Romans współczesny

[Papaveryna]

Ci dinozaurowie to pewnie okazali się jacyś zmiennokształtni, czy jak tam się ich nazywa
No bo to trąci jakąś zoofilią. Albo wręcz prehistoriofilią

Fragmenty na Armadzie i komentarze do nich rozwalają system Była też recenzja tego dzieła na jednym portalu, czy blogu. Ale teraz już jej nie widzę. Potem chyba autorka książki zwyzywała autorkę wpisu, że ta ma zęby jak łasica.
Mówiłam, że czasem bywam na drugim końcu internetu

[•Sol•]

tak oni byli zmienni, ale seksy odbywały się w zwierzęcej formie, tak mi się kojarzy

Armada mnie trochę wyleczyła z chęci lektury, ale i tak jestem ciekawa
Ale wiesz co? Łażę obok Ciebie po tych krańcach bo też o tym czytałam. Mąż autorki też brał udział w tym kałszkwale

[Papaveryna]

Tak! Z tym mężem też coś rzeczywiście było
I że autorka przedstawiała się też jako aktorka, bo w Trudnych Sprawach grała, czy innej Ukrytej Prawdzie

[•Sol•]

uuu grubo.
To brzmi znajomo... Jej bohaterka też była 'aktorką'

[Janka]

Ci dinozaurowie to pewnie okazali się jacyś zmiennokształtni, czy jak tam się ich nazywa

Łeee... Jak zmiennokształtni, to ja już nie chcę.
Chciałam mieć opis całkiem konkretnie, typu dinozaur plus kobieta. Bo jak ze zmiennokształtnym, to każdy głupi potrafi. A właściwie każda głupia w tym przypadku.

Nie czytałam. Jakoś mnie nie ciągnie. Jak i do syren, obecnie popularnych.

Prawdopodobnie to mądra decyzja.
A co do syren, to wydaje mi się, że mam w domu coś z syreną. Jak kupuję książki na stoiskach wyprzedażowych za pół ceny, to biorę nieraz rzeczy, na które normalnie nigdy bym nie spojrzała. Jakaś syrena chyba też się trafiła.

[Ancymonek]

Nie widziałam, żeby kobitka miała swój autorski dział, więc pytam tutaj. Tykała któraś z Was te książki? Mogę czytać? Nie wypali mi mózgu?

[Lucy]

Podłączam się do pytania

[•Sol•]

Widziałam opinie Joakar i dramatu nie ma. Podobno lekkie łatwe i przyjemne planuję niebawem, ale jeszcze mi się zejdzie Drugi tom podobno lepsiejszy

[LiaMort]

jakichś wysokich lotów nie ma. ale przyjemnie się to czyta.

[Karina32]

http://s.lubimyczytac.pl/upload/books/4 ... 52x500.jpg

Shuttergirl C.D. Reiss

Hollywoodzki idol.
Rozchwytywana paparazzi.
Dwa światy, które kiedyś były nierozłączne.
Nigdy o niej nie zapomniałem. Ani na minutę. Czasem ją widzę, ale nigdy z nią nie rozmawiam. Oboje w biegu. Jesteśmy w tym samym mieście, w tym samym miejscu, w tym samym budynku, ale przepaść między nami jest zbyt duża. Aż do tego wieczoru.
Gdy ON stawał się światowej sławy gwiazdą, ja od zera budowałam karierę paparazzi. Teraz to nic dla mnie nie znaczy. Gdy odszedł, moje życie się rozpadło. Jesteśmy królem i królową po przeciwnych stronach Los Angeles. Nie zamieniamy ze sobą nawet słowa. Aż do tego wieczoru.

Sama nie wiem, jak ocenić tę książkę. Męczyłam się z nią strasznie, bo chyba 2 tygodnie i nie wiem, czy to wina książki, czy mojego braku czasu i sił na czytanie. A może po prostu oklepał mi się już taki schemat i muszę poczytać coś innego
Historia jest niewątpliwie ciekawa - on jest znanym aktorem, synem równie znanych aktorów, więc tak na prawdę nie miał za bardzo wyboru, co w życiu robić. Ona jest całkowitym jego przeciwieństwem. Wychowywana w różnych rodzinach zastępczych, trafiła w końcu pod skrzydła znanego fotografa, który wprowadził ją w tajniki zawodu i teraz odnosi sukcesy jako jedna z najlepszych w mieście paparazzi. Co ciekawe oboje się znają ze szkoły, do której przez jakiś czas chodziła Laine. Kiedy wpadają na siebie w klubie, dawne uczucie (któremu kiedyś nie mieli szansy ujrzeć światła dziennego) nagle odżywa. Ale nie jest to łatwe. Oboje mają świadomość, że związek gwiazdy i paparazzo nie ma racji bytu i może wywołać spore zamieszanie w celebryckim światku. Do tego dochodzi trudna przeszłość Laine, która może zaważyć na dalszej karierze Michaela.

