Harlequin Światowe Życie

[Księżycowa Kawa]

A co, za późno już, aby zmienić zdanie?

[Janka]

Całkowicie za późno. Przepadło.
Kilka tysięcy kupionych harlequinów w języku niemieckim czekających na przeczytanie oraz fakt, że moja znajomość języka angielskiego z roku na rok niknie w oczach z powodu nieużywania, nie pozwolą mi już nigdy na zmianę tamtej decyzji. Jak to mówi mój F.: "już kobyłka zapadła".

[Kawka]

Jennie Lucas "Światła Nowego Jorku"

Callie – dziewczyna z prowincji, przyjechała do Nowego Jorku aby podjąć pracę u potentata naftowego – Eduarda Cruza. Współpraca przebiega sprawnie aż do pewnej nocy, gdy dziewczyna ląduje w łóżku szefa. Mając marzycielską naturę, wyobraża sobie, że właśnie dla niej Euduardo zmieni się z playboya i łamacza kobiecych serc w kochającego mężczyznę, jednak tak się nie dzieje. Eudardo wyrzuca ją z pracy i załatwia wilczy bilet. Wkrótce potem Callie odkrywa, że oczekuje jego dziecka i przyjmuje propozycję małżeństwa od wieloletniego przyjaciela. W dniu ślubu na jej progu pojawia się nieoczekiwanie Eduadro.

To standardowy hq z serii HŚŻ. Historia prosta, łatwa w odbiorze i nawet dość sensowna. Wielkich zaskoczeń i zwrotów akcji nie ma, a mimo to czyta się przyjemnie i szybko. Fabuła nie nudzi, akcja rozwija się i warsztatowo wszystko wygląda dobrze. Trochę irytuje zachowanie głównego bohatera, zazdrosnego samca alfa, który lubi kontrolować życie innych. Z kolei Callie jest zbyt uległa ale jak na hq i tak jest nieźle. Całość do szybkiego przeczytania i równie szybkiego zapomnienia. To po prostu niezły hq. Moja ocena to 7/10, głównie za gładkość stylu.

[gosiurka]

Dzięki Kawko właśnie czegoś takiego potrzebuję na przerywnik, między kryminałami

[Kawka]

Ależ proszę.

[gosiurka]

Kawko przeczytałam Jennie Lucas "Światła Nowego Jorku" i zgadzam się w 100 % choć pod koniec bardzo mi nie zgrało

Spoiler:

albo za szybko się rozstali, albo pogodzili trochę za bardzo w stylu hq

, albo ten przyjaciel

Spoiler:

kocha ją tyle lat, że spiskuje za jej plecami i nagle wielka miłość do jej siostry

ale tak czy siak miałam fajny przerywnik.

[Kawka]

Julia James "Naszyjnik ze szmaragdów"

Rachel będąc naiwną nastolatką zakochała się w synu kochanka matki. Gdy ukochany Vito brutalnie zniszczył jej marzenia i podeptał kiełkującą miłość, postanowiła, że będzie go nienawidzić do końca życia i że nie chce mieć z nim już nic wspólnego. Po latach, chcąc spełnić ostatnie życzenie umierającej matki, znów musi skonfrontować się z dawnymi demonami i stanąć twarzą w twarz z człowiekiem, którego kiedyś kochała.

To kolejny bardzo dobry hq autorstwa Julii James. Świetny balans pomiędzy miłością, nienawiścią, pożądaniem, a gniewem. Wszystkie emocje są bardzo dobrze oddane, prawdziwe, motywacje bohaterów wiarygodne. Wszystko to jest ładnie spięte w całość i logicznie poukładane.

Fabuła, jak na hq, wciągająca i niebanalna, akcja gna do przodu, wciąż coś ciekawego się dzieje i nie ma czasu na nudę. Warsztatowo wszystko gra i naprawdę nie ma się do czego przyczepić. Czyta się tę historię szybko, sprawnie i z prawdziwą przyjemnością.

Bohaterowie są prawdziwi, mają wady i zalety, nic w nich nie drażni, można ich polubić i zrozumieć. Zwłaszcza Rachel jest fajna, to dumna, silna dziewczyna, a nie żadna mimoza, która nie wie czego chce, jak to się zdarza często w hq. Vito jest początkowo dupkiem ale z biegiem czasu i on daje się polubić.

