Judith McNaught

[Agrest]

A ja myślałam, że Jadzia to z polecanki czyta

[Jadzia]

Czytałam, bo przytargałam z biblioteki i doczytałam, bo nie lubię nie doczytywać Ale ja to nawet Feehan moją jedną jedyną doczytałam

[•Sol•]

Feehan doczytałaś? Podziwiam. I współczuję. Takie perełki trafiają się wyjątkowo rzadko.

[Agrest]

Czytałam, bo przytargałam z biblioteki i doczytałam, bo nie lubię nie doczytywać Ale ja to nawet Feehan moją jedną jedyną doczytałam

Doczytanie jak doczytanie, bardziej mnie zdziwiło, że w ogóle zaczęłaś
Zasugerowałam się zapewne własnym podejściem do autorki

[Jadzia]

Bo ostatnio przeczytałam sobie znowu Królestwo marzeń i mi się ciągle podobało i pomyślałam, że może jednak nie Whitney jest u McNaught normą, ale niestety, okazało się, że jest

[Księżycowa Kawa]

Najpierw było "Zanim się pojawiłaś", właściwie dwa razy to czytałam, bo po pierwszym razie jakoś ta książka błyskawicznie wyleciała mi z pamięci; nie wiem dlaczego.
Z jednej strony powieści McNaught mi się podobają, bo autorka potrafi pisać, zaś z drugiej nadmiar dramatozy nieco psuje końcowy efekt, inaczej mówiąc, lepiej zaczyna, niż kończy. Szkoda.

Rewelacyjne komentarze.

[Księżycowa Kawa]

"Na zawsze" - to jedna z nielicznych powieści tej autorki, która dobrze brzmi w całości, czyli nie mam ochoty do niej się przyczepić. W sumie niezła historia.
Cała ta babcia Victorii jednak była wyjątkowo bezwzględną osobą, traktowała swoją wnuczkę i zapewne wszystkich innych przedmiotowo, chociaż przypuszczam, że jednocześnie była tworem tamtych czasów. Tak czy inaczej, nieźle namieszała.
Natomiast Jason okazał się mało spostrzegawczy i niezbyt mu szło wyciąganie wniosków, niemniej jednak to dość ciekawa postać. No i swoje odcierpiał z powodu białej pelernki, zasłużenie zresztą.

[gosiurka]

Moją ulubioną McNaught jest Doskonałość wiadomo z wątkiem kryminalnym i przyznaję się ja lubię jej dramatozę

[faris]

Ja mam sentyment do Każdy twój oddech no co, takie to romantyczne było, kiedy brali ślub i tak pięknie odpowiedział... szkoda, że pod koniec dopiero

Generalnie lubię chyba wszystkie historyki, oprócz Stpehena bo tego nie czytałam i nie znam...

[Księżycowa Kawa]

"Każdy twój oddech" - mam wrażenie, że coś tutaj mi nie pasowało (często tak mam w przypadku tej autorki), tylko nie mogę sobie tego przypomnieć.

[faris]

Mnie pierwsza połowa książki lekko nudziła, taki naiwny ten ich romans był i jeszcze te problemy wydumane w rodzinie... ale i tak lubię i czasem wracam do tej historii... może czas sobie przypomnieć

[gonia]

Każdy twój oddech – chyba w ogóle tego nie czytałam, bo nic nie kojarzę a na półeczce sobie stoi, sprawdziłam

[Księżycowa Kawa]

Jakoś wszystko mnie ostrzega, aby trzymać się z daleka od tego tytułu...

[Mery_Kate]

Od dwóch dni słucham audiobooka Doskonałość
Jestem zachwycona, już nie raz się wzruszyłam. Och jak ja dawno nie sięgałam po Judith

[faris]

Ja generalnie mam ochotę na powtórkę Whitney, ale to długie jest, a ja niecierpliwa jestem i nie mam tak dużo czasu

[Księżycowa Kawa]

Kiedyś też miałam, ale za bardzo mi ta historia zgrzyta, długo nie wiedziałam, co mi nie pasuje, aż w końcu sobie dopasowałam.

[Mery_Kate]

Doskonałość
zaskakująca książka!

[faris]

Kiedyś też miałam, ale za bardzo mi ta historia zgrzyta, długo nie wiedziałam, co mi nie pasuje, aż w końcu sobie dopasowałam.

Co Ci tam znowu zgrzyta?

Śfinia z niego, w sumie ona też bywa wkurzająca, no ale... swój urok historia ma

[Księżycowa Kawa]

W Whitney przez cały czas coś mi nie pasowało i ostatnio chyba doszłam do właściwego wniosku, co to jest. Nigdy mi się nie podobało, że po tym, co zrobił, to ona pojechała go przekonywać do zmiany zdania. No bo przez tyle czasu za nią się uganiał, osaczał, aż tu raptem sobie odpuścił, tym samym przyznając do kretyństwa – jakoś tego po arogancie się nie spodziewałam i to nie ma sensu. Według mnie to on powinien przekonywać ją do zmiany zdania, przepraszać i tak dalej. A i leczyć ją z traumy, w którą wpędził – po prostu żeby nie miał łatwo. Whitney powinna poczekać, zanim da się przekonać, aż zacznie obgryzać sobie palce i rwać włosy z głowy, usiłując znaleźć na to jak najlepszy sposób. I dopiero gdy zauważy, że grozi mu łysina, mogłaby się dać przekonać. Oczywiście na początku nie powinno być zbyt wesoło, aby nie zaczął rwać włosów z radości. A na koniec jeszcze można dodać, jak z niego ponownie próbuje wyleźć ta cała wredność, a ona widząc to, spuszcza oczka i delikatnie porusza stópką, na co on wyobraża sobie, że znowu przez to wszystko by musiał przejść i na wszelki wypadek chowa swoja wredność. I co? Gdy to dobrze rozpisać, można by zachować objętość stron i sens.
Ale jak było, każdy, kto czytał, wie…


Po prostu niekiedy bywają takie książki, które mogłyby być zdecydowanie lepsze, gdyby to i owo poprawić, dopracować czy też zmienić. Coś takiego z pewnością można powiedzieć o powieściach Judith McNaught… Ja już tak mam.

[Mery_Kate]

Moja przygoda z Whitney była taka, że po długim czasie poszukiwań w bibliotekach w końcu skapitulowałam i przeczytałam ebooka. Chyba za długo się nastawiałam na arcydzieło, po wieloletnim stałym miejscu w pierwszej trójce najlepiej ocenianych romansów na Biblionetce.

Z książki najdokładniej pamiętam moje częste reakcję pełne frustracji i niedowierzania..
Chyba sobie powtórzę tę książkę- w ramach wielkiego powrotu do historyków.
Będę się mogła uczciwiej wypowiedzieć. Ciekawa jestm swojej reakcji po waszych wypowiedziach.

[Księżycowa Kawa]

Ja to mam w bibliotece, pierwsza połówka była fajna, ale druga, gdy ujawnia się jego tępota, już nie.

[aralk]

Ja mogę czytać jej niemal wszystko za wyjątkiem Whitney

[Księżycowa Kawa]

Najgorsze jest to, że Whitney bardzo dobrze się zaczyna...

[aralk]

problem ze środkiem i zakończeniem

[Księżycowa Kawa]

Tak to już bywa w przypadku McNaught.