Polska strefa

[ewajoanna23]

Jak wiecie, Ja ostatnimi czasy preferuję polskie książki, no każdy ma jakieś fazy czytelnicze.
W tamtym roku, z Lucy narzekałyśmy na cenę książki Nie zapomnę...A.Górskiej, kosztowała przeszło 40,-pln , długo kombinowałam , żeby Ją zdobyć i powiem Wam, że gdybym ją kupiła to chyba bym się ugryzła.
Powieść ma około 500 stron , śmiało z tego można było zrobić połowę, pomysł na historię dobry, ale sama książka przesłodzona.
Jeżeli mam być szczera to lepsze harlequiny czytałam.

[Księżycowa Kawa]

Jeżeli mam być szczera to lepsze harlequiny czytałam.

Też często mam ochotę powiedzieć to w przypadku tzw. polskiej literatury kobiecej. I często wydają się być niedopracowane i przemyślane do końca - po prostu rozłażą się w szwach. I często bywają pisane według jednego schematu: najpierw zdradzający mąż, który ją opuszcza, ona rozpacza - niekiedy długo pod względem ilości stron - potem spotyka kogoś... ewentualnie sporadycznie pojawia się jakieś urozmaicenie.
Jakiś czas temu w ręku miałam "Agencję złamanych serc" Matuszkiewicz - pomysł całkiem przyzwoity na tyle, że z tego mogłaby wyjść niezła historia, ale wykonanie jest nużące i tak pomyślałam, że to przypomina moje nieszczęsne, niedopracowane notatki.
Tak czy inaczej, trudno w tym gatunku znaleźć coś ciekawego.

Przeczytałam niedawno Zielony trabant i przyznaję rację Kawie - odradzam.

Jeśli się nie mylę, sugerowano mi, że to jest lepsze od tego, co ja czytałam.

[Janka]

Jeśli się nie mylę, sugerowano mi, że to jest lepsze od tego, co ja czytałam.

No to Ci teraz bardzo współczuję.

[Księżycowa Kawa]

Tak, to było straszne.

[Janka]

To moje nie było aż tak straszne, bo doczytałam do końca.

[Księżycowa Kawa]

Przekartkowałam do końca w nadziei, że główna bohaterka zostanie uśmiercona, ale spotkało mnie gorzkie rozczarowanie.

[ewajoanna23]

Niestety Kawko, nie tylko polska tzw literatura kobieca, ale zagraniczna nieraz też jest niskiego lotu, chociaż w tym przypadku często tłumaczenie zawodzi .

[Księżycowa Kawa]

Tyle że w zagranicznych pozycjach szybciej znajdzie się coś wartego do przeczytania i chętniej do niej się wraca. Jakoś nie mogę sobie przypomnieć typowego polskiego romansu, do którego chciałabym powrócić, czy też zapamiętać.

[aralk]

współczesnego czy dawnego?

[Janka]

W starych romansach jak najbardziej się zdarzały. Dla mnie takim cudem kiedyś było "Między ustami a brzegiem pucharu".
Nowych romansów nawet nie znam. Pewnie na mojej półce leżą, tylko jeszcze się nie dobrałam.

Bardzo podobał mi się "Mężczyzna do towarzystwa" Dominiki Stec. (Tak, wiem, że to napisał mężczyzna, tylko obrał sobie taki pseudionim, ale jakby nie obrał, to bym nie sięgnęła i nawet nie wiedziała, że mam żałować.) Dokładnie mówiąc, to nie jest romans, tylko klasyczny chick-lit. Do pierwszej części już wracałam i będę wracać. Druga część, "Kobieca intuicja", już mniej mi się podobała.

Romansu - takiego czystego romansu - w ogóle nie spotkałam.

[Agrest]

A jaką dobrą polską książkę z satysfakcjonującym wątkiem romansowym byś poleciła, ewojoanno?

[ewajoanna23]

OJ, CIEBIE TO TRUDNO BĘDZIE ZADOWOLIĆ- POMYŚLĘ

[Janka]

Ewojoanno, to pomyśl też i o mnie. Mnie bardzo łatwo zadowolić. Będzie Ci łatwiej coś znaleźć.

Mam wielki sentyment do polskich pisarzy, bo wyrosłam na polskiej literaturze młodzieżowej i kryminałach milicyjnych.

[Agrest]

Mnie bardzo łatwo zadowolić.

Ha ha, czyżby

Bez stresu, ewojoanno, to nie musi być najlepsza książka świata Ciekawa jestem głównie książek, gdzie wątek romansowy jest istotny, a już najlepiej dominujący, choć to rzadkość.

[Janka]

Wiedziałam, że ktoś się przyczepi i nawet pomyślałam, że właśnie Ty.

Mam prawo tak napisać, bo oprócz książek w każdej innej sferze życia, da się mnie zadowolić byle czym. Cały świat mi się podoba.
No, OK, jak zacznynam wnikać głębiej, to dochodzę do wniosku, że z muzyką i filmami, jest tak, jak z książkami. Z jedzeniem jest jeszcze gorzej. Mam krótką listę, tego co do buzi wkładam. Ubrania, buty, kolory, meble, kurde ...
Lepiej nie będę dalej wnikać, bo się okaże, że zupełnie nie jestem łatwa do zadowolenia. A zamierzam nadal sama o sobie mieć dokładnie takie zdanie.

