IMHO, na wizji bohaterów, a przede wszystkim bohaterek. Te u Quick nie są idealne, ale nie muszą się zmieniać. Trafiają na mężczyznę (OK, najczęściej apodyktycznego, despotycznego samca alfa), który uwielbia je takie, jakie właśnie są. Natomiast te u Deveraux w znakomitej większości są brzydkie/zaniedbane/grube/niepiśmienne/biedne/brudne/z małymi cyckami/niepotrzebne skreślić. Niewykluczone zresztą, że któraś z bohaterek zdołała połączyć w sobie wszystkie te cechy. I taka oto zupełnie, ale to zupełnie nieatrakcyjna bohaterka spotyka księcia z bajki/rycerza w lśniącej zbroi/najprzystojniejszego arystokratę w hrabstwie i właściciela większości tegoż, który w drodze wyjątku oraz z braku lepszych zajęć decyduje się ją przygodnie przelecieć. Potem okazuje się, że nieszczęśliwym/szczęśliwym zrządzeniem losu państwo są jednak na siebie skazani, ona przechodzi metamorfozę i ZMIENIA SIĘ, a on się w niej zakochuje. Po drodze zaliczając kochanki, wielbiąc inne, poniżając ją i generalnie ubolewając nad koniecznością przebywania z nią. Motyw Kopciuszka, Brzydkiego Kaczątka i Sinobrodego wyeksploatowany do zerzygania.

Przeczytałam sporo Deveraux (z braku lepszej oferty na ówczesnym rynku romansowym), ale większość wyparłam z pamięci. Wyjątkiem jest Księżna, która musiała mi się podobać, skoro ją dość ciepło zapamiętałam (choć kojarzy mi się, że tam także był wątek jakiejś eks-kochanki z egzotycznego kraju).

Na marginesie, wyraźnie widać ewolucję romansowego pisarstwa na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. Dzisiaj pisze się inne bohaterki i innych bohaterów. Ot, w tym czasie świat się zmienił i relacje między płciami także. Bardzo. Oczywiście, niektóre książki się bronią, jak choćby wspominana Quick. Deveraux nie, moim zdaniem. Bertrice Small to w ogóle jest aberracja. Zresztą Small kojarzy mi się nieodłącznie z koszmarem Miriam Formenti, który przeczytałam niedawno i relacjonowałam w czytelniczym:

viewtopic.php?f=36&t=1997&p=864968&hilit=Formenti#p864968
viewtopic.php?p=865006#p865006

Kiedyś po prostu tak pisano książki i to się najwyraźniej czytelniczkom podobało...

[szuwarek]

No tak Gideon mój pierwszy historyk to była Alchemia Quick i Baxter

[Viperina]

I jeszcze jedno: odnoszę wrażenie, że u Quick stawką w grze jest miłość (wysiłki bohaterek ukierunkowane są zasadniczo na to, żeby fajny facet wydusił z siebie te dwa magiczne słowa/zorientował się [eureka!], że kocha), natomiast u Deveraux nagrodą jest sam facet, bo kobieta walczy o niego, a nie o miłość. Niby ma się sprowadza to sprowadzać do tego samego, ale nie jest takie samo. No i ofkors kolejną cechą wyróżniającą pisarstwo Deveraux jest barwna i bogata kolekcja pociesznych dupków w roli głównych bohaterów.

[szuwarek]

myślę, że u kilku autorek wystarcza sam facet...

[Księżycowa Kawa]

Znakomite podsumowanie.

I jeszcze jedno: odnoszę wrażenie, że u Quick stawką w grze jest miłość (wysiłki bohaterek ukierunkowane są zasadniczo na to, żeby fajny facet wydusił z siebie te dwa magiczne słowa/zorientował się [eureka!], że kocha), natomiast u Deveraux nagrodą jest sam facet, bo kobieta walczy o niego, a nie o miłość. Niby ma się sprowadza to sprowadzać do tego samego, ale nie jest takie samo. No i ofkors kolejną cechą wyróżniającą pisarstwo Deveraux jest barwna i bogata kolekcja pociesznych dupków w roli głównych bohaterów.

