Judith McNaught

[Kawka]

Judith McNaught "Szepty w świetle księżyca"

Sloan Reynolds wychowana przez matkę nie chce mieć nic wspólnego z ojcem, który porzucił je przed laty, zabierając drugą córkę. Obecnie dziewczyna pracuje jako policjantka w małym, spokojnym miasteczku. Pewnego dnia w jej życiu pojawia się agent FBI – Paul Richardson i składa jej propozycję. Dziewczyna ma nawiązać kontakt z ojcem, podejrzanym o nieuczciwe interesy i umożliwić służbom zdobycie dowodów go obciążających. Początkowo Sloan nie chce mieć nic wspólnego z nieznaną rodziną ale w końcu ulega namowom. Na miejscu, oprócz krewnych, poznaje też seksownego sąsiada Reynoldsów – Noaha Maitlanda, jego zwariowaną siostrę i ojca. Między Sloan i tajemniczym Noahem powoli budzi się fascynacja, ale na drodze tego uczucia stanie misja, jaką ma do wykonania Sloan.

Powieść zapowiada się na przyjemny i lekki romans z elementami kryminału. Akcja rozkręca się tak bardzo powoli, że aż chwilami nuży. Przez pierwsze rozdziały poznajemy spokojne życie bohaterki, policjantki z małym miasteczku, lokalnej bohaterki i fajnej przyjaciółki oraz mniej lub bardziej interesujące losy bohaterów pobocznych i jeszcze bardziej pobocznych, którzy nie odgrywają w tej opowieści żadnej ważnej roli. Nieco ciekawiej robi się, gdy Sloan wreszcie poznaje Paula, choć wtedy też nie jest szczególnie pasjonująco. Całość skupia się na relacjach bohaterki z innymi, jej problemach i poznawaniu przez nią nieznanej dotąd rodziny.

W tej książce jest sporo bohaterów, czasem trudno się połapać kto jest kim i jakie zależności łączą poszczególne postacie. Na duży plus zasługuje kreacja prababki Edith – gderliwej hetery o gołębim sercu, która trzęsie całym domostwem Reynoldsów. Poza tym w powieści jest spokojna i nieco stłamszona Paris, zagadkowy Paul, wycofany ojciec Sloan – Carter, zabawny ojciec Noaha – Douglas, i jego zwariowana nastoletnia córka – Courtney, oraz oczywiście nieprzystosowana do życia matka Sloan i najlepsza przyjaciółka bohaterki – Sara. Cała gromada osób, z każda z nich jest dość fajna. Mimo to, ograniczyłabym liczbę bohaterów, bo mało który ma istotny wpływ na fabułę i przez nagromadzenie ich, czytając miałam wrażenie, że wszystkich tych informacji jest za dużo, a wątek miłosny za bardzo się rozmywa.

Główna para jest fajna i od razu się ich lubi. Oboje są zwyczajnymi ludźmi z krwi i kości, mają swoje słabe i mocne strony. Ich wzajemna relacja wygląda na wiarygodną, można uwierzyć, że się sobie spodobali i zakochali się w sobie. Ich miłość rozwija się stopniowo i spokojnie ale nie ma wrażenia nudy. Emocje są dobrze nakreślone, zdarzają się pomiędzy nimi zawirowania i komplikacje, krótko mówiąc – jak w dobrym romansie. Szkoda, że wątek miłosny został przytłoczony innymi wydarzeniami w książce.

Najciekawiej robi się pod koniec i tu warto wspomnieć, że sytuacja opisana w blurbie ma miejsce dopiero na końcu książki więc jest potworny spoiler, którego w ogóle nie powinno tam być. Akcja nabiera rumieńców po nieoczekiwanym morderstwie, gdy Sloan zostaje główną podejrzaną i musi się wyplątać z kłopotów.

