Polska strefa

[Księżycowa Kawa]

Całe wyrazy, nieraz całe zdania, szczególnie te wykrzyknikowe itp. - mam wrażenie, że to było pisane przez nadpobudliwe dziecko.

[Janka]

Miałam to właśnie u Meg Cabot w "Chłopaku z sąsiedztwa" i trochę mi przeszkadzało. Ale to fakt, że tak naprawdę akurat tam było potrzebne pewne podkreślanie intonacji.
W polskich książkach jeszcze chyba nie spotykałam, wygląda więc na to, że mam szczęście do bardziej profesjonalnych autorek.

[Księżycowa Kawa]

Szczególnie to widoczne jest u tych pseudo autorek, które nie potrafią wyrażać emocji.

[Janka]

Masakra.
Możliwe, że to są osoby, które nie czytają książek lub czytają bardzo mało i nie zauważyły różnicy między językiem pisanym literackim a językiem pisanym internetowym.
No bo takie pisanie dużymi literami to wyraźnie zapożyczenie z sms-ów czy forów.

[Księżycowa Kawa]

Całkiem możliwe. Kto ich tam wie?

[Janka]

Przeczytałam "Obiecasz mi" Diany Brzezińskiej.
Było świetnie od początku do końca, przy czym to nie jest całkowity koniec, bo bohaterowie jeszcze kiedyć wrócą.
Ta część podobała mi się najbardziej, bo był w niej najlepszy wątek sensacyjny i niesamowicie trzymała mnie w napięciu.
Wszystkie wydarzenia bardzo mi się podobały, wszystkie zwroty akcji pasowały do fabuły i w ogóle wszystko było na miejscu.

Pojawił się nowy gracz, pan adwokat, znajomy Przemka, który bronił Krystiana i Ady. Mało go było w książce, ale jego wszystkie wejścia sprawiały, że się w nim prawie zakochiwałam. Gdyby się dało, to bym go mogła polizać, za każdym razem gdy się odzywał.
Znani wcześniej bohaterowie również nie zawiedli i świetnie pasowali do opowiadanej historii. I znowu było to, co w poprzednich książkach autorki, że wszyscy bohaterowie, nawet ci najbardziej poboczni, byli wspaniale scharakteryzowani i niesamowicie spójni. Każdy był na swój własny sposób wyjątkowy i nawet bohaterowie epizodyczni nie zlewali się ze sobą w jedną masę, tylko każdy czymś się wyróżniał.

Akcja książki jak zwykle była bardzo mocno osadzona w prawdziwych lokalizacjach, przez co pogłębiało się wrażenie, że bohaterowie istnieją naprawdę, a to co się im przydarza, oparte jest na faktach.

Z błędami było o wiele lepiej niż w poprzednich tomach, bo ich praktycznie wcale nie było (jeśli były, to dla mnie pozostały niewidoczne).
Znalazłam tylko jeden niepasujący drobiazg i jedną dużą rzecz, bardzo dziwną, ale to może jeszcze będzie wytłumaczone w następnym tomie.
Ten drobiazg to zła trasa: Jak zwykle czytałam książkę z planem miasta w rękach i był taki moment, gdy ktoś szedł w kierunku komisariatu i minął Plac Orła Białego. Według mojego planu raczej powinien minąć Plac Rodła, bo Plac Orła Białego nie leży po drodze.
A ten duży błąd techniczny był już całkiem na końcu i nie mogę o nim napisać, by nie zdradzić zakończenia.
Ostrożnie ze spoilerem!
Chodzi o to, że

Spoiler:

dwie osoby rozmawiały o tym, że coś się później stanie w pewnym konkretnym miejscu, ale w tym momencie nie miały prawa wiedzieć, że akurat to miejsce będzie wybrane przez mordercę jako miejsce następnej zbrodni. Mieli możliwość, by nakłonić przestępcę do wyboru akurat tego adresu, jednak nie skorzystali z tego i pozwolili mu samemu decydować o miejscu, które w tajemniczy sposób pokryło się z tym, o którym wcześniej rozmawiali.

