Ulubione cytaty, fragmenty, sceny

przez **sunshine** » 16 stycznia 2014, o 19:06

No jakoś ostatnio często tu widziałam opinie że dziewczyny nie chcą czytać bo niby nie ma HEA

albo czytały ale im tak nie teges się podobało zakończenie

wg mnie jest

no chyba ze mi sie przywidziało :hyhy:

przez **Agrest** » 16 stycznia 2014, o 19:10

Jeśli nie czytały, to trudno brać ich zdanie jako opinię o książcę.

A ja czytałam i mnie się nie podobało.

Nie zmienia to mojego zdania po kilku ładnych latach interesowania się romansami, że to najbardziej ukochana przez czytelniczki książka Deveraux. Spójrz choćby na oceny w biblionetce.

przez **sunshine** » 16 stycznia 2014, o 19:12

Widzisz czyli Tobie się nie podobało

przez **Agrest** » 16 stycznia 2014, o 19:14

No ale co z tego? Nie ma książki, która podoba się wszystkim. Statusu Rycerza moja niechęć na pewno nie zmienia

przez **sunshine** » 16 stycznia 2014, o 19:16

Spoko każdy ma inne zdanie :hyhy:

przez **klarek** » 16 stycznia 2014, o 19:37

Mnie nawet fragment nie przekona do przeczytania

przez **gosiurka** » 16 stycznia 2014, o 21:19

no właśnie to jedna z lepszych Deveraux :shades:

przez **Agaton** » 16 stycznia 2014, o 21:48

Nie czytałam i pewnie się nie zdecyduję, ale muszę przyznać, że fragmenty naprawdę udane ^_^

przez **Księżycowa Kawa** » 16 stycznia 2014, o 22:34

Jakoś tego nie czytałam...

przez **tajemna** » 17 stycznia 2014, o 12:54

Rycerza miałam jako polecankę i bardzo pamiętam

Mnie zakończenie tak bardzo nie bolało, na czym innym starłam zęby. :czeka:

Wiem, że Ewa bardzo lubi.

przez **gosiurka** » 17 stycznia 2014, o 13:19

na gorąco Randka ze śmiercią lub w nowej wersji Święta ze śmiercią

– Posterunkowa Peabody, flirtowanie z podejrzanymi jest zabronione.
– On własciwie nie jest podejrzany. -Peabody obejrzała sie przez ramie. - I był
naprawdę milutki.
– Dopóki nie potwierdzimy jego alibi, jest podejrzany. Poza tym to flejtuch.
– Ale milutki.
– Czekaja nas jeszcze dwa spotkania, Peabody. Trzymaj wiec hormony na wodzy,
Asystentka z westchnieniem wsiadła do wozu.
– Ale to takie przyjemne, kiedy to one mnie trzymają. :evillaugh:

przez **sunshine** » 17 stycznia 2014, o 14:48

tajemna napisał(a):Rycerza miałam jako polecankę i bardzo pamiętam Mnie zakończenie tak bardzo nie bolało, na czym innym starłam zęby.
Wiem, że Ewa bardzo lubi.

Tajemna na czym sie starłaś?

napisz w spojlerze a i w autorskim może

chyba że juz pisałaś tam :mysli:

lubię Peabody :hyhy:

przez **klarek** » 17 stycznia 2014, o 15:06

sunshine napisał(a):chyba że juz pisałaś tam

pewnie w recenzji w polecankach

przez **tajemna** » 17 stycznia 2014, o 15:16

Klarek ma rację, tutaj się wyżywałam

przez **LiaMort** » 17 stycznia 2014, o 21:52

Peabody jest świetna..xD :rotfl:

przez **Księżycowa Kawa** » 17 stycznia 2014, o 23:12

I coraz lepsza :hyhy:

przez **Księżycowa Kawa** » 19 stycznia 2014, o 00:48

Nie mogłam się powstrzymać, choć fragment:

