Romans współczesny

[kejti]

takie to mogę, zapiszę sobie, dzięki

[Janka]

"Współlokatorzy" Beth O'Leary nie pasują do tego wątku, bo książka nie posiada prawie żadnej z podstawowych cech romansu współczesnego. Jedyne, co ma, to dwoje głównych bohaterów, a i to nie do końca po równo, bo bohaterka jest mocniej wyeksponowana.

Fajnie, że historia jest przedstawiona zarówno z perspektywy Leona, jak i Tiffy, chociaż te Leona czytało się trochę ciężko, bo były w formie scenariusza, czy czegoś podobnego. Za to jeden mały minus.

Mnie się to podobało, że forma narracji dostosowana była do ich charakterów. Leon nie był wylewny, a skoro w życiu nie był, to i do nas nie mógł. Dla mnie to był ciekawy i pomysłowy zabieg autorki. Najpierw byłam tym zaskoczona, ale szybko się przyzwyczaiłam.

[kejti]

czyli według Ciebie do czego to pasuje?

[Janka]

Nie mam zielonego pojęcia.
Napisałam o tej książce w wątku Chick lit, bo ma dużo cech chick litowych, ale też nie tak, jak miał klasyczny chick lit sprzed dziesięciu lub nawet piętnastu lat.

[Lucy]

"Hold You Close" Corrine Michaels/ Melanie Harlow

Siedemnaście lat temu Ian i London spędzili razem upojną noc, ale następnego ranka chłopak wzgardził uczuciami dziewczyny i na jej oczach flirtował z koleżanką ze studiów. Od tego momentu ta para szczerze się nienawidzi. Jednak jedno tragiczne wydarzenie kompletnie odmieni ich życie i wzajemne relacje. Zostaną zmuszeni do wspólnego działania i zaprzestania długoletniego konfliktu. Pewnego dnia w wypadku lotniczym ginie bowiem siostra Iana i zarazem najlepsza przyjaciółka London – Sabrina. Kobieta osierociła trójkę dzieci, którymi teraz muszą zająć się główni bohaterowie.
Nie czytałam wcześniej książek tych autorek, nie wiedziałam więc czego mogę się po nich spodziewać. Sam pomysł na fabułę jest bardzo często wykorzystywany w romansach, co więcej niedawno oglądałam nawet film o podobnej tematyce. Ale ta książka jest tak cudowna, dowcipna i urocza, że pochłonęłam ją w ciągu jednego dnia. Było mi wręcz przykro kiedy się skończyła.
Główni bohaterowie są dobrani na zasadzie kontrastu. London to doskonale zorganizowana perfekcjonistka. Całe jej życie jest podporządkowane karierze. Pracuje w męskim zawodzie, o czym często przypomina jej szef, więc za wszelką cenę chce pokazać, że jest tak samo dobra, a nawet lepsza od swoich kolegów. Praca pochłania ją do tego stopnia, że nie ma czasu ani ochoty na życie towarzyskie, jej jedyną przyjaciółką była właśnie Sabrina. Obie kobiety znały się od dzieciństwa i uważały się wręcz za siostry. Z kolei główny bohater - Ian jest jej kompletnym przeciwieństwem. Jako właściciel nocnego klubu nie narzeka na brak towarzystwa, zwłaszcza damskiego. Niedawno się rozwiódł, nie ma więc zamiaru ponownie wiązać się z jedną kobietą. Jest towarzyski, rozrywkowy, uwielbia zabawę, także w sypialni.
Można się wiec domyśleć, że pomiędzy tą dwójką ma prawo iskrzyć, często się kłócą, dogryzają sobie. Jednak wraz z rozwojem akcji ich relacja się zmienia, muszą nauczyć się współpracować i ostatecznie świetnie im to wychodzi.
Bardzo Wam tę książkę polecam. Nie jest to może jakaś wybitnie odkrywcza historia. Zapewniam, że jeśli przeczytaliście wcześniej kilka romansów, to rozpoznacie zawarte w niej schematy, ale czyta się ją naprawdę świetnie. Na pewno będziecie się dobrze bawić. Sama chętnie do niej wrócę.

Mnie ta historia kompletnie nie podeszła. Facet, który uważa się za wszechwiedzącego i podejmuje decyzję za kobietę. Spieprzył ładnych kilkanaście lat sobie i głównej bohaterce. Ta udawała, że go nienawidzi, a w głębi duszy cały czas go kochała ( prawie 20 lat). Mieszkali po sąsiedzku i gapiła się jak imprezuje do rana i zabawia z kobietami. Na koniec, znów miała miejsca taka sama sytuacja (wiem lepiej co dla ciebie dobre) i normalnie ręce mi opadły.