[Agrest]

Wiedziałam, że ktoś się przyczepi i nawet pomyślałam, że właśnie Ty.

No a kto, przecież ode mnie i mojego trudnego-zadowolenia się zaczęło

Mam prawo tak napisać, bo oprócz książek w każdej innej sferze życia, da się mnie zadowolić byle czym.

Aha, a to my nie mówimy o książkach?

Nawiasem mówiąc, przypomniały mi się wyznania Nicka Hornby'ego w Futbolowej gorączce (przepraszam, że po angielsku, ale mam tylko w takiej wersji). Życie oceniacza-narzekacza w pigułce...

A critical faculty is a terrible thing. When I was eleven there were no bad films, just films that I didn't want to see, there was no bad food, just Brussels sprouts and cabbage, and there were no bad books - everything I read was great. Then suddenly, I woke up in the morning and all that had changed. How could my sister not hear that David Cassidy was not in the same class as Black Sabbath? Why on earth would my English teacher think that The History of Mr Polly was better than Ten Little Indians by Agatha Christie? And from that moment on, enjoyment has been a much more elusive quality.

[Janka]

Agrest, zepsułaś mi dzień.

[Agrest]

Ach te moje rozliczne talenty. Czym zepsułam ci dzień?

[Janka]

Podstawieniem mi lustra pod nos.

[Agrest]

Ale to źle? To chyba pocieszające, że inni też tak mają i że się potrafią zdiagnozować. Jak ja napotkałam ten cytat w książce, to po prostu pokiwałam głową i zachowałam go, ucieszona celnością i tym, że ktoś mnie rozumie

[Janka]

To chyba jednak dobrze.

Nawet się ostatnio sama nad tym zastanawiałam. Słyszałam kiedyś, że każdy człowiek, który innych oskarża o posiadanie jakiejś konkretnej wady, zawsze sam ją posiada najmocniej rozwiniętą. Czyli jak ktoś często widzi, że inni są złośliwi, to tak naprawdę on sam jest. To samo jest z egoizmem, egocentryzmem i każda inną wadą. I właśnie szukałam, do czego ja się czepiam u innych, żeby się zdiagnozować i niczego nie znalazłam.
Teraz już wiem, że moją największą wadą jest brak tolerancji.

Mogłam wcześniej na to wpaść, bo w młodości innym właśnie to zarzucałam. Tylko jak na złość sama byłam wtedy za tolerancję chwalona. Dokładnie za tą, której nie mam.

[Dorotka]

Słyszałam, że "To, co najważniejsze" Małgorzaty Rogali jest takim właśnie typowym słodziutkim romansem. Ale zaznaczam "słyszałam", bo owa książeczka nie wpadła jeszcze w me ramiona. Ale znajoma, której zdarzyło się ją przeczytać wypowiedziała się zdecydowanie na tak. Że ciepła, że milusia, że taka akurat na długie, zmowe wieczory, a właściwie na jeden długi, zimowy wieczór. Z tym, że znowu kłaniają nam się dobrze znane szablony, bo mamy tu rozwódkę [ a jakże!], po czterdzieste [o Matko Boska!], z dorastającym dzieckiem [no, bo jakby mogło być inaczej?] i spotkanie z dawną miłością [no bo przecież innych facetów już nie ma, tylko same odgrzewane kotlety]. Ponoć nie ma dramatów [to dla mnie], nie ma też humoru [zdecydowanie nie dla mnie], jest za to rodzinna tajemnica [od razu powiało mi "Cukiernią pod Amorem" Jezu!!!] i dość dynamiczna akcja [zdecydowanie na plus]. Może któraś z was też to czytała?
Ale chyba rzeczywiście macie rację, takiego typowego romansu to na naszym rynku nie ma.

[ewajoanna23]

no jak rany, zaczęłam się Was
Janka , tak mnie zasugerowała Rodziewiczówną, że tylko ona tkwi mi teraz w głowie, ale tam nie zawsze było HEA
no tak np. Bez przebaczenia Lingas- Łoniewskiej, ale znając Was , to strasznie skopiecie
mam słabość do Cztery pory R. Górskiej, Kuźnia głupców, Kuźnia na rozdrożu E.Siarkiewicz, Olga Rudnicka-całość, w szczególności Czy ten rudy kot to pies, będę myślała dalej, ale to już wieczorkiem

[Dorotka]

Rudnicką bardzo lubię, a "Rudego kota" szczególnie. Trochę romansu jest też w jej "Zacisze 13", choć to bardziej kryminał na wesoło, niż romans.

[Agrest]

Dorotko, strzelam, że ta książka to jednak nie romans Czy to koleżanka czyta romanse?
(typowy słodziutki, no ja cię proszę )

Ewojoanno, Lingas-Łoniewską czytałam, to faktycznie romans. Taki histeryczno-rozbuchany, ale romans Rudego kotopsa też, ale to nie moja bajka, bohaterka irytująca, a wątek romansowy taki właśnie polsko-pobieżny.

Za pozostałymi się rozejrzę