Mary Balogh

przez **pinksss** » 1 grudnia 2009, o 22:56

popróbuj- potęga dramatozy Obrazek

Strona WWW · przez **Kasiag** » 2 grudnia 2009, o 16:07

Skończyłam Arię namiętności i stwierdzam, że to świetnie napisana, niebanalna historia Obrazek

Jeśli to jest jedna ze słabszych książek Balogh (zgodnie ze słowami pinks Obrazek

), to ja mam w takim razie wielki apetyt na kolejne Obrazek

przez **pinksss** » 2 grudnia 2009, o 16:08

nie najsłabszych!!! Obrazek

ale rzeczywiście więcej dramatozy w starszych Obrazek

przez **Renata7** » 3 grudnia 2009, o 00:54

Racja. Ja tam też wolę starsze .

przez **aralk** » 3 grudnia 2009, o 10:54

A mnie kilka dni temu udało się zdobyć papierową Pieśń bez słów Obrazek

Odłożyłam, leży i czeka na święta Obrazek

przez **Agaton** » 3 grudnia 2009, o 12:01

Nie ma jak papier Obrazek

Szkoda tylko, że te starsze, warte przeczytania książki są tak trudne do zdobycia Obrazek

Odkryłam jednak, że jak się ustawi na dużą czcionkę, tak, że strona jest szerokości monitora, to da się czytać bez większego męczenia Obrazek

Agrest, dzięki Obrazek

przez **Agrest** » 3 grudnia 2009, o 12:56

Niektóre książki w małym formacie to są takim maczkiem napisane, że już wolałabym pdf z porządną, dużą czcionką Obrazek

Mam kilka takich książek, które kupiłam, a na które ochota mi przeszła po zerknięciu na lilipucie literki Obrazek

A jak ci idzie Mroczny anioł, Agaton?

przez **Agaton** » 3 grudnia 2009, o 14:17

Dobrze idzie Obrazek

Patrząc na brak czasu, to wręcz nadspodziewanie dobrze. Bo czytam po maleńkim kawałku, jak już kończę całodniową naukę Obrazek

przez **Ajkela** » 4 grudnia 2009, o 00:50

Postanowiłam przeczytać cykl o Bedywnach. Im dalej to tym lepiej. Skończyłam ostatnio "Sekretne małżeństwo". Teraz zastanawiam się czy nie kupić następnych części i mam pytanie. Jest taka seria w różowych okładkach love story jest na dole w rogu (w tej serii kupiłam Basso Poślubić wicehrabiego) czy to nie jest jakaś wersja skrócona lub inne tłumaczenie niż z ambera?

przez **Lilia ❀** » 4 grudnia 2009, o 01:21

Nie, Amercom wydaje książki na licencji Ambera. To są przedruki. Nic nie skracają.

przez **Ajkela** » 4 grudnia 2009, o 01:38

Dzięki Lilia. To teraz mogę sobie zrobić prezent świąteczny. Tylko którą o Rannulfie, Freji czy Morganie? Zobaczymy.

przez **Agaton** » 4 grudnia 2009, o 01:44

A ja stwierdzam, że lord Kersey z "Mrocznego anioła", to dupek do n-tej potęgi. Aż normalnie się dziwię, że bohater jest w stanie z takim spokojem go nienawidzić Obrazek

A z kolei Albert, przyjaciel bohatera, taki milutki się wydaje Obrazek

Tak mu się podobała śliczna blondynka, a zadurzył się w zwyczajnej dziewczynie Obrazek

Ciekawe czy dotrwa w tym uczuciu do końca tej historii.

przez **pinksss** » 4 grudnia 2009, o 16:09

lubię o dziewczynach, nietuzinkowe są Obrazek

przez **Renata7** » 4 grudnia 2009, o 20:00

Z tej trójki najbardziej podobała mi się Freja .

przez **Fringilla** » 4 grudnia 2009, o 23:41

mi Morgan za cichą wodę Obrazek

przez **Agaton** » 5 grudnia 2009, o 00:06

Skończyłam "Mrocznego anioła". Bardzo fajna ta książka Obrazek

Chociaż żeby jakaś wielka ta dramatoza była, to mi się nie wydaje, ale może ja inaczej pojmuję moc romansowych dramatów Obrazek

Bardzo mi się spodobał główny bohater. Taki naprawdę konkretny Obrazek

A jeśli chodzi o tego złego, to bym go nawet kijem nie tknęła. Błękitnoocy blondyni wywołują we mnie przerażenie Obrazek

przez **pinksss** » 5 grudnia 2009, o 00:25

to teraz gwoli uzupełnienia zapraszamy do Ostatniego walca Obrazek

przez **Agaton** » 5 grudnia 2009, o 00:30

A zapraszaj, zapraszaj Obrazek

Zamówiłam w bibliotece i muszę poczekać Obrazek

Na razie, w oczekiwaniu, poczytam coś innego. Może nawet pójdę w międzyczasie odebrać "Noc miłości".

