Ulubione cytaty, fragmenty, sceny

[LiaMort]

świetni są..xD

[Lucy]

Panna młoda ucieka - SEP

Dziewczynki przywitajcie się z Pandą...

Już mi się podoba

[Księżycowa Kawa]

uwielbiam te ich gadki

Tak, są rewelacyjne

[Księżycowa Kawa]

Robb "Śmierć w mroku", czyli Eve Dallas kontra wampir

- Wiecie co? - wtrącił się McNab. - Jeśli wykluczyć hipotezę, że mamy do czynienia z pijącym krew, pozbawionym duszy demonem, to odszukanie zabójcy nie powinno nam nastręczyć większych trudności.
- Dobrze, że nikt z nas nie wierzy w pijące krew, pozbawione duszy demony. - Ale Peabody odszukała rękę McNaba.
Eve zobaczyła to w lusterku wstecznym, a także to, że Peabody wsunęła palce drugiej dłoni pod bluzkę i zacisnęła je na czymś.
- Peabody, nosisz krzyżyk?
- Co? Ja? - Ręka opadła jej na kolana ciężko jak kamień. Delia zrobiła się czerwona jak burak. Chrząknęła. - Tak się akurat składa, że znam Mariellę z archiwum, która przypadkiem miała krzyżyk, więc go od niej pożyczyłam. Na wszelki wypadek.
- Rozumiem. Czy przypadkiem masz też zaostrzony kołek?
- Nie, chyba że masz na myśli McNaba.
McNab uśmiechnął się swobodnie, kiedy Eve zatrzymała się na światłach i odwróciła do nich obojga.
- Powtórz za mną: wampiry nie istnieją.
- Wampiry nie istnieją - powiedziała Peabody.
Eve skinęła głową i usiadła prosto, a po chwili zmrużyła oczy i spojrzała na Roarke'a.
- Co znaczy ta mina?
- Tak sobie tylko myślę, że większość legend zawiera w sobie jakieś ziarnko prawdy. Weźmy chociażby Włada Palownika i Drakulę z tradycji ludowej. Nie uważasz, że to ciekawe?
- Ciekawe jest to, że siedzę w wozie z trzema ptasimi móżdżkami.
- Dla niektórych „ptasi móżdżek” - odparł spokojnie Roarke - dla innych „umysł wolny od uprzedzeń”.
- Hmm. Może po drodze powinniśmy się zatrzymać na jakimś targu i zaopatrzyć w kilka kilogramów czosnku, by ci „wolni od uprzedzeń” poczuli się pewniej.
- Naprawdę? - odezwała się Delia z tylnego siedzenia, a po chwili wtuliła głowę w ramiona, widząc w lusterku wstecznym, jak Eve patrzy na nią z kamienną twarzą. - To znaczy „nie” - wymamrotała Peabody do McNaba.
- Sam się domyśliłem.

- Pani porucznik. - Złapał ją za rękę, nim dotarła do drzwi, i obrócił w swoją stronę.
Wyjął z kieszeni srebrny krzyżyk na łańcuszku i zaczął nim wymachiwać przed twarzą Eve.
- Wiedziałam, że o czymś zapomniałam. - Ale kiedy zawiesił krzyżyk jej na szyi, wybałuszyła oczy.
- Co to za żarty?
- Zrób mi tę przyjemność. - Jeszcze raz pocałował ją w usta, tym razem krótko. - Jestem przesądnym człowiekiem o logicznym umyśle, który lubi pozbawione logiki rozważania.
Patrząc na niego, Eve pokręciła głową.
- Jesteś pełen niespodzianek, kolego. Naprawdę.

Ponownie włączyła ekran. Teraz wypełniła go twarz Doriana Vadima.
- To nasz główny cel. Bez wyraźnego rozkazu czy zgody nie wolno go zatrzymać ani aresztować. Jeśli mi się nie uda wykonać zadania, nie będziemy mieli podstaw, żeby go zamknąć. Przebrać się - rozkazała. - Wszyscy mają mieć kamizelki. Zgłosić się do dowódców oddziałów, którzy zadbają o przewiezienie was na miejsce akcji.
Położyła dłoń na swojej broni.
- Do roboty.
Kiedy się pochyliła, żeby sprawdzić paralizator, Baxter klepnął ją w ramię.
- Czego?
- Mam coś dla ciebie. - Wyciągnął to, kiedy się prostowała.
- Wiecznie trzymają się ciebie żarty, Baxter.
- Muszę ci przyznać rację. - Zgrabnie rzucił jej drewniany kołek.
Ponieważ ją rozbawił, złapała kołek jedną ręką i wsunęła go za pasek.
- Dzięki.
Zamrugał powiekami, a potem ryknął śmiechem.
- Eve Dallas, pogromczyni wampirów! Warte uwiecznienia.

