Romanse kostiumowe i historyczne

[tully]

nom poczatke mnie zmiotl a teraz gdy pojawila sie Olivia troche emocje opadly

[Kiara]

Nie no generalnie film niezły, moja mama ogląda nałogowo więc co nie co mi wpada w ucho... u mnie chodzi bardziej o to, że nie do końca lubię tę epokę a poza tym są tam akcje z elementami fantasy, za którymi nie przepadam.
Wiem, że moja mama jest zachwycona. A rzadko co jej się podoba także myślę, że film warty uwagi


A i twierdz, że dopiero w połowie się naprawdę rozkręciło, no ale nie dane mi już było do oglądać do połowy

[teresa94]

Mam wrażenie, że obejrzałam juz wszystkie....

A mogłabym je jeść bez końca..
Szkoda, że nie kręcą ich tyle ile jest książek - romansów historycznych

Mnie już jakiś czas temu powalił na kolana Doktor Żywago z 2002.

Co za magia!! Polecam z całego serca

Teraz oglądam "Gorzkie gody" i hm.. taki jakby erotyk Polańskiego. No cóż - to jest dobry film, ale niezbyt romantyczny...

[giovanna]

Mam swoje ulubione kostiumowe z BBC i raz na jakiś czas robię powtórki

[mlodaipiekniutka]

Mam swoje ulubione kostiumowe z BBC i raz na jakiś czas robię powtórki

Możesz podać przykłady? Jak czegoś nie znam chętnie nadrobię....

[giovanna]

Duma i uprzedzenie, Jane Eyre (miniserial), Północ Południe, Emma, Rozważna i Romantyczna, Wszystko dla pań (to troszkę mniej lubię). Do obejrzenia mam jeszcze Z Lark Rise do Candleford nie wiem czy fajne, Poldarka, ale mam tylko dwa sezony, bo oczywiście jak to u nas wyszły dwa sezony na dvd i chyba więcej nie będzie, chciałabym kiedyś mieć Opactwo Northanger, ale wersję nowszą z 2007 roku, chyba już niedostępna u nas.

[zodiakalnapanna]

Opactwo Northanger, się fajnie ogląda

Niezła obsada

[mlodaipiekniutka]

Dzięki giovanna, może uda mi się jakieś zdobyć.

[giovanna]

Nie ma za co

[teresa94]

Skończyłam "gorzkie gody" mówią, że to najlepszy film Polańskiego. No nie wiem, to już bardziej mi się podobała "Tess".

Ale to wszystko u niego zawsze tak się tragicznie kończy...i jak ja mam potem spać spokojnie?

[mdusia123]

A ja jak zwykle z opóźnieniem, ale oglądam "Downton Abbey". I tak sobie pomyślałam, że może tutaj ewentualna dyskusja rozkręci się troszeczkę bardziej .

[Fringilla]

To temat dla niszowych koneserów czyli freaków, więc na tłumy bym nie liczyła

Chwilę mi zajęło przypomnienie sobie, co mi pasuje-nie-pasuje w Downton Abbey.

Hm, podstawowa rzecz, jaka mnie zaskoczyła nieco w świetle peanów wygłaszanych na cześć serialu - nie oglądałam na zywo w latach powstawania - to to, że fabularnie...
to zestaw maksymalnie kliszowych romansów (przy całej miłości mej do nich) w wersji lat późnych 80. i 90. - nurtu prężnego acz stojącego w sumie w dużej opozycji do słynnych bodice ripperów, z którymi gatunek swego czasu utożsamiano.

To jest zestaw wypisz wymaluj z Georgette Heyer, Betty Neels, a także częścuowo Mary Balogh oraz serii Signet (regencyjnej).
(u nas trochę można znaleźć w serii Romanse sprzed lat).
W tle także Amanda Quick z jej historycznymi tytułami.

Kiedyś nazywałam sobie ten podgatunek "romansem etycznym"
Ale to inna kwestia.

