Young Adult + New Adult

[klarek]

Lubię też Love story.

Tego znowu ja nie czytałam. Miałam w domu, ale jakoś nie wyszło, ale czemu

[Karina32]

Na razie wzięłam Druga księgę snów Gier i mam z biblio Słowo i miecz Harmon. Znacie te Harmon, słusznie wzięłam?

O ile się nie mylę, to tę Harmon czytała Ancymonek Chyba była gdzieś opinia a może mi się coś pomieszało...

[Ancymonek]

Karina nic Ci sie nie pomieszało, ja czytałam Harmon


Lubię ją i to bardzo. Lia wiem że właśnie nie przepada, ale chyba Duzz też coś jej czytała i była zadowolona i Kasia również

Sol, popatrz do działu z recezjami, tam są moje wrażenia na temat "Słowo i miecz". A może tutaj coś pisałam

Zaraz zerkne

Harmon jeszcze nie czytałam.

Sol a czytałaś coś Jennifer Echols? Autorka chyba nie jest zbyt lubiana i znana.
Jak już mogę polecić Odlot. Główny bohater to śfinia.

Facet-śfinia-Odlot-Echols - zanotowałam

Geekerella też zanotowana

Edit: Sol, tak tylko w ramach formalności, bo mi tam odpisywałaś, więc na pewno zapamiętałaś, ale proszę - recenzja "Słowo i miecz" viewtopic.php?p=1157128#p1157128

[•Sol•]

Ha Ancymonku, utkwiło mi że miałam to czytać, czyli reklama Twoja zadziałała, ale szczegóły uciekły
dziękuję za przypomnienie

Dobra, po Gier biorę Harmon, a jak trafię to potem Geekerella i potem Echols
ależ mam kolejkę i plan

[Ancymonek]

Ależ proszę bardzo i czekam na wrażenia

Powodzenia Ci życzę ja nadal na drugiej stronie "Najdroższego sąsiada" Ward ale planuje najpóźniej w weekend ruszyć

[•Sol•]

Będą na pewno
Harmon mam całkiem nietkniętą więc będzie premiera

U to masz niezłego niechcieja
U mnie fala YA/NA trwa

[Ancymonek]

Jeśli to będzie debiut z panią Harmon, to myślę że powinien być udany ale to jest troszkę inna bajka niż jej "zwykłe" książki. Ja ją kupuje w obu wersjach. Swoją drogą jest druga część "Słowa i miecz" tzn jest happy end ale druga część jest o kimś z pierwszej części (nie chce Ci za dużo spoilerowac).

Ta druga część przede mną, więc może jak Ci się "Słowo.." spodoba czytniemy razem jak będziesz mieć chęć .

Mam niechcieja i to dużego

Czasem mam tak, że czytać bym mogła jedną książkę za drugą, a czasem przez parę dni/tygodni nic.

[Nocny Anioł]

Szukam książki dla siostrzenicy, poradźcie coś.

A co najbardziej lubi czytać?

To co jej ciocia kupi. Kupiłam jej już Zaplątani Emma Chase, cała serię i bardzo jej się podobało. A teraz nie wiem co jej kupić.

[Lucy]

Kup jej Egomaniaca

[klarek]

Ja bym powiedziała kup tej TO:


Wiem, że może nie wypada wklejać tego co wkleję też na LC, ale jeśli dzięki tym kilku słowo uda mi się zachęcić którąś z Was do zajrzenia do tej książki, to myślę, że warto postąpić nieładnie Tak sobie myślę, że warto spróbować zmierzyć się z historią o młodych ludziach i ich wyborach. Tylko koniecznie, bez czytania zakończenia (Sol!!!!)

