Romans historyczny

przez **aralk** » 22 października 2011, o 22:26

w tym przypadku zdecydowanie

przez **Jadzia** » 22 października 2011, o 23:49

Czuję się cudnie czysta, nieskażona smallowatością, palmerowością, a jak się dłużej zastanowić to nawet baloghowością czy inną carlylowością czy putneyowością :look_down:

przez **Berenika** » 22 października 2011, o 23:50

Za to quinnowatością do szpiku kości

przez **Jadzia** » 22 października 2011, o 23:52

Zdecydowanie :mrgreen:

Chociaż ostatnia jej ksiązka jaką przeczytałam to było o księciu Wyndham pierwsza część

przez **Berenika** » 22 października 2011, o 23:53

Ale wiesz, czym skorupka za młodu...

przez **Jadzia** » 22 października 2011, o 23:53

Tak, zdecydowanie

Quinn w połączeniu z Quick i Garwood pozwoliły na zdefiniowanie jadziowości :rotfl:

przez **tajemna** » 23 października 2011, o 00:01

A ja tak sobie dzisiaj przypomniałam o dwóch książkach, które czytałam kieeedyś dawno - w sensie, że muszę je sobie przypomnieć.
Wiem, że bardzo mi się spodobały, i pamiętam jak bardzo żałowałam, że nie ma więcej książek (w każdym razie po polsku) tych autorek.
Otóż bo ponieważ

każda autorka ma tylko po jednej książce wydanej w Polsce.
A są to: Heath Lorraine Ta jedna łza
oraz Hayworth Lynne Jesienny płomień

Czytała któraś te książki? Nie mogę sobie przypomnieć powodów mojej aprobaty dla nich

ale wiem, że nie przeszłam koło nich obojętnie i co dziwne - zapamiętałam, chociaż nie są to żadne moje ulubione Laurensy, Garwoodki czy Doddki.

przez **aralk** » 23 października 2011, o 12:53

Jadziu, toć ostatnio podjęłaś próby obłaskawiania Putney

przez **Jadzia** » 23 października 2011, o 13:16

To jedna tylko była książka, bo mi wpadła w łapki

jak znowu coś znajdę to się pewnie znowu wezmę, ale żeby szukać specjalnie to nie zamierzam

przez **ewa.p** » 23 października 2011, o 17:49

tajemna napisał(a):A ja tak sobie dzisiaj przypomniałam o dwóch książkach, które czytałam kieeedyś dawno - w sensie, że muszę je sobie przypomnieć.
Wiem, że bardzo mi się spodobały, i pamiętam jak bardzo żałowałam, że nie ma więcej książek (w każdym razie po polsku) tych autorek.
Otóż bo ponieważ każda autorka ma tylko po jednej książce wydanej w Polsce.
A są to: Heath Lorraine Ta jedna łza
oraz Hayworth Lynne Jesienny płomień

Czytała któraś te książki? Nie mogę sobie przypomnieć powodów mojej aprobaty dla nich ale wiem, że nie przeszłam koło nich obojętnie i co dziwne - zapamiętałam, chociaż nie są to żadne moje ulubione Laurensy, Garwoodki czy Doddki.

czytałam Ta jedna łza,świetna książka,z odpowiednim nagromadzeniem emocji

przez **aralk** » 23 października 2011, o 19:15

i ja to czytałam, chyba nawet polecankowo, raczej na pewno polecankowo

przez **Berenika** » 23 października 2011, o 19:28

Też to czytałam, ale ledwie pamiętam.

przez **Agrest** » 23 października 2011, o 19:31

Ja też czytałam, i wiele innych tej autorki

Ale Hayworth nie znam.

przez **aralk** » 23 października 2011, o 19:35

wiemy, Agrest że czytałaś

i niektórzy z nas przez ciebie tez czytali

przez **Berenika** » 23 października 2011, o 19:36

To, co czytałam dzięki Agrest, jakoś lepiej pamiętam.

przez **Agrest** » 23 października 2011, o 19:38

Bo to lepsze było... Ale zadając aralk nie miałam za bardzo wyboru, bo u nas tylko ta jedna niestety wyszła, jak już tajemna zdążyła zauważyć

przez **tajemna** » 23 października 2011, o 19:47

Agrest napisał(a):Bo to lepsze było... Ale zadając aralk nie miałam za bardzo wyboru, bo u nas tylko ta jedna niestety wyszła, jak już tajemna zdążyła zauważyć

A szkoda, bo bardzo chciałabym przeczytać inne jej książki :smutny:

przez **aralk** » 23 października 2011, o 21:58

po naszemu faktycznie ni ma

przez **Janka** » 11 listopada 2011, o 02:13

Nie czytałam nigdy romansów historycznych, bo kojarzyły mi się z okrucieństwem, nędzą i nieszczęściem. Za każdym razem, gdy mi w ręce jakiś wpadał, rzucały mi się w nich w oczy jakieś straszne sceny. Mówię np. o Miłosnej edukacji B. Small, w której przeczytałam tylko początek, a wystarczyło, zeby mnie odstraszyć od historyków na dwa lata. Gdzieś indziej było coś o arystokracie, który na widok brudnej zaniedbanej dziewczyny pomyślał w te słowa: „chyba ją zaraz przelecę“. I co postanowił, to zrobił. A ona zaszła w ciążę, za co jej ojciec chciał ją zabić.
Same tragedie i dramaty, a jak nie tragedie, to idiotyzmy.

