Koszmar. Ale można przeczytać

przez **asiunia31** » 27 kwietnia 2010, o 17:01

Tu chyba każdy ma, w takim razie, spaczony gust Obrazek

Mnie się podoba wielce np. "Lekcje namiętności" Hunter, a tu czytam same niepochlebne opinie Obrazek

przez **KarolaBas** » 3 kwietnia 2011, o 17:37

Asiunia31, nie mamy wypaczonego gustu. Każda z nas ma prawo lubic cos innego. Ja np. przez Coelho nie potrafię przebrnąć... Grocholę "Zielone drzwi" przeczytałam...z sympatią, choć byłam sceptycznie nastawiona. A powierzając mojej koleżance "Cień wiatru", ta, wzięła i zadzwoniła, pytając: co ja jej dałam, bo za nic nie potrafi odnaleźć w tej książce niczego, czego mogłaby sie uczepić i brnąć w nia dalej... Także, różnie bywa. Pozdrawiam serdecznie!

przez **Kawka** » 18 maja 2011, o 23:12

Krytykujecie tu strasznie Steel - a ja ją lubię. Nie jako autorkę romansów, ale sprawnych obyczajówek. Oddaje bardzo realistycznie emocje i naprawdę ma dobre opisy. A że dodatkowo są traumy, czyli mój ulubiony motyw, to czytam od czasu do czasu i na psychikę mi zbyt negatywnie nie działa.
Nie mam chyba jakoś szczególnie nielubianej autorki. Może Sandemo, za 50 tomów o tym samym. Ileż można to pisać? Znudziłoby mi sie po 10 tomie na jej miejcu. :missdoubt:

A na dodatek u niej jak w "Modzie na sukces" każdy z każdym. Można się pogubić. :big:

Choć oczywiście całości nie przeczytałam, więc mogę jakieś herezje wypisywać. :lol:

przez **Jadzia** » 18 maja 2011, o 23:20

No i wypisujesz

bo nie każdy z każdym, tylko każdy ma swojego jednego

jak to w romansie :lol:

ale jak Lilia już zauważyła, Sandemo ma swój temat

przez **Kawka** » 18 maja 2011, o 23:44

Tak czy siak - dla mnie nudne to było. Poza tym mimo iż jestem fanką fantastyki to od romansu paranormalnego mnie odrzuca.

przez **Fringilla** » 18 maja 2011, o 23:51

hm, a jakie pranormale masz na swym koncie?

przez **Agaton** » 18 maja 2011, o 23:57

Bo Sandemo się nie liczy

Swoją drogą, ja się nadal nie poddaję i planuję za parę dni kolejne starcie z jakąś książką tego typu

Może trzeba spojrzeć pod innym kątem.

przez **Kawka** » 18 maja 2011, o 23:59

Kilka ale jakoś mi nie podeszły. Nawet nie pamiętam za bardzo co to było. Najbardziej mi się książka Kenyon podobała, bo u niej traum dużo. :hyhy:

Tylko pewnie podobałaby mi się bardziej, gdyby nie było tych bogów i tego typu wątków. Czyli gdyby paranormal nie był paranormalem. Dziwne to bardzo, wiem, ale nie potrafię tego logicznie wytłumaczyć dlaczegop fantasy jest dla mnie zupełnie ok, a romans paranormalny już nie. :embarrassed:

przez **Agaton** » 19 maja 2011, o 00:02

Nie przejmuj się, mam podobnie. Być może uda mi się przekonać w końcu samą siebie :smile:

No, są wyjątki od reguły i w pewnym typie paranormal mi pasuje, ale to już inna para kaloszy

przez **Kawka** » 19 maja 2011, o 00:10

Może jak całą Kenyon przerobię to się przyzwyczaję. :hyhy:

A może to mój nieuświadomiony sprzeciw wobec zalewu gatunku paranormalami?

przez **aralk** » 19 maja 2011, o 07:32

Co najwyżej popadniesz w obłęd i schemat. Bo tendencję do powielania ma wysoko rozwiniętą. Przynajmniej na to co przeczytałam

przez **Kawka** » 19 maja 2011, o 20:23

Możliwe, ale na razie mnie zainteresowała ta seria.

przez **ewa.p** » 18 maja 2012, o 22:20

Nie wiem,gdzie to napisać,więc postanowiłam tutaj.przeczytałam właśnie Córkę alchemika Katherine McMahon.Blurb jest obiecujący
Dwór w Selden spowijają mroczne sekrety. Mieszka w nim Emilie, osierocona przez matkę piękna i niesamowicie inteligentna dziewczyna. Żyje w izolacji od świata za sprawą wychowującego ją ojca, Johna Seldena, ucznia Isaaca Newtona, który chce z niej uczynić wybitnego alchemika i filozofa.

Wiosną roku 1725, kiedy Emilie kończy osiemnaście lat, jej ojciec podejmuje wraz z nią najśmielsze jak dotąd wyzwanie - próbę tchnięcia życia w nieożywioną materię. Ich plany krzyżuje pojawienie się dwóch nieznajomych. Emilie, która wpada w sidła namiętnej miłości, podejmuje brzemienne w skutki decyzje, po raz pierwszy słuchając głosu serca zamiast rozumu.

Zrywa więź z ojcem i wyjeżdża do Londynu. Wbrew temu, czego się spodziewała, doskwiera jej tam jeszcze większa samotność, którą potęgują jej wybujała inteligencja i niezwykłe wykształcenie. Emilie odkrywa, że musi się jeszcze wiele nauczyć - o ciemnych stronach ludzkiej natury i skomplikowanej przeszłości własnej rodziny. Tak rozpoczyna się jej dramatyczna droga, wiodąca ją do oświecenia...