Oprócz tej otoczki, "Shuttergirl" to kolejny romans z podobnym schematem - spotykają się, mają trochę oporów przed wejściem w związek, potem chwila związku (a w sumie tutaj to chyba nawet za duże słowo), pojawia się problem, więc się rozstają i potem schodzą.
Chyba mnie to zmęczyło już. Poza tym, nie rozumiem zachowania Laine z nastoletnich lat. To kolejna bohaterka, która w obliczu tego, co się stało, oskarża sama siebie i martwi się tym, że to ona będzie oskarżana przez społeczeństwo. Nie wiem, nie pojmuję dlaczego. I podobny motyw pojawia się już w którejś z kolei książce. Być może na prawdę tak działa nasza psychika, a może nie. I nie rozumiem dlaczego, w większości romansów, bohaterowie muszą mieć jakieś traumy z dzieciństwa. Dlaczego tak mało jest historii o normalnych, nieporanionych bohaterach?

Generalnie warsztat autorka ma całkiem niezły i dobrze się czyta jej historie. Ale dla mnie "Małżeńska gra" była chyba lepsza.

Dla mnie 6/10

[Dorotka]

O nie, kolejna sierotka wychowywana w rodzinach zastępczych? Czy to jakiś nowy schemat? Bo ciągle ostatnio gdzieś w tle przewijają mi się rodziny zastępcze i traumy z tym związane. Moda jest na nie, czy co?

[Karina32]

Też mam takie wrażenie. I dlatego chyba na razie mam dość takich książek

[•Sol•]

Karino, a czytałaś Mój Torin? to jest dopiero hicior z rodzinami zastępczymi w tle
Dorotka coś o tym wie...

[Karina32]

Nie, Sol, nie czytałam i jakoś mnie w ogóle nie ciągnęło do tej książki, a biorąc pod uwagę Wasze opinie, to nawet nie mam ochoty próbować.
Ale mam wrażenie, że połowa Ameryki wychowywała się w rodzinach zastępczych i prawie w każdej były jakieś problemy

[•Sol•]

Ocalona ode złego
I dobrze nie próbuj, szkoda nerwów

No tak po książkach to wygląda.A druga połowa miała trudne dzieciństwo w biologicznych rodzinach

[kejti]

Nie widziałam, żeby kobitka miała swój autorski dział, więc pytam tutaj. Tykała któraś z Was te książki? Mogę czytać? Nie wypali mi mózgu?

czytałam jej inną serię i przyjemnie się czytało

[Ancymonek]

Przeczytałam i "Lexa" i "Iana", odmóżdżyłam się, było spoko. Nieskomplikowanie takie akurat na wieczór

[joakar4]

Nie wiem czy wiecie, ale na YT jest ekranizacja Iana.

Spoiler:

Aktorzy są koszmarni.

"Pan Romantyczny"

Eden od kilku lat pracuje jako dziennikarka. Niestety pomimo starannego wykształcenia zajmuje się jedynie pisaniem mało ambitnych treści, tzw. clickbaitów. Kobieta cały czas szuka tematu, który pozwoliłby jej się wybić. Szanse upatruje w historii Pana Romantycznego. Ten tajemniczy mężczyzna do towarzystwa organizuje swoim klientkom wymarzone randki, podczas których wciela się w różne postacie. Może być milionerem, gwiazdą rocka, a nawet motocyklistą, wszystko zależy od fantazji jego partnerki. Eden postanawia stworzyć demaskujący go artykuł, w którym opisze jego zdolność do wyłudzania pieniądze od naiwnych, samotnych kobiet. Zdesperowany Max Riley, bo tak naprawdę nazywa się Pan Romantyczny, proponuje dziennikarce pewien układ. Jeśli ta pójdzie z nim na trzy randki i się nie zakocha, to może opublikować jego historię. Jeśli jednak ulegnie zauroczeniu, będzie zmuszona zrezygnować z sensacyjnego tematu. Eden postanawia przyjąć ofertę.
Zawsze mam problem z romansami, w których główny bohater jest kimś w rodzaju żigolaka. Tym razem również trochę obawiałam się zawodu Maksa. Jak się okazało - zupełnie niepotrzebnie. Autorka tak poprowadziła ten wątek, że zaczął mi on delikatnie przeszkadzać dopiero pod koniec książki. Przez większość czasu mężczyzna był skupiony wyłącznie na Eden. Od samego początku było widać, że kobieta bardzo mu się podoba i traktuje ją inaczej niż pozostałe klientki.
Wadą tej powieści jest niestety postać głównej bohaterki. Dziennikarka jest mocno cyniczna, do znudzenia powtarza, że nie wierzy w miłość, uwielbia swoją samotność itp. Ciężko jej więc pogodzić się z rodzącym się uczuciem do Pana Romantycznego. Praktycznie do samego końca nie może uwierzyć, że ich związek ma jakiekolwiek szanse na przetrwanie. Szczerze mówiąc nie potrafiłam jej polubić, męczyła mnie jej postawa, wydawała mi się dość antypatyczna.
Trudno jest mi ocenić tę książkę. Niewątpliwie muszę pochwalić autorkę za nieszablonowe podejście do motywu żigolaka i jego klientki. Ale sama historia mnie nie porwała, czegoś mi w niej zabrakło. Były momenty kiedy miałam wrażenie, że nic się w niej nie dzieje, po obiecującym początku pojawiały się niepotrzebne dłużyzny. Możecie ją oczywiście śmiało przeczytać, krzywdy Wam nie zrobi, ale na rynku wydawniczym znajdziecie sporo lepszych romansów. Sama nie ukrywam, że czekam drugi tom tej serii, który będzie opowiadał o siostrze Eden.

