Nasz znienawidzony motyw romansowy

[Kawka]

Aniołku - mam w planach, prędzej czy później tę "Burzę", bo to polecanka, a ja chciałabym w końcu ogarnąć choć jedno kółko. Trochę mnie jednak przeraża ilość stron - aż 575.

[mdusia123]

Nie ma się czego bać. Najwyżej będziesz czytała książkę przez miesiąc .

[Kawka]

Całkiem możliwe, że mi tyle zejdzie. Będę sobie musiała robić notatki w trakcie, bo istnieje spora szansa, że zapomnę co było na początku, zanim skończę czytać.

[mdusia123]

Robienie notatek z czytania to świetny pomysł.

[Liberty]

:evillaugh: zdechłam, a na poważnie to sie zgadzam. Coś takiego jest u Johansen, gwałt jest opisany szczegółowo, za to na seks nawet strony nie zapełniła, zniechęciłam się do autorki.

Jeśli ja dobrze pamiętam to w "Burzy" nie było magicznego leczniczego penisa. Gwałt dotyczył

Spoiler:

drugoplanowej bohaterki, która potem została wydana za przyjaciela głównego bohatera żeby ukryć ciążę z gwałtu, co ostatecznie okazało się zbędne. Po jakimś czasie para zaczyna współżycie, ale to raczej orka na ugorze, bo nim bohaterce coś się w seksie spodoba, to jest on raczej mało komfortowy dla niej i czytelników.

Ale jakoś tam wprowadza realizm. W każdym razie to było nietuzinkowe podejście wiele lat temu a i teraz trudno znaleźć takie podejście do traumy.

[mdusia123]

Nie powiedziałabym, że nietuzinkowe, a raczej jak najbardziej prawidłowe. Bo teraz faktycznie zawsze pojawia się "leczniczy penis", bo seks w romansie być musi i to najlepiej cudowny.

[Liberty]

Niby taka jest rola romansów Ale czasem trafia się coś innego co bardzo cieszy nasze czytelnicze serca Tak mi się jeszcze przypomniał Diamentowy tygrys Ann Maxwell z czasów strego dobrego Da Capo.

[mdusia123]

Rola czy nie, czasem fajnie jest poczytać taką "Bajkę o leczącym penisie", a czasem ma się nastrój na logicznie pokazaną traumę.

[Fringilla]

Ale jakoś tam wprowadza realizm. W każdym razie to było nietuzinkowe podejście wiele lat temu a i teraz trudno znaleźć takie podejście do traumy.

No tak też zapamiętałam raczej ogólnie Johansen

PS zawsze chodzi o "jak się prezentuje", a nie "czy się pojawia"

[Nocny Anioł]

:evillaugh: zdechłam, a na poważnie to sie zgadzam. Coś takiego jest u Johansen, gwałt jest opisany szczegółowo, za to na seks nawet strony nie zapełniła, zniechęciłam się do autorki.

Jeśli ja dobrze pamiętam to w "Burzy" nie było magicznego leczniczego penisa. Gwałt dotyczył

Spoiler:

drugoplanowej bohaterki, która potem została wydana za przyjaciela głównego bohatera żeby ukryć ciążę z gwałtu, co ostatecznie okazało się zbędne. Po jakimś czasie para zaczyna współżycie, ale to raczej orka na ugorze, bo nim bohaterce coś się w seksie spodoba, to jest on raczej mało komfortowy dla niej i czytelników.

Ale jakoś tam wprowadza realizm. W każdym razie to było nietuzinkowe podejście wiele lat temu a i teraz trudno znaleźć takie podejście do traumy.

Zgadza się, ale osobiście uważam ze skoro autorka uraczyła nas scena gwałtu, to mogła nas również choć troszeczkę poczęstować scena gdy kobieta znów zaczyna ufać facetowi, tym bardziej że on sympatyczny był z tego co pamietam. A tu rach ciach poszli do łózka i po problemie, no nie przekonało mnie to. Ale wiadomo ilu czytelników tyle opinii.