Dwójka ludzi, których dzieli wszystko, a łączy to, o czym każde z nich chciałoby zapomnieć, wymazać z pamięci. Przypadkowe spotkanie, a potem kolejne mniej przypadkowe, i następne. Szybko pojawia się coś, o co żadne z nich nie zabiegało, o czym nie marzyło. A może jednak trochę…
Ładni i mądrzy swoją młodzieńczością bohaterowie, z młodzieńczym zachowaniem, młodzieńczą fascynacją i młodzieńczym prawem do głupot. Dojrzali zupełnie na innych płaszczyznach, walczący o siebie i swoje miejsce w świecie. Dobrali się przypadkiem, czy im się uda?
Książka jest bardzo ciekawa konstrukcyjnie. Nie dość, że przeplata czasy, to na dodatek osoby, aby na końcu, zupełnie odejść od schematu. Dzięki temu, udało się autorce połączyć pozornie niełączące się sprawy w sposób logiczny, ale również ciekawy i trzymający w niepewności. Tak, jest mądra konstrukcyjnie.
Mądra też bohaterami, bo o ile można nie lubić Leny i jej wiecznej pretensji nie tylko do ojca, ale i znajomych, ograniczeń, nakazów, bierności podczas konfrontacji, to jednak trzeba jej przyznać, że ten uśmiech w końcowych scenach świadczy o mądrym wyborze drogi. Dojrzałym, nawet jeśli nie był do końca przemyślany rozumem.
Można nie lubić też Krystiana, bo ciężko zapomnieć na co pozwalał R., nawet jeśli trwało to krótko, a on nie miał wielkiego wyboru. Jednak ciężko to przemilczeć czy wyrzucić z pamięci. Ale jeśli ona mogła, to w sumie dlaczego nie my.
Nie twierdzę, że nie można byłoby powyciągać jakiś minusów lub spornych kwestii w psychologii postaci czy prawdopodobieństwie wydarzeń – pewnie bardziej pod koniec niż na początku. Pewnie, że można byłoby, tylko ciśnie mi się na usta pytania – W jakim celu?
Trzeba przyznać z ręką na sercu, że mamy dobrą historię, tematycznie na czasie, skierowaną do całkiem szerokiego grona odbiorców, z ciekawymi bohaterami, opowiedzianą bardzo dobrze, ciekawie i interesująco. Książka wciąga. Faktycznie ciężko się od niej oderwać, zrobić przerwę na codzienne obowiązki.
Nie jestem zwolennikiem polskiej literatury, często czegoś mi w niej za dużo, jak nie słów, to nieposkromionych emocji, wybujałej fantazji autora. Tutaj jest inaczej i nie mam za bardzo na co narzekać. Autorka nie sypie niepotrzebnie słowami, dawkuje je z właściwością każdego bohatera. Lubię jej indywidualizację języka postaci. Lubię jej bohaterów, choć widzę ich wady, błędy i to jak wiele muszą w sobie zmienić, aby żyć dalej, dalej razem. A czy im to się udało, trzeba sprawdzić samemu.
Polecam bardzo. Moim zdaniem, to nietuzinkowa pozycja polskiej autorki na polskim rynku.
I bardzo się cieszę, że dwie książki Karoliny Wójciak jeszcze przede mną.
Aha, i nie to nie jest wybitna książka, ale dobrze napisana powieść, po której wychodzimy trochę mądrzejsi niż przed nią, z uśmiechem na ustach w pakiecie promocyjnym.

[Szczypta_Kasi]

Klarku szczerze mówiąc zachęciłaś mnie. Zapiszę sobie do przeczytania. Chociaż też nie lubię polskich autorek.

[klarek]

Szczypto, zawsze można odłożyć. Ja nie spotkałam się w naszej rodzimej literaturze z taką książką. Ostatnio tak pozytywnie zaskoczyło mnie Jak powietrze. Ta jest zupełnie inna, ale wydaje mi się, że równie atrakcyjna Przynajmniej dla niektórych

[•Sol•]

Jeśli to będzie debiut z panią Harmon, to myślę że powinien być udany ale to jest troszkę inna bajka niż jej "zwykłe" książki. Ja ją kupuje w obu wersjach. Swoją drogą jest druga część "Słowa i miecz" tzn jest happy end ale druga część jest o kimś z pierwszej części (nie chce Ci za dużo spoilerowac).