- Stało się coś?
- Zwolnili mnie z pracy! - pożaliłam się. - Wyobrażasz sobie? I żebyś wiedział, przez co, to
znaczy, przez kogo... - A potem chaotycznie, acz dobitnie opowiedziałam o wizycie
farbowanej. Ponieważ wizytę należało wytłumaczyć, musiałam opowiedzieć o moich
stosunkach z Denisem. Z tego wszystkiego Romana Andriejewicza zainteresował wyłącznie
Denis.
- Zdenerwowałaś się dlatego, że on się żeni?
- Z jakiej racji miałabym się denerwować jego małżeństwem? Nic nas nie łączy, poza pracą
oczywiście.
- Naprawdę? - spytał czujnie mój tworzysz.
- Naprawdę! - odparłam ze złością; cudza nieufność zawsze rani boleśnie.
- To dobrze - skinął zadowolony głową.
- I co w tym dobrego? - rozzłościłam się jeszcze bardziej. - Wyrzucili mnie z pracy i...
- Chcesz, to mu mordę obiję? - zaproponował wesoło Roman.
- Komu?
- Twojemu Denisowi.
- Nie gadaj głupstw. Ja mam nieprzyjemności, a ty...
- Myślałby kto. W życiu kobiety nie praca jest najważniejsza. A jeśli martwisz się o
pieniądze, to niepotrzebnie. Damy radę. Ciotka zostawiła mi spadek, nie żeby zaraz ogromny,
ale wystarczy. Mieszkanie jest, nawet dwa, samochód ma rok, a na szmatki dla ciebie jakoś
zarobię.
- Zwariowałeś? - zapytałam, wstrząśnięta tymi deklaracjami.
- Dlaczego „zwariowałeś"? - obraził się Roman Andriejewicz. - Powtarzam, praca nie jest
najważniejsza, najważniejsza rzecz dla człowieka to szczęście rodzinne, możesz mi wierzyć.
Poza tym, jak wyjdziesz za mąż, tamta zostawi cię w spokoju i będziesz mogła pracować w
swoim biurze podróży, jeśli ci na tym zależy.
Zaczęłam podejrzewać, że Roman Andriejewicz urządza sobie kpiny, złapałam go za łokieć i
spytałam ze złością:
- Co ty pleciesz?
- Nie plotę - sposępniał i spróbował uwolnić łokieć, ale bez specjalnego wysiłku. - Proszę cię
o rękę, a ty zamiast powiedzieć: „Kochany, jestem taka szczęśliwa!", to mnie atakujesz. Masz
problem z manierami, powinnaś czytać więcej klasyki, tam kobiety zawsze zachowują się
przyzwoicie...
- Przymknij się - przerwałam wkurzona. - Twoje żarty są zupełnie nie na miejscu. Straciłam
pracę, a zamiast przyjacielskiego wsparcia, na które, jak myślałam, mam prawo liczyć, ty...
- Wyznaję ci miłość - palnął.
- Że co? - spytałam podejrzliwie i ścisnęłam jego łokieć jeszcze mocniej.
- No to już nie wiem, co mam jeszcze powiedzieć, żebyś zrozumiała! Proszę cię o rękę, czy to
mało?
- Aha, nie masz gdzie mieszkać - domyśliłam się.
- Mam mieszkanie dwupokojowe; Żeńka widziała i mieszkanie, i dokumenty, specjalnie
kazałem jej sprawdzić, żeby nie było jakichś podejrzeń. Przecież zabieraliśmy stamtąd
połówkę, nie pamiętasz?
- Połówkę pamiętam.
- No właśnie. Twoje aluzje są dla mnie krzywdzące, kocham cię i twoja nieufność bardzo
mnie rani. Kłamać nie umiem i innym też nie radzę, i nie cierpię, jak ktoś niesłusznie mnie
oskarża.
- Bądź cicho! - zażądałam.
- Proszę bardzo - burknął.
- Ile dni się znamy?
- A co to za różnica? - obruszył się Roman Andriejewicz, jednak wyszarpując łokieć. -
Kocham cię, a ty też byś mnie pokochała, gdybyś zamiast się wygłupiać, przyjrzała mi się
uważniej. A ty masz głowę zajętą różnymi głupstwami i w ogóle nie zwracasz na mnie uwagi.
To przykre.
- Znamy się trzy dni - oznajmiłam radośnie, gdy w końcu udało mi się policzyć. - Wieczorem
minie dokładnie trzy dni, odkąd się poznaliśmy.
- No i co? Mówię ci, że masz luki w wykształceniu, weźmy choćby tę nieufność... Romeo
tylko zobaczył Julię - i już, i razem umarli, a tobie trzech dni mało. Zdumiewasz mnie.
- Powiedz uczciwie, o co ci właściwie chodzi? - poprosiłam żałośnie. - Powiedz, żebym nie
musiała się zastanawiać.
- Co ci jeszcze mam powiedzieć? - oburzył się Roman Andriejewicz. - Już dwa razy w ciągu
dziesięciu minut wyznaję ci miłość! Mogłabyś chociaż dla przyzwoitości odpowiedzieć, że
nie jestem w twoim typie albo w ostateczności uśmiechnąć się. Jak tylko zobaczyłem cię w
trolejbusie, od razu zrozumiałem: koniec, to ona.
- Bo właśnie miałeś białą gorączkę - skinęłam głową.
- Nic podobnego. Skąd miałbym mieć białą gorączkę, skoro wypiliśmy niewiele... nie chcę
nic mówić, ale w ciągu ostatniego miesiąca dwa razy omal mnie nie zabili. Raz zagwizdało
mi tuż przy uchu - Roman Andriejewicz pochylił się i pokazał lewe ucho, niczym nieróżniące
się od prawego - a za drugim razem... o drugim razie nawet nie chce się pamiętać. Nawet
pomyślałem wtedy: to koniec, nie wrócę już do domu. Do ostatniej chwili
tak myślałem... Załadowaliśmy się do autobusu i dosłownie dwadzieścia minut później nas
ostrzelali. Jedziemy dalej, a tu nagle autobus się zepsuł i musieliśmy go pchać aż do następnej
wsi. Tam przesiedzieliśmy dobę, a ja ciągle czekałem, co będzie dalej. A jak zobaczyliśmy
Wołgę, to poczuliśmy taką ulgę, że aż wypiliśmy. Kto by nie wypił?
- Jesteś alkoholikiem! - ucieszyłam się.
- Nie, nie - przestraszył się Roman Andriejewicz. - Ja jestem mało pijący - wiadro wypiję i
ciągle mi mało. I nie przerywaj mi, opowiadam ci o swoim życiu. Wróciliśmy i piliśmy
jeszcze dwa dni, a potem w nocy przyśnił mi się sen... Nie będę go opowiadał, bo jest trochę
nieprzyzwoity. Obudziłem się pod wrażeniem, a w ciągu dnia siostra Paszy, u którego
byliśmy na daczy, zaczęła nam wróżyć i wywróżyła mi, że jeszcze tego samego dnia spotkam
swoje przeznaczenie. A jak tu spotkać przeznaczenie na daczy, gdzie jest dziewięć domów i
osiem staruszek? No to wróciłem do miasta, a tam jak na złość spotkałem znajomych i
zasiedzieliśmy się. Jechałem do domu późno wieczorem i tak mi się przykro zrobiło: za kilka
minut będzie następny dzień, a ja nie spotkałem swojego przeznaczenia. A tu nagle ty... Stoisz
sobie, jak gdyby nigdy nic. Byłbym przysiągł, że to właśnie ty śniłaś mi się tamtej nocy! Na
początku osłupiałem, a potem postanowiłem iść za tobą i dowiedzieć się, gdzie mieszkasz,
żeby następnego dnia przyjść w pełnej gali. A wyszło jeszcze lepiej, ci chuligani i to, że
wpuściłaś mnie do domu...
- Niepotrzebnie - prychnęłam.

