Ulubione cytaty, fragmenty, sceny

[•Sol•]

bezbłędna dziecięca logika
i jak nie lubiłam Zoe za bardzo tak niektóre sceny z tej książki mnie kładły, tak jak ta

[Lilia ❀]

i wychowanie seksualne z głowy

[ewa.p]

strasznie dawno tego nie czytałam,chyba sobie powtórzę niedługo

[Sokolniczka]

Książki nie czytała, ale ten fragment wymiata. O trzeba będzie przeczytać.
Na szczęście nie mam dzieci...

[LiaMort]

oj dobre.

[Kasiag]

Książki nie czytała, ale ten fragment wymiata. O trzeba będzie przeczytać.

Zachęcam, cała trylogia warta poznania

[Księżycowa Kawa]

Książki nie czytała, ale ten fragment wymiata. O trzeba będzie przeczytać.

Zachęcam, cała trylogia warta poznania

Też mi się podobała.

[Kasiag]

Nazajutrz po śmierci mamy, spełniając swą groźną obietnicę, przybyła stara dobra babka Violet z koszykiem brzoskwiń i energią stu mężczyzn, gotowa zapanować nad sytuacją, w tym i nade mną.
W ludzkiej pamięci pewne wydarzenia wypalone są na stałe, jak film wideo, na przykład lądowanie człowieka na Księżycu i przybycie babki Violet. Nigdy nie zapomnę tej chwili, gdy postawiła stopę na naszym podwórku. Siedziałam na frontowej werandzie i zbijałam bąki na starej huśtawce. Zajmowałam się zdzieraniem farby paznokciem. Byłam pogrążona w smutku.
(…)
Samochód babki, ogromny biały cadillac, skręcił na podjazd, wzbijając tuman kurzu, i gwałtownie zahamował. Ciemna chmura przez kilka minut wisiała w powietrzu, co pewnie uznałabym za znak, gdybym odznaczała się choć szczyptą intuicji. Kiedy kurz opadł zobaczyłam, że tylne siedzenie załadowane jest po dach. Babka wysiadła, przeciągnęła się z rękami założonymi na plecy i spojrzała na dom z miną, która mówiła jasno: „Wreszcie zajmę należną mi od dawna pozycję głównego kata.”
Wszystkie włoski na moim ciele stanęły dęba. Nie byłam pewna czemu, ale wiedziałam, że znalazłam się po uszy w gównie.; to chyba wtedy w ogóle po raz pierwszy użyłam tego słowa. Szczerze mówiąc, nie ma w języku odpowiedniejszego określenia.
Wróg zbliżył się i warknął:
- Nie siedź jak kornik na drzewie! Chodź tutaj! Daj słodkiego i pomóż rozładować samochód!
Danie słodkiego nie oznaczało przyniesienia cukiernicy. Miałam ucałować jej policzek, a potem zostać mułem roboczym. (…) Nie mogąc uciec ani nie mając wyboru, zeskoczyłam z huśtawki i dla własnego dobra udałam gotowość do pomocy.
- Babciu, czy mogę ci pomóc?
Z doświadczenia wiedziałam już, że upór może przynieść różne skutki, począwszy od ostrych słów, skończywszy na smagnięciu po łydkach.
- Ależ oczywiście, młoda damo.
Ta kobieta musiała pochodzić od kruków, sądząc po jej okropnym głosie.
Zgięłam się pod ciężarem kartonowego pudła, umieszczonego na moich plecach i z trudem doczłapałam do werandy. Babka wyminęła mnie z walizkami w obu rękach, otworzyła drzwi i przytrzymała je stopą, bym mogła przejść, po czym zawołała ojca. Nic dziwnego, że dziadek umarł przed nią. Mądry wybór. Naprawdę, wyjątkowo roztropny.
- Douglasss! Gdzieee jeeesteeeś?
- Próbuje się zdrzemnąć – wyjaśniłam, upuszczając pudło na podłogę i zaraz wybiegając po kolejną porcję bagażu. Byłam niegrzeczna i w ogóle mnie to nie obchodziło.
Usłyszałam, jak babka syczy za mną coś w rodzaju: „Co za impertynencja!”, ale się nie zatrzymałam. Naprawdę myślałam, że powinna zostawić tatę w spokoju. Jednakże Violet nie miała zamiaru nikogo zostawić w spokoju.
Wróciłam z drugim pudłem. Tata zszedł z góry; cmoknął z obowiązku starą wiedźmę, a ona, niech Pan ma nas w opiece, wybuchnęła płaczem, obejmując tatę za szyję. Nie przypuszczałam, ze ta stara pomarszczona czarownica ma w ogóle w sobie jakąś wodę.
- Wszystko w porządku, mamo – powiedział tata. – Oboje z Anną dobrze się czujemy. To tylko szok. Naprawdę wszystko w porządku.
- W porządku? Jak to możliwe? Mary Beth jeszcze nie ostygła. Pokaż no się. Och, mój biedny chłopcze!
Kompletnie ignorując mnie i stan, w jakim się znajdowałam, doszła chyba do wniosku, że z tatą rzeczywiście wszystko w porządku, bo zebrała się w sobie i zapytała:
- Gdzie mam położyć swoje rzeczy? Pokaż.
Tata poszedł pierwszy, ja za nimi; pułapka zamknęła się na dobre.
(…)
-Jak długo u nas zostanie, tato?
-Jak długo będzie chciała, słoneczko.
Do diabła, pomyślałam, to koniec. Moje życie się skończyło, już po mnie.