Podsumowując to dość przyjemny romans/obyczajówka z małym elementem kryminału ale przez cały czas, choć czytało się całkiem dobrze, to miałam wrażenie niedosytu. Brakowało mi skupienia się na wątku romansowym. Z drugiej strony – podobała mi się lekkość stylu i płynność autorki w opisywaniu wydarzeń. Jeśli chodzi o stronę techniczną – dobrym pomysłem było podzielenie książki na krótkie rozdziały, przez co nie dłużyła się. Choć widzę niedociągnięcia, to jednak była to przyjemna lektura i całkiem dobre pierwsze spotkanie z autorką, dlatego za całokształt daję 7/10.

[Kawka]

Judith McNaught "Whitney, moja miłość"

Niepokorna i uparta Whitney jest problemem dla ojca. Młodziutka dziewczyna wciąż pakuje się w kłopoty i przynosi wstyd rodzicowi, narzucając się Paulowi – mężczyźnie, w którym kocha się od dziecka. Po kolejnym wybryku, ojciec wysyła nastolatkę do wujostwa we Francji, aby nabrała trochę ogłady. Mijają lata, a Whitney wyrasta na piękną i mądrą kobietę. Ułożyła już sobie życie w Paryżu, jednak ojciec przypomina sobie o jej istnieniu i nakazuje wrócić do domu. Dziewczyna wciąż pełna nadziei na odnowienie znajomości ze swoją dziecięcą miłością, marzy o ślubie z Paulem. Nie wie, że ojciec już obiecał jej rękę księciu Claymore – Claytonowi Westmorelandowi i nie może się wycofać z tego kontaktu.

Z miejsca polubiłam zadziorną i przebojową Whitney. To dziewczyna z ikrą, pełna życia, wrażliwa i inteligentna. Dobrze wie, czego chce od życia i stara się to realizować, mimo przeciwności losu. A spotykają ją srogie ciosy. Najpierw zdradza ją ojciec, obiecując jej rękę obcemu człowiekowi, potem ukochany ale nie chcę za dużo zdradzać... Jedyne co mnie w niej raziło to narzucanie się Paulowi, który ewidentnie traktował ją jak wyłącznie koleżankę. Miłość bywa ślepa. Kolejnym widocznym minusem był fakt, że bardzo szybko zmieniła obiekt uczuć, kiedy okazało się, że Paul jest dupkiem, nagle stwierdziła, że jednak kocha Claytona.

Paul mnie wkurzał. Taki goguś bez kręgosłupa moralnego, mydłek i niezbyt sympatyczny typ. Z drugiej strony Clayton chwilami przebijał głupoty Paula i robił jeszcze gorsze rzeczy. Przede wszystkim traktował Whitney jak swoją własność i był okropnie zadufany w sobie, przekonany o swojej nieomylności i mądrości. Nie znoszę tego typu bohaterów, dlatego długo nie lubiłam Claytona. Jego bucowatość czasem wybijała poza skalę. Zrehabilitował się dopiero w drugiej połowie książki, choć nadal trudno mi uwierzyć w jego miłość do Whitney. To bardziej była chęć posiadania. Wzięłam jednak poprawkę na to, że ta książka ma już kilka dekad i autorki wtedy nieco inaczej opisywały protagonistów. Z bohaterów pobocznych polubiłam ciotkę Ann i przyjaciółki Whitney.

Podobało mi się, paradoksalnie, to emocjonalne rozhuśtanie. Z nieba do piekła i z powrotem, ciągle coś się działo, było dramatycznie i emocjonująco, wzruszająco i paskudnie. Parę razy się poirytowałam podczas czytania na bohaterów. Na pewno nie było nudno.

Pod względem konstrukcji fabuły wszystko zagrało. Klasyczny konflikt i trójkąt miłosny. Bardzo przejrzysta budowa fabuły, fajny, lekki styl, dobrze wymieszany dramatyzm z humorem, tempo akcji też odpowiednie. Nie było żadnych momentów, żeby książka mnie znużyła, mimo że to dość obszerna powieść. Ogółem, jeśli chodzi o warsztat – było naprawdę dobrze.

