Agnieszka Lingas-Łoniewska

[Księżycowa Kawa]

Niby nic takiego, a nigdy nie wiadomo co z tego urośnie...

[montgomerry]

Książki będą po nowej redakcji, wzbogacone o nowe sceny, w nowych okładkach. Dodatkowo "Bez przebaczenia" będzie miało bonus w postaci pierwszego rozdziału II tomu zatytułowanego "Bez pożegnania".

[montgomerry]

wznowienia już w przedsprzedażach, premiery 17.07.2019
nowa redakcja i korekta

[Fringilla]

Nowa redakcja... hm...

[Księżycowa Kawa]

Nieźle to wygląda, a nawet kusząco.

[montgomerry]

30.10.2019, Burda Książki

Jest prawdziwą świąteczną czarodziejką. Agnieszka Lingas-Łoniewska zabiera swoich czytelników w magiczną, pełną miłości podróż, która rozgrzeje serca!
Po tym, jak jej rodzice postanowili się rozstać przy wigilijnym stole, myślała, że znienawidzi święta na zawsze.
On nigdy ich nie lubił: sztywna, smutna matka, wykrochmalony, ręcznie tkany obrus i rodowe srebra – elegancko i… mroźniej niż na zewnątrz.
Ale tego roku los przygotował im prawdziwy gwiazdkowy cud. Przypadkowe spotkanie stało się początkiem uczucia, które na zawsze zmieniło ich życie.
Ela musi się mierzyć z problemami rodzinnymi: rozstaniem rodziców, chorobą mamy, a Kamil – stawić czoła zaborczej matce, która wie jedno: ukochany syn zasługuje na kogoś lepszego. Zwłaszcza gdy otwierają się przed nim drzwi do międzynarodowej kariery, a piękna i dobrze sytuowana córka przyjaciół robi do niego słodkie oczy.
Co roku, w Wigilię, Ela i Kamil wracają jednak – przynajmniej myślą – do miejsca, w którym spotkali się po raz pierwszy.
Choć oboje nigdy wcześniej nikogo tak nie kochali, ich uczucie może się okazać nie dość silne w starciu z prozą życia i uprzedzeniami.
Chyba że zdarzy się kolejny cud. W końcu kiedy, jeśli nie w Gwiazdkę?

[Księżycowa Kawa]

Chyba dam temu szansę. Poza tym przydałoby się nadrobić zaległości.

[montgomerry]

20.03.2020
Burda Książki

Kontynuacja powieści "Bez przebaczenia".

[Księżycowa Kawa]

„Bez przebaczenia” czytałam, ale nie pamiętam, o czym to było.

Nieoczekiwanie „Kastor” zrobił na mnie niezłe wrażenie i biorąc pod uwagę wszystko, miałam wrażenie, że Agnieszka Lingas-Łoniewska poradziła sobie z tematem. Niemniej jednak było ekspresowo pod względem fabularnym. Główny bohater okazał się interesującym przypadkiem – taki wrogi i nieprzyjemny wobec świata, a wymiękł szybko, gdy zetknął się Anitą. To było naprawdę niezłe, choć w tej chwili chciałabym podobnego bohatera, który stara się być miły, a mu to nie wychodzi i żeby to potrwało trochę dłużnej.
„Kastor” udał się Lingas-Łoniewskiej. Będę teraz brać się za drugą część, choć tutaj chyba tak dobrze nie będzie...

[Karina32]

Dzięki, Kawo

[Księżycowa Kawa]

Czytałaś już coś tej autorki?

[montgomerry]

Obecnie jestem w trakcie czytanie dwóch grubych książek, toteż w takich przypadkach robię sobie odpoczynek i sięgam po lżejszą literaturę. Tym razem priorytetem są książki świąteczne. Zajrzałam więc na własną półkę i wyciągnęłam z głębin, kupioną jakiś czas temu książkę Agnieszki Lingas- Łoniewskiej. Tylko raz w roku pochłonęłam w niecałe trzy nocne godziny. To świąteczna, bożonarodzeniowa romantyczna opowieść, w której zmiany zachodzące w życiu bohaterów obserwujemy na przestrzeni kolejnych nadchodzących Wigilii w latach 2013-2019.