Wyspa Palm Dorothea Benton Frank

[Lilia ❀]

Kiedyś miałam się za nią wziąć. Teraz poleci na początek listy.

[Kasiag]

Bardzo dobra decyzja

[Kasiag]

Wreszcie Rex został sam. Powinien położyć się na łóżku i dać odpocząć chorej nodze, lecz zamiast tego zawiązał mocniej pasek od szlafroka i zszedł ze świecą do holu. Chciał się tylko upewnić, czy panna Carville nadal nie gorączkuje. W końcu niania Brown starzała się już i nie mogła nad nią czuwać bez przerwy.
Zatrzymał się przed sypialnią. Pod drzwiami nie było widać światła, docierał natomiast przez nie głośny odgłos przypominający piłowanie. Rex, z ręką na klamce, nadstawił uszu. Nie, to było chrapanie! Gotowa nigdy nie wyjść za mąż, jeśli wieść o tym się rozniesie. Jest głośniejsza niż tracz, i w dodatku jeszcze przy tym poświstuje!
Ach, a więc panna Carville nie była takim delikatnym kwiatuszkiem, jak sobie wyobrażał. No, teraz już chyba będzie mógł zasnąć bez rozmyślań o niej. Któż chciałby dzielić łoże z kobietą, która chrapie, charczy i poświstuje? Równie dobrze mógłby spać w stajni!
Przykry dźwięk urwał się nagle. O Boże, czyżby się dusiła? Rex – wiedząc dobrze, że robi źle, choć nie ma wyboru – pchnął drzwi. Jeśli ktoś go zobaczy, będzie mógł twierdzić, że usłyszał jakiś hałas, a niebiosa mogą poświadczyć, że to prawda, i chciał się przekonać, czy pannie Carville nic nie zagraża.
O mało się nie potknął o składane łóżko, ustawione tuż przy wejściu, a chrapanie, które znów się rozległo, było jeszcze głośniejsze, gdy znalazł się bliżej jego źródła. Niania Brown spała jak zabita, leżąc na plecach, z szeroko otwartymi ustami i wydawała z siebie dźwięki przypominające rzężenie zarzynanej gęsi. Gdyby zaś sam ten odgłos nie odstraszył intruza, jego stara piastunka położyła przy sobie z jednej strony pogrzebacz, a z drugiej druty do robótek ręcznych. Starała się, najlepiej jak mogła, chronić swoją podopieczną przed gorączką, włóczęgami i rozwiązłymi mężczyznami.
Rex osłonił świecę dłonią i zrobił krok w kierunku łoża pod baldachimem. Amanda spała, choć nie wiadomo jakim sposobem. Nagle dostrzegł buteleczkę na stoliku obok i domyślił się: pewnie zażyła laudanum, biedactwo.