Kolejny raz nie zawiodłam się na Julii James. Zaserwowała mi porządną dawkę emocji i po prostu dobrą historię, do której chętnie wrócę, dlatego daję 9/10.

[gosiurka]

Zapisałam sobie do przeczytania

[Kawka]

Czytaj, czytaj bo naprawdę fajne.

A z polecanki wynika, że całkiem możliwe, że mamy podobny gust.

[gosiurka]

Parę minut temu to samo pomyślałam, już parę razy miałyśmy podobne odczucia co do książki

[Kawka]

Aż sobie pójdę zerknąć na Twoją wizytówkę, bo odniosłam podobne wrażenie.

[Fringilla]

Trochę żal, że ostatnie tytuły James słabsze są zdecydowanie.
Znaczy: dopracowanie wciąż na poziomie, ale same pomysły na angstowy konflikt fabularny słabe (jak i "mowy końcowe" bohaterów

[Kawka]

Ja sobie dozuję hq po troszeczku. Jak już zdążę zapomnieć poprzedni, to wrzucam kolejny, bo jak czytałam ciurkiem, to wszystkie mi się wydawały takie same. Zazwyczaj staram się też nie czytać kilku książek z tymi samymi motywami z rzędu. Odkąd tak robię odczuwam znacznie mniejsze znużenie przy czytaniu i unikam poczucia, że ciągle czytam to samo.

[Kawka]

Anne Marie Winston "Marzenia modelki"

Lynne była kiedyś popularną modelką, jednak nie dało jej to szczęścia. Postanowiła więc rzucić zawód i rozpocząć nowe życie. Podczas przeprowadzki zostawia na klatce schodowej puste kartony, o które potyka się niewidomy sąsiad – Brendan. Dziewczyna zaprzyjaźnia się z nowym znajomym i jego dwoma psami.

To dość typowy hq, ale jest jeden element, który odróżnia go od innych. Główny bohater jest niewidomy. Autorka bardzo dużo miejsca poświęca opisywaniu życia codziennego Brendana, sposobów, w jaki radzi sobie po utracie wzroku, dlatego książeczka zawiera wiele ciekawostek o tym jak niewidomy postrzega świat. To bardzo duży plus, bo osoba pełnosprawna może sobie bardzo dokładnie wyobrazić jak wygląda codzienność niewidomych. Pełno jest szczegółów, nawet tak drobnych jak szkolenie psów przewodników i jak oznaczyć ubrania, żeby było wiadomo które do siebie pasują. Jeśli to wszystko jest prawdą, to należy się szacunek autorce za solidny research przed napisaniem tej książki i za pomysł przemycenia do hq tak poważnego tematu.

Sama historia miłosna jest zwięzła, banalna i w niczym nie zaskakuje. To prosty romans z liniową fabułą, bez dramatów i wielkich wzruszeń. Gdyby nie wątek niepełnosprawności, prawdopodobnie zginąłby w masie innych. Bohaterowie są zwyczajni, mają normalne problemy i rozterki i nic nie emocjonuje. To wątek niepełnosprawności Brendana powoduje, że chce się czytać dalej.

Podsumowując – to pozytywny hq, choć jego głównym atutem wcale nie jest to, co powinno. W zasadzie fabuła jest tak typowa, że po trzech dniach od lektury niewiele pamiętam, dlatego daję 6/10.

[Księżycowa Kawa]

Kawko przeczytałam i zgadzam się w 100 % choć pod koniec bardzo mi nie zgrało

Spoiler:

albo za szybko się rozstali, albo pogodzili trochę za bardzo w stylu hq

, albo ten przyjaciel

Spoiler:

kocha ją tyle lat, że spiskuje za jej plecami i nagle wielka miłość do jej siostry

ale tak czy siak miałam fajny przerywnik.

Racja i bohaterzy nieco niedopracowani, ale ogólnie może być.

[gosiurka]

Przeczytałam Najcenniejszy skarb - Lucy Monroe

Zamożny i przystojny Włoch, Enrico DiRinaldo, był od dawna wielką miłością Gianny. On jednak nie odwzajemniał jej uczuć. Pewnego razu miał groźny wypadek i został sparaliżowany. Wkrótce porzuciła go także narzeczona, słynna modelka. Wówczas Enrico zaproponował Giannie, by pojechała z nim do rodzinnej posiadłości...

