LaVyrle Spencer

[Księżycowa Kawa]

"Powój" wyjątkowo mi przypadł do gustu, w sumie "Na jedną kartę". Zaczynałam od "Osobne łóżka", które mi się podobało, chociaż chwilami wydawało się zbyt melodramatyczne.
Niedługo zaczynam polecankę "Smak marzeń"...

[sunshine]

Mam tak samo jak Kawa dodam jeszcze że Sprawy rodzinne podobały mi się

Powój również polecam

[my-joy]

"Smak marzeń" generalnie sympatyczna książka, ale Spencer napisała lepsze. Według mnie. Cóż, jak każda autorka ma książki lepsze i gorsze. Taka np "Dziewczyna z prowincji", z rzadko spotykanym motywem faceta, który rzuca wszystko dla kobiety i podporządkowuje swoje życie do tego jakie ona prowadzi. Z reguły jest na odwrót. Może dlatego to jednak książka z tych lepszych?? Mnie trochę nudziła.

[Księżycowa Kawa]

Ta jeszcze może być, ale według mnie "I otworzyło się niebo" jest słabsze.

[klarek]

Dla mnie najlepsze:
Koliberek
Powój
Przyrzeczenia
Słodkie wspomnienia
Smak marzeń

[sunshine]

Ach zapomniałam o Koliberku i Przyrzeczeniach

[klarek]

O, Koliberku
sun, nieładnie

[sunshine]

Co nie?
a nawet mam na półce

[my-joy]

A ja teraz czytam "Pieśń o domu", wydaje się być całkiem niezła

[Duzzz]

Troszkę miejsca mi się na półce zrobiło.. Dałam ciotce kilka książek do czytania i między innymi Było, minęło ciekawe co mi powie

[Kawka]

"Było, minęło" to najgorsza jak dotąd z książek Spencer, którą miałam okazję przeczytać. A czytałam niedawno, więc mam w miarę świeże odczucia. Nie wiem czy na taką ocenę miał wpływ mój ogólny spadek czytelniczej formy, czy po prostu ta książka jest taka zła. Porównując ją do np. "Serce w listopadzie", "Powój", czy "Pieśń o domu" to mam wrażenie, że "Było, minęło" napisał jakiś inny autor a nie Spencer. Dawno takiej nudnej książki nie czytałam. Uwielbiam Spencer a w tym przypadku nie mogłam zmęczyć. Nawet słabe "Osobne łóżka" wypadają dobrze w porównaniu z "Było, minęło". Zdecydowanie odradzam. Bohaterowie bez ikry, plątają się po książce bez celu, nawet wątek syna głównej bohaterki, który zapowiadał się bardzo dobrze, został kompletnie skopany. Główny wątek nudny, poboczne też nie pomagają. Niby są emocje i rozterki, ale jednak brak tej pasji, z jaką pisze Spencer, brak charakterystycznego dla niej budowania relacji między ludźmi. Całość wyszła płaska i nieciekawa. Pomijam nawet to, że bohaterka jest rozwódką po 40-stce, z którą trudno mi się było identyfikować, bo gdyby inne wątki były lepsze, to przymknęłabym oko. W innej książce Spencer była zakonnica (tytułu nie pamiętam), z którą też się nie identyfikowałam, a książka mi się podobała.

Kawo - przeczytaj koniecznie "Serce w listopadzie", ja tę książkę uwielbiam. Myślę, że Ty też ją pokochasz. W moim prywatnym rankingu stoi wyżej niż wychwalany tutaj "Powój".

[klarek]

faktycznie, książka nie nalezy do najlepszych, choć przyznam, że jest kilka dla mnie znacznie gorszych w dorobku tej pani

[Kawka]

Tytuły proszę, będę skrupulatnie omijać.

[klarek]

Kawo, przy założeniu, że jak mi się nei podoba, to pewnie innym bardzo
Głos serca
I otworzyło sie niebo
Slodycz i gorycz
i najsłabsze dla mnie:
Sprawy rodzinne

[Kawka]

Rozumiem, gust może być różny, ale wolę być ostrzeżona.

Ps. Co tak poważnie do mnie "Kawo" skoro ja wesoła Kawka jestem?

[klarek]

Kawko, sorry
po raz drugi ostatnio mylę się w pisowni, bo wiem z kim rozmawiam Niech mnie usprawiedliwi ciężki dzień i przesłuchania, które dobiły mój mózg w dniu dzisiejszym:]

[Księżycowa Kawa]

W innej książce Spencer była zakonnica (tytułu nie pamiętam), z którą też się nie identyfikowałam, a książka mi się podobała.

A u mnie odwrotnie, bo "I otworzyło się niebo" - z zakonnicą mi się nie podobało, a "Było, minęło" mogło być, choć już w zasadzie nie pamiętam.

[gonia]

I otworzyło się niebo też mi się podobało, jak większość książek Spencer w tym również Słodycz i gorycz i Sprawy rodzinne czy Przebaczenie. Zdecydowanie rozczarowana byłam Smakiem marzeń, Dziewczyną z prowincji, Głosem serca , Dwie miłości też nie trafiły w mój gust, a Tamto cudowne lato nie dałam rady przeczytać.