Na zawsze twoja Barbara Metzger

[aleqsia]

Dobrze wspominam tę książkę dałam jej nawet 4,5/6, szkoda, że ma takie niskie oceny na biblionetce, bo może wtedy więcej osób by po nią sięgnęło

[Kasiag]

Bardzo mnie te niskie oceny zdziwiły, bo książka jest świetna

[Papaveryna]

"- Jutro jest nasz ślub. - Powiedział to takim tonem, jakby
oznajmiał coś równie oczywistego jak to, że słońce wschodzi.
Jakby wesele zdarzało się codziennie.
- Jeden dzień. - Zmrużyła powieki; czuła rosnącą złość. -
Masz nadzieję, że wyjdę za ciebie po jednym dniu od powiadomienia?
Popatrzył na nią z uniesionymi brwiami, najwyraźniej myśląc,
że to ona w tym momencie zachowuje się niezrozumiale.
- Tak. - Pokiwał głową, jakby najzupełniej oczywiste było to,
że Sofia nie ma nic do powiedzenia na temat swojego ślubu, że
dowiaduje się o tym w przededniu wesela, chociaż czekała na to
od ponad roku, może nawet od czasu, gdy była dwunastoletnią
dziewczynką, a już na pewno od dnia misteriów.
Głęboko zaczerpnęła tchu. Pomyślała, że Ewa nie powinna była
dawać Adamowi jabłka, tylko nim w niego rzucić.
Popatrzyła na Tobina, potem na łóżko, chwyciła ogromną
poduszkę, odchyliła się i uderzyła go w głowę.
- Co ty wyprawiasz?! - krzyknął.
- Biję cię! - Trzepnęła go jeszcze raz.
I jeszcze raz, i jeszcze, i znowu, i znowu.
Uniósł ramiona.
- Co się z tobą dzieje? - Usiłował ją złapać.
Zrobiła unik.
- Nic! - Tym razem chwyciła poduchę obiema dłońmi i zadała
cios z nową siłą.
- Auu! Przestań, do cholery! To boli!
Nie szkodzi. Czuła się wspaniale. Bach, bach, bach!
Okręciła się, nabierając rozpędu.
Usiłował zasłonić się ramieniem.
Poduszka trafiła go w tors i rozerwała się. Pierze zawirowało
w powietrzu jak gęsty śnieg.
Bezradnie rozglądał się dookoła.
Strzepnęła gęsi puch z twarzy i zaczekała, aż osiądzie na
podłodze, po czym popatrzyła na Tobina.
Miał pierze w oczach, na brwiach, w uszach i w ustach.
Splunął pierzem i spojrzał na Sofię.
- Jesteś na mnie zła.
- Ja? Zła na ciebie? Na sir Tobina de Clare? Dlaczego tak
myślisz?
Pokręcił głową i odwrócił się.
- Kobiety... - mruknął wychodząc z pokoju."

"Perły" Jill Barnett

[LiaMort]

świetne to.

