Teraz jest 23 listopada 2024, o 11:18

Ulubione cytaty, fragmenty, sceny

...o wszystkim: co nas irytuje, a co zachęca do lektury, co czytamy teraz, a co mamy w planach

2024: WŁAŚNIE CZYTAM...

Ulubieńcy roku!Ulubieńcy miesiąca!
Bonus: Nasze Liczniki Lektur w Kanonie Romansoholicznym!


Ostrzegamy! Kiepskie książki!Koszmar. Ale można przeczytaćWarto przeczytać?
Regulamin działu
Rozmowy o naszych aktualnych lekturach i książkowych inspiracjach.
Szerzej o gatunkach: dział ROMANS+ oraz dział 18+
Konkretniej o naszych listach czytelniczych: dział STATYSTYKI
Lektury wg pór roku i świąt: dział SEZON NA KSIĄŻKĘ
Avatar użytkownika
 
Posty: 2312
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Ulubiona autorka/autor: Terry Pratchett, Janet Evanovich

Post przez Asieńka » 6 lutego 2012, o 23:43

Fajny dziurkacz :hyhy:
"Znasz przypowieść o żabie w śmietanie? Jak dwie żaby wpadły do dzbanka ze śmietaną? Jedna, myśląc racjonalnie, szybko zrozumiała, że opór jest bezcelowy i że losu nie da się oszukać. A może jest jakieś życie pozagrobowe, więc po co się niepotrzebnie wysilać i na próżno pocieszać płonnymi nadziejami? Złożyła łapki i poszła na dno. A druga była na pewno durna, albo niewierząca. I zaczęła się szamotać. Wydawałoby się, po co się szarpać, jeśli wszystko przesądzone? Szamotała się i szamotała... Aż ubiła śmietanę na masło. I wylazła z dzbanka. Uczcijmy pamięć jej towarzyszki, przedwcześnie poległej w imię postępu filozofii i racjonalnego myślenia."
***
Pod stołem siedział Greebo i mył się językiem. Od czasu do czasu mu się odbijało.
Wampiry wstawały z martwych, z grobów i z krypt, ale nigdy nie zdołały tego dokonać z kota.

Avatar użytkownika
 
Posty: 10852
Dołączył(a): 18 października 2011, o 17:09
Ulubiona autorka/autor: Dżuli Stefa Dżulja MeryDżoł Gejlen Maja Kristin...

Post przez tajemna » 6 lutego 2012, o 23:54

Buhahaha dobre :rotfl:
"uderz w Garwood a Tajemna się odezwie"
Sol


"Cierpię na wrodzoną wadę dysfunkcji systemu motywacji."
Wilczyca Karolina Kaim

Avatar użytkownika
 
Posty: 3014
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Ulubiona autorka/autor: T.A. White

Post przez nana_rlbi » 7 lutego 2012, o 00:12

mam nadzieję, że wybaczycie mi, że w oryginale ale albo to, albo niemiecka wersja :niepewny:

kilka fragmentów z mojej ulubionej części 2 :evillaugh: :

“I don’t know what your needs are, dragon. And I don’t want to
know.”
“Really?” Dramatically, he sniffed the air again, and she glared at
him.
“Would you stop doing that!”
“I could. But where would the fun be in that?”
Fun? He thought this was fun? Nightmares were made of this. Tales
of terror to scare children into behaving. She was not having fun.
Dammit.
Standing up, Talaith went in search of a sturdy stick. “Tell me,
dragon. Are you planning on forcing me to bed with you?”
“No.” He said it so casually. Like she didn’t just ask him if he had
intentions of raping her.
She crouched down, moving a small pile of twigs and branches
around until she found what she needed. “Then you and I will not be—”
“Oh, yes we will.”
The branch held tightly in her fist, Talaith stood and turned quickly
to face him. “No. We will not.”
He snorted a laugh, his eyes rolling. “Why do you deny yourself?”
“Oh. Is that what I’m doing?” His arrogance made her head want to
explode.
“Aye. To both of us.”
Marching back to her rabbits, Talaith again crouched by the fire. She
picked up one of the carcasses and brutally shoved the stick through it.
She didn’t even have to sharpen the end to a point with her knife.
“You, dragon, are the most—”
“Amazing being you’ve ever met.” It wasn’t a question from him. It
was a statement.
“I was going to say the most arrogant son of a bitch.”
He blinked. “Well that’s rude.”
“Personally, I find you—”
“Shush.” He waved his hand.
For a moment, Talaith truly thought her head might explode.
Through gritted teeth, she snapped, “Did you just shush me?”
“Aye. I want to take a nap before we move on.” He settled back
against the tree, closing his eyes. “And I find your constant chatter quite
annoying.”
Talaith looked around desperately. When did everything become blood
red? Because at the moment, everything appeared blood red.
“And don’t try running off anywhere.” One eye opened and focused on
her. “Although it might be fun to chase you down.” He smiled as he again
closed both his eyes and seemingly drifted off.
Unable to think of anything else to do, Talaith stuck her tongue out
at him.
“And don’t stick that tongue out at me,” he teased in a low, sing-song
voice, “or I’ll find a good use for it.”
Startled, she immediately closed her mouth and turned back to her
rabbit. But when she heard his deep chuckle from across the flames, she
knew at that moment she really did hate him.