Równiutko rok temu zrobiłam wyjątek dla jednego historycznego harlequina. To była Dama w tarapatach - Margaret McPhee. Było świetne. Mocno przygodowe. Prawdziwa rozrywka przy czytaniu. Podobało mi się całe.

Niedawno wpadł mi w ręce następny historyk. Tym razem Julii Quinn. Baaardzo lekki. Czyta się łatwo i przyjemnie. Jestem zaskoczona, nie wiedziałam, że takie słodkie historyki też są.
I w związku z nim mam pytanie. Dlaczego młode dziewczyny musiały mieć pozwolenie na tańczenie walca? Dlaczego akurat walca? Co z tym walcem jest nie tak?

Proszę, napiszcie mi, o co w tym chodzi, żebym nie umarła w niewiedzy.

przez **gmosia** » 11 listopada 2011, o 02:45

chodzi pewnie o bliskość ciał :-)

przez **Janka** » 11 listopada 2011, o 03:01

A może w jakimś innym historyku było to konkretnie wyjaśnione?
Bo takich tańców, z bliskością ciał, to jest więcej, dlaczego akurat ten walc?

przez **Fringilla** » 11 listopada 2011, o 03:39

w dużym skrócie:
XVIII-wieczne tańce towarzyskie wśród szlachetniej urodzonych to wpływ renesansowo-barokowego tańca dworskiego - chociaż u nas to raczej "magnacki" typ, jako że Polska szlachecka nie orbitowała wokół królewskiego dworu, w odróżnieniu od innych krajów Europy. Wracając do tematu - tu mamy przede wszystkim francuską szkołę (polecam swoją drogą film "Król tańczy"

Jedna zabawna sprawa: tańce dworskie od XVw. opierają się na ludowych tańcach zwyczajowych, żey nie powiedzieć: rytualnych (nasze ludowe) - tańczenie w skomplikowanym, grupowym układzie, panie po jednej, panowie po drugiej, itd. - patrz: nasz polonez ma wszak takie korzenie. przykładem dobrym jest także menuet, co z ludu, to na dwory

ten sam kierunek mamy pod koniec XVIIIw., tutaj, może w wyniku wzmacniającej się kultury mieszczańskiej i stawianie na bardziej indywidualne relacje, a nie scentralizowany system hierarchiczny - co było uznane za wulgarne "tulenie się do siebie" prostaków, wędruje na salony (bo jest ciekawsze i...

dlaczego walc - co ciekawe: walc, czyli taniec w sam raz dla dwojga bliskich sobie ludzi, pozwalający na intymniejszy kontakt, tak jak i romantyzm w tej naszej "romantycznej" wersji, ma niemieckie korzenie :heh:

Francja co prawda nadal się liczy, ale jednak niemieckie wpływy kulturalne w Europie są olbrzymie, tak jak i niemieckojęzyczne mieszczaństwo. a że Brytania rządzi, to i opór mocny (nie wspominając o rywalizacji Wiedeń - Paryż ...

Ot, od cholery różnych czynników, a taniec, jak i muzyka, fajnym jest narzędziem do ilustrowania przemian społeczno-gospodarzczych (to przechodzenie z pozycji otwartej do zamkniętej...) :hyhy:

przez **gmosia** » 11 listopada 2011, o 03:50

z ust mi to wyjęłaś, frin :rotfl:

przez **Janka** » 11 listopada 2011, o 04:25

A to pozwolenie to rozumiem, że należało od mamusi uzyskać i że obowiązywało w stosunku do każdego partnera? To znaczy, nie trzeba się było za każdym razem mamusi pytać?

przez **tajemna** » 11 listopada 2011, o 08:55

Pozwolenie zwykle trzeba było otrzymać od jednej z protektorek Almack's (klub z salą balową, w którym urządzano bale mające na celu spęd panienek szukających męża - takie targowisko matrymonialne). Były to panie-matrony, filary szlacheckiej społeczności.
Czy to fakt czy tylko wymysł na potrzeby książki szczerze mówiąc nie wiem, bo z romansów historycznych ta moja wiedza. Nie sprawdzałam tego w wiarygodnych źródłach bo ich mało, na dodatek po angielsku. Ale ten motyw pojawia się w wielu romansach wielu różnych autorek, więc może coś w tym jest? Pewnie znajdą się tu kobietki, które wiedzą na pewno.

Romans historyczny

Kto przegląda forum