Ela i Kamil spotykają się właśnie w Wigilię pod Pergolą niedaleko Hali Stulecia. Ona opuszcza wigilijną kolację, gdy podczas niej zostaje zaserwowana wiadomość o rozwodzie rodziców. On z rodzinnego domu nasyconego rodzinnymi pamiątkami, pamięcią i sztywnością form zachowania rodzicielki, jest w drodze na kolację do rodziny swojego przyjaciela Tomka. Rozgoryczona postawą rodziców Ela, pełna emocji opowiada sprawy rodzinne nieznanemu chłopakowi. Ten trochę zdradza jej elementy swojego życia i zabiera do domu przyjaciela. Obydwoje czują, że łączy ich niebanalna wieź i budzą się wspaniałe emocje. Czyż taka miłość się nie zdarza?

Mijają kolejne Wigilie, życie rodziców Eli powoli się układa, a miłość do Kamila nadal jest silna. Jedynym mankamentem jest zachowanie jego mamy, Kornelii Wysockiej, która stoi na stanowisku, że Ela jest nieodpowiednią dziewczyną dla jej jedynaka. Gdy więc przed Kamilem po ukończeniu studiów z architektury rysuje się zdobycie doświadczenia zawodowego we Francji, Ela nie chce go ograniczać i godzi się na jego wyjazd. Brak bliskości i rodzinne kłopoty oddalają jednak zakochanych od siebie.

Tylko raz w roku to książka, w której czuje się świąteczną aurę i bożonarodzeniowe tradycje. Jest wspaniale skonstruowana, a fabuła nacechowana dobrymi wartościami, mimo dość poplątanych losów głównych bohaterów. Jako czytelnicy zawsze spotykamy ich w Wigilię, jednak autorka za sprawą retrospekcji pokazuje, co dokonało się w życiu bohaterów w minionym roku. Obydwoje popełniają błędy, tkwią w uporze i własnych przekonaniach. Złe decyzje mają wpływ na życie, ale przecież w każdym jego momencie można dokonać ich transformacji. Należy tylko mieć odwagę, by walczyć. Należy mieć odwagę, by nie ulegać presji rodziców i przez to dokonywać złych wyborów.

Tylko raz w roku Agnieszki Lingas – Łoniewskiej to świąteczna opowieść o prawdziwej miłości, która wiele przetrzyma i zniesie, a nadal trwa. Polubiłam bohaterów: Elę i Kamila. Bardzo podobała mi się ich wykreowana historia ukazana subtelnie, a zarazem realnie. Powieść rozbudza w czytelniku dobre emocje i przede wszystkim nadzieję na lepsze jutro. Dzięki słowom autorki znalezionym w posłowiu oraz zdradzanym rodzinnym przepisom dodanym na końcu książki, zyskuje dodatkowo na wartości. Czytelnik ma pewność, że autorce zależało na łączności z czytelnikiem, przemyceniu na karty książki prawdziwej świątecznej atmosfery, ukazaniu rzeczywistych emocji i przede wszystkim wykreowaniu czytelnej i romantycznej opowieści. Polecam.


Agnieszka Lingas-Łoniewska, Tylko raz w roku, wydawnictwo Burda Książki, wydanie 2019, okładka miękka ze skrzydełkami, stron 232.

*słowem malowane, 9.12.2019

[Karina32]

Czytałaś już coś tej autorki?

Nie, jeszcze nie. A tę wygrałam i się zastanawiałam, czy czytać, czy nie

[Księżycowa Kawa]

Skoro masz, tym bardziej czytać. Szybko pójdzie Potem daj znać, co jak.