[sunshine]

Muszę to przeczytać

[Kasiag]

Ja też

[ewa.p]

czytałam niedawno

[klarek]

uwielbiam Perły

[ewa.p]

-Myślisz,że fiut czasami się męczy?
Eve,siedząca za kierownicą odwróciła głowę w stronę Peabody i opuściła okulary przeciwsłoneczne,o których włożeniu rzadko kiedy pamiętała.
-Czyj?
-Wszysdtko jedno.Każdego,kto go ma.czy fiut myśli sobie:litości,stary,daj mi chwilę wytchnienia.Czy też woła:Ho,ho!Znów bierzemy się do dzieła!
-Czy to ma jakiś związek ze sprawą ,czy też to taka niezobowiązująca rozmowa?
-Ma to związek ze sprawą.Myślałam sobie o tym dupku,Dubrovskim.Wczoraj po południu bzykał Britt Casey.Jeśli jej wierzyć,zrobuł to trzy razy.Na podłodze-wyliczyła Delia odginając jeden palec-na łóżku i na stojąco przy drzwiach.A w nocy baraszkował z Rolandem.Jeden udawał kapitana piratów,a drugi chłopca okrętowego.
-Przestań.
-Zaczekaj.A dziś rano wpadł na kawę i jeden szybki numerek do Chelsei Saxton,która potem zrobiła mu loda pod prysznicem.
-Jezu,Peabody!
-Wcale nie prosiłam,żeby zdradzali mi te szczegóły,ale całą trójka je ujawniła,kiedy się dowiedziała o istnieniu pozostałych.Naprawdę myślałam,że większość cipek wykrzyknęłaby:hej,nawet nie myśl o wsadzaniu tam czegokolwiek w najbliższym czasie.
-Cipek?
-To zdrobniała nazwa sromu.I naprawdę uważam,że po dwóch numerkach przeciętna cipka powiedziałaby:no,na jakiś czas mi wystarczy.Ale czy fiut szuka kolejnej dziury?Zastanawiam się,bo nie mam fiuta.

-Gdybyś miała jakieś wątpliwości,wiedz,że ja tez nie.
-Widziałam cię nago,więc wiem.Uważam,że nawet najbardziej niezłomny i energiczny fiut powiedziałby kiedyś:na dziś czy na tę noc wystarczy,a ponieważ teraz jestem zrelaksowany,wybiorę się gdzieś na urlop.Albo się zdrzemnę.
-Przez twoje gadanie wyobrażam sobie teraz fiuta,siedzącego w jakimś barze w jakiejś modnej miejscowości wypoczynkowej ,w okularach przeciwsłonecznych,popijającego jeden z tych głupich drinków z owocami,ozdobiony papierowa parasolką.
-Śliczny obrazek.
-Wcale nie śliczny,tylko budzący grozę.Albo obrzydliwy.Nie jestem pewna.Jedno i drugie.-Eve westchnęła,wyraźnie zmęczona.-Chyba jedno i drugie.
-Powinien tez nosić mały,słomkowy kapelusz.Tak czy owak,nie wydaje mi się,żeby w przypadku fiuta Dubrovskiego chodziło o seks.
-Peabody,wprost nie potrafię wyrazić,jak bardzo nie mam ochoty rozmawiać o jego fiucie.
-To uzależnienie-ciągnęła niezrażona Delia.-Założę sie,że doktor Mira się ze mną zgodzi.Sprowadza wartość swojej osoby do fiuta i wykorzystuje go również w charakterze broni.
-No widzisz,teraz go sobie wyobrazam ze złotym łańcuszkiem,naciskającego na klakson.Natychmiast przestań.
Peabody poprawiła się na fotelu i spojrzała z zachwytem na Eve.
-Masz niesłychanie bujna wyobraźnię.Dlatego jesteś taką dobrą policjantką.Dubrovski plótł te bzdury o potrzebie bycia podziwianym,ale podświadomie miał na myśli fiuta.(...)Uważam że dogłębne zrozumienie natury fiuta mogłoby nam pomóc w przyszłych śledztwach.

Śmiertelna fantazja J.D.Robb

[Lorelei]

Pierwsze zdanie mnie położyło na łopatki, od razu

[ewa.p]

mnie cały ten rozdział rozkłada

[Kasiag]

Genialne

[klarek]

przecudne

[Papaveryna]

Chyba chcę to przeczytać