[Księżycowa Kawa]

Przeczucie mi mówiło, że to okaże się słabe; już sam opis jest zniechęcający...

[Antenka]

Mnie też specjalnie nie podeszła ta książka, utknełam na początku i nie chce mi się tego ciągnąć. Już dwa razy próbowałam doczytać do końca i nie mogłam.

[Lucy]

Frankie i Mack poznali się na studiach i zostali najlepszymi przyjaciółmi. Ich pierwszy kontakt był iście spektakularny

Spoiler:

W środku nocy strasznie zachciało mi się sikać, ale nie miałam ochoty wychodzić z pokoju. Wreszcie wstałam z łóżka i zmusiłam się do wyjścia. Bez okularów niewiele widziałam, a w korytarzu było ciemniej, niż się spodziewałam. Wymacałam drogę do łazienki i usiadłam na sedesie, oddychając z ulgą. Aby sikać po cichu, trzeba przeć z odpowiednią siłą, tak aby strumień moczu nie ciurkał głośno w zderzeniu z taflą wody. Odkryłam, że prąc bardzo mocno, mogę to zrobić ciszej, niż gdybym wypuszczała mocz powoli. Jedynym problemem związanym z tą metodą było ryzyko gazów. Przekonałam się o tym na własnej skórze, gdy niespodziewanie dla siebie puściłam bąka. Głośno. Zamarłam. W mieszkaniu panowała cisza, więc modliłam się, aby mi się udało — tzn. żeby nikt nie usłyszał mojego pierdzenia. Podtarłam się i uznałam, że nie chcę odkręcać wody, więc nie umyłam rąk. Wyszłam na korytarz i zaczęłam posuwać się w stronę mojego pokoju, chwytając się ściany i jakichś mebli, aby odnaleźć drogę w kompletnej ciemności. Usłyszałam, że coś się zbliża w moją stronę, i zamarłam. A potem uderzyło we mnie coś, co wydawało się twardym jak skała męskim torsem. Straciłam równowagę i chwyciłam coś po omacku, chcąc się przytrzymać.
— Ja pierdzielę! Puść mojego kutasa!
Wtedy uświadomiłam sobie, co dokładnie chwyciłam, szukając oparcia, i że trzymam w dłoni nagiego penisa. Zabrałam czym prędzej rękę.
— O mój Boże! Przepraszam! — zawołałam, wstając.
— Wszystko w porządku? — zapytał.
— Nic mi nie jest.
— Nie, ja pytam, czy masz po kolei w głowie? Zawsze łapiesz w ten sposób ludzi?
— Nie! Nie, po prostu jest ciemno, a ja prawie nic nie widzę bez okularów. Nie widzę cię.
— Dla mnie to brzmi jak chujowa wymówka. Zamierzona gra słów.
Nadal nie byłam w stanie dostrzec jego twarzy, więc wymamrotałam ponownie przeprosiny.
— Ja… bardzo przepraszam. Zanim zdążył odpowiedzieć, pobiegłam w kierunku mojego pokoju, potykając się o coś po drodze. Wpadłam do środka i zatrzasnęłam za sobą drzwi.

Z biegiem czasu, oboje zaczynają patrzeć na siebie inaczej i uświadamiać sobie, że łączy ich coś więcej. Mack ma w innym mieście dziewczynę, którą odwiedza kilka razy w miesiącu. Kiedy jedzie z nią zerwać, okazuje się, że jest ona w ciąży. Chłopak z bólem serca opuszcza Frankie i zaczyna układać sobie życie z kimś innym.
Mijają lata, Frankie jest w szczęśliwym związku i pracuje jako nauczycielka w katolickiej szkole. Pewnego dnia, dokładnie po ośmiu latach, do szkoły przychodzi Mack ze swoim synem. Nie jest to zbieg okoliczności, mężczyzna nie jest już z matką dziecka i postanowił sprawdzić, czy ma u Frankie jakieś szansę. Kogo wybierze kobieta?