Ta druga część przede mną, więc może jak Ci się "Słowo.." spodoba czytniemy razem jak będziesz mieć chęć .

Mam niechcieja i to dużego

Czasem mam tak, że czytać bym mogła jedną książkę za drugą, a czasem przez parę dni/tygodni nic.

Wystarczy mi informacja że jest HEA
Zobaczymy co i jak, dam na bank znać
a czytać w grupie raźniej

Minie Ci w końcu

Aralku, zachęcasz
I dobrze, że mówisz żeby nie zaglądać. Czyli muszę na czytniku, wtedy mam utrudniony ten zabieg
A skoro jeszcze stawiasz to obok Jak powietrze, z jakiegokolwiek powodu, nawet pozytywnego zaskoczenia, to tym bardziej muszę

Kasiu, a Ty spróbuj to Jak powietrze nawet nie lubiąc polskich autorek można docenić

[klarek]

Raczej zwracam uwagę na nieznaną chyba u nas autokę, która może komuś się spodobać

[Szczypta_Kasi]

"Jak powietrze" mówicie?
Może....
Zapiszę, ale bez stu procentowego przekonania. Ta Tożsamość, bardziej do mnie przemówiła po opisie.

[Księżycowa Kawa]

Myślę, że „Adam” Agaty Czykierda-Grabowskiej powinien bardziej Ci podpasować

[Szczypta_Kasi]

Jeszcze Adam mówicie? Dobra, też będę mieć na uwadze.

[Lucy]

Siedemnastoletnia Paige Nolan jest dość specyficzną bohaterką, co jest jak najbardziej na plus.

Spoiler:

Chyba zapomniałam wam powiedzieć, że mam metr pięćdziesiąt siedem centymetrów wzrostu, szarobure włosy i skórę o barwie pomiędzy papierem a środkiem kartofla. Mam także pewną niedowagę, ponieważ cierpię na – jak to określili lekarze – „zaburzenia dysocjacyjne”, przez co nie zauważam, że mam ciało i że w związku z tym jestem zobowiązana owo ciało odżywiać. A więc nie jestem duża. I wcale nie wyglądam na twardzielkę. No i na dodatek znalazłam się w samym środku Appalachów. Toteż sobie wyobrażacie, jak oni na mnie patrzą.
Nie żeby się śmiali. Raczej z niedowierzaniem. Raczej jakby mówili: „Co, do cholery, ta chudzinka tu wyprawia?”. Albo: „Jaja sobie ze mnie robisz, laleczko?”. Teraz już wszyscy na mnie patrzą. Matki. Kelnerki. Nawet dzieci. Malutkie dziecinne buzie nie odrywają ode mnie oczu. Muszę ich wszystkich chronić. Nie mam pojęcia, dlaczego czuję, że to mój obowiązek. Ale z jakiegoś powodu tak jest. Z drugiej strony wydaje mi się, że to wcale nie dzieje się naprawdę. W chwili, gdy przemówiłam, wkroczyłam w alternatywny wszechświat.
– Czy to jakieś, kurde, żarty? – To Hamburger. On tu jest przywódcą.
– Panowie dżentelmeni, a używam tego słowa niezobowiązująco, prosiłabym, żebyście w obecności dzieci nie używali brzydkich słów. Wiele z nich nie ma jeszcze pięciu lat i nie powinniśmy ich narażać na słuchanie wulgaryzmów. A jeśli chodzi o istotę sprawy, to chcę, żebyście opuścili ten lokal.
– Naćpała się czy co? – Teraz odezwał się Hot Dog. Najwyraźniej mózg operacji.
– Liczę do trzech.
Kolej na Hamburgera.
– Ja mogę zaproponować trzy razy TOBIE, słodka tupeciaro. Co ty na to?
Wyciąga pistolet i celuje we mnie. Rany, szybko poszło. Odwracam się do Neda, menedżera.
– Widzisz, prawda? Napaść z bronią w ręku.
Ned przełyka z trudem ślinę. Odwracam się do bliźniaków odżywianych potrawami z grilla.
– Moja słodycz nie ma tu nic do rzeczy. Problem polega także na tym, że choruję na zaburzenia dysocjacyjne, więc kiedy celujesz we mnie, to tak, jakbyś celował w kogoś obcego. Rozumiecie?
Nie mają pojęcia, jak to rozumieć. Kto by zresztą wiedział? Wyobraźcie sobie, że patrzycie na siebie z boku. Jakbyście byli muchą na suficie obserwującą właśnie siebie samych. Teraz więc, w przyjaznym środowisku Applebee’s pod Altooną, z tą wycelowaną we mnie bronią, naprawdę czuję się tak, jakbym obserwowała sama siebie.
– Daję wam ostatnią szansę na opuszczenie tego miejsca.
Nie ruszają się.
– Na pewno nie? Naprawdę nie chciałabym was poniżyć w obecności tych wszystkich ludzi. Choć prawdę mówiąc, poniżyliście się sami, wchodząc do Applebee’s z automatem.
– Zamknij się, do diabła, ty durna suko.
Od lufy do mojej twarzy jest pół metra.
– Aha, więc nie rezygnujecie z wulgaryzmów. No to posłuchajcie, jestem w głębi serca pacyfistką i...
– No nie, chrzań się, hipisówo.
– Zaczynam wobec tego liczyć. RAZ...
Menedżer i kelnerki wymieniają się spojrzeniami i znikają za kontuarem.
– DWA...
Matki przytulają dzieci, ściągając je do stolików.
– DWA I PÓŁ.
Faceci zaczynają chichotać. Uważają, że to śmieszne. Myślą, że gram na zwłokę. Do trzech nie dochodzimy. Gdyby Hamburger wiedział, co ryzykuje, nie trzymałby pistoletu tak blisko mnie. Bo był wystarczająco blisko, bym wyciągnęła dłoń, wyrwała pistolet, wykręciła mu rękę i wycelowała w niego, wykorzystując eskrimę, filipińską sztukę walki. O której on nie ma zielonego pojęcia. I najwyraźniej nie zdaje sobie sprawy, że ja o tym wiem. No i spójrzmy prawdzie w oczy – wy też nie wiedzieliście, że o tym wiem. Nie chwalę się tą znajomością wszem wobec. To byłoby kompromitujące. Wystarczy jednak wspomnieć, że kiedy dorastałam, moja mama miała coś w rodzaju obsesji na punkcie tajskiego boksu, eskrimy, jujitsu i staroświeckiego już karate. A to oznacza, że ta obsesja się nam udzieliła.
To nie ich wina. Znaczy Hot Doga i Hamburgera. Ja nie wyglądam na kogoś, kto ma czarny pas.

Dziewczyna zna kilka języków obcych i posiada umiejętności obronne. Bardzo to dużo na tak młody wiek, ale jej rodzice byli/są dziennikarzami politycznymi i w związku z tym wszyscy dużo podróżowali. Kilka lat temu, rodzice Paige zaginęli w tajemniczych okolicznościach na Bliskim Wschodzie. Mimo wielkiego szumu medialnego, rząd USA nie potrafił dociec co się stało i czy jeszcze żyją.
Po akcji w restauracji, zgłasza się do dziewczyny Carter Madden, który pracuje do super tajnej organizacji RAITH. Pokazuje jej zdjęcia na których są przetrzymywani jej rodzice. W zamian za podjęcie pracy w organizacji, Carter obiecuje, że wznowią poszukiwania rodziców dziewczyny. Paige się zgadza i wyrusza do Rosji, gdzie ma za zadanie zbliżyć się do Seana Raynesa, hakera, który jest w posiadaniu tajnych danych.