Podsumowując – to dobry romans historyczny, z odpowiednią dawką emocji, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych. Miłość bohaterów rodzi się w bólach i nie jest cukierkowa, a jednocześnie czuć ducha dawnego romansu. Nie jest to książka pozbawiona wad, bo chwilami przewracałam oczami na głupie zachowanie bohaterów ale ta historia porywa i trudno się od niej oderwać. Za całokształt daję 8/10.

[Fringilla]

W Klubie lata temu była dyskusja...
To główny bohater był inspiracją do definicji śfini.

[Kawka]

Tego nie wiedziałam. Nie odebrałam go jako bardzo, bardzo złego. Bywali bohaterowie, których miałam ochotę rozszarpać, a przy tym, tylko się irytowałam. Może z czasem (i doświadczeniem w bodice ripperch), przywykłam do tego typu bohatera i trudniej mnie zadziwić negatywnie.

[Fringilla]

O tym też była mowa
Sfinia nie od razu oznaczała skończonego drania, raczej kogoś, kogo dziś młodzież młodsza i starsza nazywa dzbanem w zakresie relacji damsko-męskich
No po prostu nie ogarnia, jaki jest niefajny w stosunku do kobiet, które rzekomo kocha.

viewtopic.php?f=40&t=853

[Karina32]

Czytałam to dawno temu i pamiętam, że mi się podobała. Ale niestety to tyle, co z niej pamiętam Chyba będzie sobie trzeba kiedyś przypomnieć

[Kawka]

Przeglądnęłam całą dyskusję w RKD i stwierdzam, że ja to chyba jakaś dziwna jestem, bo większości się nie podobało, a mnie tak. Ten telenowelowy dramatyzm, ten klimat, no wszystko, poza głupotą Claytona i czasem Whitney.

[Fringilla]

Nie wiem, jakie odniosłaś wrażenie z dyskusji, jeśli chodzi o mnie, ale ja bardzo doceniałam za bycie właśnie klasycznym bodice ripperem ze śfinią w stylu jednakże już lat 80. czyli widać, że jednak romans (jako autorki, czytelniczki i ogólnie środowisko) zdaje sobie sprawę z problematyczności postaw i relacji oraz coś próbuje pokombinować, wytyczając ciekawe kierunki lat 90.: Balogh, Putney, Stuart, etc.

I tak, bujność fabularna i stylowa, spadek po latach 70., to jest też coś godnego uwagi ogólnie u McNaught

PS I jestem fanką - przewrotnie - samej Whitney. Typ bohaterki, która potrafi się jednak odnaleźć w niefajnych warunkach i zawalczyć o swoje. Nawet jeśli jej "swoje" mnie osobiście wprawia w realu w przerażenie.
Ale temu służy romans

[rewela]

Przeglądnęłam całą dyskusję w RKD i stwierdzam, że ja to chyba jakaś dziwna jestem, bo większości się nie podobało, a mnie tak. Ten telenowelowy dramatyzm, ten klimat, no wszystko, poza głupotą Claytona i czasem Whitney.

łeee... to ja w ogóle jestem dziwak bo lubię Claytona, nawet za to jakim był sfinią i Whitney...i w ogóle całą książkę
ostatnio robiłam powtórkę i nic a nic się nie nudziłam
a teraz zbieram się do powtórki "Doskonałości" ... oj mam nadzieję, że po latach nadal będzie się działo

[Fringilla]

No dziś już się takich fabuł nie spotyka za bardzo.

No chyba że w porządnej adaptacji mang dla kobiet

[Szczypta_Kasi]

"Doskonałść" uwielbiam najbardziej ze wszystkich książek McNaught

[Duzzz]

Judith McNaught "Szepty w świetle księżyca"

Judith McNaught "Whitney, moja miłość"

Podrzucisz do działu z recenzjami?

[Kawka]

Już zrobione.