Ogólnie: rozbawiło mnie, że przy całych zachwytach jak najbardziej oczytanej części komentariatu serialowego jakoś "płaskość, jednowymiarowość i nieskomplikowanie fabularne" (charakterystyczne dla opisów romansów) nie pojawiło się za mocno

[mdusia123]

Ja na razie najbardziej zachwycam się tym, że jest to serial kostiumowy w typie, który lubię najbardziej: nie ma tutaj czegoś takiego, że jedni bohaterowie traktują innych jak śmieci (a mogłoby być i tak, w końcu całe założenie opiera się na kontraście szlachta-służący, a wiadomo, że nie każdy pan był życzliwy dla niższych warstw społecznych), nie ma ględzenia przez 90% czasu antenowego na wielce poważne tematy (już się trochę boję momentu, w którym mocniej zagłębimy się w prowadzenie takiej ogromnej posiadłości), nie ma żadnych krwawych scen (no, w pierwszym odcinku dostaliśmy scenę szpitalną, ale była ona króciutka i mało krwawa, więc na luzie), ale za to mamy (czy może raczej będziemy mieli za chwilę) całe mnóstwo najróżniejszych wątków romansowych. Nawet jeżeli momentami mocno sztampowych, to ja w sumie czasami całkiem lubię sztampę i nie widzę w niej niczego złego. Podobnie jak i w tym, że pod koniec serialu część bohaterów w dalszym ciągu będzie z rozrzewnieniem wspominała przeszłość. Uważam to za coś absolutnie naturalnego. W szczególności wśród starszego pokolenia .

[Fringilla]

Żeby nie było: ja bardzo cenię romansową sztampę, acz w pewnych aspektach chętnie pokrzyczę, bo też od tego jest literatura rozrywkowa

W tym przypadku bawi mnie, że te same osoby, które źle traktują gatunek romansowy i romansowość (szczególnie tą nazywaną eskapistyczną i cukierkową) w przypadku nostalgii za... cóż wspomnieniami świata, które niekoniecznie niosą w sobie wiele prawdy zachwycają się mocno, a jeszcze potrafią dołożyć "kiedyś to było pięknie"
Też czasem nie wiem: niedoinformowanie czy hipokryzja.
Jestem ze szkoły "było koszmarnie - np. nie <niektórzy nie byli mili> tylko <większość była niemiła, a część bardzo bardzo niemiła> - ale mamy prawo do fantazji".

Przypadek DA pokazuje całe skomplikowanie, gdzie są w popkulturze rozgraniczenia fantazji, eskapizmu oraz tendencyjnego zacierania obrazu i wspomnień w rożnych bardzo - często komercyjnych - powodów.

Jestem też ze szkoły "autor jest istotny, gdy rozmawiamy o dziele, na wiele różnych sposobów". W przypadku DA mamy do czynienia z bardzo konkretnym twórcą, który ma bardzo konkretną agendę i jej nie ukrywa
Ba, ze względu na to, kim jest, może sobie pozwolić na totalne użycie sztampowości romansowej i nie zgarnie za to cięgów

A uważam, że choćby Mary Balogh fabularnie stworzyła parę lepszych koncepcyjnie i fabularnie powieści, posługując się tą samą sztampowością romansową w ramach swego gatunku. Jednak zawsze pozostanie "romansową pisarką".

***

Co do fabuły per se: ciężar nigdy nie spada tam na tematy natury stricte praktycznej - ba, im dalej w las tym w sumie lżej paradoksalnie.
Najbardziej mroczny jest sezon pierwszy, gdy jeszcze dominuje szarość w relacjach (np. nie wiadomo, czy twórcy stawiają na HEA). Dalej jest o wiele spokojniej pod tym względem, mimo oczywiście angstowych sytuacji i tragedii rodzinnych.
W sumie mamy dwie w rodzinie faktycznie poważne... I ten aspekt też wzbudza u mnie pewien... ekhm... niekomfortowość fabularną.
Chodzi o to

Spoiler:

dlaczego pewne postacie umierają w fabule.

To się łączy też z tym, jak

Spoiler:

potraktowano w sumie jedynego antagonistę należącego na stałe do ekipy DA w serialu.

[mdusia123]

A z tym "kiedyś to było pięknie", to w sumie można się odnieść i do takiego zupełnie realnego życia. Ileż to osób powtarza, że za komuny to generalnie było w miarę spoko? No cała masa. A wiadomo, że tylko pewne aspekty ówczesnego życia były fajne. I to bardzo nieliczne. No ale nie przeskoczysz tego, że ktoś był młody w latach 80-tych i pamięta z tego okresu przede wszystkim muzykę, filmy i wiszenie z trzepaka głową w dół. Albo zauroczenie Rafałem z IIIc .