przez **aralk** » 7 grudnia 2009, o 14:58

Mary Balogh

Nie do wybaczenia

To nie tak, że mam jakąś silną potrzebę pisania tych swoich recenzyjek raz na jakiś czas. Nie mam ustawionej normy i nie staram się jej wyrobić. Ot tak, po prostu od czasu do czasu odczuwam taką potrzebę. W pewnym momencie czytania myśli same pojawiają się i siedzą mi w głowie, dopóki ich nie wystukam na klawiaturze. Macie szczęście, że ostatnio coraz mniej ich się pojawia Obrazek

Ktoś kiedyś napisał na forum, że Nie do wybaczenia to raczej średnia powieść. Nie najlepsza w każdym razie w dorobku Balogh. Ale ktoś też gdzieś tutaj napisał, że nawet nienajlepsza Balogh jest niekiedy zdecydowanie lepsza niż coś najlepszego kogoś tam. A skoro o gustach się nie dyskutuje, to wypadałoby sobie wyrobić własny pogląd na tę sprawę.

Na samym wstępie mruknęłam z niezadowoleniem na nachodzącą na siebie narrację. Teoretycznie wiem z jakiego powodu i w jakich sytuacjach stosuje się taki zabieg, ale ja go wyjątkowo nie lubię. To znaczy - korzystanie z niego toleruję jedynie w silnie uzasadnionych przypadkach, a tutaj – przynajmniej na początku – nie miałam takiego poczucia. Co równie ważne, w pewnym momencie Balogh jakby zrezygnowała z tego zabiegu, by pod koniec znowu do niego wrócić. I dopiero wtedy dotarła do mnie zasadność takiej pętli Obrazek

(lepiej późno niż wcale).

Wybranie takiej narracji od początku warunkowało nastawienie na bohatera, a nie jego działanie. Kto lubi - to mu się spodoba, kto nie - będzie zawiedziony, ale jak na romans to zabieg dosyć nietuzinkowy, ciekawy i jak dla mnie intrygujący. O tyle przyjemny, że moim zdaniem, Balogh poradziła sobie z nim całkiem dobrze.

Stworzyła postaci przemyślane, choć pełne sprzeczności zarówno wewnętrznych jak i w podejściu do świata, tyle, że wkradając się do głów bohaterów, dała czytelnikowi możliwość poznania mechanizmów myślenia. O tyle podoba mi się taki zabieg, że rzeczywiście niejednokrotnie zachowanie Moiry czy Kennetha zdawać się może dziwne, niemożliwe czy wręcz niewiarygodne. A tak – proszę bardzo, jak po sznurku można dojść, dlaczego tak, a nie inaczej. Niestety, w tego typu zabiegach bardzo łatwo jest zostać posądzonym o łopatologiczność w tworzeniu i motywowaniu postaci. I znowu: komu to przeszkadza – będzie narzekał, komu nie – będzie zadowolony. Mi akurat nie przeszkadzało i chyba wiem dlaczego.

Moira w tych swoich przemyśleniach o zrzucaniu odpowiedzialności i winy, o swoim głupim zachowaniu, o swoich zachowaniach raniących Kennetha jest tak ludzka, że człowiek niemal zatrzymuje się, aby zastanowić się kiedy on sam miał ostatnio taki moment, kiedy tak się zachował. Bardzo to takie ludzkie jest. Podobnie jak łzy Kennetha.

Powinno się pochwalić Balogh za pomysł na ujawnianie przeszłości. Tajemnica sprzed lat wyjaśnia się w półsłówkach i niedopowiedzeniach, a co ciekawe, stosunkowo niewiele jej w przemyśleniach bohaterów. Może nie jestem zbyt spostrzegawcza, ale wyjaśnienie konfliktu mnie zdziwiło i zaskoczyło. Nie spodziewałam się go w każdym razie. Byłam zaskoczona, ale też trochę niezadowolona, bo książka bez końcowych wyjaśnień broniła się sama. Balogh potrafiła opisać i Moirę i Kennetha tak, że świetnie poradziliby sobie w przyszłości bez tego wyjaśnienia. Mnie osobiście jakieś ich końcowe wybielenie nie było potrzebne. Byli wiarygodni i bez niego. Ja nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że wybielająca końcówka znacznie podniosła romantyczność książki kosztem jej realizmu, który to – znowu dla mnie – stanowi o nieprzeciętności tej ksiązki.

Mało radości było w Nie do wybaczenia. Temat może i smutny i niewiele w nim czegoś wesołego, ale nawet sceny w których można byłoby coś przemycić, były ich pozbawione. Jeśli bohaterowie przeżywają tę radość to raczej głęboko w sobie i w kilkunastu uśmiechach, które udało mi się wyłapać z całości. Ogólnie smutno i refleksyjnie i odrobinę gorzko, z niewielką kostką cukru dodaną w końcówce.