Nie jest to stricte powieść szpiegowska. Przez to, że mamy taką narracje i postrzeloną bohaterkę, określiłabym ją komedią z wątkiem sensacyjnym.
Szybko się czyta i daje masę radochy. Jest mały romans i zapowiedz kolejnej części.

A na koniec kolejny "kwiatek"

Spoiler:

Kuśtykam do Kateriny, dochodzącej do siebie w kopie śniegu.
– Dobrze się czujesz?
– Tak, cudownie.
– Hm, nie musisz być taka sarkastyczna.
– Muszę. Taka już się urodziłam.
– Okej, moim zdaniem powinnaś zostać tu przez chwilę, dobrze? Mogło ci się coś stać.
– Tak, oczywiście.
Jednym ruchem podcina mi nogi i pędem rusza w stronę Raynesa, Dymitra i Sługusa.
– Ty suko! To naprawdę nie było bardzo uprzejme.
Katerina biegnie po śniegu.
– Uprzejmy to słowo używane w talk show i domach opieki dziennej.
Podnoszę się i ruszam biegiem za nią.
– Wiesz, teraz muszę cię zastrzelić! Więc to jest w zasadzie karma!
Wrzeszczymy jedna do drugiej nad tym śniegiem.
– Nie będziesz strzelać.
– Mam zaburzenia dysocjacyjne, przecież wiesz!
– Myślałam, że nie cierpisz broni.
– Prawda. Dlatego nie chcę strzelać!
– Pięknie.
Katerina nie przestaje biec. Oczywiście w bieganiu jest znacznie lepsza niż ja. To część bionicznego rosyjskiego treningu.
– Katerina, stop! Bo zacznę strzelać!
– To, do cholery, strzelaj!
– Okej, będę celować w łydkę, dobrze? Mówią, że to najbezpieczniejsze miejsce.
– Nie strzelaj do mnie, wracaj do domu.
– Nie mogę! Okej, zaraz strzelę, ale potem już po prostu leż, dobrze?
– Dlaczego jesteś taka dziwna? Jeśli masz zamiar strzelać, to do k....y nędzy strzelaj!
– Okej. Jesteś gotowa?
– Co się z tobą dzieje?
BANG.
Katerina upada.
Podbiegam do niej i widzę, że krwawi z boku łydki.
– Aha, chciałam właściwie trafić trochę niżej.
Katerina wstaje. Chyba sądzi, że dogoni tych trzech facetów. Mimo rany postrzałowej i tak dalej. Daję jej kopniaka w pierś.
– To interesująca przyjaźń.
– Zostań. Cholera. Siadaj. Krew ci leci nieźle, mówię szczerze. W twoim interesie jest zostać tutaj.
Katerina, z której uszło już powietrze, patrzy na swą zakrwawioną nogę. Wykluczone, by za nimi nadążyła.
– Popatrz. Próbowałaś. Oddałaś najlepszy strzał. A właściwie tylko to się liczy.
– Czy dostanę nagrodę za uczestnictwo?
W tej właśnie chwili nadjeżdża pędem kolejny skuter śnieżny. To Uri.
– Jezus Maria. Co, do k....y nędzy, tu się dzieje? Posłuchaj, będzie dobrze. Masz około dwóch godzin, żeby znaleźć się w środku, zanim zamarzniesz na śmierć. Powinno ci się udać.
Katerina patrzy na mnie, zabawny uśmieszek pojawia się z jednej strony jej ust.
– Myślę pozytywnie.
Uśmiecham się i w tej samej chwili dociera do mnie, że po tej misji, bez względu na to, jak się skończy, może nigdy więcej nie zobaczę Kateriny.
– Przyjedź do mnie w odwiedziny do tych okropnych imperialistycznych Stanów Zjednoczonych.
– Dobrze, szczeniaczku. Przywiozę z sobą wódkę.
Patrzymy na siebie z uznaniem. A więc to jest przyjaźń. Ta jej smutna część. Część, której się unika, przede wszystkim nie dopuszczając do niej nikogo. Uśmiecham się do Kateriny, zanim ruszam za Urim i całą resztą, która zaczyna się ujawniać.
– Jesteś alkoholiczką! – krzyczę przez ramię.
Nie jestem pewna, czy Katerina mnie usłyszała, bo skuter Uriego strasznie hałasował.