Kostiumowość dodatkowo podbija pozytywne wrażenia. Nikt nie myśli o setkach tysięcy pokojówek, które były regularnie gwałcone i bite przez swoich przełożonych, a potem, jak już się Jaśnie Pan znudził, wywalane na bruk bez referencji i zmuszone do prostytucji, bo inaczej groziłaby im śmierć głodowa. Tak samo jak nikt nie myśli o tym, że gdyby żył w XIX wieku, to najprawdopodobniej byłby chłopem. Albo maksymalnie przeciętnie zamożnym mieszczaninem. Sama też najczęściej wyobrażam sobie siebie raczej w roli kogoś w miarę bogatego. Może niekoniecznie od razu szlachcianki, ale na przykład córki bogatego przemysłowca. No i, rzecz jasna, zawsze wyobrażam sobie, że miałabym jakiś (chociażby nawet absolutnie minimalny) wpływ na to, za kogo zostałabym ostatecznie wydana za mąż. A wiadomo, że z tym także najczęściej nie było tak różowo w poprzednich epokach .

Ale pomimo pełnej świadomości tego, że tych 100-200 lat temu świat dla wielu ludzi nie był taki kochany, jak to jest na przykład ukazane w DA, to czasami chcę sobie obejrzeć taką "bajkę dla dorosłych", w której on właśnie taki kochany będzie. Zresztą już niejednokrotnie pisałam, że pewne tendencje w produkcjach tego rodzaju znacząco zawężają mój wybór na spokojny seans w towarzystwie mamy w niedzielny wieczór .

Być może rzeczywiście pod względem fabularnym można było wiele spraw rozegrać lepiej, dążąc przy tym przez cały czas do HEA. Być może od pewnego momentu zacznę toczyć pianę z ust, gdy wokół pewnych bohaterów po raz milionowy zacznie się rozwijać poważna afera kryminalna. Być może będę się zżymać w duchu, że inny bohater już milion razy powinien wylecieć z roboty na zbity pysk, a mimo to w dalszym ciągu udaje mu się spaść na cztery łapy. Jestem na to przygotowana. Ale mam ogromną nadzieję, że przy ostatnim odcinku, gdy już u każdego będzie się w miarę dobrze układało, zdołam wykrzesać z siebie chociaż odrobinkę radości z tego powodu. 52 odcinki to kupa czasu, żeby zżyć się z bohaterami. Jakoś tak...lubię być pozytywnie nastawiona do różnych spraw .

[Fringilla]

Cóż, zawsze istotne, kto wspomina, do czego porównuje i z jakim potencjałem ówcześnie i współcześnie miał/ma do czynienia
Nie wątpię, że dzieciństwo przedwojenne a dzieciństwo powojenne to jak niebo i ziemia dla zdecydowanej większości, a dzieciństwo lat 70. i dzieciństwo 90. to też poważna róźnica dla sporej części ludzi.
Zawsze ma znaczenie, czy się spadło w międzyczasie z konia. I jak wysokiego...

A bajki w swej definicji są najczęściej mocno straszne i miały za zadanie etycznie wyedukować w duchu "bo przyjdzie X i Cię zabierze" (czyś młody, czyś stary)

Wracając do DA: nie odmówię, że fabularne dążenie do HEA jest sensownie bardzo pomyślane.
Ale znowu: według zasad romansowych
Jeśli docenia się założenia tego gatunku, to w sumie nie ma powodów do narzekań co do sposobów rozwiązań konfliktów i napięć, a postacie są konsekwentnie prowadzone pod tym względem.

I serio: to jest kostiumówka romansowa. Tu nie ma kryminału - sekretów i tajemnic - dla widza praktycznie.
Jedyna tajemnicza z założenia postać - zresztą najmniej przeze mnie lubiana, nie ukrywam (i do tego nuduuudna) - w sumie jest mega przewidywalna.
Tak, na koniec raczej wszystkich darzy się sympatią, ale to taka apatyczna sympatia, ponieważ to ogólnie Dobrzy Ludzie są

Znaczy: to jest wielka siła tego serialu (plus filmów) jeśli właśnie tego się potrzebuje.

PS A jak Ci, mdusiu, poszło z Czasem Kwitnienia Kamelii?