Sceny między bohaterami – począwszy od scen w chatce w scenerii zimowej, a kończąc na scenach w tejże samej chatce tyle, że w wersji letniej – bardziej rozgrywają się w sferze emocjonalnej niż fizycznej. Znakomicie wpasowują się w charakter całej powieści, jej nastrój i emocje bohaterów. Sporo jest w nich też przymiotników podkreślających zmysłowość, ale znowu stwarzających dystans między i czytelnikiem i bohaterami. I choć deklarują wspólnotę z partnerem, to w chwilach najbardziej intymnych koncentrują się na sobie. To też ludzkie. I trochę smutne.

Pewnie również i to sprawia, że mnie ani Moira ani Kenneth nie przekonali do wielkiej łączącej ich miłości. Wierzę w ich związek, w to, że im się uda i być może kiedyś wypracują w sobie tę miłość. Tyle, że do końca nie wiem co Balogh miała na myśli pisząc tak jak napisała. Nie buntuję się przeciwko ich relacjom, doceniam je i w nie wierzę i jeśli to celowe, świadome i z góry przemyślane działanie Balogh, to mogę tylko bić jej brawo. Bo to udało się znakomicie.

Balogh w Nie do wybaczenia kilka razy, niekiedy mniej, innym razem bardziej subtelnie, wplata w wątki i wplata bohaterom w myśli przemyśleniach o utracie dziecka, związku między mężczyzną a kobietą, poczuciem osamotnienia po utracie kogoś bliskiego, o poddaniu się woli kogoś kto kieruje naszym życiem. Ktoś mógłby powiedzieć, że trochę moralizuje i wychowuje, ale mnie to nie przeszkadzało. Bardziej zdziwiło czy zaskoczyło.

A bohaterom tamtych czasów musze bić brawo za ich wytrzymałość fizyczną. Podejrzewam, że w dzisiejszych czasach dwudziestominutowy walc, wyczerpujący nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie, byłby nie lada wyczynem. Balogh przekonuje, że to norma. Dobrze, po dwudziestu minutach (co jej się tak na to wyliczanie czasu zebrało to nie wiem) bohaterowie są zmęczeni. I już. Dzielni, ja bym przez dwie godziny palcem ruszyć nie miała siły Obrazek

I tak sobie myślę, że ta mniejsza popularność Nie do wybaczenia może mieć kilka powodów, a jednym z nich być może jest jej realizm. Mało w niej uniesień, wzniosłych emocji, egzaltacji, latających kupidynków i strzelających amorków. Dużo za to zwykłego życia. Może podanego trochę łopatologicznie, obdartego z elementów charakterystycznych dla romansu, ale takiego ludzkiego i codziennego. Bliskiego, o tyle, że choć czasowo oddalony ten świat jest to od nas, to sytuacyjnie i psychologicznie niemal na wyciągnięcie ręki.

Mnie zaciekawił i zmusił do chwili zastanowienia. Pewnie będę znacznie dłużej pamiętać o Nie do wybaczenia niż o książkach, które kwitowałam jednym krótkim - fajna. A Nie do wybaczenia fajna nie była.

przez **Agaton** » 7 grudnia 2009, o 15:09

Aralk, jak zwykle padam do stóp Obrazek

Ja, nawet jeśli mam wiele do powiedzenia na temat książki, zniechęcam się przy pisaniu i w rezultacie poprzestaję na kilku linijkach komentarza Obrazek

Też bym chciała mieć tyle chęci do napisania tak rozbudowanej analizy książki Obrazek

przez **pinksss** » 7 grudnia 2009, o 15:13

nie, fajna nie była Obrazek

ja to się w ogóle boję używać tego wyrazu w stosunku do Balogh Obrazek

ale na pewno najsłabsza z całego cyklu i bardzo jestem ciekawa jak ocenisz pozostałe Obrazek

przez **Agaton** » 7 grudnia 2009, o 15:19

Czyli ta książka raczej smutaśna jest. Chyba na razie, nawet jakbym na nią trafiła, nie wezmę Obrazek

Starczy, że za oknem jest tak, jak jest Obrazek

przez **pinksss** » 7 grudnia 2009, o 15:27

niewesoła raczej ale która Balogh jest taka wesolusia, co? Obrazek

przez **Agrest** » 7 grudnia 2009, o 15:27

Co do tańców to jak najbardziej, ' par.

PS Parę wesolusich by się znalazło Obrazek

Ale amorków niet!

przez **pinksss** » 7 grudnia 2009, o 15:29

ale to SPL jakieś tez takie hmm ... była miłość, nie była a co poszło halo halo? Obrazek

Mary Balogh

Kto przegląda forum