[ewa.p]

Ostatnio wpadła mi w ręce niewielka książeczka czyli Fallen Crest.Akademia Tijan Meyer.Początek jest dość zachęcający-otóż siedemnastolatka wracając ze szkoły do domu zastaje w nim matke oznajmiająca jej,że powinna się natychmiast zacząć pakować,bo się wyprowadzają.Samantha jest kompletnie zaskoczona.Nagle z dnia na dzień zostaje wyrwana z rodzinnego domu,wraz z matka przenoszą się nowego domu,co gorsza jest to dom nowego faceta jej matki.Dodajmy bardzo bogatego faceta,wychowującego dwóch synów,w podobnym wielku jak Samantha,będących nieomal bożyszczami w lokalnym nastoletnim środowisku...Sam początkowo kompletnie ich olewa,próbuje skontaktować się ze swoim ojcem i nagle dowiaduje się,że tak naprawde nie jest on jej prawdziwym ojcem,nigdy jej nie adoptował,a matka Sam zabrania mu kontaktów z córką..Niemal jednocześnie dowiaduje się również,że facet z którym jest w związku od trzech lat zdradza ją nie tylko z przypadkowymi panienkami,ale tez z jej najlepsza przyjaciółką.Sam zobojętnia się na wszystko biegając ,niemal do utraty sił.Jej wielogodzinne jogingi to dla niej sposób na poukładanie sobie w głowie...
Niestety dalej jest już tylko gorzej,a książka zaczyna przypaminać meksykańska telenowelę...Obojętność Sam w stosunku do swoich nastoletnich współmieszkańców(Logana i Masona) powoduje,że oni sami uznają ją nagle za rodzinę(w końcu ma być ona ich przyrodnią siostrą).Jednocześnie między Sam i Masonem zaczyna byc wyczuwalne seksualne napięcie.Również w szkole Sam zaczyna się przetasowanie sił,startuje do niej facet będącym w swojej szkole idolem,najważniejsze dziewczyny ze szkoły próbują ją sobie zjednać...Sam próbuje odgadnąć co sie za tym kryje...
Kolejne części to Fallen Crest. Rodzina i Fallen Crest .Szkoła i niestety jest tylko gorzej.Sam zaczyna chodzić z Masonem,a raczej nie tyle chodzić co sypiać.Wszystko zaczyna przypominać seksualny maraton,przerywany chwilami na sceny rodzinne bądź szkolne.W rodzinie nie dzieje się najlepiej,najpierw objawia się biologiczny ojciec samanhty i matka Logana i Masona,w dodatku sa oni ze sobą związani.Matka Sam zaczyna dostawać bzika i to solidnego,Samantha zaczyna sobie przypominać traumy z dzieciństwa i,a w szkole staje się nagle wrogiem publicznym numer 1.
Życie nastolatów z tego małęgo amerykańskiego miasteczka upływa głównie na głośnych imprezach,na których alkohol leje się strumieniami,wszyscy sypiają ze wszystkimi,a nad młodymi nikt nie ma najmniejszej kontroli.Rodzice są głównie nieobecni,a jeśli są ,to w większości powodują więcej problemów(matka Samanthy i konrtrolowany za pomoca sieksu jej nowy partner).A, zapomniałam napisać,że w miasteczku są dwie szkoły-prywatna Akademia i publiczne liceum,które rywalizuja między sobą,głównie na tle sportowym...
Dzieje się tu sporo,ale głównie jest to seksualny maraton.Dość kiepsko napisane,ale cholera wciąga jak wspomniana meksykańska nowela i trudno się od tego oderwać...W dodatku zakończenie trzeciej części sugeruje,że będzie coś dalej,bo nie wszystkie problemy zostają rozwiązane a na jaw wychodza kolejne sekrety...Ja to w sumie piszę głównie jako przestrogę,bo co mniej odporne osobniki moga tego nie strawić...

