Ja jednak cenię postać za to, że przedstawiono tę część kobiet w szczególności bez inklinacji opiekuńczych
chociaż w przypadku Mary tu dołożony jest jej przywilej jako arystokratki, że jak nie chciała, to nie musiała w sumie (no i też miała całą ekipę kobiet w rodzinie intensywnie się udzielających... mniej bądź bardziej pokazowo).Swoją drogą odgrzebałam (po ang.) listę zarzutów, jesli chodzi o przedstawienie 1. wojny w DA
https://enoughofthistomfoolery.wordpres ... ar-part-1/
Tam jest parę uwag pokrywających się z Twoimi obserwacjami, o ile się nie mylę:
In light of these examples, it’s baffling that the Crawleys had to wait until 1916 to get behind the war effort, until 1917 for the Abbey to be turned into a convalescent home and even then the family does so grudgingly and with poor grace – Robert’s reluctance for this to happen is especially puzzling given his keenness to fight. (You have to wonder how the man who can’t bear even to give up part of his library to wounded men would have dealt with life in the trenches…) It takes a middle class woman, Isobel Crawley to remind her aristocratic relatives of their duty.
(...)
Cora’s oldest daughter Mary is no better. While her younger sisters have thrown themselves wholeheartedly into war work, Mary is content to do nothing but mope. She lacks the imagination and initiative to do something and even Edith had to persuade her to sing to their patients. It begs the question of what’s she doing and what will Matthew think if he knows that she’s not doing anything and it’s not a very good omen for how she’s going to be if they do marry and she becomes countess.
.
Chociaż tak, no stara się.