Grota - Teresa Medeiros (Kawka)

[Kawka]

Teresa Medeiros "Grota"

Conn - władca Erinu, ma problem. Ktoś bezlitośnie morduje jego wiernych rycerzy, którzy zapuszczają się do mrocznej groty. W końcu postanawia sam rozprawić się z tajemniczym złoczyńcą. Na miejscu okazuje się, że to dwójka rodzeństwa. Conn rani śmiertelnie brata, a siostrę bierze jako zakładniczkę. Dziewczyna pała do niego nienawiścią, jednak przystaje na pewien układ. Od tej pory jako wierna poddana będzie mieszkać w zamku Conna, a on odpuści jej wszystkie winy i zapewni byt.

Nie za bardzo wiem co mam o tej książce myśleć, bo z jednej strony bardzo lubię Medeiros, a z drugiej, ta historia to zdecydowanie najsłabsza książka jej autorstwa, jaką czytałam. Zacznę może od tych rzeczy, które mi się nie podobały, bo jest ich zdecydowanie więcej niż pozytywów.

Po pierwsze – motyw, którego szczerze nie znoszę, czyli on starszy i doświadczony, a ona nieopierzony dzieciak, który dorasta i zakochuje się w swym oprawcy (i zarazem wybawcy). Wprawdzie Gelina dorasta i przemienia się w kobietę, a on stara się nie wykorzystać dziecka, ale nie do końca mi pasuje takie rozwiązanie. Wolę kiedy romans nie pachnie hebefilią. Zwłaszcza, że Conn przedstawiony jest jako bardzo posunięty w latach (choć ma około 36 lat).

Po drugie – bohaterowie. Dziewczyna miota się od nienawiści do miłości. Raz kocha Conna, a zaraz potem go nienawidzi. Trochę nie rozumiem dlaczego ona popada ze skrajności w skrajność. Przysięga Connowi wierność i deklaruje miłość a za chwilę go nienawidzi i rabuje i morduje jego poddanych. To wygląda jakby miała chorobę dwubiegunową. Między nią a Connem jest sporo przemocy, włącznie z rękoczynami i użyciem przedmiotów ostrych. O ile na początku miało to sens, to potem już nie bardzo. On z kolei jest zbyt zadufany w sobie. Pan wszystko wiedzący najlepiej. Normalnie alfa i omega, nikt nie jest lepszy. O ile Gelinę, mimo wszystko, da się lubić, to Conna nie bardzo.

Po trzecie – nieuzasadniona brutalność. Wiadomo, że akcja rozgrywa się w dość burzliwym okresie (starożytność, wnioskując po nazwie Erin, zamiast Irlandia), gdzie wojny i przemoc były na porządku dziennym, ale autorka mogłaby odpuścić sobie np. opis egzekucji i co bardziej brutalne szczegóły.

Po czwarte – tłumaczenie i język. Dramat – tak najkrócej można to opisać. Tłumaczyła, a jakże, moja „ulubiona” tłumaczka – Ewa Mikina, więc można się natknąć na straszne archaizmy i dziwaczne stylizacje językowe. Nie wiem jak to wygląda w oryginale ale polska wersja jest ciężkostrawna pod tym względem.

Po piąte – brak akcji, a przynajmniej ciekawej akcji. Niby coś się dzieje, a tak naprawdę nic interesującego nie ma. Emocji tyle co kot napłakał. Jeśli już są, to są zdecydowanie negatywne. Brak równowagi. Miłość w zasadzie pojawia się, w moim odczuciu, ni z gruszki, ni z pietruszki.

Po szóste – wszystko jest strasznie zadęte, na poważnie i ponuro. Zdecydowanie brak tej książce humoru. Lubię odległe epoki historyczne w wydaniu Medeiros, takie z przymrużeniem oka, na wesoło, czasem nawet lekko absurdalnie. W przypadku „Groty” wszystko jest sztywne i nadęte. Niby jest kilka scen, które w zamyśle autorki miały być śmieszne ale zupełnie do mnie tym razem nie trafił ten typ humoru. Poza tym, naprawdę były pomidory w Irlandii w starożytności? Może ja się mylę ale wydaje mi się, że autorka trochę przesadziła.