[...]

Briec had another thought. “How old are you?”
She sighed. “Thirty-two winters. Soon thirty-three. Why?”
“You’re a babe.” Like dragons, Nolwenns weren’t immortal, but they
could live up to six or seven hundred years.
“Perhaps as dragons go, but witch or no, I’m still a human.”
“I know. Tragic really.”
“And why is that tragic?”
“Because…” He gave a little sniff of disdain. “Humans are so weak,
annoying, whiny and stupid.” She opened her mouth to speak, but he
cut her off. “But that’s why I find you so fascinating. You’re none of those
things. Except annoying.”
She huffed. Several times, in fact, before she turned and stomped off.
She kept doing that, too. Stomping off.
“Were we done talking?”
“Yes.”
He followed after her. “But I have more questions.”
“You can stick your questions up your ass.”
He slammed his tail in front of her. “I don’t think I heard you, little
witch.”
“You heard me just fine and stop threatening me with that thing!”
She kicked his tail.
By the gods, she was absolutely adorable!
“I wasn’t threatening you. I was halting your progress. Trust
me…you’ll know if I’m threatening you.
Now,” he settled back down,“where were we?
Ah, yes. There’s something you need to e xplain to me.”
Sighing in resignation, she asked, “What?”
“Nolwenn witches are powerful from birth.”
“Some. If all the proper spells are done before, during, and after the
birth,” she answered as she began to suddenly walk around him picking
wild flowers. Seemed odd. She didn’t exactly appear to be the flower picking
type.
“Yet although Magick surrounds you, it’s not truly…harnessed.”
“True enough.” She walked behind him, still picking flowers. “I have
not practiced or studied since I left Alsandair.”
“I see. Well, perhaps I could—” He’d turned around to speak to her
directly, but she was no longer behind him.
Briec glanced around, quickly realizing it wasn’t that she was no
longer behind him. She was no longer there.
The little bitch was gone!
Talaith crouched on the highest branch that could hold her weight. It
hadn’t been easy getting above him and out of his eye range so
quickly…the beast was huge. She glared down at the big silver head of
that arrogant idiot.
Irritating? I’m irritating? Did he have absolutely no concept of what a
bastard he was? Clearly not, otherwise he would have let her go.
But he was “determined” to have her. No. No. No. That would not be
happening. She’d done some strange and stupid things, but having a
dragon between her legs would not be one of them.
Concentrating, Talaith slowed her breathing and heart rate. Dragons
had amazing hearing, her trainers said, so she used all her skills to make
sure he wouldn’t hear her. She faded into the shadow of the branches
and leaves, so his dragon eyes wouldn’t spot her.
The only thing she couldn’t control was his keen sense of…
The dragon sniffed the air, then looked right at her. “There you are,
my little witch.”
Dammit.
Before she could even think about climbing back down, he grabbed
hold of the tree with his two front claws and shook it. Screaming, Talaith
went flying. But that damn tail of his caught her seconds before she hit
the ground.
“Now that was amazing, little witch. Tell me, where did you learn to
move so fast and to disappear so well? In your little village after baking
the morning bread?”
He laughed at his own joke, walking again toward town with her still
wrapped up in his tail.
“Yes, I was right about you. You are fascinating. You and I will find
such pleasure together, my little witch.”
Could I hate him more? She thought about it for a moment. No, I could
not hate him any more than I already do.


[...]