[giovanna]

O tak, racja, druga wojna światowa jakoś nie współgra z romansem, a już szczególnie obozy koncentracyjne, a przecież i takie się pojawiają.

Też nie lubię motywu II Wojny, a szczególnie u nas, bo zaraz wyobrażam sobie co było dalej np Powstanie Warszawskie. Zwróciłyście uwagę, że te książki o miłości w obozach są pisane przeważnie przez amerykańskie autorki (jeśli się mylę to przepraszam, bo nie czytałam, znam tylko z opisów) które brzydko mówiąc o wojnie, a co dopiero o koszmarze obozów goowno więdzą i tworzą potem takie potworki w stylu miłość essesmana i więźniarki czy też Żydówki.
A i nie lubię też romansów historycznych których akcja dzieje się w Stanach, nie wiem dlaczego, nie lubię i już

[mdusia123]

O matko, tak. Ja też nie lubię romansów historycznych z akcją w Ameryce. Też nie wiem z czego to się bierze. Ale właśnie dlatego na przykład odpada mi połowa tytułów z naszej listy motywów z podpunktu "Trauma bohaterki". Co z tego, że motyw lubię, jak miejsce akcji mnie stopuje?

[Fringilla]

(...) te książki o miłości w obozach są pisane przeważnie przez amerykańskie autorki (jeśli się mylę to przepraszam, bo nie czytałam, znam tylko z opisów) które brzydko mówiąc o wojnie, a co dopiero o koszmarze obozów goowno więdzą i tworzą potem takie potworki w stylu miłość essesmana i więźniarki czy też Żydówki.

No więc trauma za świeża, może za kilka pokoleń/dekad będzie można podchodzić jak do innych "historycznych" tematów
(Że się powtórzę: dlatego mam problem z historykami z niewolnictwem w XIXw. - mimo wszystko "za świeże").

***
Przypomniała sobie!
Nie znoszę romansów szpiegowskich - tak bardzo, że je nieświadomie wymazuję z pamięci i dlatego nie przyszły mi jako pierwsze na myśl

[mdusia123]

Jest w ogóle coś takiego jak romans szpiegowski? Bo romanse z wątkiem kryminalnym to wiem, że są, zresztą gdzieś pisałam, że to chyba jakiś trend, bo trudno mi ostatnio znaleźć coś ciekawego bez sprawy kryminalnej w tle.

[giovanna]

(...) te książki o miłości w obozach są pisane przeważnie przez amerykańskie autorki (jeśli się mylę to przepraszam, bo nie czytałam, znam tylko z opisów) które brzydko mówiąc o wojnie, a co dopiero o koszmarze obozów goowno więdzą i tworzą potem takie potworki w stylu miłość essesmana i więźniarki czy też Żydówki.

No więc trauma za świeża, może za kilka pokoleń/dekad będzie można podchodzić jak do innych "historycznych" tematów
(Że się powtórzę: dlatego mam problem z historykami z niewolnictwem w XIXw. - mimo wszystko "za świeże").

***
Przypomniała sobie!
Nie znoszę romansów szpiegowskich - tak bardzo, że je nieświadomie wymazuję z pamięci i dlatego nie przyszły mi jako pierwsze na myśl

Mój dziadek zginął w Dachau, no i ja jestem z tego pokolenia, które dużo się o wojnie nasłuchało i znało żyjących świadków

[Fringilla]

Tak, to względy często bardzo osobiste.

Jest w ogóle coś takiego jak romans szpiegowski? Bo romanse z wątkiem kryminalnym to wiem, że są, zresztą gdzieś pisałam, że to chyba jakiś trend, bo trudno mi ostatnio znaleźć coś ciekawego bez sprawy kryminalnej w tle.

