Polska strefa

[Papaveryna]

Very Geniusz Zła wkroczy do akcji

Nie, nie Ja bym sobie tylko chętnie pofilowała co tam piszą i jakie nastroje panują w narodzie

Ja chyba nie widziałam okładki z Sebixem

[•Sol•]

Mówisz i masz:

Spoiler:

[Papaveryna]

Heh, on mógłby obrazować ranking emotkowy Kasi z tematu o Kiepskich Książkach. Serio, wygląda, jakby chciał coś z siebie wyrzucić

[•Sol•]

w sumie... coś w tym jest
no facet ma ewidentnie zbyt bogate życie wewnętrzne, aż mu się chce ulać.

Ale na szczęście zmienili okładkę. Teraz jakoś tak bardzo mi przypomina River Towle i to jest całkiem spoko. Jak coś to o River też możemy pogadać, ale gdzieś indziej

[Szczypta_Kasi]

a mi kojarzy się ze Star Trekieme

[•Sol•]

Nigdy go nie oglądałam, ale może i ma coś z Kapitana Spocka...

[Janka]

Ja rozumiem, że nikt nie lubi być krytykowany, bo to nie jest przyjemne. I ja gdy coś piszę i wiem, że autor może się na to natknąć, staram się uważać na słowa.

Ale z drugiej strony patrząc, to autor mógł uważać na słowa, zanim oddał coś do druku. Jak nie chce by jego tekst był poddany krytyce, to niech zachowa swoje dzieła dla siebie, a jak chce mieć tylko dobre opinie, to niech postara się najpierw o wysoką jakość tego, co wydaje.

[•Sol•]

Janko, nawet idealne książki komuś mogą się nie spodobać. Nie mówię, że nie masz racji, bo masz, ale każdy autor powinien utwardzić sobie tyłek. I umieć rozgraniczyć hejt i konstruktywną krytykę. Obie opcje bolą, ale tylko jedna szkodzi
Ale też dlatego trzeba mieć jaja, żeby się wydać

[Roma]

Ale też dlatego trzeba mieć jaja, żeby się wydać

Sol, nie jest tak żle. Ja zdecydowanie nie mam jaj, tylko stres przeogromny przed każdą premierą. Jak kilkunastu czytelnikom się spodoba (niekoniecznie blogerom, bo tu bywa różnie ze względu na współprace) to nawet jak się trafiają nieprzychylne opinie to się nie przejmuję. natomiast gdyby większość była taka, musiałabym się powaznie zastanowć...

[Szczypta_Kasi]

Ale Romo, Ty nie tworzysz bubli.
A najbardziej wrażliwi są Ci, którzy właśnie piszą potworki. Mówią, że prawda najbardziej boli i chyba coś w tym jest.

[•Sol•]

Romo, jak nie jaja to skorupkę, albo twardy tyłek
Wydając się poddajesz się krytyce i przyjmujesz ją z klasą. A to już jest zaczątek jaj

Z blogerami bywa różnie, zdaję sobie z tego sprawę, trochę głębiej teraz w tym siedzę niż kiedyś i widzę, że dla książki ludzie potrafią napisać wszystko, uważając coś totalnie odwrotnego. Ale jak szary, szeregowy czytelnik chwali to jest dobrze
Prawdę mówiąc, jeszcze ostatniej Twojej książki nie przeczytałam, ale mam na legimowej półce od minuty premiery pojawiła się od razu po północy i capnęłam
Mam nadzieję, że z Legimi też coś masz

I zgodzę się z Kasią. U Ciebie to wszystko jest dopracowanie, nie ma tandety i repety. Jak ktoś krytykuje to zwyczajnie wziął książkę nie w swoim guście, a jak wiadomo, jeszcze się taki nie narodził, co by każdemu dogodził

[Janka]

Janko, nawet idealne książki komuś mogą się nie spodobać. Nie mówię, że nie masz racji, bo masz, ale każdy autor powinien utwardzić sobie tyłek. I umieć rozgraniczyć hejt i konstruktywną krytykę. Obie opcje bolą, ale tylko jedna szkodzi
Ale też dlatego trzeba mieć jaja, żeby się wydać

W tym raczej nie chodzi o jaja.
W każdym zawodzie jest się narażonym na krytykę. Prawie każdy ma szefa, który go rozlicza z wykonanych zadań. Trzeba się z tym liczyć także w zawodach artystycznych, z tym że rozliczanie z jakości wykonanej pracy wypada w tym przypadku inaczej, bo przeniesione jest z szefa na odbiorcę.
Pisarze tak samo jak malarze i inni artyści mają do wyboru, że albo A) będą tworzyć to, co im się podoba, ale wtedy umrą w wielkiej biedzie. Docenieni będą dopiero po śmierci (lub nawet i to nie). Albo B) że będą tworzyć nie tylko dla siebie, ale też dla kasy. To oznacza, że ich twórczość musi znaleźć odbiorcę, nie tylko chętnego do zakupu dzieła, ale rózwnież zadowolonego z jego jakości, by mógł chwalić i przyciągnąć następnych nabywców.