[Lucy]

Eden w dzień pracuje jako kelnerka, a w nocy udziela się w sekskamerkach. To pozwala jej utrzymać siebie i niewidomego brata, którym się opiekuje.
Z nudów na jej profil wchodzi Ryder, syn producenta filmowego. Mężczyzna od momentu, kiedy zmarła mu matka i zostawiła dziewczyna, czuje się samotny i znudzony. To powoduje, że klika w internecie na zdjęcie dziewczyny ze skrzypcami. Tak zaczyna się historia Eden i Rydera. Najpierw rozmawiają na czacie, później przenoszą się na skype. Kiedy niespodziewanie dziewczyna nie daje znaku życia, Ryder postanawia ją odnaleźć.

Spodziewałam się jakiś dram, a tu mamy przyjemniutki romansik. Liczyłam na jakiś zwrot akcji, kiedy wkroczyła była dziewczyna z zamiarem odzyskanie Rydera, ale wszystko odbyło się miło i kulturalnie.
Powalona nie zostałam, ale przyjemnie się czytało.
4/6

[klarek]

Ostatnia książka tej Pani jaka czytałam też była zaskakująco miła i przyjemna chyba sobie i te zapisze

[Papaveryna]

Eden w dzień pracuje jako kelnerka, a w nocy udziela się w sekskamerkach. To pozwala jej utrzymać siebie i niewidomego brata, którym się opiekuje.
Z nudów na jej profil wchodzi Ryder, syn producenta filmowego. Mężczyzna od momentu, kiedy zmarła mu matka i zostawiła dziewczyna, czuje się samotny i znudzony. To powoduje, że klika w internecie na zdjęcie dziewczyny ze skrzypcami. Tak zaczyna się historia Eden i Rydera. Najpierw rozmawiają na czacie, później przenoszą się na skype. Kiedy niespodziewanie dziewczyna nie daje znaku życia, Ryder postanawia ją odnaleźć.

Spodziewałam się jakiś dram, a tu mamy przyjemniutki romansik. Liczyłam na jakiś zwrot akcji, kiedy wkroczyła była dziewczyna z zamiarem odzyskanie Rydera, ale wszystko odbyło się miło i kulturalnie.
Powalona nie zostałam, ale przyjemnie się czytało.
4/6

Brzmi całkiem nieźle

Nie wiem czy wiecie, ale na YT jest ekranizacja Iana.

Spoiler:

Aktorzy są koszmarni.

Ja obejrzałam tylko trailer. Jeden miał fryzurę, który wyglądała jak jakaś proteza

Właśnie go czytam i tak się boję, że się popsuje, że aż nie mogę się skupić

[Księżycowa Kawa]

Hollywoodzki idol.
Rozchwytywana paparazzi.
Dwa światy, które kiedyś były nierozłączne.
Nigdy o niej nie zapomniałem. Ani na minutę. Czasem ją widzę, ale nigdy z nią nie rozmawiam. Oboje w biegu. Jesteśmy w tym samym mieście, w tym samym miejscu, w tym samym budynku, ale przepaść między nami jest zbyt duża. Aż do tego wieczoru.
Gdy ON stawał się światowej sławy gwiazdą, ja od zera budowałam karierę paparazzi. Teraz to nic dla mnie nie znaczy. Gdy odszedł, moje życie się rozpadło. Jesteśmy królem i królową po przeciwnych stronach Los Angeles. Nie zamieniamy ze sobą nawet słowa. Aż do tego wieczoru.