Ale u Quick niekoniecznie musi przede wszystkim wydusić z siebie te dwa magiczne słowa, przynajmniej nie odnoszę takiego wrażenia, że to na tym się koncertuje. Poza tym bohaterki mają własne życie, własne cele, z których zwykle nie rezygnują.

[szuwarek]

Kawo - myślę, że Viperinie własnie o to chodziło, że one nie zadowolą się samym facetem : żeby był. One chcą uczucia, one chcą deklaracji. Zmienia jego życie , a nie same staną się podnóżkiem.

[Viperina]

Tak, chodziło mi o to, że stawką w grze jest miłość, uczucie, a nie samo zdobycie faceta wskutek metamorfozy bohaterki. Te u Quick są niedoskonałe, ale ich faceci to akceptują, nie próbują ich zmieniać, odchudzać, przebierać, uczyć, doskonalić. Ba, często jest tak, że bohaterom właśnie podoba się inność/nietypowość bohaterek, które notabene zawsze potrafią coś robić i potrafią to robić dobrze. Natomiast te u Deveraux muszą sobie na faceta zasłużyć. Schudnąć, przebrać się, nauczyć tego i owego. Przesłanie Deveraux jest takie: każda, nawet pokraczna dziewczyna, znajdzie miłość i szczęście, pod warunkiem, że dla swojego księcia będzie umiała się zmienić, żeby na niego zasłużyć. Przesłanie Quick natomiast: każda dziewczyna ma w sobie coś fajnego, co odnajdzie w niej ten właściwy facet.

[szuwarek]

Tak, chodziło mi o to, że stawką w grze jest miłość, uczucie, a nie samo zdobycie faceta wskutek metamorfozy bohaterki. Te u Quick są niedoskonałe, ale ich faceci to akceptują, nie próbują ich zmieniać, odchudzać, przebierać, uczyć, doskonalić. Ba, często jest tak, że bohaterom właśnie podoba się inność/nietypowość bohaterek, które notabene zawsze potrafią coś robić i potrafią to robić dobrze. Natomiast te u Deveraux muszą sobie na faceta zasłużyć. Schudnąć, przebrać się, nauczyć tego i owego. Przesłanie Deveraux jest takie: każda, nawet pokraczna dziewczyna, znajdzie miłość i szczęście, pod warunkiem, że dla swojego księcia będzie umiała się zmienić, żeby na niego zasłużyć. Przesłanie Quick natomiast: każda dziewczyna ma w sobie coś fajnego, co odnajdzie w niej ten właściwy facet.

czy ja Ci już wyznawałam miłość?

[Viperina]

Jeszcze nie, ale jestem otwarta na propozycje

[Księżycowa Kawa]

Tak, chodziło mi o to, że stawką w grze jest miłość, uczucie, a nie samo zdobycie faceta wskutek metamorfozy bohaterki. Te u Quick są niedoskonałe, ale ich faceci to akceptują, nie próbują ich zmieniać, odchudzać, przebierać, uczyć, doskonalić. Ba, często jest tak, że bohaterom właśnie podoba się inność/nietypowość bohaterek, które notabene zawsze potrafią coś robić i potrafią to robić dobrze. Natomiast te u Deveraux muszą sobie na faceta zasłużyć. Schudnąć, przebrać się, nauczyć tego i owego. Przesłanie Deveraux jest takie: każda, nawet pokraczna dziewczyna, znajdzie miłość i szczęście, pod warunkiem, że dla swojego księcia będzie umiała się zmienić, żeby na niego zasłużyć. Przesłanie Quick natomiast: każda dziewczyna ma w sobie coś fajnego, co odnajdzie w niej ten właściwy facet.

Świetnie ujęte! Nawet w romansach brak sprawiedliwości. Na szczęście nie w wszystkich.
A propos tego dostosowywania się do wyobrażeń bohatera, to jednak Montgomery z „Wybawcy” został zaakceptowany taki, jakoby był...