Najlepiej tę zasadę widać w kinie. Bilety kosztują tyle samo, niezależnie od tego, czy film jest świetny, czy jest bublem. Zysk zależy wyłącznie od liczby widzów. Jak film będzie słaby, to się szybko rozniesie informacja, że nie warto go oglądać. Dlatego twórcy filmów walczą o jego jakość i dopracowanie szczegółów.

Dobrzy i utalentowani pisarze o tym bardzo dobrze wiedzą. Kłopot jest z tymi słabo utalentowanymi, ze słabym warsztatem, leniwymi, którym się nie chce dopracowywać dzieła, a którzy chcą by im manna spadała z nieba. Mają postawę roszczeniową w stosunku do czytelników, co nie jest niczym logicznym poparte.
Nie możemy się jako czytelnicy na to godzić, bo to naszą kasę chcą od nas dostać.
Uważam, że najpierw muszą dać coś dobrego z siebie, a potem niech oczekują pozytywnych wyników. Jak coś jest słabe, to trzeba o tym głośno wołać, by ostrzec innych, ale też by ostrzec autora, że idzie w złym kierunku i by następnym razem wiedział, co mógłby dopracować.
A jeśli krytyka podcina komuś skrzydła, to może dobrze, bo może jest inny zawód, w którym lepiej mógłby się spełnić.

[•Sol•]

I tak i nie.
Za przykład niech mi posłuży Marta Kisiel. Marta Kisiel, która zadebiutowała lata temu słynnym Dożywociem. Spotkało się ono z krytyką ostrą, miażdżącą, tak mocną, że faktycznie autorce skrzydła podcięła i na długie lata schroniła się w innym zawodzie. Ale czytelnicy, grono fanów zaczęło prosić i namawiać. Dziewczyna zmieniła wydawcę, napisała coś co jej w sercu grało i zrobił się sukces teraz to jest jedna z poczytniejszych autorek polskiej fantastyki.

Zgadza się, że sporo autorów pisze na zamówienie. Albo zgodnie z modą (pamiętasz Meg Cabot i jej Nienasyconych? Był szał na wampiry, wydała książke o wampirach) co nie zawsze wychodzi na dobre. Zwyczajnie nie każdy do wszystkiego się nadaje Tak jak nasza kochana Chmielewska romansu to by nie napisała, ze scenami i ochami.
I jasne, albo piszą o czymś czego nie czują, albo zaczynają czuć, albo są sobie wierni. I ci najlepsi są wierni i na tym wygrywają.

Kłopot jest z tymi słabo utalentowanymi, ze słabym warsztatem, leniwymi, którym się nie chce dopracowywać dzieła, a którzy chcą by im manna spadała z nieba. Mają postawę roszczeniową w stosunku do czytelników, co nie jest niczym logicznym poparte.
Nie możemy się jako czytelnicy na to godzić, bo to naszą kasę chcą od nas dostać.

i to żebyś wiedziała jaki kłopot... ale na takiego nie ma rady. Nie kupować książek jedynie, ale wiesz ile jest ludzi, którzy mimo wszystko kupią? Lipińska na ten przykład. Przecież to jest tragedia, to co pisze. A ekranizacja nadchodzi wielkimi krokami. I film też będzie hitem. Założę się.
Ale jak widzę teksty - "Zaczęłam przygodę z książkami, czytałam 365 dni, chcę więcej w tym stylu." To czemu się dziwić.

[Janka]

Nie chodziło mi o pisanie na zamówienie ani o pisanie w zgodzie z panująca modą, ani nawet nie o pisanie by się podlizać gustom czytelnika, a tylko i wyłącznie o dopracowywanie tego co się wydaje tak, by czytelnik był zadowolony, by nie miał wrażenia, że powieść powstała na kolanie, by czuł dobrą jakość. Niech pisarz pisze to, co mu w duszy gra, ale niech dopracowuje to tak, by się po prostu chciało czytać.