Sama nie wiem, jak ocenić tę książkę. Męczyłam się z nią strasznie, bo chyba 2 tygodnie i nie wiem, czy to wina książki, czy mojego braku czasu i sił na czytanie. A może po prostu oklepał mi się już taki schemat i muszę poczytać coś innego
Historia jest niewątpliwie ciekawa - on jest znanym aktorem, synem równie znanych aktorów, więc tak na prawdę nie miał za bardzo wyboru, co w życiu robić. Ona jest całkowitym jego przeciwieństwem. Wychowywana w różnych rodzinach zastępczych, trafiła w końcu pod skrzydła znanego fotografa, który wprowadził ją w tajniki zawodu i teraz odnosi sukcesy jako jedna z najlepszych w mieście paparazzi. Co ciekawe oboje się znają ze szkoły, do której przez jakiś czas chodziła Laine. Kiedy wpadają na siebie w klubie, dawne uczucie (któremu kiedyś nie mieli szansy ujrzeć światła dziennego) nagle odżywa. Ale nie jest to łatwe. Oboje mają świadomość, że związek gwiazdy i paparazzo nie ma racji bytu i może wywołać spore zamieszanie w celebryckim światku. Do tego dochodzi trudna przeszłość Laine, która może zaważyć na dalszej karierze Michaela.

Oprócz tej otoczki, "Shuttergirl" to kolejny romans z podobnym schematem - spotykają się, mają trochę oporów przed wejściem w związek, potem chwila związku (a w sumie tutaj to chyba nawet za duże słowo), pojawia się problem, więc się rozstają i potem schodzą.
Chyba mnie to zmęczyło już. Poza tym, nie rozumiem zachowania Laine z nastoletnich lat. To kolejna bohaterka, która w obliczu tego, co się stało, oskarża sama siebie i martwi się tym, że to ona będzie oskarżana przez społeczeństwo. Nie wiem, nie pojmuję dlaczego. I podobny motyw pojawia się już w którejś z kolei książce. Być może na prawdę tak działa nasza psychika, a może nie. I nie rozumiem dlaczego, w większości romansów, bohaterowie muszą mieć jakieś traumy z dzieciństwa. Dlaczego tak mało jest historii o normalnych, nieporanionych bohaterach?

Generalnie warsztat autorka ma całkiem niezły i dobrze się czyta jej historie. Ale dla mnie "Małżeńska gra" była chyba lepsza.

Dla mnie 6/10

Powiedziałabym, że społeczeństwo szybko się rwie do oskarżania drugiej osoby, zresztą niektórzy tak właśnie robią w tej sytuacji.
Mnie tutaj jeszcze podobało się, jak LA zostało przedstawione.

O nie, kolejna sierotka wychowywana w rodzinach zastępczych? Czy to jakiś nowy schemat? Bo ciągle ostatnio gdzieś w tle przewijają mi się rodziny zastępcze i traumy z tym związane. Moda jest na nie, czy co?

Niekoniecznie, lecz czasami mam pecha, że trafiam na kilka książek pod rząd z tym samym schematem albo wątkiem i w efekcie człowiek czuje się przytłoczony.

Van Dyken czytałam inny cykl i było nieźle.

[Janka]

I nie rozumiem dlaczego, w większości romansów, bohaterowie muszą mieć jakieś traumy z dzieciństwa. Dlaczego tak mało jest historii o normalnych, nieporanionych bohaterach?

Podpisuję się pod tym wszystkimi czterema łapami.
Właśnie dlatego lubię chicklity, że bohaterki są normalne.

Unikam książek z traumami, bo dla mnie są dowodem na to, że ich autorki nie mają pomysłu na poprowadzenie akcji tu i teraz i wyciągają te stare traumy jak królika z kapelusza, by zapchać czymś miejsce w książce.
Ponieważ na końcu takich książek zwykle się okazuje, że trauma sama się wyleczyła tylko tym, że ktoś się zakochał, albo opowiedział o niej drugiej osobie (i czytelnikowi), to dla mnie jest dowodem na to, że te autorki nawet nie sprawdziły wcześniej informacji, czym jest trauma i jak działa.
Dlatego trauma z dzieciństwa u bohatera lub bohaterki w książce jest dla mnie podstawą do podejrzeń o brak talentu pisarskiego i brak dobrego warsztatu takich autorek.

[Księżycowa Kawa]

Akurat to nie moja wypowiedź. Niektóre autorki na pewno, ale nie wszystkie. Osobiście mam wrażenie, że niektóre autorki czuja lepiej w poważnych klimatach albo może chodzi o to, że może w ten sposób będą lepiej odbierane; poważniej.

[Janka]

Bardzo przepraszam, źle zacytowałam. Uciełam Karinę z cytatu.