Po siódme – brak scen erotycznych, choć może to i lepiej ze względu na to, że on był od niej jakieś 20 lat starszy i przedstawiony jak prawie staruszek.

Po ósme – brakło fajnych postaci pobocznych, poza karłem nie ma nikogo naprawdę ciekawego i intrygującego. Cała rzesza bohaterów pobocznych zlewa się w jedną, bezimienną masę.

Historia średnio ciekawa, intrygi takie sobie, choć trzeba przyznać, że całość ma ręce i nogi. Ogólnie nie było tragedii ale trudno mi wymienić cokolwiek, co by się wybijało bardzo na plus. Nie czytało się jednak źle, wręcz przeciwnie, styl Medeiros sprawił, że pomimo fatalnego tłumaczenia, czytało się dość sprawnie i bardzo szybko. Z bólem serca muszę stwierdzić, że raczej nie polecam tej książki. Za całokształt 6/10. Byłoby mniej ale dodatkowy punkt dałam za gładkość stylu autorki.

[Dorotka]

A ja lubię gdy on jest sporo starszy od niej, ale skoro piszesz, że brak tu humoru, za to brutalności zdecydowanie za dużo, to chyba ją sobie odpuszczę. Choć ją mam na półkach.

[Kawka]

Ja kupiłam zachwycona, wtedy nowo odkrytą autorką, ale jak przeczytałam opis, to książka przeleżała prawie 3 lata. W końcu się uparłam, że przeczytam. Zaczęłam i jakoś samo poszło. tak jak pisałam, to najgorsza książka Medeiros, z jaką miałam do czynienia ale i tak szybko się czyta.

[klarek]

Tak mi się wydawało, że wieki temu (2009) pisałam recenzję tej książki. Lubię tę książkę (z tego co pamiętam po 10 latach), tak mocno, jak nie lubię Medeiros
Dorotko, zajrzyj do niej. Myślę, że warto, tym bardziej, że to książka oceniana w tak różny sposób. Na forum była i nielubiana i doceniona. W sumie jak często. I jest inna. A inność bywa w cenie

Spoiler:

Grota to moja trzecia Medeiros. Pierwszy był Pamiętnik. Do tej pory jakoś nie potrafię jednoznacznie go ocenić. Słowo, które nieodmiennie kojarzy mi się z tą pozycją to subtelność. Tylko proszę nie pytać dlaczego. Może to moje odczucie swoistego miksu tematycznego zafundowanego przez autorkę, a może sposób rozwiązania problemu, a może to bohaterowie, którzy przy całej swojej sile wydawali mi się tacy krusi. Nie wiem. A że Pamiętnik podobał mi się sięgnęłam po kolejną Medeiros. Swoje zdanie na temat Mistyfikacji wyraziłam już w tym temacie. Dla przypomnienia mogę tylko powiedzieć, że w swoim własnym odczuciu dawno, bardzo dawno, o ile kiedykolwiek, nie czytałam tak beznadziejnie głupiej, egzaltowanej i płytkiej książki. I pewnie długo nie sięgnęłabym po Medeiros, gdyby nie ten nieszczęśnie subtelny Pamiętnik
Sięgnęłam po Grotę bo była w bibliotece, a zresztą ktoś, gdzieś tutaj napisał, a ja zapamiętałam, że wcale nie jest taka zła.
No i śmiało mogę powiedzieć, że nie jest. Dla mnie oczywiście.
W pierwszym momencie fuknęłam na stylizację, bo o ile kocham miłością ślepą Garwood i mogę jej pewne uchybienia wybaczyć, o tyle Medeiros niekoniecznie. Zgrzytnęłam więc, ale i z radością pomyślałam, że potwierdzę swoje przekonanie i pójdę w inne rejony poszukiwać ciekawszych książek.
I zdziwiłam się wielce, bo połączenie tematyki z właśnie taką stylizacją jest moim zdaniem, jednym z silnych atutów Groty. Współgrają ze sobą idealnie, a co równie ważne – IMHO – właśnie taka stylizacja doskonale może ukryć niedociągnięcia fabularne czy kreacje bohaterów. Pasują niedomówienia, pasują pewne dłużyzny fabularne, a potem lawinowo gnające wydarzenia, pasuje nawet stosunkowo płaska szarpanina emocjonalna, że o tej fizycznej nawet nie wspomnę, bohaterów. Tak jakby fabuła dopasowana była do formy prezentacji. Jakby współgrały.
Ale nie tylko to oceniłabym na plus.
Podobają mi się postaci. I to nie tylko pierwszoplanowe. Sean ze swoją realną oceną miłości do Geliny, Moira równie mocno kochająca jak i obojętna, wykonująca polecenia króla, bezbłędnie dopasowująca się do sytuacji, nawet otoczony piórami Mer-Nod jest ciekawy. I Nimbus. Zdecydowanie mam słabość zapoczątkowaną wiele lat temu do błaznów, karzełków, trefnisiów, pajaców czy jakby ich tam nazwać. W każdym razie do małych ciałem, często ułomnych fizycznie literackich postaci, które w dobrze rozegranym scenariuszu pełnią kluczową lub co najmniej ważną rolę. Taki był Nevile z Rosecliffe Obrazek I taki jest Nimbus. Jak dla mnie, Medeiros namalowała go bardzo sprawnie. Kilka wyraźnych maźnięć i już. Bez zbędnego wkładania mu w usta i głowę (podobnie jak Seanowi zresztą) dylematów miłosnych, emocjonalnych, poddańczych i wiernościowych. Obydwaj postawieni zostali w trudnej sytuacji i poradzili sobie z nią. A ona właściwie to opisała. Bez zbędnego patosu, potoku słów. Kilka jednoznacznych czynów, gestów i wystarczyło. Zgodnie z przyjęta konwencją.
Podoba mi się Conn i Gelina. I to co ich łączy. Narastanie emocji, szybko zbite rozterki Conna, odsunięcie tych Trzecich. Bardzo życiowe to się wydaje. Obdarte emocjonalnie być może, ale ktoś już mnie tutaj pouczał, żebym nie oczekiwała gór, gdzie teren najwyżej wyżynny. A już pierwsze zbliżenie Geliny i Conna uważam, za coś wyjątkowo literacko udanego. Nie żebym lubowała się w lakonicznych scenach wymuszonego seksu, ale to ograniczenie słów i emocji było dla mnie tutaj po prostu na miejscu. Ogólnie przyznać muszę, że Grota ze swoimi scenami miłosnymi, a właściwie ich brakiem, zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. I znowu być może jest to wynik wpisania sytuacji w słowa. Jeśli nawet tak jest to przyklasnę temu bardzo.
Ogólnie w mojej ocenie Grota imponuje odpowiednio rozłożonymi akcentami.
Jak na mnie dziwne również to, że nie przyczepiam się do fragmentaryczności. Też mi tutaj pasowała.
Jednak nie byłabym sobą, gdybym nie wspomniała o braku poszanowania Medeiros dla czasu i wynikających z niego zmian. Autorka z właściwym sobie wdziękiem gubi dni, godziny oraz inne wyznaczniki upływającego czasu jak choćby gojące się rany czy rosnące włosy. Chronologia czasowa w przypadku tej pani to zwykły oksymoron. Mnie już nie denerwuje to tak bardzo, ale to zauważam i czym prędzej staram się o nim zapomnieć. Zawsze można powiedzieć, że to nie ona tylko tłumacz Obrazek
Ogólnie, nie wrzuciłabym Grotydo jednego worka z typowymi romansami. Jest inna. I moim zdaniem wyróżnia się sposób tych kilkudziesięciu typowych jakie do tej pory przeczytałam. Nie każdemu będzie się podobać i pewnie łatwiej znaleźć argumenty „przeciw” niż „za”, ale myślę, że warto zajrzeć po nią.
Ja nie żałuję.

[Dorotka]

Okej, może masz rację, Klarku, wszak lubię jak między bohaterami jest tak duża różnica wieku, więc może jednak mi się spodoba. Czas na nią, bo wstyd się przyznać, ale moja "Grota" czeka na swoją kolej z sześć - siedem lat, a może nawet dłużej.