I końcówka, czyli stare i sprawdzone metody

[Lilia ❀]

chyba muszę znowu poczytać antologie

[Księżycowa Kawa]

Tak, to opowiadanie wyszło świetnie, szkoda, że w przypadku opowiadania "Prześladowana przez śmierć" to nie wypaliło.

[•Sol•]

a ja tego nie czytałam
ale jak pomyślę że wszystkie opowiadanka jeszcze przede mną to robi mi się jakby lepiej

[LiaMort]

dobre.

[Księżycowa Kawa]

a ja tego nie czytałam
ale jak pomyślę że wszystkie opowiadanka jeszcze przede mną to robi mi się jakby lepiej

Ostatnio staram się je czytać po kolei i nawet to mi wychodzi...

[faris]

Aaaaa! Dobrze, że to przede mną. Można sobie humor momentalnie poprawić.

[Jadzia]

"To lure a woman, all he had to do was stand there, looking bored with being perfect."

czyli

"Wszystko, co musiał zrobić, żeby zwabić kobietę, to stanąć i wyglądać na znudzonego byciem idealnym."

Loretta Chase - Lord Perfect

[LiaMort]

hm..xD a to ciekawy sposób na kobiety.

[Księżycowa Kawa]

Coś podobnego można spotkać często w romansach - on jest, a one na niego lecą, ewentualnie bohaterka nieco się stawia. Jednak to ładne zdanie.

[tajemna]

Przeżyła lekki zawód, gdy w holu
nie natknęła się na Summerseta, przez co nie mogła uciąć sobie z nim ich stałej wieczornej
sprzeczki.
Najpierw prysznic, postanowiła, wbiegając na schody. Potem odszuka Roarke'a. W
czasie kąpieli zastanowi się, ile z wydarzeń dnia mu ujawni.
Odnosiła wrażenie, że najlepiej przysłuży się utrzymaniu harmonii w jej małżeństwie,
nie wspominając na razie o Rickerze.
Weszła do łazienki i stanęła jak wryta. Na samym środku ujrzała wielki bukiet
kwiatów, których słodki zapach powodował ból zębów.
Dopiero po chwili zorientowała się, że wiązanka ma długie i chude nogi w ciemnych
spodniach.
Summerset. Prysznic może poczekać.
- To dla mnie? Jezu, nie trzeba było. Summerset, jeśli nie okiełznasz swoich uczuć do
mnie, Roarke cię wyrzuci, a moje życie wreszcie zyska sens.
- Pani poczucie humoru - odezwały się kwiaty z lekkim słowiańskim akcentem - jak
zawsze zwala mnie z nóg. Ta obrzydliwa wiązanka właśnie została dostarczona przez prywatnego
doręczyciela.
Zapłacisz krwią J.D. Robb

[Adrastea]

Oj tak A ich kłótnia (Eve i Roarke)- bezcenne

[LiaMort]

dobre.