[Adolek]

Któregoś przygnębiającego wieczoru stwierdziłam, że mam ochotę przeczytać coś poważnego. W "mam ochotę na..."został mi polecony Powój. Sięgnęłam w końcu po poleconą mi książkę. Czytałam ją nie odrywając się. To piękna i urzekająca historia, która spełniła wszystkie moje oczekiwania. Emocjonalność-pisałam-jest dla mnie bardzo ważna. Tego dostałam tak wiele, że nawet się nie spodziewałam. Nie czytałam żadnej książki tej autorki, ale bardzo spodobał mi się jej sposób narracji. Bardzo realny, pozbawiony długich i nużących opisów, czasem niemal chłody. Sprawiał jednak, że doskonale odnajdowałam się w czasie i przestrzeni. Warto wspomnieć, że akcja rozciąga się długo. Sama historia jest poruszająca. Mamy oto do czynienia z dwójką bohaterów odrzuconych, pozbawionych akceptacji środowiska. Will- mężczyzna oskarżony o zamordowanie prostytutki, niedawno opuścił więzienie. Całe jego życie to tułaczka. Nigdy nie zaznał ciepła prawdziwego domu, miłości, bezpieczeństwa. Jego położenie jest bardzo dramatyczne, nie ma zupełnie nic. W akcie desperacji trafia do wdowy- Eleonory, która zamieszcza w miejscowej gazecie ogłoszenie o poszukiwaniu męża. Jej jedynym wymogiem jest zdolność do pracy. W takich okolicznościach się poznają. W zrujnowanym, zaniedbanym domu. On -morderca, wychudzony włóczęga, ona- wdowa z dwójką małych dzieci , w zaawansowanej ciąży, zupełnie odgrodzona od znienawidzonego miasta, naznaczona potępieniem w dzieciństwie. Ich miłość jest trudna, nie jest to uczucie od pierwszego wejrzenia. Powoli starają się do siebie dotrzeć. Boją się tego, że któreś z nich zrezygnuje z układu, jaki zawarli. Will ciężko pracuje doprowadzając domostwo do odpowiedniego stanu, jednocześnie poznając, co oznacza słowo "dom". Odnajduje odpowiedzi w postaci ciepłych , rodzinnych posiłkach, w dzieciak, z którymi do tej pory nie miał do czynienia, w dzielnej i pracowitej kobiecie, którą nękają demony przeszłości. Miłość, która między nimi się rodzi wymaga czasu i zdobycia zaufania. Kiedy jednak je znajdują wybucha wojna. On wyjeżdża, przez zaciągnięcie się do wojska, w końcu czuje się wartościowy. Ciężko mu opuścić rodzinę, którą kocha nad życie, ale nie chce się czuć tchórzem. Wraca z wojny, jako zasłużony i odznaczony żołnierz. Z nowymi demonami, niby taki sam, a jednak odmieniony. Po powrocie zastaje swój dom, swoją żonę i swoje dzieci. Spotyka się również z tak pożądaną akceptacją. Jest odbierany, jako prawdziwy bohater. Życie jednak wystawia ich na kolejną próbę. Will zostaje oskarżony o zabójstwo kobiety. Wspomnienia powracają, historia się powtarza.
Miłość jest jednak silniejsza, niesłuszne oskarżenia przegrywają.
Książka nie szokuje niespodziewanymi zwrotami akcji, nawet intryga w niej zawarta wydaję się stateczna. Wszystko toczy się w swoim tempie. Ukazuje przede wszystkim walkę dwojga ludzi. Walkę z nimi samymi, ich skrytością, trudnością okazywania uczuć, ich lękami.
Bohaterów poznajemy od strony emocjonalnie. Zarówno Will, jak i Eleonora odznaczają się wielką odwagą, każdy na swój sposób.
Wydaje mi się również, że ukazano, jak ważne jest, żeby dawać ludziom szansę. Okazać zrozumienie błędom.
Urzekająca jest również miłość do dzieci, jaką żywią oboje - nawet jeśli żadne z nich nigdy jej nie zaznało.
To poruszająca opowieść, bardzo nastrojowa i trafiająca do serca. Na pewno na długo zapadnie mi w pamięć. Myślę, że wiele się można z niej nauczyć. Chociaż może brzmi to śmiesznie. Bardzo polecam i dziękuję Wam, że mi ją wskazałyście.

[gonia]

Cieszy mnie, że książka Ci się spodobała, choć to bardziej zasługa Kawy niż moja. Mnie również Powój zachwycił z dokładnie tych samych powodów. Niektórzy uważają, że to już jest literatura obyczajowa, ale dla mnie to właśnie jest romans z treścią, czyli to co lubię najbardziej. Każda książka Spencer jest inna. Nie są pisane według jakiegoś schematu i dlatego polecam Ci bliższą znajomość z tą Panią. Choć nie wszystkie jej książki mnie zachwyciły, ale większość mi się podobała, co sprawia, że pisarkę zaliczam do grona moich ulubionych.

[Księżycowa Kawa]

"Powój" też mi bardzo przypadł do gustu, inne tej autorki również są niezłe, w sumie jedna tylko mi się nie podobała.

[Adolek]

zgadzam się w zupełności. Może i Powój miał wiele cech literatury obyczajowej. Jednak wątek romantyczny zdecydowanie główną rolę. Wszystko w końcu opierało się na miłości, która nadawała sens wszystkim wydarzeniom.

[Alias]

Wiem, powtarzam się. Ale przeczytaj jeszcze sobie Koliberka i Przyrzeczenia.

[Adolek]

Przeczytam, znajdę tylko odpowiednią chwilę.

[Księżycowa Kawa]

O, do tych dwóch jeszcze nie udało mi się dorwać.