[mdusia123]

Cóż, zawsze istotne, kto wspomina, do czego porównuje i z jakim potencjałem ówcześnie i współcześnie miał/ma do czynienia
Nie wątpię, że dzieciństwo przedwojenne a dzieciństwo powojenne to jak niebo i ziemia dla zdecydowanej większości, a dzieciństwo lat 70. i dzieciństwo 90. to też poważna róźnica dla sporej części ludzi.
Zawsze ma znaczenie, czy się spadło w międzyczasie z konia. I jak wysokiego...

A bajki w swej definicji są najczęściej mocno straszne i miały za zadanie etycznie wyedukować w duchu "bo przyjdzie X i Cię zabierze" (czyś młody, czyś stary)

Wracając do DA: nie odmówię, że fabularne dążenie do HEA jest sensownie bardzo pomyślane.
Ale znowu: według zasad romansowych
Jeśli docenia się założenia tego gatunku, to w sumie nie ma powodów do narzekań co do sposobów rozwiązań konfliktów i napięć, a postacie są konsekwentnie prowadzone pod tym względem.

I serio: to jest kostiumówka romansowa. Tu nie ma kryminału - sekretów i tajemnic - dla widza praktycznie.
Jedyna tajemnicza z założenia postać - zresztą najmniej przeze mnie lubiana, nie ukrywam (i do tego nuduuudna) - w sumie jest mega przewidywalna.
Tak, na koniec raczej wszystkich darzy się sympatią, ale to taka apatyczna sympatia, ponieważ to ogólnie Dobrzy Ludzie są :P

Znaczy: to jest wielka siła tego serialu (plus filmów) jeśli właśnie tego się potrzebuje.

PS A jak Ci, mdusiu, poszło z Czasem Kwitnienia Kamelii?

No właśnie w tym tkwi cały szkopuł .

Oj, ja miałam na myśli te bardzo współczesne i mocno ugrzecznione wersje bajek. Podobno idealne dla współczesnych dzieci .

A ja akurat doceniam bardzo mocno .

Spoiler:

Niech zgadnę. Bates? Zauważyłam, że całkiem spora część widzów za nim nie przepadała. Bo właśnie, on jest zawsze tak bardzo opanowany, że momentami zamiast fajnego, sympatycznego faceta, któremu życie mocno dokopało, mamy już prawie seryjnego mordercę. Tak mocno patologiczny jest jego spokój. Nawet jego radość jest skrajnie wytłumiona .

A ja tam naprawdę szczerze lubię Dobrych Ludzi .

Albo nie potrzebuje się ciągłego przypominania, że w dawnych epokach życie dla większości świata było bardzo mocno szare, bure i ponure. A ja lubię dostawać pozytywne przekazy. I dzielić się takimi właśnie przekazami ze światem .

Z "Kamelią" idzie powolutku, jak to u mnie. Ale przynajmniej przebiłam się już do momentu, gdy wszyscy wiedzą, że główny bohater lata za bohaterką. Więc udało mi się przebrnąć przez najbardziej niezręczne sytuacje, których zawsze się tak mocno obawiam. Więc tyle wygrać. Ale w dalszym ciągu jestem na czwartym odcinku. No nie umiem sama oglądać ciurkiem odcinka, który trwa godzinę .

[Fringilla]

Oj, ja miałam na myśli te bardzo współczesne i mocno ugrzecznione wersje bajek. Podobno idealne dla współczesnych dzieci .

Raczej współczesnych dorosłych
To jak z cukrem w produktach dla dzieci: no same dzieci sobie nie produkują słodyczy, a "osładzanie" służy rodzicom i prodectom

A ja akurat doceniam bardzo mocno .

Są słodycze i Słodycze, też kwestia dawek swoja drogą (znaczy: każdy ma prawo do rozrywki eskapistycznej w swojej formie

Spoiler:

Niech zgadnę. Bates? Zauważyłam, że całkiem spora część widzów za nim nie przepadała. Bo właśnie, on jest zawsze tak bardzo opanowany, że momentami zamiast fajnego, sympatycznego faceta, któremu życie mocno dokopało, mamy już prawie seryjnego mordercę. Tak mocno patologiczny jest jego spokój. Nawet jego radość jest skrajnie wytłumiona .