Ogólnie ok jak na hq, ale pewne pomysły były zbyt dziwne / przekombinowane

Spoiler:

sposób skonsumowania małżeństwa

. Plus za orginalność

6/10

[Fringilla]

2004, ech...
Monroe chyba jest jedną z autorek HŚŻ, u której najbardziej zmienił się styl... chociaż ostatnią chyba przeczytałam w 2019...

[gosiurka]

Czytam hq jako przerywniki, między większymi książkami. Czasem jej były lepsze. Starsze w ogóle są lepsze, coraz ciężej znaleźć coś dobrego.

[Fringilla]

Bo to zawsze specyficzna kategoria była, dziś trudna do ogarnięcia warsztatowo.
Tak sobie patrzę, które nazwiska przetrwały i publikują nowe tytuły a nie przeredagowane starsze pozycje.

Najcenniejszy skarb to nie w formie wznowienia?

[gosiurka]

Ja czytałam w starej wersji.

[Fringilla]

Obecnie nie orientuję się w polityce polskiej gałęzi - czy wznawiają czy tylko nowe tytuły.
Parę lat temu w oryginałach był spory ruch wznowieniowy w formach cyfrowych.

[Kawka]

Francis Roding "Człowiek skamieniały"

Sara Rodney znalazła się w niewesołej sytuacji. Gdy ojciec i macocha zginęli w tragicznym wypadku, okazało się, że dziewczyna i jej młodsze rodzeństwo pozostali bez środków do życia. Młodsza siostra Sary, przebojowa Cressida, podsuwa jej rozwiązanie – ma nim być poproszenie o pomoc babki od strony mamy, której Sara nigdy wcześniej nie widziała na oczy ale która ma podobno spory majątek. Nie mając wyboru Sara godzi się na to. Na miejscu okazuje się, że przyjaciel rodziny, nieustępliwy i twardy Luke Gallagher, za sprawą kilku rzuconych przez Cressidę fałszywych oskarżeń, od razu nie znosi Sary i ma ją za wyrachowaną oportunistkę, chcącą wykorzystać naiwność staruszki.

Jest to jeden z tych starych hq, w których dominuje wątek od nienawiści do miłości, za którym zazwyczaj nie przepadam. Nie inaczej jest tym razem. Sara to dziewczyna bez charakteru, sierotka życiowa i istne cielę z zadatkiem na cierpiętnicę. Nie dość, że piekielna siostra wykorzystuje ją ile wlezie, to jeszcze tytułowy skamieniały człowiek, czyli Luke, obraża ją, a ta idiotka zamiast mu się odgryźć i nagadać, to pokornie wszystko znosi. Siostra intrygantka zasługiwała jedynie na solidnego plaskacza, a następnie wywalenie na zbity pysk, bo panoszyła się po cudzym domu niczym hrabianka i zerwanie kontaktu ale oczywiście bohaterka, jak to rasowy mop, woli w imię siostrzanej, toksycznej miłości dawać sobą pomiatać siostrze i przy okazji otoczeniu. Wychodziła z założenia, że skoro ona sama zna prawdę, to nie ma sensu się nikomu tłumaczyć i nie dementowała absurdalnych plotek na swój temat.

Na osobną kategorię: "debila roku" zasługuje skamieniały Luke. Nie wiem jakim cudem on był w stanie prowadzić jakikolwiek biznes, skoro myślenie miał na poziomie średnio ogarniętej ameby. Wierzył na słowo w każdą bzdurę, bo skoro jedna kobieta go kiedyś skrzywdziła, to na pewno każda inna jest taka sama. Logiczne, prawda? Dawał sobą manipulować rozwydrzonej smarkuli niczym przedszkolak. Te intrygi toksycznej siostry były tak kretyńskie, że naprawdę zastanawiam się jak Luke był w stanie sprostać zadaniu oddychania, skoro go przerastało łączenie najprostszych faktów. Poza tym wymyślił sobie ślub z kobietą, której rzekomo nienawidził, żeby nie denerwować staruszki z chorym sercem. A obrazu tego dramatu dopełnia Sara, która nagle odkrywa, że kocha swojego ciemiężyciela.

Dopiero pod koniec autorka zdecydowała się nieco ucywilizować skamielinę i nadać mu pozoru człowieczeństwa. Coś w jego zardzewiałym mózgu zaczęło zgrzytać, że może jednak nie do końca jest tak, jak mu się wydawało ale nawet te późniejsze próby wybielenia go, podejmowane przez autorkę, nie zmazały niesmaku, jaki we mnie pozostawiła ta postać.