I tak i nie.
Za przykład niech mi posłuży Marta Kisiel. Marta Kisiel, która zadebiutowała lata temu słynnym Dożywociem. Spotkało się ono z krytyką ostrą, miażdżącą, tak mocną, że faktycznie autorce skrzydła podcięła i na długie lata schroniła się w innym zawodzie. Ale czytelnicy, grono fanów zaczęło prosić i namawiać. Dziewczyna zmieniła wydawcę, napisała coś co jej w sercu grało i zrobił się sukces teraz to jest jedna z poczytniejszych autorek polskiej fantastyki.

Sol, nie zrozumiałaś mnie, bo ja mówiłam wyłącznie o ocenie twórczości przez odboirców, czyli czytelników. Nie poruszałam w ogóle tematu zawodowych krytyków i ich opinii, bo to jest inna bajka.

Jest piękne powiedzenie, że "prawdziwa cnota krytyk się nie boi", które pasuje tutaj idealnie. Jak coś jest dobrze napisane, to żadna krytyka nie będzie straszna.

[•Sol•]

Widzisz, jedna o niebie druga o chlebie
Okej, w tym układzie zgadzam się z Tobą.

Chociaż w tym dopracowaniu itd przeszkadza self - miałam ostatnio do czynienia z książką wydaną w selfie, która wykładała się na samym głównym plocie, już na wstępie. I była napisana tak strasznie, że żadne tradycyjne wydawnictwo by tego nie puściło.

A co do krytyki - chodziło mi własnie o czytelników i ich krytykę. W profesjonalistów i znawców nie wchodzę, bo to inna bajka.

[Janka]

A co do krytyki - chodziło mi własnie o czytelników i ich krytykę. W profesjonalistów i znawców nie wchodzę, bo to inna bajka.

A co miałaś na myśli wczesniej? W tym kawałku:

Spotkało się ono z krytyką ostrą, miażdżącą, tak mocną, że faktycznie autorce skrzydła podcięła i na długie lata schroniła się w innym zawodzie. Ale czytelnicy, grono fanów zaczęło prosić i namawiać.

Kto autorkę krytykował, a kto prosił i namawiał?

[•Sol•]

Jedni czytelnicy ją zjechali, że o niczym książka, że dziwadło, że nudy. A potem, gdy ksiązka znikać zaczęła z księgarń, zrobiła się rzadkością i rarytasem, zaczęto sobie ją polecać i poszło. I znaleźli się czytelnicy, którzy autorkę zaczęli namawiać na powrót i kontynuację;)
Dwa obozy czytelników. Ale co do krytyki profesjonalistów - też mogła mieć swój udział, nie wykluczam, choć nie wiem czy na pewno była.

[Janka]

Czy osoby, które ją krytykowały, zarzucały jej faktycznie popełnione błędy, czy raczej chodziło im o to, że książka nie trafiła w ich gust?
Bo w tym drugim przypadku jakakolwiek krytyka według mnie jest bez sensu. Raczej świadczy źle o czytelniku i jego głupocie, a nie o książce.
Już kiedyś chyba tutaj pisałam, ale powtórzę, że najgłupszą opinię czytelnika, świadczącą o jego prostactwie lub bezgranicznej tępocie, jaką kiedykolwiek znalazłam było "dałam książce zero gwiazdek, bo w treści nie występowało żadne dziecko, a ja akurat miałam ochotę na czytanie o dziecku". Jako autor po czymś takim można naprawdę zwątpić w sens tworzenia czegokolwiek.

[•Sol•]

Opinie czytelników (no dobra czytelnicy) zarzucały książce brak fabuły. Brak klasycznego wstępu, rozwinięcia i zakończenia, co w książce będącej zbiorem opowiadań jest klasykiem. Zarzucano też, że poczucie humoru nie takie.
Czyli generalnie zjechano za to, za co potem pokochano

[Janka]

W takim razie jej współczuję, bo wygląda na to, że zjechano ją bardzo niezasłużenie.
Choć może przerwa, którą sobie wtedy zrobiła, dobrze wpłynęła na jej rozwój, bo oprócz talentu i warsztatu, fajnie jest, gdy autor ma coś sensownego do powiedzenia. A to akurat samo z nieba nie spadnie i trzeba coś najpierw mieć w głowie, by móc z tego czerpać. A mieć coś jest najłatwiej, gdy się ma czas o to zadbać.

[•Sol•]

Otóż to.
A jeśli o nią chodzi to ma dużo do powiedzenia i opowiedzenia. Ma wiedzę, ma warsztat i styl. To co zrobiła w Oczach Urocznych ostatnio, powoduje u mnie ciarki.
Nie idzie w ilość, wydaje książki nie za często, ale jak już to są cacuszka. I możesz mieć rację, że przerwa spowodowała, że jest jeszcze lepsza w tym, co robi.