[lila_2603]

Nie wiem, jakie odniosłaś wrażenie z dyskusji, jeśli chodzi o mnie, ale ja bardzo doceniałam za bycie właśnie klasycznym bodice ripperem ze śfinią w stylu jednakże już lat 80. czyli widać, że jednak romans (jako autorki, czytelniczki i ogólnie środowisko) zdaje sobie sprawę z problematyczności postaw i relacji oraz coś próbuje pokombinować, wytyczając ciekawe kierunki lat 90.: Balogh, Putney, Stuart, etc.

I tak, bujność fabularna i stylowa, spadek po latach 70., to jest też coś godnego uwagi ogólnie u McNaught

PS I jestem fanką - przewrotnie - samej Whitney. Typ bohaterki, która potrafi się jednak odnaleźć w niefajnych warunkach i zawalczyć o swoje. Nawet jeśli jej "swoje" mnie osobiście wprawia w realu w przerażenie.
Ale temu służy romans

dla mnie to poszło w złym kierunku, gdy czytam Kleypas, Dare to myślę sobie jakie takie nijakie, grzeczne, gdzie ten klimat lat 80 i dominujący, często despotycznymi mężczyźni, gdzie te zwroty akcji, gdzie liczni konkurencji, sceny zazdrości jak z telenoweli, coś co sprawia, że czytamy romanse z wypiekami na twarzy. Tak, wiem, że nie każdy to lubi, pamiętam recenzje książki Mckinney, że jak można czytać tak brutalne pozycje, że bohaterowie są sadystyczni, nie mają szacunku do kobiet, " gwałty"( to nigdy nie są gwałty;), ale myślę, że nie tylko ja lubię tego typu emocje, a sukces 50 twarzy?

Z nowości wydawniczych ostatnich lat chyba tylko Pani Elizabeth Hoyt mnie pozytywnie zaskoczyła, czytałam w tym miesiącu Linden i Carlyle, nic ciekawego, ciągle czekam na drugą Panią SEP czy Mcnaught ( i im podobne).

[Fringilla]

To jest kwestia preferencji, a te dominujące w kulturze się zmieniają z mnóstwa powodów
Raz jedno na wierzchu, raz drugie (np. postacie w romansach lat 20. były bardziej w stylu lat 90. niż 70. jeśli chodzi o sposób pokazywania męskich bohaterów i ich problemów).
To jak z modą na opaleniznę i muskuły

I ja bym jednak mocno podyskutowała, czy aby na pewno "nigdy" nie są gwałty

Pierwsza sprawa:
Problem z tym,co się wydaje, leży dla mnie gdzie indziej i jest... delikatny.
To kwestia szczerości: czy przyznajemy się, że lubimy pewien typ zachowań, np. gwałt w romansie.
W końcu: każdy ma prawo do swoich fantazji ("każdemu jego porno").
To jest problem, z którym romans się boryka od początku: czy "wypada" dyskutować o pewnych sprawach, a konkretnie: własnych preferencjach, ekhm, eskapistycznych w literaturze

Druga sprawa:
Mam wrażenie, że w polskiej przestrzeni mamy taki problem, że po prostu dysponujemy za małą pulę romansów historycznych w stylu bodice ripperów (opublikowano u nas może tłumaczenia może 30% tytułów uważanych za w sumie najlepsze w tymże typie).
I podejrzewam, że część z nas dlatego się przerzuca na "mafijne" romanse. Bo są
W anglojęzycznej strefie prężnie działają przestrzenie bodice ripperowe, ale u nas tłumaczeń nie będzie.
Faktycznie: mainstream historyków aktualnie dobrze się sprzedających, czyli mających szansę na bycie tłumaczonymi, płynie innym korytem. Może to się zmieni.
Chociaż patrząc na ekranizację Julii Quinn, nie sądzę, że w czasie najbliższym.
Ba, podejrzewam, że odchodzimy od stylu Zmierzch-Grey w produkcjach filmowych dla kobiet.
A jakby ktoś zapomniał, to Zmierzchowa moda nastąpiła po mocnym przesycie regencyjnych ekranizacji i fascynacji "pokazywania kostki". A ta z kolei pojawiła się po latach 70. i wczesnych 80.
Wciąż uważam Flashdance za bardziej erotyczny i bezkompromisowy film w porównaniu do Greya