No więc to pokazuje, że z Tajemniczymi Postaciami mają twórcy problem
Dla mnie

Spoiler:

nudny, apodyktyczny i arogancki zamiast tajemniczy, znający ludzką naturę i o dobrze uformowanym kręgosłupie moralnym

.
dopiero w ostatnim sezonie i filmach widzę poprawę.
Ogólnie dobrze to widać, jakby się skonfrontowało wzajemne relacje i sposób prowadzenia postaci

Spoiler:

Batesa i Barrowa.

Ogólnie jeśli chodzi o dobrą pozytywną opowieść, to ja na pierwszym miejscu widzę

Spoiler:

Daisy i właśnie Barrowa.

Ale to też dlatego, że to - jak w porządnym romansie - osoby próbujące (a wręcz potrzebujące) przełamać obowiązujące schematy - mniej lub bardziej świadomie - chociaż często startują z nieuprzywilejowanej pozycji.
Nieprzypadkowo

Spoiler:

oboje są ze Świata Pod Schodami. Postać, która tez miała potencjał, a pochodziła z Salonu, niestety... zmarła. Chociaż ta śmierć fabularnie miała swój sens.

Albo nie potrzebuje się ciągłego przypominania, że w dawnych epokach życie dla większości świata było bardzo mocno szare, bure i ponure. A ja lubię dostawać pozytywne przekazy. I dzielić się takimi właśnie przekazami ze światem .

Dlatego ja wybieram w takich wypadkach interpretuję literaturę jako fantastykę historyczną szeroko pojmowaną zamiast paradokumentu historycznego

Z "Kamelią" idzie powolutku, jak to u mnie.

A nie, jasne, Twoje tempo

A DA powstało jako serial w czasie rozłożony i sądzę, że spokojnie zyskuje na takim oglądaniu.

[mdusia123]

Dla mnie

Spoiler:

nudny, apodyktyczny i arogancki zamiast tajemniczy, znający ludzką naturę i o dobrze uformowanym kręgosłupie moralnym

.

Spoiler:

Mogę się zgodzić z tym, że faktycznie trochę nudny, ale...ja wiem, czy taki arogancki i apodyktyczny? Kojarzę tylko szantażowanie pani Hughes, ale nie można zapominać, że facet działał w dobrej wierze. Chciał po prostu zrozumieć, dlaczego jego ukochanej żonie tak nagle się odmieniło i zaczęła go odtrącać. I albo naprawić swój wyimaginowany błąd, albo wycofać się z klasą, żeby dziewczynie jednak udało się odnaleźć prawdziwe szczęście. Dobra, był to cios poniżej pasa, nie mówię, że nie, ale jednak...poniekąd zrozumiały. I wynikający z ogromnej desperacji. A przynajmniej ja to rozumiem w ten sposób. Było coś więcej?

A w ostatnim sezonie Bates poprawił się może przede wszystkim dlatego, że...wtedy chyba nie kręcił się już wokół niego żaden wątek kryminalny. Tylko skupiono się na tym, żeby zapewnić małżeństwu chociaż chwilę oddechu. I jedynym ich dramatem pod koniec było to, że Anna miała problemy z zajściem w ciążę. Dzięki temu on w końcu faktycznie mógł się wykazać jakąkolwiek opiekuńczością, a nie tylko umiejętnościami potrzebnymi do tego, żeby po raz dziesięciotysięczny wywinąć się od kary śmierci.

Ogólnie to ja najmocniej czekam na czwarty sezon i całą tę akcję z Anną. W końcu aktorka dostała Złotego Globa właśnie za ten fragment serialu. Zobaczymy, czy również tak bardzo docenię jej grę, czy jednak fabularnie będzie mi czegoś brakowało .

[Fringilla]

Koncept postaci słuszny - ba, pochwalę wręcz właśnie za wykorzystanie bardzo klasycznego (i popularnego wówczas) modelu bohatera romansowego z 60. i 70.
Jednak diabeł tkwi w szczegółach: dla mnie wyłożyli się na detalach.