Niestety,sama książka nie jest wcale aż tak interesująca,jak sugeruje to opis.Przede wszystkim bohaterka irytuje swoim charakterem.To takie cielątko,które idzie,gdzie ją popchną...Za wszelką cenę usiłuje zadowolić swojego ojca,który z jej wychowania uczynił sobie naukowy projekt.Odseparowana od świata i ludzi,zamknięta między kościołem(do którego chodzi raz w miesiącu) a pracownią alchemiczną ojca,zmęczona jego pozorną oziębłością rzuca się w ramiona pierwszego mężczyzny,który okazuje jej zainteresowanie(a właściwie drugiego,bo tego pierwszego odstraszył ojciec).Nie podobał mi sie jej marazm.Chłop ja zgwałcił i stwierdził,że muszą wziąć ślub,więc ona się zgadza.Mąż zabronił jej oddawać się pracy naukowej-ona nie ma nic przeciwko temu...Nie umie oceniać właściwie ludzi,patrzy na nich jakby z oddali.Cały czas zamknięta jest we własnym świecie.Nikogo nie dopuszcza do siebie blisko.Rozczarowana mężem,po stracie ojca i dziecka wyjeżdża do rodzinnego domu i mimo niechęci,zgadza się na plany męża dotyczące posiadłości.Nie umie mu się przeciwstawić,nie potrafi bronić własnych racji,nie potrafi nawet zwolnić służącej,którą przyłapała w jednoznacznej sytuacji z mężem.Woli raczej udawać,że wszystko jest dobrze,że nie ma się o co martwić.Rozdarta między miłością do dwóch mężczyzn,nie potrafi jednoznacznie wybrać,czego chce.Odkrycie sekretu swego pochodzenia doprowadza ją do próby samobójczej,a poznanie przemyśleń swego ojca trochę ją zmienia.Emily postanawia naprawić swoje błędy.Zakończenie jest otwarte.Nie sugeruje HEA,nie wiadomo jak się skończy cała historia.Kogo wybierze Emily,jak będzie wyglądało jej dalsze życie?Nie wiadomo.Nie polecam tym,które lubią typowe romanse ze szczęśliwym zakończeniem.Przyznaję,że i mnie chwilami nudziło,nawet zastanawiałam się czy nie rzucić tego w kąt.Ale dzielnie wytrwałam do końca :wink:

przez **maddalena** » 25 maja 2012, o 08:20

Jadzia napisał(a):No i wypisujesz bo nie każdy z każdym, tylko każdy ma swojego jednego jak to w romansie ale jak Lilia już zauważyła, Sandemo ma swój temat

Kawko, tak jak napisała Jadzia j.w., u Sandemo, nie jest każdy z każdym ale z tym jedynym, czyli idealny romans :adore:

Ewo, opis zapowiada wspaniały romans a że jestem jak Tajemna, to tej książki nie przeczytam.

przez **ewa.p** » 27 maja 2012, o 20:20

zapowiedź romansu i to pięknego istnieje wyłącznie na okładce.W rzeczywistości nudą wieje,sam romans wielce rozwodniony się wydaje(żeby to zresztą romans był :zalamka:

),przyłapanie męża w niedwuznacznej sytuacji z pokojówką,usiłowanie złapania na wielbiciela pastora a zakończenie mętne

przez **Wiedźma Ple Ple** » 30 maja 2012, o 22:25

Dopiero niedawno przeczytałam Kwiaty na poddaszu, wielce sławne dzieło, wstrząsające i dramatyczne, do niedawna za 100 milionów na Allegro.

Ja nie pierniczę, jaka szmira!!!!
Naprawdę dobrze zrobiła autorce śmierć bo jej murzyn pośmiertny jest o wiele lepszy

przez **aralk** » 30 maja 2012, o 22:29

czytałam wieki temu i jakoś mnie nie porwało, następnych części unikałam jak ognia :hyhy:

przez **Wiedźma Ple Ple** » 30 maja 2012, o 22:30

ja absolutnie nie tknę tych bredni! a ludzie aż płetwami na to klaszczą, taki chłam niemożebny :zalamka:

przez **Agaton** » 30 maja 2012, o 23:21

Pinks, tak krótko, a tak treściwie

Uśmiech mój od ucha do ucha.

przez **Fringilla** » 31 maja 2012, o 00:07

prawda to... ale to tematyka pociąga :hyhy:

przez **Wiedźma Ple Ple** » 31 maja 2012, o 10:40

Ależ pociąga, to jasne, tylko ileż można! I jak patetycznie!
Czytałam onegdaj Logan Family- co u nas nadgryźli Melody, schemat wypisz wymaluj ten sam a wykonanie! Toż ten facet wie naprawdę jak wszystko usadzić na właściwym miejscu.
Nieboszczka miała jakieś duże nadmiary.

przez **Fringilla** » 31 maja 2012, o 18:21

a porównując daty powstania?

przez **Wiedźma Ple Ple** » 31 maja 2012, o 18:25

Najwyżej 10 lat i to nawet nie bo rozpiętość pomiędzy częściami duża ...
Nie 30

przez **Agrest** » 31 maja 2012, o 18:32

Kwiaty na poddaszu '79, Melody '96.

przez **Wiedźma Ple Ple** » 31 maja 2012, o 18:34

Czyli jednak więcej, ludzkość zdążyła odzyskać odrobinę rozsądku

Zastanawia mnie tylko dlaczego u nas nie zdążyła go odzyskać do teraz, podczas gdy te wytwory Lindsay i innych z lat 70-tych budzą grozę :hyhy:

Koszmar. Ale można przeczytać

***

Kto przegląda forum