Historia jest bardzo słodka i wstrzeliła się w mój nastrój W innym czasie pewnie nie oceniłabym jej zbyt wysoko, ale miałam ochotę na historię bez traumatycznych dram.
4/6

[kejti]

Nie lubie takich historii, gdzie facet musi wybrać inną bo dziecko a po latach wraca

[Karina32]

Mam tę książkę w paczce, która do mnie idzie, więc może od niej zacznę

[Księżycowa Kawa]

„Bentley” Melanie Moreland.
Okładka wpadła mi w oko już jakiś czas temu, okazja trafiła się niedawno. W zasadzie nie spodziewałam się niczego szczególnego, lecz było przyjemnie i całkiem interesująco. Przypomniały mi się romanse pisane wcześniej – coś z końcówki poprzedniego wieku, tak w stronę Nory Roberts. Aczkolwiek przez chwilę miałam skojarzenia również z „The CEO Buys In” Nancy Herkness – może dlatego, że obu przypadkach okazało się lepsze, niż to się zapowiadało.
Bentley jest taki poważny, zasadniczy i formalny w zachowaniu, gdy Emmy okazuje się spontaniczna, nieokiełzana i nie daje się onieśmielać bohaterowi. W efekcie tworzą niezłą mieszankę i wychodzi romantycznie. Ich relacja rozwija się stopniowo. Sama historia fabularnie jest w porządku; jest trochę sensacji, która niespecjalnie zaskakuje, ale trzyma pewien poziom.
Chętnie skuszę się na dalsze części, aby przekonać, czy dalej również będzie dobrze.

[Lucy]

Lydia odkrywa w dniu ślubu, że jej ukochany ma romans ze swoim drużbą. Kobieta ucieka i ląduje w łazience w domku obok. Tam oddaje się rozpaczy do momentu, kiedy pojawia się właściciel. Vaughan jest muzykiem, który przyjechał po długim czasie do domu, żeby przemyśleć kilka spraw. Niedoszła panna młoda robi na nim duże wrażenie, a właściwie jej pokaźny biust zawraca mu w głowie .Mężczyzna pozwala jej zostać u siebie, dopóki nie znajdzie sobie nowego lokum. Pracę proponuje jej również siostra mężczyzny, która jest właścicielką baru. I tak Lydia zostaje otoczona życzliwością, kiedy jej niedoszli teściowie obwiniają ją o preferencje seksualne syna i wyrzucają z pracy. Kobieta pomalutku dochodzi do siebie, a między nią i Vaughanem, zaczyna się robić gorąco. Niestety mężczyzna przyjechał tylko na trochę i ma zamiar niedługo wyjechać.

Bardzo fajny romans w którym bohaterzy tworzą wybuchową mieszankę. Kto ma możliwość, niech czyta

5/6

[kejti]

od 1 do 10 ile zawiera scen seksu i myślenie o tym?

[Lucy]

Oni dopiero na 185 stronie idą na całość. Lecą różne teksty, ale nie jest nachalnie. Jeżeli chodzi o skalę, to chyba piątkę bym postawiła.

PS
Wkleiłam dwa fragmenty w cytatach

[Papaveryna]

Zapisałam sobie do kupienia To już druga pozytywna opinia

[Lucy]

Dawno nie czytałam tak miałkiego romansu.
Holly straciła matkę w wieku 15 lat i przez kolejne dziesięć, nie umiała dojść do siebie. Wbiła sobie do głowy, że nie może się zakochać, ponieważ jak umrze, to jej partner będzie załamany. Kobieta poszła w ślady matki i została architektem. Tak spotyka Ryana, który zostaje jej nowym klientem.
To właściwie wszystko, nie ma o czym pisać.

Mogłaby być z tego być niezła historia, ale autorka sknociła głównych bohaterów. Nie czułam między nimi tej niesamowitej chemii, obydwoje byli strasznie nijacy. Holly ewidentnie potrzebowała pomocy specjalisty, ponieważ sobie nie radziła, tylko udawała, że jest ok. Rozumiem żałobę, ale minęło 10 lat i człowiek powinien w końcu dojść do siebie.
Kobieta odsunęła się od ojca, ponieważ myślała, że swoim wyglądem przywołuje wspominania matki. Wystarczyłaby jedna rozmowa i można było wszystko sobie wyjaśnić.
Holly miała też problem z realizacją własnych ''planów''. Miała trzymać Ryana na dystans i się nie angażować, ale wiecznie zgadzała się na spotkania, a wręcz sama go zapraszała. Natomiast Ryan jest strasznie papierowy ...

Myślałam, że poczytam sobie fajniutki romansik, a dostałam byle co.

1/6

[Papaveryna]

O masz, liczyłam, że to będzie coś przyjemnego
Widzę, że sporo romansów od Kobiecego ma okładki na jedno kopyto - Rozbitkowie, ten cykl z pieskami, Odrobina brokatu i inne z tego cyklu, no i ta powyższa. A na pewno jeszcze czegoś nie wymieniłam. Nie lubię takiej nudy

[Karina32]

Dzięki za ostrzeżenie, Lucy

[Lucy]

O masz, liczyłam, że to będzie coś przyjemnego

Nudy, szkoda na to czasu.