Och, pierwsze z brzegu: wojny napoleońskie oraz zmagania o niepodległość US, żeby daleko nie szukać.
Oraz znowu - 2 wojna światowa

[mdusia123]

Ach, takie coś. Teraz sobie przypomniałam, że faktycznie główny bohater często bywa jakimś szpiegiem/tajnym agentem/detektywem.

[Fringilla]

Zawężam bardzo do szpiegów/agentów

[Liberty]

Też mam kilka nielubianych motywów, ale ostatnio wielce mnie wkurzyła książka w której:
- bohaterowie byli pozbawieni osobowości, a rozwój emocjonalny prawdopodobnie mieli na poziomie jednokomórkowców
- autorka chyba miała zamiar stworzyć pozytywny romans z bohaterką plus size i bdsm ale osiągnęła coś wręcz przeciwnego, utopionego w banałach
- fabuła była koszmarnie przewidywalna ponieważ była szczątkowa, ba nawet dialogi to były bardziej monologi
- nudne, wulgarne sceny seksu będące wynikiem powyższych (wg mnie nie ma dobrych scen seksu bez odpowiedniego napięcia erotycznego, a tego nie osiągnie się bez fajnych bohaterów i/lub porządnej fabuły)
- na koniec autorka postanowiła być oryginalna i zabiła głównego bohatera; nie żeby było mi go szkoda bo był koszmarnym drewnem, ale zabić głównego bohatera???????? wtf???
- koszmarny epilog, na szczęście bez zmartwychwstania, ale i tak koszmarny
czyli podsumowując nie lubię książek, których głównym motywem jest zebranie w jednym miejscu wszystkich nielubianych przeze mnie motywów.

[Fringilla]

Jest to jednakowoż sztuka, takie dzieło popełnić

W nawiązaniu do "dlaczego nagle mamy wysyp monotematycznych romansów czyli wszyscy piszą tę samą książkę" - tu fajny przykład: There Is No Such Thing as 'Too Similar' When Publishers All Want the Same Book
W skrócie jak w tytule: Wydawcy chcą takich samych książek, no i cóż ma autor zrobić...

[Księżycowa Kawa]

Chyba jednak nie, gdyż podobnych tworów raczej nie brakuje, zwłaszcza ostatnio...


Przede wszystkim nie znoszę źle napisanych książek, gdzie historie nie trzymają się kupy; są bez składu i ładu. Nie lubię, gdy autorki tłumaczą postępowanie bohaterów albo wyjaśniają oczywiste rzeczy itp. A dalej:
- gdy bohater uważa, że wie, co lepsze dla bohaterki, nie pytając jej o zdanie;
- gdy bohater wyżywa się na bohaterce, bo matka go opuściła, narzeczona oszukała itp.;
- ciągłego użalania się nad sobą;
- biografii albo autobiografii;
- gdy bohaterzy uczepią się jednej rzeczy i jej kurczowo się trzymają, choć to nie ma sensu, bo okoliczności się zmieniły (np. gdy bohater na początku powiedział, że nigdy się nie zakocha, a późniejsze jego czyny świadczą o czymś innym, a bohaterka nadal trzyma się kurczowo tego, co usłyszała na początku znajomości); gdy bohaterzy po prostu nie myślą i nie wyciągają wniosków z faktów, które mają przed sobą;
- gdy bohaterka, ma przyjaciółkę, która puszcza się na prawo i lewo, uważając, że seks wszystko rozwiązuje i tym samym namawia bohaterkę na to, bo jest dziewicą albo właśnie rozstała się z chłopakiem, choć ta wyraźnie na to nie ma ochoty, jej to nie pasuje, szczególnie gdy robi to w sposób nachalny; nie rozumieją się, nie maja nic wspólnego ze sobą, a jednak najlepsze przyjaciółki – totalna głupota;
- gdy autorka tworzy problemy na siłę, które wyskakują niczym Filip z konopi;
- gdy autorka zachwyca się swoimi bohaterami, twierdząc, że jakoby są wyjątkowi, gdy nic ich nie wyróżnia;
- gdy wszyscy zachwycają się bohaterami, uważając, że ich uczucie jakoby jest wyjątkowe, jakoby większe niż innych i że pozostali muszą się zadowolić byle czym, bo ich na pewno to nie spotka;
- gdy autorka (najczęściej polska) zaczyna od tego, że bohaterka ma idealne małżeństwo i cały ten bełkot, a potem przez resztę powieści to odwołuje, podając kolejne przykłady, co było nie tak;
- w historykach, gdy bohaterka jest najpierw kochanką, że to bywa takie proste i łatwe; najgorsze gdy to staje się chwili, gdy bohater szuka jej męża; ponadto gdy jest mowa przez całą książkę o sytuacji niemożliwej (np. małżeństwo bohaterów z powodu zbyt wielkich różnic albo o jakimś wiszącym skandalu), a potem w ostatnim rozdziale nagle wszystko jest w porządku, bo nikt niczym się nie przejmuje; nie ma problemu, przez co wszystko się niweluje – w efekcie cała powieść nie ma większego sensu;
- gdy bohaterowie sami nie wiedzą, czego chcą, a ich rozterki są wyssane z palca;
- motywu udawania przez bohaterów kogoś innego, podszywania się pod inną osobę itp.;
- dramatycznych końcówek, szczególnie gdy wiążą się z rozstaniem bohaterów;
- motywu malarza i malowania porteru;
- tzw. drugich szans.
To tak w skrócie.