After a few more steps, she stopped. Froze, really.
How long had he been following her? Watching her? True, she could
stand here forever, terrified. But hadn’t she done enough of that for the
last two days?
So, steeling herself against what awaited her, she slowly turned.
“Well, hello, pretty lady.”
It spoke. An enormous gold dragon with a gold mane of hair that
swept across the cave floor spoke to her.
Why not? This sort of thing must be common among those of us going
insane.
Most people never met one dragon. Somehow Talaith had managed to
meet two. Could her life be any more unmanageable? Probably not.
He leaned down a bit and sniffed her. “Ah, big brother’s about, I see.
Are you his gift to me?”
Talaith growled. She tired of arrogant, smirking dragons assuming
she existed only to be their plaything. Actually, she’d grown tired of
everything male. The entire male species merely horrid beings meant to
do nothing more than destroy all that existed around them.
Enunciating each word clearly so there’d be no confusion, “No, you
arrogant, half-witted bastard. I am not here for you.”
Startled, the dragon sat back on his haunches. “I…uh…”
“What? Am I supposed to be quaking in fear of you?” Purposely
keeping her voice low and controlled, she stepped closer to him. “Should
I be sobbing and begging for mercy? Well, I’d rather burn in the farthest
reaches of hell before I give you or that arrogant, half-witted brother of
yours the satisfaction.”
She thought for sure she’d die. Thought for sure she’d finally pushed
her luck to the breaking point. Especially when he went down face first
on the ground and repeatedly slammed his claw against the rocky floor,
shaking the cave.
Surprisingly, though, death did not seem his purpose. Laughter,
however…
Even more evident when he rolled that giant dragon body onto its
back and laughed harder. Hysterically, almost. Powerful dragon limbs
flailing and everything.
Eventually, her silver dragon charged in. She’d started to learn his
different expressions and moods. Right now he appeared concerned.
He stared at the gold lying on the ground literally rolling around in
laughter then at her. “What did you do?”
Incredulous, she snapped, “Me?”
The gold looked up at the dragon. “She is going to make your life a
living hell, brother!” Then he exploded into another round of violent
laughter, again rolling back and forth across the floor.
Growling, the silver grabbed the gold around the throat and picked
him up, placing him on his feet. The gold hit him to get the silver claw off
his throat. So the silver hit him back. They stared at each other for
several seconds, then the battle was on.
Not bothering to look back, Talaith ran, praying she could avoid
getting buried alive with two idiotic dragons.
Éibhear the Blue opened his eyes when she sat on his tail, which lay
happily buried under Gwenvael’s gold. He’d come to his older brother’s
den to wait out the coming storm and had settled his bulk under one of
the many piles of gold Gwenvael had scattered around.
He’d always been good at disappearing. Especially for a dragon.
Still, he never expected to find anything as interesting as this among
Gwenvael’s treasures.
A woman. Human. Very pretty. And reeking of his big brother’s scent.
Briec with a human? The queen wouldn’t like this one bit. She’d barely
learned to accept Fearghus’ mate.
Slowly, so as not to startle her, he drew himself over to her until his
snout rested by her leg. She didn’t notice him right away, cringing every
time the cave walls shook—Briec and Gwenvael must be having one of
their “discussions”—or stones fell from the ceiling, just missing her head.
He knew, however, the instant she became aware of his presence.
Her entire body tensed, her eyes closed, and she moaned in despair.
“Exactly how much am I expected to take?” she asked no one in
particular. Éibhear said nothing, figuring she’d look at him in her own
good time. And, she did.
“Hello.”
She sighed. “Blue. You’re blue.”
“I’m Éibhear the Blue.” After eighty-seven years, he never tired of
saying that.
“Of course you are.” She rubbed her eyes with her fists. “Exactly how
many more dragons are there?”
Éibhear wasn’t sure what she meant or even if she was speaking to
him, so he decided to ask. “Here, m’lady, or in the entire world?”
Without taking her hands away from her eyes, she snapped, “Why
would I give a centaur’s shit about the entire world?”
A known fact among their kind was that Éibhear was the most
tolerant of his entire kin. He liked humans as a general rule and called
many among them friend. That didn’t mean, however, he had to let
someone yell at him for no good reason.
Slowly, Éibhear moved away from her. But she didn’t really notice
until he pulled his tail out from under her and her butt slammed down
hard with the pile of gold that had been covering him.
“Ow.” Gorgeous, dark brown eyes turned to him. “What did you do
that for?”
He shrugged. “I thought you wished to be alone.”
Another crash came from deeper inside the cave and the walls
trembled. She pulled her legs in tighter and wrapped her arms around
her body. “No,” she answered as she stared up at the ceiling, clearly
terrified it would crash on top of her at any moment. “I do not wish to be
alone. It will be nice to be buried alive with another. We’ll keep each
other company in the afterlife.”
Taking a deep breath, she admitted, “I’m just so tired. I’m sorry if I
offended you.”
“Oh, you didn’t.” Éibhear wanted to put her at ease, so he laid the tip
of his snout on her raised knees. “I completely understand.”
Talaith stared down at the blue dragon snout lying dangerously close
to her face. Ah, well this makes sense. And although she should at least
feel wariness if not outright terror at this dragon, she didn’t. Something
about him simply put her at ease. She couldn’t e xplain it and, at the
moment, she didn’t want to.
“My brothers will stop anytime now,” he said reassuringly. “Usually
when one or the other starts bleeding.”
“Aren’t you worried?”
“About?”
“The sturdiness of this cave.”
“Ah. This cave was here long before any of us were born, and will be
here long after we go home to our ancestors.”
Another loud bang shook the walls, and Talaith placed her hand on
the dragon’s head. For some unknown reason, she found it comforting.
In response, the blue snuggled in closer to her, sighing contentedly
when she ran her hand through his hair. She couldn’t resist—it was
blue!
“What is your name, m’lady?”
Even the dragon who had her for nearly two days never asked her
that—as if he couldn’t be bothered. “Talaith. I am Talaith.”
“Very pretty name, m’lady.”
Still stroking the silky hair, Talaith finally gave a very small smile. “I
am no lady, dragon. Merely the only daughter of a merchant.” And the
chosen one of a goddess who is to…hmmm, probably shouldn’t mention
that.
“I’ve met many with rank. You’re more royalty than most of them.”
Laughing, “You don’t even know me.”
The enormous dragon lifted his head and beautiful silver eyes
focused on her. As he looked her over, she didn’t feel naked and
uncomfortable at all, as she seemed to when the silver dragon did the
same thing. No, she knew in her heart this dragon was simply assessing
the situation before him.
His eyes narrowed dangerously. “Lady, what happened to your neck?”
His snout gently brushed her throat where she’d hung from the town
noose while they prepared the stake.
When she didn’t cringe at him being so close, she felt quite proud.
Shrugging, “My entire village tried to hang me yesterday morn.”
And as easily as he showed kindness, he grew angry. “Why would
anyone do that to you?”
“Because I am a witch.”
He sniffed with indignation. “Well, of course you are. I can see the
Magick all around you. But what about your family? Was there no one to
protect you?”
She couldn’t help it, she chuckled. “My husband led them, Éibhear.”
Gods, Talaith. That’s not funny.
He growled low and black smoke curled from his nostrils. “Do you
want me to kill them? I can destroy a village you know? I can destroy
them all.”
“That is very, um, sweet of you. But do not waste your time. Leave
them to their ignorance, Éibhear. I can no longer be bothered.”
Staring a moment more, he nodded before placing his head back on
her knees. “As you wish. But please let me know if you change your
mind.”
Talaith grinned as she hadn’t in ages. “I will, Éibhear. I promise.”
Gwenvael held up his claw. “Stop. Stop.” He wiped his snout and
looked at his gold talons. “Ack! Blood. I’m bleeding! Death comes for me!”
Briec rolled his eyes, annoyed beyond reason by his idiot brother’s
antics. “Oh, grow a spine.”
Gwenvael roared and crouched down, prepared to charge him again,
when Briec suddenly noticed his human had fled.
“Where’s the woman?”
Immediately Gwenvael became distracted. One just needed to
mention something female and he became distracted. Gwenvael’s sexual
prowess rivaled only by their grandfather’s.
“I don’t know.” He glanced around. “She was standing here a moment
ago.”
Briec glared at his kin. “You scared her off.”
“I scared her off?”
Letting out an exasperated sigh, Briec sniffed the air and followed her
scent. Not surprisingly, Gwenvael followed right behind him. Nosy
bastard.
“So where did you find her? She’s quite lovely.”
“At her village. And stay away from her.”
He had the nerve to sound affronted, when he said, “Why, brother. I
would never—”
“Don’t bother. Fearghus already told me what you did with that mate
of his.”
“I was only playing. Honestly, none of you have a sense of humor.”
“And from what I heard, neither did his mate. By the way, how is
your neck? I heard she put a dagger to it.”
“It’s fine, thank you. And why don’t you ever use her name?”
“Don’t see a reason. She is of no consequence to me.”
Briec stopped walking and again sniffed the air. Gritting his fangs, he
turned to Gwenvael and together they said, “Éibhear.”