[Janka]

To dowodzi, że naprawdę powinnyśmy wszystkie, jako czytelniczki, bardzo mocno buntować się przeciwko zalewaniu rynku najgorszymi śmieciami. Niech to, co jest wydawane, będzie maiło średni, dobry lub bardzo dobry poziom, ale niech już skończą wydawać nam to, co w ogóle nie powinno ukazać się w druku. To nas bardzo obraża, że te pseudopisarki i nieprofesjonalni wydawcy uważają nas za kogoś tak starsznie pozbawionego rozumu, że nie zauważymy, gdy książka będzie byle jaka.
Nie mówię o naszych gustach, a wyłącznie o zachowaniu minimum poziomu w sferze stylu pisarskiego, użytego języka, bezbłędności ortograficznej i gramatycznej, zachowaniu logiki w opisie wydarzeń oraz utrzymaniu spójności w powieści.

[•Sol•]

Zgadzam się. W sferze selfa/vanity ciężko o jakość.
Chociaż Sub Rosa Ani Jurewicz to jest cudo - wydane, sprzedawane, opracowane przez autorkę na własną rękę i nie ma błędów. Może jakaś literówka się wkradła, ale to nie świadczy o braku jakości, bo nadal redakcja i korekta to ludzie.
I co by nie mówić o Rhysie, może nie jestem targetem, ale styl Siepielska ma lekki i przyjemny. Ortografów nie wali, błędy, jak są to drobne. Także da się. Wiem, że to drugie to klasyczne wydawnictwo, ale mówię o jakości.

Za to o jakości nie można mówić przy poruszanej w innym wątku Dziewczynie wilkołaka. Widziałam fragmenty na Armadzie. Korekty to to nie widziało. Autorka rzekomo po polonistyce. Całe szczęście, że dzieci nie uczy, bo byłaby kaplica i żałoba w narodzie.

[Janka]

Właśnie czytam "Męża przez zasiedzenie" Marty Obuch. Nie wiem, czy spodoba mi się wątek kryminalny. Nie wiem, co sobie pomyślę o watku romansowym, bo tak daleko jeszcze nie jestem. Ale już teraz mogę serdecznie podziękować pani pisarce za jej pięknie dopracowany styl, pełen barwnych porównań i cudnych skojarzeń, którymi zmusza mnie do wysiłku umysłowego. Wolę to niż proste łykanie nudnej papki.

[Lucy]

Wiecie co? Chyba zaczyna mi odbijać
Psioczyłam na dwie poprzednie części, że bohaterka powalona, ale coś w tych książkach jest, że sięgam po kolejne części. Może się przyzwyczaiłam do zarozumialstwa, braku pokory i wiecznej potrzeby bycia w centrum uwagi?
W tej części, akcja dzieje się na weselu osób, których poznaliśmy w poprzednim tomie. W domu weselnym, a dokładnie w magazynie, główna bohaterka znajduje zwłoki. I co robi? Postanawia z niewielką pomocy zakonnicy schwytać mordercę. Dlaczego? No cóż

Jeszcze w grudniu, niecały rok temu!, bezpośrednio po rozwiązaniu przez nią dwóch spraw kryminalnych, mogła ogrzewać się w cieple swojej sławy. Żar popularności w miarę intensywny był także w styczniu i lutym. Im bliżej jednak było do Świąt Wielkanocnych, tym bardziej zapominano o jej wielkich sukcesach. Gdy nadszedł czas wiosennych porządków – wspomnienia o jej wyjątkowych detektywistycznych talentach paradoksalnie pokryły się kurzem. A kiedy przyszła pora na malowanie pisanek, krochmalenie haftowanych serwet do koszyczków i pieczenie bab – uznanie dla wybitnych talentów Morawieckiej przeminęło z wiatrem. Im dalej było od rozwiązania sprawy śmierci na zamku w Pieskowej Skale oraz tajemnicy odkrytej przez Martę Dobrowolską, tym mniej poświęcano jej czasu i uwagi. Teraz na szczęście znowu pojawiła się okazja, by w pełni zabłysnąć. By móc udowodnić swoją wielkość.