[Księżycowa Kawa]

Lydia odkrywa w dniu ślubu, że jej ukochany ma romans ze swoim drużbą. Kobieta ucieka i ląduje w łazience w domku obok. Tam oddaje się rozpaczy do momentu, kiedy pojawia się właściciel. Vaughan jest muzykiem, który przyjechał po długim czasie do domu, żeby przemyśleć kilka spraw. Niedoszła panna młoda robi na nim duże wrażenie, a właściwie jej pokaźny biust zawraca mu w głowie .Mężczyzna pozwala jej zostać u siebie, dopóki nie znajdzie sobie nowego lokum. Pracę proponuje jej również siostra mężczyzny, która jest właścicielką baru. I tak Lydia zostaje otoczona życzliwością, kiedy jej niedoszli teściowie obwiniają ją o preferencje seksualne syna i wyrzucają z pracy. Kobieta pomalutku dochodzi do siebie, a między nią i Vaughanem, zaczyna się robić gorąco. Niestety mężczyzna przyjechał tylko na trochę i ma zamiar niedługo wyjechać.

Bardzo fajny romans w którym bohaterzy tworzą wybuchową mieszankę. Kto ma możliwość, niech czyta

5/6

Faktycznie, całkiem niezła historia, przynajmniej dobrze to mi się słuchało.

[kejti]

tak właśnie sobie to zapisałam, mam nadzieje że się nie zawiodę

[Księżycowa Kawa]

„Only Ever You” C.D. Reiss można w zasadzie określić jako slow burn – niby chwilami coś się dzieje, lecz dopiero w końcówce następuje akcja, czyli to nie jest historia typu mokra/twardy. Aczkolwiek u Reiss tego nie ma, co ogromnie mnie cieszy. Więcej tutaj jest o emocjach bohaterów, którzy znają się i przyjaźnią, odkąd Sebastian przeprowadził do domu obok; razem chodzili do szkoły. Rachel wtedy była przebojową nastolatką, a on uchodził za nerda i nie cieszył się popularnością w szkole. W pewnej chwili ich drogi się rozchodzą. Spotykają się po latach i wówczas pada propozycja, aby wywiązali się z umowy, którą zawarli jako nastolatkowie. Szczególnie rodzice przy tym obstają. Tyle że wiele się zmieniło. Rachel pomimo konkretnego planu na życie nie udało się zrealizować; nie czuje się już taka pewna siebie. Z kolei Sebastian odniósł duży sukces; ma własna firmę. I co ważniejsze, kompletnie to mu nie zaszkodziło na charakterze. Zresztą w związku z Sebastianem wiąże się jedna ciekawa rzecz, która nieczęsto jest spotykana. Tak czy owak, powoli usiłują odnaleźć drogę do siebie. W przypadku innej autorki ta historia prawdopodobnie byłaby nie do zniesienia, lecz w przypadku Reiss to ma sens i w jakiś sposób wydaje się nieuniknione.
Fajnie została ujęta relacja rodzinna.

Dorwałam również „Shuttergirl” C.D. Reiss. I szybko połknęłam. Po raz kolejny nie moja tematyka, lecz w tym wydaniu jak najbardziej może być. Chociaż historia mogła być ciut dłuższa.
Ścieżki Laine Cartwright i Michaela Greydona skrzyżowały się już wcześniej, gdy razem chodzili do szkoły, lecz wtedy nic z tego nie wynikło, przynajmniej pomiędzy nimi. I teraz po latach dochodzi do bezpośredniego spotkania, które wprawia w ruch kolejne zdarzenia.
Gdy trafiła się scena pierwszego pocałunku Laine i Michaela, uświadomiłam sobie, że już dłuższego czasu w ogóle na to nie zwracałam uwagi; dopiero tutaj, sposób, w jaki to Reiss opisała, przykuł moją uwagę, wyróżnił. Było w tym coś urzekającego.

A, i jak zwykle, bohaterowie Reiss okazali się dość irytujący, co akurat jakoś nieszczególnie mi przeszkadzało; po prostu w przypadku Reiss to jest akceptowalne.

[klarek]

Nie umiem się przekonać do tej Pani

[Księżycowa Kawa]

Akurat ta autorka jest nie dla wszystkich. Dla mnie jak najbardziej

[klarek]

Wiem, wiem. Zresztą chwalilas ja już raz czy dwa