Do sali wmaszerował Arik i skierował się do kominka. Ciotka Elinor obrzuciła go
pełnym dezaprobaty spojrzeniem i mówiła dalej do Jenny, która ruszyła jej naprzeciw:
- Ogólnie rzecz biorąc, nie była to aż tak zła podróż. Przynajmniej kiedy nie musiałam
jechać z tym całym Arikiem, jak wtedy, gdy opuszczaliśmy Merrick...
Wszyscy rycerze przy ogniu odwrócili się i wbili wzrok w staruszkę, a Jenny z
niepokojem zerwała się do biegu w próżnej chęci powstrzymania ciotki przed wstąpieniem na
tak niepewny grunt jak temat władającego toporem olbrzyma.
Otwierając ku dziewczynie ramiona i marszcząc twarz w promiennym uśmiechu,
ciotka ciągnęła dalej swą przemowę:
- Arik wrócił tu na dwadzieścia minut przed waszym przybyciem, lecz nie chciał mi
nic powiedzieć, choć dopytywałam się o ciebie. - Przewidując, że może nie zdążyć z
dokończeniem myśli, gdyż Jennifer do niej dobiegnie, ciotka przyśpieszyła swój monolog: -
Choć nie sądzę, żeby ta jego kwaśna mina brała się ze złego charakteru. Myślę raczej, że ma
kłopoty z...Jenny mocno objęła staruszkę, ale ciotka Elinor zdołała się wywinąć na tyle, by
dokończyć z triumfem:
- ...kiszkami!
Ułamek sekundy napiętego milczenia, jakie wywołała ta wiadomość, przerwany został
dość gwałtownie wybuchem zduszonego śmiechu sir Godfreya, który wszakże Arik uciszył
jednym lodowatym spojrzeniem. Ku swemu przerażeniu Jenny poczuła, że i w niej samej
wzbiera nieopanowany chichot, wywołany po części przez niewiarygodny stres, jaki przeżyła
w ciągu całego ostatniego dnia, a także przez zdławione odgłosy wesołości przy kominku.
- Och, ciociu Elinor! - wykrztusiła bezradnie i ukryła roześmianą twarz na szyi ciotki.
- No, no, moja gołąbeczko - uspokajała ją ciotka Elinor, ale jej uwagę przyciągnęli
teraz stojący przy kominku mężczyźni, którzy wyśmiewali się z owej diagnozy. Patrząc znad
rozedrganych ramion Jenny, wycelowała surowe spojrzenie w zafascynowaną widownię,
złożoną z pięciu rycerzy i jednego księcia. Surowym tonem wyjaśniła im: - Kłopoty z
kiszkami to nie jest powód do śmiechu. - Potem skierowała wzrok na patrzącego spode łba
Arika i uniosła się współczuciem: - Gdybyś mógł zobaczyć tę swoją skwaszoną minę,
nieszczęśniku - to nieomylny znak, że potrzeba ci czegoś na przeczyszczenie. Sama
przygotuję ci coś według mego sekretnego przepisu. Nie minie chwilka, a znów będziesz
radosny i uśmiechnięty!
Jenny chwyciła ciotkę za rękę i skrupulatnie unikając wzroku roześmianych rycerzy,
spojrzała na swego ubawionego męża.
[...]

- Och tak, Arik i ja przynieśliśmy ich tu dziś całe mnóstwo. Dosłownie całe naręcza
ślicznych gałązek, prawda? - rzuciła promiennie. Przerwała i potoczyła zdziwionym
spojrzeniem po rycerzach, trzęsących się w paroksyzmach zduszonego śmiechu, potem wzięła
z tacy szmatkę i miseczkę i ku zaniepokojeniu Jenny podeszła do Arika. - Miałeś dziś niezbyt
udany dzień, prawda? - zagruchała, stawiając przy nim naczynie i mocząc szmatkę. - I któż
śmiałby z ciebie drwić? - Pełna współczucia, a zarazem jakby trochę winna, zerknęła na
Jenny i dodała ze smutkiem: - Arik i ja natknęliśmy się dziś na najbardziej złośliwego pająka,
jakiego miałam nieszczęście spotkać.
Olbrzym zrobił iście piekielną minę, kątem oka przyglądając się, jak ciotka Elinor
przygotowuje kompres, lecz ona ciągnęła beztrosko:
- Podłe małe stworzenie ugryzło biednego Arika, choć nie zrobił mu nic złego, a tylko
stanął pod drzewem, na którym utkało sobie sieć. ChociaŜ - zwróciła się do ciskającego
wściekłe spojrzenia olbrzyma, jakby był sześciolatkiem - nieładnie mścić się na nim w taki
sposób. - Zamilkła na chwilę, po czym dodała surowo: - Rozumiem jeszcze, dlaczego
zniszczyłeś mu pięścią pajęczynę, ale nie wydaje mi się, by sensownie było obarczać winą
samo drzewo i ściąć je toporem! - Rzuciła zdziwione spojrzenie na sir Godfreya, którego
ramiona podskakiwały z niepohamowanej radości, potem przeniosła wzrok na sir Eustace’a,
któremu także trzęsły się plecy i który nieomal zanurzył jasne włosy w zawartości talerza,
pochyliwszy się nad nim nisko, by ukryć rozradowaną twarz. Tylko Gawin przyglądał się z
prawdziwym niepokojem, kiedy ciotka Elinor zwróciła się do poszkodowanego: - No, mój
drogi chłopcze, daj, niech no ci przyłożę to na twa...
- Nie!!! - Arik walnął mięsistą pięścią w dębowy blat, aż zatańczyły na nim wszystkie
półmiski i odepchnąwszy się z krzesłem od stołu, wypadł wielkimi krokami z sali,
zesztywniały z gniewu.
Wstrząśnięta i zasmucona ciotka Elinor przyglądała się, jak wychodził, a potem
odwróciła się ku siedzącym przy kolacji i dodała z żalem:
- Nie byłby taki drażliwy, jestem tego pewna, gdyby tylko zechciał jadać to, co mu
radziłam. W ten sposób rozwiązałby wszystkie swoje problemy z kisz... z trawieniem -
poprawiła się pośpiesznie ze względu na jedzących. - Wydawało mi się, że wczoraj wszystko
mu jasno wytłumaczyłam.
Królestwo marzeń McNaught Judith