Rozumiecie już o co mi chodzi? Te samouwielbienie dosłownie wychodziło mi już bokiem.
Ale faktem jest, że śledztwo było prowadzone przemyślanie i było mnóstwo zabawnych momentów. Z bólem muszę przyznać, że było lekko i humorystycznie.
A tu mały fragment opisujący doskonale osobę - wdowę po aptekarzu

Spoiler:

Nie mogła oprzeć się pokusie. Zawsze kiedy nadarzała się okazja do pouczenia kogoś (na szczęście w jej życiu takich sytuacji nie brakowało), pani Karolina gorliwie ją wykorzystywała. Bożych darów wszak marnować nie wolno! I teraz, choć u jej stóp znajdowało się ciało, pomieszczenie było niewielkie, a do tego należało mówić szeptem, postanowiła podzielić się swą nieprzebraną mądrością z przyjaciółką.
– Dama, moja droga siostrzyczko, zawsze nosi przy sobie rękawiczki. Nauczyłam się tego od... – pełen wyższości ton sugerujący co najmniej arystokratyczną proweniencję mówiącej wzmocniła nowa intelektualna nuta – ...Izabeli Łęckiej!
– Och, no tak – dobiegło ją spod kornetu mruknięcie. – Literatura kształci.
Niewątpliwie. Pochyliły się nad zwłokami. Uzbrojona w rękawiczki z cielęcej skórki Morawiecka sięgnęła do wewnętrznej kieszeni marynarki i nagle oczom kobiet ukazały się... trzy koperty! Na pierwszy rzut oka podobne do siebie, w rzeczywistości różniły się nieco odcieniem papieru. Żadna z nich nie była podpisana, a dwie miały nieco pomięte rogi.
– O, Święty Antoni! – zdziwiła się zakonnica na widok spiętego gumką recepturką pakietu. – A cóżeśmy to znalazły?
– Dowód. – Głos Morawieckiej był dźwięczny jak stal. – Dowód na to, że pan Tomek to złodziej! Najwyraźniej okradł naszą młodą parę. I ktoś go za to ukarał...
I rzeczywiście, w kopertach znajdowały się pieniądze. Dużo pieniędzy.
– Czyli mamy motyw – wyszeptała siostra Tomasza. Uniesienie nie trwało jednak długo. Już gdy przeliczały zawartość kopert, zakonnica poczuła, że coś im umyka. Zaś z chwilą, kiedy chowały je ponownie w wewnętrznej kieszeni marynarki denata (niech mu ziemia...), mgliste wyobrażenie nabrało bardziej konkretnych kształtów.
– Guzik mamy, nie dowód! – zrozumiała wreszcie siostra Tomasza. – Przecież pieniądze zostały przy zwłokach!
Widząc zdumione spojrzenie Morawieckiej (cóż, nie każdy może być Sherlockiem, a Watson, choć pomocny, nigdy nie nadążał za Holmesem), zaczęła tłumaczyć:
– Nawet jeśli założymy, że pan Czaja zginął z powodu kradzieży weselnych kopert, to obecność pieniędzy w kieszeniach zdaje się taki motyw wykluczać. Przecież gdyby ktoś...
– Świadek! – wtrąciła Morawiecka z emfazą. – To świadek odpowiada za pieniądze i prezenty!
– No dobrze, niech będzie – zgodziła się zakonnica. – Więc gdyby nawet świadek przyłapał pana Tomka na kradzieży i w wyniku sprzeczki go zadźgał, to przecież wziąłby pieniądze! I oddał je nowożeńcom! Koperty nie są zachlapane krwią, więc nie wzbudziłyby najmniejszych podejrzeń u młodej pary. Podczas gdy zostawienie ich przy denacie stanowi wyraźny trop. Musimy raczej założyć – dodała po namyśle – że sprawca zabójstwa nie ma nic wspólnego z kopertami ukradzionymi przez pana Tomka. Że o nich po prostu nie wiedział. Przecież jeśli ktoś jest zdolny do morderstwa, to do kradzieży tym bardziej!
Trudno rozstrzygnąć, co zabolało panią Karolinę mocniej. Czy logiczny wywód zakonnicy, czy może raczej fakt, że to nie ona, wielmożańska Jane Marple!, żeńskie wcielenie Sherlocka Holmesa!, doszła do tych wniosków jako pierwsza? A może po prostu świadomość, że broniący czci bardzo przez nią lubianej młodej pary świadek znajduje się w poważnych tarapatach? Tak czy inaczej rumiane oblicze Karoliny Morawieckiej nabrało nagle imponującej barwy czerwieni. Na czole (już przecież po wielokroć pomarszczonym) pojawiła się głęboka pionowa bruzda świadcząca o intensywnych i skrajnych emocjach. Narysowane kruczoczarnym ołówkiem łuki złączyły się nagle w jedną brew, która (choć zdecydowanie cieńsza) na myśl przywodziła Fridę Kahlo. Zafalował biust, zafalowały podbródki, a trzy włoski wyrastające z narośli znajdującej się na linii żuchwy naprężyły się złowieszczo i drapieżnie ...

4/6