The Distressing Damsel/About A Dragon
Shelly Laurenston alias G.A. Aiken

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 7 lutego 2012, o 09:37

LiaMort napisał(a):Ilona Andrews Magia parzy
Wzięłam kilka formularzy z biurka, włożyłam je w usta wampira, kładąc skraj kartek na jego
zębach i pociągnęłam papier za drugą krawędź
- Co ty robisz? - spytał oburzony Ghastek
- Zepsuł mi się dziurkacz.
- Zero szacunku dla nieumarłych.
Westchnęłam, przyglądając się poszarpanym dziurom w formularzach.

:rotfl:

Boski fragment :rotfl:
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 8026
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Lokalizacja: doncaster

Post przez gmosia » 7 lutego 2012, o 19:50

aż zajrzałam do tej smoczej serii ;)
Obrazek Obrazek

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 7 lutego 2012, o 20:40

Ja chyba zajrzę
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 3014
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Ulubiona autorka/autor: T.A. White

Post przez nana_rlbi » 7 lutego 2012, o 23:25

pozostałe części też są fajne, ale mnie najbardziej właśnie ta 2 się podobała :smile:

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 8 lutego 2012, o 10:13

Musze się im bliżej przyjrzeć :mysli:
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 1404
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:16

Post przez Magadha » 8 lutego 2012, o 19:05

Wybaczcie, że po angielsku, ale może to nawet lepiej dla tych, co nie mogą czytać w oryginale, bo z pewnością byłybyście załamane, że nie wydali tego po polsku :look_down:

“You’re disgusting,” Will said, looking down at him.
“What did I do now?” Jake asked, not caring.
“It’s what you don’t do.” Will passed him a mug of coffee and sat down
beside him to stare out at the lake.
“Hey, I keep this place looking good,” Jake said, pushing his hat back with
one hand while he balanced his mug in the other. He looked at his brother
with a total lack of concern. “The grass is cut, the weeds are pulled, the golf
courses look like artificial turf, the stables are—”
“I’m not talking about outdoor management,” Will said, shaking his head as
he warmed his hands on his own coffee mug. “You are the king of the riding
lawn mower. I’m talking about your life.”
“I like my life. Stay out of it.” Jake turned back to look at the lake and sipped
the hot coffee carefully.
“You could be rich,” Will said, looking at him with disgust.
“I was rich,” Jake said. “Then I gave it all to you and you built this place.” He
shook his head. “That’s the last fortune I give you.”
“If you gave it to me, why do you own half of this place?” Will asked.
“So you’ll be forced to support me in my old age,” Jake said, grinning. “I’m
not as dumb as I look.”
Will shook his head again. “You’ve got a law degree. You were a tax
attorney, for God’s sake. And you gave it all up to mow lawns for your little
brother. You should be ashamed.”
“I don’t actually mow the lawns,” Jake pointed out “I grab one of the college
kids you hire for the season and say, ‘Kid, mow that lawn.’ It’s not—”
“I don’t understand why you quit,” Will said.
“They bitched about my mustache, and they wouldn’t let me wear my hat,”
Jake said. He looked back out over the lake and relaxed a little more. “
Helluva sunrise, isn’t it?”
“The sunrise was hours ago,” Will said. “It’s nine.”
“Well, it’s not all the way up yet,” Jake said, slumping a little farther down in
his chair. “So it’s still rising. So it’s still sunrise.”
“Knock it off. I’m worried about you.” Will frowned at him. “I think it’s great
that you’re back home, and I couldn’t run this place without you, but let’s
face it, you’re wasting yourself here.”
“I’m considering my options,” Jake said lazily.
“You’ve been considering your options for five years,” Will said bluntly. “
And frankly, at the rate you’re going, you don’t have that many options to
consider. It’s time you made something of yourself again. One lousy
marriage and you’re down for the count.”
Jake stared out at the lake and shook his head. “Boy, you sure don’t see
sunrises like this very often.”
Will glared at him. “You see sunrises like this every damn day here.”
“I do,” Jake said, looking at him with equal disgust “You don’t. You’re too
busy being Mr. Hotel. If I’d known you were going to take this resort stuff so
seriously, I would never have given you that money. Hell, you’re going to
have a heart attack any day now. Then I’ll have to run this place.”
“Well, somebody around here has to be an adult,” Will said.
“And if you do croak on me, the first thing I’m going to do is blow up the
golf courses.”
“That’ll piss Dad off.”
“I think it’s the clothes they wear that bother me the most,” Jake began.
“We need to talk about this,” Will said.
“No, we don’t.”
“Damn it, Jake...”
“Okay, okay. Get to the point. I’m missing a sunrise here.”
Will shifted uneasily in his chair. “Look,” he said finally. “You’ve always been
my...well...?”
“Hero?” Jake suggested. “Idol?”
“Let’s just stick with role model,” Will said. “I spent my formative years
trying to be just like you. It got to be a habit after a while.” He looked over at
his brother. “You were always the best. At everything.”
“No, I wasn’t,” Jake said, irritated. “You just thought that because you were
my younger brother.”
“Jake, you haven’t done anything for five years,” Will said. “Nothing. Not
since you moved back here to help me.” Jake started to speak and Will cut
him off. “I know, you run the outdoor staff. But hell, you could do that without
getting out of bed. In fact, that’s practically the way you do run it.”
“Hey,” Jake said.
“Listen, I need you here. You are a great help, and I will hate to see you go,
but you’ve got to go back to the city.”
“No,” Jake said.
“You’re not doing anything with your life,” Will started, but this time Jake
broke in.
“And that’s the way I like it,” Jake said. “Don’t get the idea I’m sacrificing
myself for you and this place. I’m not. I like it here. I’m staying.”

Manhunting Jennifer Crusie




Edit:

Jeszcze jeden, właściwie mogłabym tu wkleić całą książkę :evillaugh:


“I can’t believe Penny doesn’t want to work.” Kate shaded her eyes and
looked at Jake. “She wants to be a housewife.”
“So?” Jake tilted his can and drank. “It’s not prostitution. Leave her alone.”
“Women fought for years so we could have careers,” Kate said. “She’s
throwing it all away.”
“I thought women fought for the right to choose to work,” Jake said, putting
his can back in the cooler. “I thought it was all about choice.”
“You don’t understand,” Kate said.
“Sure, I do.” Jake leaned back on the cushions. “In the bad old days, men
kept women from choosing to work. In the bad new days, women keep
women from choosing to stay home.”
Kate opened her mouth and then shut it again.
“Come on,” Jake said. “Tell me I’m a sexist pig.”
“I’m a sexist pig,” Kate said. “And a snob. And I’m not too bright.”
“Oh, hell,” Jake said, lying back down. “I like you a lot better when you’re
calling me names.”
“I’m trying to do better,” Kate said.
“Well, stop it.” Jake pulled his hat over his eyes. “You were fine before.”
Kate watched him try to fall asleep. He was right. Self-pity was boring. So
she’d made a few mistakes. A lot of mistakes. She still had more than a
week of vacation in front of her. She had Penny to laugh with, and Nancy to
plan with, and Jake to drift on the lake with every morning.
She nudged him with her foot.
“What?” he said.
“Can I come out on the lake with you again tomorrow?”
He tipped his hat back. “Depends. Are you going to be over this
poor-little-me fit by then?”
“I’m over it now. Thanks for the sympathy.”
“You need sympathy like you need Derek and Terence and Paul. Are you
playing pool with me tonight or not?”
“Yes,” Kate said. “But I’m going to win.”
“Oh?” Jake looked amused. “And what makes you think that?”
Kate batted her eyes at him once. “I’m not going to wear any underwear.”
Jake looked at her for a moment and then pulled his hat back over his face.
“Me neither,” he said.
Obrazek
Myślę i czuję. Jestem weganką.

Każdy z nas jest jak antena radiowa. Człowiek może dostroić się do odbioru audycji z nieba, ale może też odbierać przekaz prosto z piekła. Tak przejawia się wolna wola każdego człowieka. [Bruno Groninig]
Nie mam czasu czytać forum Obrazek

Avatar użytkownika
 
Posty: 21173
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Lokalizacja: z Doliny Muminków
Ulubiona autorka/autor: chyba jednak Krentz/Quick/Castle...