PS te "wypieki na twarzy" u niektórych wywołują bohaterowie tacy, jakich ma choćby Peckham - Viperina popełniła recenzję
viewtopic.php?f=144&t=3662
Niby antyteza bohaterów McNaught, ale emocje, sądząc po recenzjach, podobne ("Mrau..."

[Księżycowa Kawa]

Temat do długich dyskusji, gdzie można wyciągać rozmaite wnioski, a potem dalej dyskutować, dlaczego jednak tak.
Sama nadal jestem na etapie: nie rozumiem. Poza tym przyszło mi na myśl, że jednak niektóre mafijne romanse są jednak dla mnie bardziej strawne niż bodice rippery, gdyż z tych ostatnich bohaterzy bardziej mi przypominają chamów. O ile u McNaught „Whitney, moja miłość” dwie trzecie książki mi się podobało, to reszta okazała się dla mnie niestrawna, czyli od momentu gdy ona przepraszała za jego grzechy – po prostu nie jestem w stanie tego zrozumieć.

[Fringilla]

Ja po dekadach czytania romansów stwierdzam, że istotną częścią mojej relacji z nimi to "bohater krzywdzi i co potem". To jest mega ciekawe zjawisko romansowe dla mnie i w tytułach, gdzie ma to miejsce, moja ocena maksymalnie zależy od w sumie ostatnich 2-3 rozdziałów.
W sumie i ocena i to, czy wrócę.

Zarazem preferuję eskapistycznie bohaterów nie-McNaughtowych w efekcie i tu całe pole do analizy to twórczość Stuart

[Irka1987]

Bardzo lubię "Whitney, moja milosc", oraz "Coś wspaniałego". Jednak moim numerem jeden jest "Krolestwo marzeń".

[Viperina]

Bardzo lubię "Whitney, moja milosc", oraz "Coś wspaniałego". Jednak moim numerem jeden jest "Krolestwo marzeń".

O, dla mnie także numerem jeden u McNaught jest Królestwo marzeń

[aniazlipca]

Właśnie sobie powtórkę jednej z moich ulubionych autorek seria "Kolejna Szansa" myślę, że w polskiej wersji Szepty w świetle Księżyca zostały mocno skrócone, a szkoda żałuję, że zaprzestali wydawać u nas powieści pani Judith

[Fringilla]

O, legendarne cięcia
zdążyłam zapomnieć.

Hej, ale jednak u nas wydano 90% jej tytułów (?), więc i tak plasuje się wysoko pod tym względem
Czego u nas nie ma?

[Szczypta_Kasi]

"Szepty w świetle księżyca" właśnie wydały mi się najgorsze gdy czytałam kilka lat temu... nawet nie wiedziałam o cięciach. Zapewne to jest powód, tego że nie przepadam za tą książką.

[Irka1987]

Nie czytałam jeszcze tej książki.

Autorka ksiązki ma fajne. Dużo się dzieje. I tutaj akurat lubię jak historia ma 400 i więcej stron bo to wciąga. Tak standardowo lubię książki do 200kilku stron bo wtedy ogarniam ją na raz.

[Fringilla]

Muszę sprawdzić, który to był tytuł, bo w poprzedniej dekadzie było sporo ekhm utyskiwania na redakcję

[Fringilla]

Okazało się, że nie mam pojęcia, czy Whitney... wydana u nas w 2002 roku, to tłumaczenie odświeżonej wersji z 2000 roku czy oryginału z 1985... Znaczy: obstawiam, że to nowsza wersja, ale...