Ta postać autentycznie wzbudza u mnie brak zaufania, aktywnie (vs biernie "nie wzbudza zaufania"
Jest po prostu - kontrowersyjnie to może zabrzmieć - samolubna w bardzo, ekhm, męski tradycyjnie sposób mocno promowany swego czasy w popkulturze.
Wisienką na torcie jest zresztą bardzo trafna obserwacja

Spoiler:

Anny, która wprost stwierdza, że dla jej męża najważniejsze jest plemię i posiadanie biologicznego dziecka w kontekście "a może zamiast przechodzić przez ciążę obarczoną olbrzymim ryzykiem zaadoptujemy".

I tu trochę na horyzoncie pojawia się mój problem z relacjami w serialu.
To "trybalne" podejście w patriarchalnym mega społeczeństwie wychodzi w szczegółach i jest prezentowane raczej jako cnota (chyba tylko Mrs Hughes pozwala sobie na parę bardzo delikatnych acz kąśliwych uwag, jak prawdziwa Szkotka).
Lojalność mężczyzn wobec Rodziny przebija inne relacje (vide Carlson... uf...).

Spoiler:

A jednak mimo wszystko Carlson jest w swoich jak dla mnie wadach o wiele bardziej sympatyczny niż Bates

Ba, Barrow też marzy o przynależności do Rodziny, ale ze względu na swój status musi lawirować po obrzeżach.
I tu paradoksalnie udaje mu się w sumie dzięki Granthamowi, który może sobie pozwolić na luksus zatrudniania Barrowa.

Rany, tu znowu twórcy pojechali stereotypem w tej kwestii (pozytywnym, ale jednak
czyli coś w duchu "Jakbym zgłaszał każdego chłopaka, który mnie w Eton pocałował, to połowa spadkobierców najmożniejszych rodów w Imperium by siedziała za kratkami".

I w ogóle irytuje mnie że na najsympatyczniejszego bohatera w sumie kreuje się właśnie Granthama.
Przyzwoity Koleś, któremu, jeśli się nie powiedzie bycie Dobrym Człowiekiem, to raczej będziemy współczuć i poklepiemy po plecach Starałeś Się

Kolejna rzecz swoją drogą to podmiana "bądź solidarny" na "bądź miły" w przypadku Barrowa.
Ale to inna opowieść, mocno powiązana z postacią Daisy.

PS Aktorka grająca Anne to chyba jako podsumowanie ogólne serialu otrzymała nagrodę, acz Złote Globy to trochę mylący wyznacznik jakości niekiedy. Chociaż ogólnie się bym zgodziła, że postać bardzo sprawnie zagrana.

[mdusia123]

Spoiler:

Taaak, Carson to w ogóle kliniczny przypadek...nawet nie wiem do końca, czego. Pracoholizmu? Oddania swojemu szefostwu? Aż dziw, że w ogóle udało mu się dostrzec, że nie będzie czyimś służącym do samiusieńkiej śmierci (znaczy on pewnie nie miałby nic przeciwko temu, ale to średnio wykonalne) i w związku z tym fajnie byłoby jednak przynajmniej spróbować ogarnąć swoje życie prywatne, bo za chwilę może być już po herbacie .

Spoiler:

A Bates...no powiem ci, że sama czułabym się najprawdopodobniej mocno niezręcznie w towarzystwie takiej osoby. On jest po prostu zbyt mocno opanowany. Zawsze i wszędzie. Wręcz patologicznie. Dosłownie jak psychopata. Pamiętam wprawdzie, że z tą ewentualną adopcją to akurat chyba właśnie on wysunął pomysł i to Anna go krygowała (akurat wczoraj oglądałam ten wycinek na yt, więc w miarę pamiętam), że przecież jak to tak, żeby jej ukochany nawet nie dorobił się własnego, biologicznego dziecka, ale może rzeczywiście w serialu będzie pokazane, że ona będzie miała podstawy ku temu, żeby tak mówić i to on podświadomie nie będzie na takie rozwiązanie szczególnie chętny. Nie wiem, dopiero się o tym przekonam .

A swoją drogą, to ja się zastanawiam, co by było, gdyby Annie nie udało się utrzymać tej ostatniej ciąży i po raz kolejny doszłoby do poronienia. Bo to chyba było już ich trzecie podejście do tematu. Próbowaliby do skutku i zrezygnowaliby dopiero w okolicach piętnastego niepowodzenia? Odpuściliby sobie jakiekolwiek kontakty seksualne i żyli w białym małżeństwie właśnie po to, żeby nie ryzykować i nie przechodzić bez przerwy przez koszmar wstępnej radości, która i tak zaraz by zgasła? Po prostu zastanawiam się, które rozwiązanie bardziej pasowałoby do tego konkretnego bohatera, gdyby powstało więcej sezonów i trzeba by było je wypełnić jakąś fabułą. A ty jak uważasz ?