Post przez Jadzia » 8 lutego 2012, o 20:55

Słuchałam tego w audiobooku, dobre było, tylko lektorki głos mnie koszmarnie wkurzał ;)

A Laurenston - cud, miód i orzeszki :D
Czytam romanse - mój blog z recenzjami. Recenzjami romansów, oczywiście.

Smoki były idealnym środkiem antykoncepcyjnym, ponieważ raz skonsumowana dziewica już nigdy nie była płodna.

ObrazekObrazek
by Agrest

Avatar użytkownika
 
Posty: 1404
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:16

Post przez Magadha » 8 lutego 2012, o 21:32

Jadzia napisał(a):Słuchałam tego w audiobooku, dobre było, tylko lektorki głos mnie koszmarnie wkurzał ;)

Hmmmm, :mysli: no nie wiem, mi się podoba głos tej lektorki, a jak się zapala w niektórych scenach :hyhy: :mrgreen:
Obrazek
Myślę i czuję. Jestem weganką.

Każdy z nas jest jak antena radiowa. Człowiek może dostroić się do odbioru audycji z nieba, ale może też odbierać przekaz prosto z piekła. Tak przejawia się wolna wola każdego człowieka. [Bruno Groninig]
Nie mam czasu czytać forum Obrazek

Avatar użytkownika
 
Posty: 59464
Dołączył(a): 8 stycznia 2012, o 17:55
Ulubiona autorka/autor: Ilona Andrews

Post przez •Sol• » 9 lutego 2012, o 16:11

muszę się z Wami podzielić moimi ukochanymi cytatami z boskiej serii Ilony Andrews;)

Najpierw "Magia uderza":
- Poza tym Jego Wysokość potrzebuje „czymo- genki", a ja taka na pewno nie jestem.
- Czymogenki? - zmarszczyła brwi Andrea.
Rozparłam się na krześle.
- Czy mogę ci przynieść coś do jedzenia, Wasza Wysokość? Czy mogę powiedzieć ci, jaki jesteś silny i mądry, Wasza Wysokość? Czy mogę cię wyiskać, Wasza Wysokość? Czy mogę cię pocałować w tyłek, Wasza Wysokość? Czy mog... Urwałam , dostrzegając, że Rafael nagle skamieniał. Siedział niczym pomnik, ze wzrokiem wbitym w jakiś punkt ponad moim ramieniem. - Stoi za mną, tak?(...) - Owszem, możesz pocałować mój tyłek. Zwykle nie przepadam za naruszeniem przestrzeni osobistej, ale przecież jesteś Przyjacielem Gromady, a twoje usługi raz czy dwa nam się przydały. Staram się spełniać życzenia osób przyjaźnie nastawionych do moich ludzi. Mam tylko jedno pytanie, czy to całowanie będzie złożeniem hołdu, rodzajem oporządzania czy też częścią gry wstępnej?”

