Tatum i Griffin przyjaźnili się prawie od kołyski. Byli dla siebie jak brat i siostra. Tak zawsze było i tak już miało pozostać.
Jeden taniec na balu maskowym zmienił wszystko.
Teraz oboje są pełni sprzecznych emocji. Czy będą chcieli za wszelką cenę pozostać przyjaciółmi? Przecież to ona zawsze miała być najważniejsza. Kiedyś sobie to obiecali. I do tego oboje mają partnerów. A co, jeśli tylko jedno z nich będzie chciało… no właśnie, czego?
Gdy do głosu dochodzą uczucia, czasami wszystko zdaje się rozpadać… i kiedy nie masz na kim się oprzeć, czujesz, że spadasz i że już nigdy się nie podniesiesz.
*****
Sama nie wiem co sądzić o tej książce. Chyba za wiele od niej oczekiwałam. Ja chyba za dużo naczytałam się książek z motywem "od przyjaźni do miłości" (który bardzo lubię) i totalnie czegoś innego spodziewałam się po tej historii. Przede wszystkim czuć, że napisała to nastolatka. Bynajmniej nie mam niczego złego na myśli, bo język jest prosty, zdania bardzo poprawne, szybko się czyta, kurcze jakby tak każdy nastolatek pisał, to nikt by nie miał problemów z maturą z języka polskiego. Chodzi mi o to, że inaczej czyta się opowieść o nastolatkach pisaną przez 20-30latka, niż stworzoną przez ich rówieśnika.
Mamy tutaj klasyczny okres kiedy człowiek już nie jest dzieckiem, ale do dorosłości też trochę mu brakuje. Czas, kiedy emocje w nas buzują, kiedy kochamy, nienawidzimy i żyjemy odczuwając wszystko za bardzo intensywnie. Ja miałam wrażenie że przeniosłam się trochę w czasie i przypomniałam sobie jak to było w liceum. Za to daję plusa. Teraz będzie trochę negatywów.
Przede wszystkim przyjaźń między głównymi bohaterami była nie tyle pokazana (sceny, rozmowy, relacje, spotkania) co przegadana (jak to my się kiedyś przyjaźniliśmy, jak to myśmy kiedyś coś tam robili, jakie z nas pokrewne dusze, jak coś tam blabla a ja ciągle mam w myślach "kurcze nie wierzę wam, nie widzę tego"). Jeśli relacje między bohaterami schodzą na plan nie tyle drugoplanowy co nawet i dalszy to od razu mam ochotę komuś przywalić. Serio, bohaterom którzy 2/3 książki są osobno i mają rozkminkę pt. "Nie, ja go/jej wcale nie kocham", "Nie, ten pocałunek na balu to była pomyłka" - takim ludziom mówię stanowcze "nie"!
O czym jest zatem 2/3 tej książki? O rodzinie, relacjach z rodzicami, z przyjaciółmi, poznaniem postaci drugoplanowych (właściwie nie wiem kto tutaj grał pierwsze skrzypce, a kto był tłem
).Jeszcze jedno, jeśli ktoś liczył na akcję osadzoną w polskim liceum to się rozczaruje. Zresztą po imionach bohaterów (Griffin i Tatum) łatwo rozpoznać, że to nie będzie LO o profilu sportowym w Koziej Wólce
Ale, ale! Myślę, że ta dziewczyna ma potencjał, naprawdę. Bo ja ciągle mam z tyłu głowy, że autorka ma 17 lat.
Czy polecam? Hmmm sami musicie ocenić, ja się trochę rozczarowałam, ale nie czuję, żeby czytanie tej książki było czasem straconym. Po prostu dostałam do picia gorzką herbatę czarną a miałam ochotę na owocową z łyżeczką cukru. Zgasiłam pragnienie, ale kubków smakowych nie oszukałam
Jak dla mnie - taka 6+/10
takie dziadostwa wydają. Przy tym Friend zone jest super książką.
), że to wynika z tego, że całe lata karmieni jesteśmy, jako społeczeństwo, popkulturą amerykańską i ogólnie zachodnią. Tłoczy się nam do głów, głównie za pośrednictwem mediów głównego nurtu, że wszystko co zachodnie jest lepsze, a u nas tylko szarość, burość i beznadzieja, a do tego w necie pełno memów o Polakach-cebulakach, nosaczach itp. Nawet politycy wyskakują z tekstami, że "polskość to nienormalność", a celebryci pozywają Polskę za smog (równocześnie kurząc papierosy i jeżdżąc zupełnie nieekologicznym autem). Młodzi ludzie są na takie formatowanie bardzo podatni. U starszego pokolenia to może wynikać z szarości codziennego życia w PRL-u. Wtedy faktycznie byliśmy zapóźnieni pod wieloma względami. 