„Tylko raz w roku” mam w planach.

[montgomerry]

"Tylko raz w roku" jest bardzo świąteczną powieścią, i seks jest tylko zaznaczony bodajże w 4 zdaniach na całą powieść. Dla mnie to wielka niespodzianka.

[Księżycowa Kawa]

Zobaczy się kiedyś.

A co z „Kastorem”? Próbowałaś?

[montgomerry]

pierwszy tom?
tak, nawet, nawet Agnieszka specjalnie chodziła na walki MMA i w ogóle robiła rozpoznanie w środowisku, z drugiej strony jest też poruszona przemoc wobec kobiet.
Mam już 2- Polluksa, ale jeszcze nie czytałam

[Księżycowa Kawa]

Również mam i czeka na swoją kolej.
W sumie nieźle to jej wyszło. O przemocy wobec kobiet wspominała już wcześniejszych książkach. Tutaj to miało całkiem niezłe tło.

[Duzzz]

Montgomerry, podrzucisz opinię do działu z recenzjami?

[montgomerry]

Montgomerry, podrzucisz opinię do działu z recenzjami?

jasne

[Duzzz]

Dziękuję

[joakar4]

"Bez przebaczenia"

Osiemnastoletniej Paulinie w jednej chwili wali się cały świat. Dziewczyna wskutek nieszczęśliwego wypadku traci praktycznie całą rodzinę. Pozostaje jej tylko ojciec, z którym nigdy nie utrzymywała kontaktów. Mężczyzna postanawia jednak przygarnąć córkę i zapewnić jej dom. Nastolatka nie może się odnaleźć w nowej sytuacji, do tej pory wychowywała się w artystycznej, zwariowanej rodzinie, trudno jej więc przyzwyczaić się do żołnierskiego i uporządkowanego stylu życia, jaki prowadzi jej ojciec. Jedynym wsparciem dla Pauli okazuje się, poznany w bibliotece, młody żołnierz – Piotr.
„Bez przebaczenia” do debiutancka powieść Agnieszki Lingas – Łoniewskiej i niestety widać, że autorka dopiero zaczynała swoją przygodę z pisarstwem. Książka jest mocno niedopracowana, przez większość czasu źle się ją czyta. Przede wszystkim kuleją dialogi. Rozmowy głównych bohaterów brzmią bardzo sztucznie, wręcz ociekają lukrem. Rozumiem, że to romans, ale ile razy można wyznawać sobie miłość, zwłaszcza w tak infantylny sposób. Tutaj takie sceny rozgrywały się dosłownie co kilka stron.
Sama historia Pauli i Piotra również mnie nie zachwyciła. Pomiędzy tą dwójką kompletnie nie czuć chemii czy wzajemnego przyciągania. Z jednej strony ich relacja rozwijała się dość szybko, błyskawicznie zrozumieli, że są dla siebie bardzo ważni, ale jednocześnie nie potrafili ze sobą rozmawiać, nie wyjaśniali sobie poważnych kwestii, co powodowało częste konflikty i nieporozumienia, których łatwo można by uniknąć. Początkowo starałam się to tłumaczyć niedojrzałością tej pary, a zwłaszcza Pauliny, ale wraz z upływem lat ich podejście do życia niewiele się zmieniło, dalej nie potrafili schować dumy do kieszeni.
Wiem, że ta książka ma sporo zwolenników, wiele osób ją chwali, ale ja jej nie polecam. Dawno nie czytałam tak przewidywalnego i banalnego romansu, na dodatek z irytującymi bohaterami.