I "Magia Krwawi":
Ziewnęłam i odebrałam telefon. - Kate Daniels.
- Ta ławka była robiona na zamówienie! - warknął Curran.
Mój głos aż kapał od zdumionej niewinności. - Słucham?
- Przyspawałaś ciężary do mojej ławki do ćwiczeń.
- Może byłoby lepiej gdybyś zaczął do początku. Rozumiem, że ktoś włamał się do twojej siłowni w Sanktuarium?
- Ty! Nie ktoś tylko ty! Twój zapach jest na całej ławce.
- Nie mam pojęcia o czym mówisz. Dlaczego miałabym zniszczyć twoją ławkę do ćwiczeń?
Myśl Curran. Myśl, ty idioto.
Ryk lwa wydobył się z telefonu. Odsunęłam słuchawkę od ucha, czekając aż skończy. - Ależ się boję. Czuję się w obowiązku przypomnieć ci ,że grożenie stróżowi prawa jest karalne. Jeżeli chciałbyś złożyć zażalenie w związku z włamaniem, chętnie się tym zajmiemy.
W słuchawce zapadła cisza. O Boże, przeze mnie dostanie zawału.
Curran wydał z siebie jakiś dziwny dźwięk, coś pomiędzy warknięciem a pomrukiem. - Na całym moim łóżku jest kocimiętka.
Wiem, wyrzuciłam swój cały zapas na twoją pościel. Było to wielgachne łóżko. Ogromne, wyłożone grubym materacem mającym ponad metr wysokości. Musiałam dosłownie się na nie wspiąć.
- Kocimiętka? Dziwne. Może powinieneś porozmawiać ze swoją gosposią?
- Muszę cię zabić - powiedział Curran, jego głos dziwacznie spokojny. - To jedyne rozsądne rozwiązanie.
Najwidoczniej muszę mu to przeliterować. - Nie ma potrzeby na taki dramatyzm. Rozumiem że włamanie się na twoje dobrze strzeżone terytorium, spustoszenie go po czym ucieczka bez szwanku może wyprowadzić lekko z równowagi.
Milczał. Naprawdę tego nie pojmował.
- Wiesz co, nieważne. Zwyczajnie jesteś kretynem.
- Zostawię kocimiętkę tam gdzie jest - powiedział. - Usuniesz każdą jego część. I zrobisz to nago.
- Tylko w twoich snach. - Mówiłam poważnie.
- Oczywiście wiesz, że to oznacza wojnę.
- Wisi mi to. - rozłączyłam się i wypuściłam powietrze.
...
Zadzwonił telefon. Odebrałam.
- Siedzisz? - spytał głos Currana.
- To dobrze.
Klik.
Słuchałam głuchego telefonu. Jeżeli chciał żeby usiadła to wstanę. Wstałam. Krzesło wstało razem ze mną i skończyłam przechylona przez biurko z krzesłem przyklejonym do tyłka. Złapałam krawędź siedzenia i spróbowałam je odczepić. Ni cholery.
Zamorduję go. Powoli. I będę się rozkoszować każdą sekundą.
Usiadłam z powrotem i spróbowałam zsunąć się z krzesła. Nic z tego.
Dobra.
Uniosłam telefon i wybrałam numer Andrei.
- Tak?
- Przykleił mi tyłek do krzesła.
Cisza.
- Czy wciąż jest... przyczepiony?
- Nie mogę się oderwać.
Andrea wydała z siebie jakieś dławiące dźwięki któe brzmiały podejrzliwie jak śmiech. - Boli?
- Nie. Ale nie mogę wstać.
Dławienie obróciło się w jęki.
Gość - wymamrotała Maxine w mojej głowie.
...
Zadzwonił telefon. Odebrałam.
- Aceton - powiedział głos Andrei. - Rozpuszcza wszystko. Znalazłam całą butelkę tego czegoś w zbrojowni. Namoczymy krzesło i będziesz mo... Cholera. Nadchodzi!
Upuściłam telefon i złapałam za miecz.
Curran przekroczył próg.
- Ty!
Mój bojowy pudel rzucił się na nogi, zęby na wierzchu.
Złoto mieniło się w oczach Currana. Spojrzał na pudla. Pies się cofną i zawarczał pod nosem.
- Zostaw mojego psa w spokoju. - wysyczałam przez zęby.
Curran nie przerwanie patrzył się na zwierzę.
Pies cofnął się i położył pod ścianą.
Władca Bestii wszedł do środka, niosąc jakiegoś rodzaju materiał. - Fajny pies. A twój sweter - cudo.
Posiekam go na małe, małe kawałeczki...
- Zmieniłem swoje zdanie co do kocimiętki. - uniósł to co miał w rękach. Był to strój pokojówki. Pełny komplet razem z fartuszkiem. "

uwielbiam ich.u
'Never flinch. Never fear. And never, ever forget'.

'Nevernight' - Jay Kristoff

Avatar użytkownika
 
Posty: 29641
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:17
Lokalizacja: Pozostanę tam, gdzie jestem.
Ulubiona autorka/autor: Margit Sandemo

Post przez LiaMort » 9 lutego 2012, o 16:13

są świetni..xD :rotfl:
RM 

"But at the same time we still know the shit happens everytime, so I think c'est la vie, that's life. "

Avatar użytkownika
 
Posty: 59464
Dołączył(a): 8 stycznia 2012, o 17:55
Ulubiona autorka/autor: Ilona Andrews

Post przez •Sol• » 9 lutego 2012, o 16:19

dobrani są idealnie:P oba uparciuchy, jedno z przerostem ego drugie z przerostem złośliwości:P no i ta pomysłowość w zalotach...
'Never flinch. Never fear. And never, ever forget'.

'Nevernight' - Jay Kristoff

Avatar użytkownika
 
Posty: 45389
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Lokalizacja: Czytam, więc jestem.
Ulubiona autorka/autor: N.R./JD.Robb/Krentz/Quick/Castle/L.Kleypas/Ch.Dodd

Post przez Lilia ❀ » 9 lutego 2012, o 16:21

Nie chciało mi się wziąć za te książki, ale teraz zmieniłam zdanie :)
“Man. God. Roarke. An interesting and flattering lineup.”
“Safe men are for marrying. Dangerous men are for pleasure.”

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 9 lutego 2012, o 16:22

Rewelacyjne fragmenty
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 59464
Dołączył(a): 8 stycznia 2012, o 17:55
Ulubiona autorka/autor: Ilona Andrews

Post przez •Sol• » 9 lutego 2012, o 16:23

Lilia napisał(a):Nie chciało mi się wziąć za te książki, ale teraz zmieniłam zdanie :)


cieszę się że zainspirowałam;)
nie pożałujesz, jestem pewna;)
'Never flinch. Never fear. And never, ever forget'.

'Nevernight' - Jay Kristoff

Avatar użytkownika
 
Posty: 45389
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:14
Lokalizacja: Czytam, więc jestem.
Ulubiona autorka/autor: N.R./JD.Robb/Krentz/Quick/Castle/L.Kleypas/Ch.Dodd

Post przez Lilia ❀ » 9 lutego 2012, o 16:24

Dziękuję za inspirację :)
“Man. God. Roarke. An interesting and flattering lineup.”
“Safe men are for marrying. Dangerous men are for pleasure.”