Ileż tam dramatów, nieuzasadnionego cierpienia bohaterki, rozterek i traumy bohatera sprowadzającej się do krótkiego stwierdzenia: "bo to zła kobieta była". Fabuła jakoś się klei mimo to i nawet jest ciekawie w chwilach, gdy nie przewraca się oczami na głupotę obojga, fabuły i w ogóle tego konceptu.

Mimo tego wszystkiego, aż dziw, że czytało się to bardzo szybko i sprawnie, choć przyznaję, że musiałam się w pewnych momentach posiłkować napojami zawierającymi alkohol. Czytanie tego było masochistycznym doznaniem. Jak ktoś lubi bohaterki bez krzty poczucia własnej godności i bucowatych tępych drani, to jest to idealna propozycja na jedno popołudnie. Według mnie, mimo tych wszystkich wad, oceną sprawiedliwą jest: 7/10, bo ta książka dostarczyła mi wielu niezapomnianych wrażeń.

[Kawka]

Barbara Hannay "Trzeci pocałunek"

Fiona i Byrne spotkali się przed trzema laty na szpitalnym korytarzu, czekając na wieści o swoich bliskich, którzy brali udział w tym samym wypadku. Gdy jej brat zmarł na wskutek ran, podobnie jak żona Byrne'a, ich drogi się rozeszły. Fiona wróciła do swojego życia w Sydney, odziedziczywszy jednak ranczo brata odkryła, że skrywał on pewną tajemnicę. Nie potrafiąc o tym zapomnieć, po trzech latach wraca do miejsca, gdzie to wszystko się zaczęło. Byrne nie jest jednak zachwycony obecnością Fiony w okolicy, tym bladziej, że odkąd stała się właścicielką sąsiedniego rancza, wciąż nękają go wspomnienia z przeszłości.

To bardzo fajny, przyjemny w odbiorze hq. Dość dużo się w nim dzieje, jak na tak skąpą objętość. Ani na moment nie ma przestoju, czy nudy, co bardzo pozytywnie zaskakuje. Jest też sporo uczuć, trochę dramatu i wzruszających scen. Nie jest to skomplikowana historia ale w tym przypadku prostota nie przeszkadza. Nie ma też typowych dla hq bzdur, co uważam za plus. Bohaterowie są na tyle sympatyczni i przyjemni, że nie można im nic zarzucić. Ich poczynania mają sens i są solidnie umotywowane. Naprawdę jest to dobry hq. Odprężający, przyjemny i dość dobrze napisany. Ma fajne tempo, niezłą fabułę i choć trochę sztampowy, to mogę polecić z czystym sumieniem. Dobrze i szybko czytało mi się tę książeczkę i co najważniejsze, bez uczucia zażenowania nad głupotą bohaterów i ich decyzjami. Dlatego moja końcowa ocena to 7/10.

[Księżycowa Kawa]

Właśnie wygrzebałam harlequin tej autorki, tylko inny tytuł

[Kawka]

Lynne Graham "Kolacja z księciem"

Izzy Campbell dorabia do studiów sprzątając apartamenty bogaczy. Pewnego dnia spóźnia się do pracy i z tego powodu natyka na człowieka, który akurat wynajął mieszkanie. Okazuje się nim tajemniczy i przystojny mężczyzna, który przedstawia się jako biznesmen z bliskowschodniego państwa. Oczarowana Izzy spędza z nim szaloną noc. Gdy po jakimś czasie okazuje się, że zaszła w ciążę, decyduje się odszukać swojego kochanka.

Przyjemna prosta historyjka do przeczytania na jedno popołudnie. Wszystko bardzo szybko się dzieje, jak to w hq, ale fabuła idzie sprawnie do przodu i nie ma dłużyzn ani wielkich nielogiczności. Trochę obawiałam się po tej autorce bohatera buca ale na szczęście Rafik okazał się w porządku. Podobnie Izzy, mimo że chwilami irytowała swoją naiwnością graniczącą z głupotą. Całość jest naprawdę dobra, nawet lepsza niż oczekiwałam. Przeczytałam książeczkę na raz, a to znaczy, że mnie wciągnęła, bo rzadko jestem w stanie wysiedzieć długo nawet przy dobrej książce. Moja ocena końcowa to 7/10, bo wprawdzie było przewidywalnie do bólu ale zaskakująco dobrze napisane.