Na końcu była bardzo ładna scena sensacyjna, rozwiązująca większość wątków, niestety pozostawiła we mnie pewnien niedosyt informacji. Pewne działania przestępców są dla mnie niedostatecznie wyjaśnione, nawet trochę nielogiczne. Ucieszyłabym się, gdyby znalazła się jeszcze scena przesłuchania podejrzanego, który wyjaśniłby króciutko swoje dziwne decyzje. Możliwe, że to właśnie będzie tematem następnego tomu i moja ciekawość zostanie jeszcze zaspokojona.

[Lucy]

Muszę w końcu nadrobić drugą i trzecią cześć.

[joakar4]

Ja właśnie czytam trójkę i kurcze z jednej strony super,

Spoiler:

że są razem, ale jakoś tak błyskawicznie się to potoczyło.

[Janka]

To prawda.

Spoiler:

Rzucili się na siebie jak króliki. Prawie byłam zażenowana. Prawie.

Muszę w końcu nadrobić drugą i trzecią cześć.

Musisz koniecznie. Nie próbuj nawet, żeby nie.

[giovanna]

Też muszę, drugą porzuciłam, bo przeczytałam zakończenie, teraz mam obie i jakoś się nie mogę zabrać, ciągle jakieś powtórki robię.

[Alias]

Mój entuzjazm do tej serii chyba lekko opadł, kilka dni temu zaczęłam, doszłam do połowy i stanęłam.
Pewnie za chwilę wrócę, ale to już nie to samo co przy pierwszych częściach...

[Lucy]

Muszę w końcu nadrobić drugą i trzecią cześć.

Musisz koniecznie. Nie próbuj nawet, żeby nie.

Nie ma takiej opcji

[Janka]

Mój entuzjazm do tej serii chyba lekko opadł, kilka dni temu zaczęłam, doszłam do połowy i stanęłam.
Pewnie za chwilę wrócę, ale to już nie to samo co przy pierwszych częściach...

A ja miałam odwrotnie. Druga część mnie nieco wyhamowała, bo nie za bardzo podobał mi się wątek kryminalny, a do tego były te głupoty, które wyprawiał Krystian, na co wręcz szkoda słów. Dopiero epilog był dla mnie bardzo optymistyczny i sprawił, że po trzecią część sięgnęłam z ogromnym zaciekawieniem, żeby sprawdzić jak oni wybrną z tej sytuacji.

[Alias]

Zgadzam się, Krystian wygłupiał się w dwójce.
Tyle, że po jedynce tęskniłam za tym duetem i chciałam o nich jak najszybciej poczytać. Tutaj na początku dostaliśmy co dostaliśmy .... no niby wszystko do tego zmierzało, ale sama nie wiem... za szybko?
Na pewno książce nie pomogło, że zaczęłam czytać ją w trakcie mojej małej czytelniczej zapaści, a jej zadaniem było mnie z niej wyciągnąć.

[Janka]

Po pierwszej częśći się z nimi tak bardzo nie mogłam rozstać, że od razu przeczytałam ponownie całą książkę.
Tom trzeci u mnie nie zostawił po sobie takiej tęsknoty. Nie czuję potrzeby natychmiastowej powtórki. Może to dlatego, że między nimi już nie ma żadnych niedopowiedzeń. Wszystko sobie wyjaśnili i wiedzą na czym stoją. A dzięki temu ja odczuwam spokój, że wszystko jest na swoim miejscu.