"Bez pożegnania"


„Bez pożegnania” jest kontynuacją debiutanckiej powieści Agnieszki Lingas – Łoniewskiej. Kontynuacją, na którą fani musieli czekać aż 10 lat. Przez ten czas styl pisania autorki bardzo się poprawił i dlatego też ta część podobała mi się o wiele bardziej. A że czytałam obie książki w krótkim odstępie czasu, to tym łatwiej zauważałam różnice pomiędzy nimi.
Zacznę może od opisu samej fabuły. W tej powieści mamy dwie pary głównych bohaterów. Oczywiście poznajemy dalsze losy Pauliny i Piotra, którzy wiodą już w miarę spokojne życie, wychowują synów i rozwijają swoje kariery zawodowe. I kiedy wydawałoby, że wszystko jest już u nich w porządku, na horyzoncie pojawią się dawni wrogowie gotowi zniszczyć ich rodzinne szczęście. Kolejnym bohaterem jest Jacek Krall - żołnierz, który od powrotu z misji w Afganistanie cierpi na Zespół stresu pourazowego. Mężczyzna poszukując pomocy trafia do gabinetu atrakcyjnej pani psycholog – Weroniki Szuwarskiej.
Te dwa wątki są oczywiście ze sobą splecione, ale to przeszłość Pauliny i Piotra nadaje kierunek całej fabule. Historia Jacka jest trochę odsunięta na dalszy plan, a szkoda, bo naprawdę miała potencjał. Nie do końca jednak popierałam jego relację z Weroniką. Uważam, że związek terapeuty z pacjentem jest niedopuszczalny. Takie leczenie nie ma prawa się udać.
Za to bardzo podobało mi się podejście autorki do kwestii związanych z wojskiem. Widać, że Pani Agnieszka naprawdę przygotowała się do napisania tej powieści i zrobiła solidny research. Opisała jak wygląda praca żołnierza, zwłaszcza sama misja w Afganistanie, przygotowała dla czytelników słowniczek pojęć czy nazw używanych przez wojskowych. Ale też pokazała z czym Ci ludzie muszą się zmierzyć po powrocie do kraju. Bo to nie jest tak, że wracają do domu i nagle wszystko jest ok, wręcz przeciwnie – dla wielu z nich dopiero wtedy zaczyna się koszmar. Powracają dramatyczne wspomnienia, ujawniają się skrywane lęki. Wielu z nich sięga wtedy po alkohol czy narkotyki. Niektórzy popełniają nawet samobójstwo. I ta książka w prosty i przystępny sposób to wszystko wyjaśnia.
Jeśli chodzi o wątek Pauliny i Piotra, to tutaj również nastąpiły zmiany na lepsze. Ta dwójka w końcu dojrzała, uspokoiła się i co najważniejsze, zaczęła ze sobą rozmawiać. Dalej są oczywiście w sobie bardzo zakochani, ale nie ma już w ich relacji sztuczności i nadmiaru lukru, czego nie mogłam znieść czytając „Bez przebaczenia”.

[Księżycowa Kawa]

„Bez przebaczenia” kiedyś tam czytałam; nawet najgorzej nie było pomimo całego tego lukru, ale nie pamiętam, czy brałam się za „Bez pożegnania”, chyba...

[montgomerry]

"Bez pożegnania" przeczytałam akurat na dniach. Książka dobra, widać że 10 lat robi różnicę w pracy autorskiej, trudne tematy (zespół stresu pourazowego, schizofrenia bliskiej osoby). Powtórzenie motywów - śmierć jego i dziecka, wizyta na grobach. Ładnie poprowadzone losy Piotra i Pauliny oraz sprawy z Karskim. Rozczarowałam się trochę historią Kuby i Olki. dobra historia Kralla i psycholożki, ale to właściwie Paula i Piotr są na pierwszym miejscu tak czy siak. Na koniec - Autorka lubi mobilizować mężczyzn jako grupę przyjaciół, wsparcia etc. Widać to w Bezlitosnej Sile, ale już i tu . nie ma dwóch przyjaciół, jest czwórka Podobała mi się tak czy siak.

[Księżycowa Kawa]

Jakoś zwykle dobrze mi się czyta Lingas-Łoniewską, nawet pomimo tego całego lukru. Jeszcze tej ostatniej nie dorwałam.