Właśnie skończyłam trylogię "Szpada na wachlarzu". Muszę przyznać, że pomimo kilku minusów, jestem nią zachwycona. Autorka udowadnia, że można napisać gorący romans bez scen. Raptem kilka pocałunków, ale całość aż iskrzy.
Afra i Patrycy poza nietypowymi imionami mają też ciekawą osobowość, choć i tu można się przyczepić do kilku sczegółów. Afra, z pozoru grzeczna panienka, sprzeciwia się rodzicom i samowolnie udaje w podróż, która całkiem zmieni jej życie. Troche dziwne, że od razu udało jej się dostać do króla Stanisława, równie dziwna jest reakcja rodziców na ucieczkę z domu, a w zasadzie jej brak. Kiedy dziewczyna wraca do domu po nieudanej eksapadzie z Patrycym, jej rodzina porzyjmuje ją z otwartymi ramionami. A powinni być na nią co najmniej wściekli. Naraziła ich na skandal. Jej reputacja powinna legnąć w gruzach. Tymczasem rodzina w ogóle sie tym nie przejęła, otoczenie nie zauważa żadnej niestosowności. Poza tym Afra jest słodka do bólu i chwilami strasznie głupiutka. Poza tym jest nieco fałszywa. Zarzuciła siostrze, że ma ma kochanka, oburzała się wielce, a jej zachowanie trudno nazwać nienagannym. Poza tym ślepy by chyba zauważył, że Józiuk się w niej kocha, a ona potrzebowała na to kilku lat i grubych aluzji ze strony znajomych...
Patrycy jest za to idealnym bohaterem. Czysty i nieskazitelny jak łza. Honorowy, odważny, wrażliwy, możnaby tak wymieniać jeszcze długo. Cudo. Wiem, że bardzo nierealny, ale się go lubi, po prostu. A przeżyte cierpienia nadają mu z czasem charakteru.
Trochę szkoda, że wątek hrabiego de Prady i Julii de Nesle tak się skończył. Oczekiwałam czego innego, ale trudno.
Co do Józiuka - nieco mnie wkurzał - typ masochisty. Kochał, chciał nawet zginać dla Afry, był jej oddany jak pies. Za grosz rozsądku i instynktu samozachowawczego. Najpierw było mi go żal, potem już mnie tylko irytował. Powinien dawno się odciąć od niej i uciec byle dalej. A on skomlał o odrobinę jej zainteresowania i sam na własne życzenie sprawiał sobie ból. Coś strasznego na dłuższą metę. Na jego miejscu palnełabym sobie z łeb albo wyjechała daleko na zawsze, zamiast się zadręczać i ciągle dołować.
Duży minus - wątek z królami i królowymi. Czułam się jak na nudnej lekcji historii. Nuda, nudą poganiała. Królewskie rozterki to jeszcze większy koszmar niż józiukowe użalanie się nad sobą. Miałam ochotę...
Poza tym koszmarne, rozwlekłe opisy budynków, miejsc itp. Komu to było potrzebne? Chyba autorce się wydawało, że bez tego książka będzie za krótka... Okropność.Ale, pomionąwszy te powyższe wady, całość naprawdę się broni. Jest sporo akcji, ciekawe przygody, intrygi, motyw zemsty, trudności i straszne przeżycia Patrycego. Autorka fajnie to wszystko przeplata.
Dla mnie te wątki właśnie wygladały na zapychacze - ani ciekawe, ani potrzebne. O wiele bardziej pasjonujace były przygody Patrycego i bandy Kawalera. Rozumiem zamysł autorki, nie lubię jednak jak autor edukuje na siłę. Jakieś to mi się napuszone wydaje.
).