[Fringilla]

Co do Batesa

Spoiler:

dla mnie raczej - całkiem przekonująco - zagrał moralnie wywyższającego się aroganta (koleś ewidentnie uważa się za bardziej inteligintnego i doświadczonego od reszty) plus lekkiego mizogina, którego faktycznie życie trochę przeczołgało i stąd ew. poprawa wizerunkowa na koniec
Mnie bawiąc irytuje, że to jest sprzedawane w opakowaniu "porządny troskliwy facet", gdy koleś cały czas wysyła sygnały, że w sumie to na krawędzi balansuje. Uwierzyłabym, gdyby się rozpił i zaczął stosować przemoc domową, np. jako ojciec swego nie-biologicznego dziecka - taki to typ.
To, że Anna miała wątpliwości co do tego, czy jednak jej mąż nie popełnił morderstwa (Ze Słusznym Moralnie Motywem ale jednak) wiele mówi
Annie jako rozsądnej bohaterce ufam pod tym względem

A co do "co by było gdyby", to

Spoiler:

obstawiam, że koncepcyjnie, pod kątem rodzaju lekarzy promowanych w serialu, Annie by doradzono sterylizację, gdyby jej mąż się zgodził na nieposiadanie dzieci.

[mdusia123]

Spoiler:

Czyli twórcom ewidentnie coś przy tworzeniu tej postaci nie wyszło. Bo ja podejrzewam, że chcieli Batesa wykreować raczej jako takiego łagodnego jak baranek romantyka idealistę, który, chociaż niezaprzeczalnie inteligentny (ciężko go nazwać totalnym idiotą), jest na tyle szlachetny, że nie mieści mu się w głowie to, że ktokolwiek mógłby próbować mu zaszkodzić w świadomy sposób. Ale niestety wyszedł im prawie psychopata. Który niby nigdy nie podnosi głosu, ale ten jego wiecznie spokojny, łagodny ton i blady uśmiech sprawiają jednak, że im dalej w historię, tym widzom coraz częściej przebiegają lekkie ciarki po plecach. Zaczęłam na to zwracać uwagę dopiero w momencie, gdy zaczęłam rozmawiać z tobą, ale masz rację. To jest praktycznie niemożliwe, żeby człowiek NIGDY nie wyrażał żadnych konkretnych emocji. Nie tylko tych negatywnych, ale nawet tych pozytywnych. I o ile niechęć do wyrażania emocji negatywnych doskonale rozumiem (sama wobec siebie wychodzę z założenia, że nie warto się złościć/smucić), tak totalny brak energii nawet w najbardziej radosnych okolicznościach, jest...mocno nienaturalny .

[Fringilla]

Jeśli znasz Betty Neels, to obstawiam, że celowali raczej w klimaty jej bohaterów

Ja nie mam problemu z

Spoiler:

jego opanowaniem, ponieważ... nie uważam go za opanowanego
Albo inaczej: jest równie opanowany co Carson i Barrow, wszystko widać jak na dłoni
Jego pozorny spokój to raczej spokój wytrenowanego żołnierza. Coś, czego trochę nabył Barrow po swoim stincie w armii
Za to Carson to kłębek emocji, więc może dlatego Bates na jego tle wypada tak jakby ciut spokojniej

Jesli ktos tutaj wizualnie ma za zadanie panować nad emocjami, to raczej bohaterki, znowu z Mrs Hughes na czele. Chociaż Daisy niejako przebija wszystkich

[mdusia123]

Niestety, ale nie znam tej autorki .

Spoiler:

No wiesz, Bates w końcu żołnierzem był. Wobec tego nic dziwnego, że czegoś się w tej armii nauczył .

Spoiler:

O właśnie! Podejrzewam, że kiedy już będę miała ochotę wrzeszczeć na sam widok tego pozornego spokoju Batesa, to o wiele mocniej skupię się na relacji Carsona i Mrs. Hughes. Chociaż w sumie...już teraz zerkam na nich ze sporym zainteresowaniem .