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 9 lutego 2012, o 16:26

Fajny pomysł z tym działem można się zainteresować wieloma książkami na które wcześniej się nawet nie spojrzało,
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 59464
Dołączył(a): 8 stycznia 2012, o 17:55
Ulubiona autorka/autor: Ilona Andrews

Post przez •Sol• » 9 lutego 2012, o 16:28

Lilia napisał(a):Dziękuję za inspirację :)


nie ma za co;) jeszcze bardziej się będę cieszyć jak Ci się książki spodobają. Zawsze będzie więcej książek do przedyskutowania;)

Aniele, Ty chyba lubisz paranormal, prawda?;) Jeśli nie znasz Kate Daniels to nie wiem na co czekasz. Ja czekałam prawie rok, mijałam się z książką stojącą na półce a jak zaczęłam to było plucie w brodę że tak się ociągałam;)
'Never flinch. Never fear. And never, ever forget'.

'Nevernight' - Jay Kristoff

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 9 lutego 2012, o 16:30

Oj widzę że mamy coś wspólnego.
Teraz na pewno się im przyjże z bliska obiecuje
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 6862
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:21

Post przez Alias » 9 lutego 2012, o 16:32

Dobre to :)

Avatar użytkownika
 
Posty: 59464
Dołączył(a): 8 stycznia 2012, o 17:55
Ulubiona autorka/autor: Ilona Andrews

Post przez •Sol• » 9 lutego 2012, o 16:33

Nocny Anioł napisał(a):Oj widzę że mamy coś wspólnego.
Teraz na pewno się im przyjże z bliska obiecuje


właśnie zaczynam zauważać że chyba nam się podobne książki podobają - paranormale. Jeszcze przeanalizuję romanse nie paranormalne;)
Muszę w takim układzie przeprosić się z Singh.
'Never flinch. Never fear. And never, ever forget'.

'Nevernight' - Jay Kristoff

Avatar użytkownika
 
Posty: 40270
Dołączył(a): 17 października 2011, o 13:59
Lokalizacja: Tam gdzie Niebo z Piekłem się łaczy
Ulubiona autorka/autor: Nalini Singh

Post przez Nocny Anioł » 9 lutego 2012, o 16:44

Tez mi się tak wydaje.
Oj tak koniecznie się przeproś. :P
Obrazek
Nie jestem statystycznym Polakiem, lubię czytać książki

Avatar użytkownika
 
Posty: 1404
Dołączył(a): 17 grudnia 2010, o 11:16

Post przez Magadha » 11 lutego 2012, o 17:16

Z dzienników botoksowych Janice Kaplan i Lynn Schnurnberger (książka pisana w pierwszej osobie)


Włosy, które pracowicie układałam przez dwadzieścia minut, zostały zrujnowane przez deszcz i zamieniły się w kłębowisko mokrych strąków, a ciemna strużka płynąca po policzku to znak, że mój tusz do rzęs, wbrew zapewnieniom producenta, wcale nie jest wodoodporny. Jedyne, co mogę w tej chwili zrobić, to przeczesać włosy, a twarz wytrzeć kawałkiem papieru toaletowego. Półtorej godziny od wyjścia z domu, z kobiety, która od biedy mogłaby uchodzić z daleka za Cybill Shepherd, stałam się wierną kopią Courtney Love, tej z czasów małżeństwa z Kurtem Cobainem.

*****

[na randce w ciemno z chirurgiem plastycznym]
Idzie w moim kierunku, po czym zatrzymuje się w połowie drogi, przybierając pozę modela na wybiegu. Nie słychać aplauzu, rusza więc dalej i podchodzi do wolno stojącego barku w kącie salonu. Niechybnie zaczerpnął ten pomysł z kącika porad dekoratorskich w "Hustlerze". Mniej więcej z 1978 roku.
[...]
Chirurg przemierza salon dumnym krokiem, podaje mi kieliszek Baccarata i ujmuje w dłonie moją twarz. Potem uważnie przechyla ją w obie strony. Czyżby to były przygotowania do pocałunku, czy tylko ocena pod kątem zastrzyków z botoksu?
- Wiem, który profil masz lepszy - mówi, zadowolony, że może mi zaimponować. - Ale teraz ci nie powiem. Później. - Mruga okiem.
To jego najlepszy numer? Nie mam pojęcia, jak na to zareagować. Na domiar złego z irytacją uświadamiam sobie, że faktycznie się zastanawiam, który profil mam lepszy.

*****

Podchodząc, zauważam samotny stojak z koronkową bielizną, tym razem rozmieszczoną gęściej, tak że muszę przesuwać wieszaki, by ją obejrzeć. Oglądam wszystko po kolei i w końcu natrafiam na biustonosz, który krojem najbardziej przypomina mój Maidenform za osiemnaście dolarów, tyle że kosztuje sto osiemdziesiąt pięć i ma wyszukaną francuską metkę. To jest pomysł. Może kupię po prostu samą metkę?
Obrazek
Myślę i czuję. Jestem weganką.

Każdy z nas jest jak antena radiowa. Człowiek może dostroić się do odbioru audycji z nieba, ale może też odbierać przekaz prosto z piekła. Tak przejawia się wolna wola każdego człowieka. [Bruno Groninig]
Nie mam czasu czytać forum Obrazek

Poprzednia stronaNastępna strona

Powrót do Czytamy i rozmawiamy

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 1 gość