[Księżycowa Kawa]

Już od dawna (chyba od Karpowicza i jego "Balladyny i romanse") nic tak mnie nie rozłożyło jak to:

Eve zauważyła, że Summerset się poruszył. Skorzystała z okazji, wykazując się nie tylko czujnością, ale i tchórzostwem. Odskoczyła na bok i potrąciwszy biodrem Roarke'a, zostawiła go samego na linii ognia.
Kochała swojego mężczyznę i bez wahania ryzykowałaby dla niego życie. Ale gdy w grę wchodziły dzieci, mógł sobie tonąć. Ona płynęła dalej.
Roarke instynktownie wyciągnął ramiona, jak przystało na mężczyznę, któremu właśnie ktoś zamierzał podać coś niezwykle delikatnego albo mogącego wybuchnąć.
- Ja nie... nie powinienem... Och, cóż... - wymamrotał, gdy Summerset zręcznie podał mu niemowlę.
- Macie ochotę na coś konkretnego? - Usta kamerdynera drgnęły w prawie niewidocznym uśmiechu, gdy Roarke próbował zmiażdżyć go wzrokiem. - Na kolację?
- Coś szybkiego - wydusił z siebie Roarke. Kiedyś rozbrajał bombę na kilka chwil przed eksplozją i był wówczas zdecydowanie mniej spanikowany.

"Pieśń śmierci" Robb

Aczkolwiek rozmowa o pogodzie była niezła...

[Lilia ❀]

bandziory z bronią, bombami: to ich nie rusza. dajcie dziecko: panika murowana

[Księżycowa Kawa]

bandziory z bronią, bombami: to ich nie rusza. dajcie dziecko: panika murowana

Dokładnie, ten fragment niesamowicie mi poprawił humor

[LiaMort]

oni są świetni.

[Księżycowa Kawa]

- Powiedz mi, Mulan, co ty knujesz – wyszeptał jej do ucha, gdy tymczasem ona usiłowała wyrwać się z jego objęć. – Chciałbym być dżentelmenem, ale stawka jest wysoka.
Nagle przestała się wyrywać, a on odetchnął głębiej. Cynamon! Jej włosy pachniały cynamonem i wanilią, tak jak bułeczki, które jego siostra piekła w niedzielne poranki. Matylda odwróciła się w jego objęciach, by stanąć z nim twarzą w twarz, a on odebrał to jako miły gest.
- Dżentelmenem? – powiedziała niskim głosem, a Davy poczuł, że ogarnia go popłoch. – Przydałby mi się staromodny dżentelmen.
- Ja nim nie jestem. – Davy rozluźnił uścisk i cofnął się w stronę garderoby. – Ja jestem chamem żyjącym w dwudziestym pierwszym wieku.
Przysunęła się do niego bliżej, a on znowu się cofnął i potknął się o buty Clei.
- Chcę pana prosić o przysługę – szepnęła…

"Zgrywa" Jennifer Crusie
A potem były pączki i bułeczki

[LiaMort]

dobre.

[Desdemona]

super....
muszę to poczytać....

[Lilia ❀]

a czytałaś część pierwszą, Witamy w Temptation?

[Desdemona]

niestety nie....ale ten fragmencik był super...juz wpisałam sobie na listę i na bank poczytam....super to....