[Papaveryna]

- gdy wszyscy zachwycają się bohaterami, uważając, że ich uczucie jakoby jest wyjątkowe, jakoby większe niż innych i że pozostali muszą się zadowolić byle czym, bo ich na pewno to nie spotka

O rety, takie coś było w jednej książce Lindsey. Jak mnie to wkurzało!
'a jak oni się kochają, on na krok odejść nie może od niej, a ona to już w ogóle, porozumienie dusz, a jakie przyjęcie ona przygotowała i jakie niespodzianki dla niego, nikt inny by tak nie wymyślił, wszyscy chcą do niej przychodzić, więc codziennie musi robić przyjęcia'. Kuuurde

- na koniec autorka postanowiła być oryginalna i zabiła głównego bohatera; nie żeby było mi go szkoda bo był koszmarnym drewnem, ale zabić głównego bohatera???????? wtf???

Rozwaliło mnie to Może bohater był TSTL

[Fringilla]

Chyba zapostuluję dodawanie tytułów-przykładów

- gdy autorka (najczęściej polska) zaczyna od tego, że bohaterka ma idealne małżeństwo i cały ten bełkot, a potem przez resztę powieści to odwołuje, podając kolejne przykłady, co było nie tak;

No dla mnie to 90% znanej mi literatury polskiej tzw. kobiecej, mylnie zwanym niekiedy romansem, to takie prawie Gone Girl / Zaginiona dziewczyna Tak jak czekam na taki twist w serialu Rodzinka.pl...

To ja mam pytanie:
A w skali 1-5 (od rzadko do często) to jak rzadko/często natrafiacie na motyw nie pasujący (już w ramach lektury / po wyborze)?

[mdusia123]

To ja mam pytanie:
A w skali 1-5 (od rzadko do często) to jak rzadko/często natrafiacie na motyw nie pasujący (już w ramach lektury / po wyborze)?

Ja ostatnio tak często, że stwierdziłam, że przerzucam się na młodzieżówki, fantasy i młodzieżowe fantasy, bo tam przynajmniej będą schematy, które będą dla mnie w jakiś sposób nowe. No i mam tak małe doświadczenie w tych gatunkach, że jeszcze tak do końca nie wiem, które motywy lubię, a które nie, więc do pewnego momentu będę miała radość z czytania.

[Księżycowa Kawa]

Dlatego właśnie coraz rzadziej sięgam po polską literaturę – jestem tym zmęczona.

Dosyć często, szczególnie gdy bierze się coś w ciemno.