[Lucy]

W jak morderstwo -Katarzyna Gacek



Magda jest kobietą, którą zdominował mąż. Praca odpada, tylko zajmowanie się dziećmi, domem i oczywiście Panem tego domu . Mimo iż Magda od dziecka pragnęła zajmować się zwierzętami (zoo), a później została weterynarzem, nie może o sobie decydować. Kiedy któregoś dnia znajduje u męża paragon za zakupione drogie perfumy, zaczyna podejrzewać, że ma kochankę. Z racji tego, że boi się ona konfrontacji, zadręcza się i snuje różne scenariusze. Jakby mało miała problemów, znajduje zwłoki kobiety, która ma na szyi wisiorek, który 15 lat temu nosiła jej zaginiona przyjaciółka. Odkładając kłopoty z mężem na później, kobieta zaczyna prywatne śledztwo, myśląc, że nieboszczka znała miejsce pobytu zaginionej przyjaciółki.

Jak dla mnie, bardzo udana powieść obyczajowo-kryminalna. Jedyny minus, to bohaterka, która mnie ciut irytowała. Bała się męża i robiła wszystko żeby go zadowolić. Ocknęła się troszkę, kiedy zaczęła podejrzewać go o zdradę. W końcu była zależna od niego finansowo i co wtedy jak odejdzie do innej? Zaczęła pracować na pół etatu w lecznicy, ale ukrywała to przed nim. Na końcu w końcu się ogarnęła, szkoda tylko, że tak późno.

5/6

[Janka]

Zapamiętam sobie tę książkę.
Wprawdzie mam uraz do autorki, ale mogę dać jej drugą szansę.

[Księżycowa Kawa]

Ja to chyba jednak na to się nie zdobędę. Szczególnie że ta bohaterka wręcz mnie odrzuca. Mam serdecznie dość tak beznadziejnych bohaterek.

[Lucy]

Ona tylko w obecności męża jest taka bierna. Przy innych osobach jest normalna.

[Księżycowa Kawa]

To mi wystarczy. Raz, że mam uraz do autorki za poprzednią głupią bohaterkę, której nie ukatrupiła, choć powinna. Dwa, mam powyżej uszu biernych bohaterek wobec męża, szczególnie w wykonaniu polskich autorek.
W sumie marzy mi się coś normalnego, lecz chyba nie mam szansy na to.

[Lucy]

Wyszczekana miłość -Joanna Szarańska



Piotr po utracie pracy i mieszkania, postanawia zamieszkać u cioteczki z kotem. Pewnego dnia, ciotunia wyjeżdża do sanatorium, zostawiając pod opieką Piotra Terpentynę- rudego szpica miniaturowego. Na początku wszystko się układa, do czasu kiedy facet go gubi. Zaczynają się poszukiwania, które nie dają żadnego rezultatu.
Pies trafia najpierw do schroniska, a później tymczasowo przygarnia go wolontariuszka Alicja. Ci dwoje znają się z widzenia - Piotr wyśmiewał się z auta (maluch groszek) Alicji.
Któregoś dnia, widząc Alicję idącą ze starszą Panią i z zadowoloną Terpentynę u boku, Piotr zastanawia się jak odzyskać psinę.
Najpierw postanawia wykraść psa, co niestety nie kończy się dobrze, a później wkupić się w łaski Alicji (randka), żeby ją zmiękczyć i przekonać do siebie. To też nie kończy się dobrze, bo facetowi zaczyna nagle zależeć. Kiedy w końcu postanawia wyznać prawdę, Terpentyna znika.

Historia jest urocza i przezabawna, a Terpentyna do schrupania.

6/6

[Janka]

Też postaram się to przeczytać, skoro takie udane.

(Pani Joanna Szarańska ma wątek autorski.)

[Lucy]

Koniecznie przeczytaj, będziesz zadowolona.
(Zapomniałam o wątku )

[Janka]

Jeszcze mam zaległy jej drugi cykl kryminalny, do którego zabieram się już od dawna, a ciągle nie mogę się wciągnąć w czytanie.
Ale pieska postaram się szybko przeczytać.

[Lucy]

Dorotko, jak czytała ci się "Zbrodnia na blokowisku"?