"Pułapka na sponsora" Tatiana Polakowa
:evillaugh:

przez **fanka76** » 19 stycznia 2014, o 01:07

Dobre.
Ale nie lubie o ruskich czytrać :zalamka:

tu moj rasizm ma jedyną pożywke

przez **Księżycowa Kawa** » 19 stycznia 2014, o 01:33

Raz na jakiś czas lubię...

przez **klarek** » 19 stycznia 2014, o 14:32

ja tez nie przepadam

przez **LiaMort** » 19 stycznia 2014, o 15:25

lubię rosyjską fantastykę jedynie. ;P zabawnie jest.

przez **Księżycowa Kawa** » 19 stycznia 2014, o 15:28

rosyjska fantastyka przeważnie była poważna, przynajmniej to co ja czytałam...

przez **klarek** » 19 stycznia 2014, o 15:32

a Pierumow?

przez **Księżycowa Kawa** » 19 stycznia 2014, o 15:36

Tego akurat nie znam.

przez **aleqsia** » 23 stycznia 2014, o 12:40

wiedzmaSol napisał(a):żeby nie wiem jak było cudne mam hamulec - wątpliwe HEA

Sol jakie wątpliwe?

Było powiedziane Moja dusza odnajdzie Twoją i cudownie się odnalazły kilkaset lat później w samolocie :bigeyes:

Ten cytat pamiętam to dziś....Ehhhh uwielbiam Rycerza

Ulubione cytaty, fragmenty, sceny

Kto przegląda forum