[klarek]

ojej, jej
Rozumiem, nie tykać

[•Sol•]

Lucy dzięki za polecenie, już mam na czytniku

Ewo, dobrze że ostrzegasz ta autorka chyba generalnie pisze do niczego

[ewa.p]

poiedzmy,że nie jest to literatura wysokich lotów

[•Sol•]

ale ta niskich czasem daje się czytać
ważne by miała jakiś sens i znośnych bohaterów

Jestem po Cinder i Ella. Tak się kończy bajka. Było tak sobie, zresztą:

Bajka Cindera i Elli dopiero się zaczyna a nie kończy, wbrew temu co sugeruje tytuł

Dla mnie ta część to taki wielki, długaśki i bardzo rozbudowany epilog do Cindera i Elli. Chwilami aż zbyt rozbudowany i na siłę wyciągnięty niestety.
Tak, jest wzruszająco i nawet całkiem sensownie, ale chwilami autorka idzie w słodycz i cukierkowość aż za mocno.
Z rzadka też gubi sensowność, stąd słówko 'całkiem' w poprzednim zdaniu. Niektóre postacie jak ojciec Elli czy sama Ella mają skłonność do dramatyzowania. Coleman przesadza i bywa ślepy w kwestii swojej córki a jego córka pokonuje swoje problemy troszkę jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
W jednym momencie nie może sobie poradzić z wieloma sytuacjami a blizny są tematem turbotabu, by po pewnym wydarzeniu, nagle, wszystko zaczęło się układać.
Brian też jest wręcz zbyt idealny i perfekcyjny. Zawsze wie co zrobić, powiedzieć, jak zareagować. Wiem, to ma być finał bajki, zamknięcie historii i danie czytelnikowi całkowitej pewności, że dwójka głównych bohaterów będzie żyła długo i szczęśliwie. Pewnie, po kilkuset stronach zapewniania, nie mam ku temu wątpliwości, ale łatwość radzenia sobie z problemami innymi niż blizny Elli trochę poraża wszystko układa się... jak w bajce bo jakżeby inaczej.

Pierwsza część mnie zauroczyła i zachwyciła. Druga to dopełnienie i mimo, że przeczytałam ją w kilka godzin to nie zajechała autostradą do serca. Była taka... Okej.
W zasadzie gdyby Kelly zawarła to w ramach nadal pierwszego tomu, ale w skondensowanej wersji byłoby lepiej.
Bo poznać mamę Briana, zobaczyć już dobre relacje Elli z przyrodnimi siostrami warto. Ale nikomu nic nie ubędzie jak nie przeczyta wielu zapychaczy
Dlatego według mnie nie jest to pozycja obowiązkowa. Jak brak Wam kropki nad i, takiej tłustej i wyrazistej, to czytajcie to Zakończenie Bajki, ale bez presji

[Nocny Anioł]

Kup jej Egomaniaca

kupie i będę obserwować minę jej faceta, jak okładkę zobaczy
Dzięki

[Księżycowa Kawa]

Przypadkiem trafiłam na „Między niebem a niebem” Joanne O’Sullivan.
Akcja powieści toczy się w Luizjanie w niewielkiej miejscowości i autorce znakomicie udało się oddać klimat tego miejsca, jego wyjątkowość oraz niepowtarzalność – tak obrazowo. Samemu chciałoby się to zobaczyć, poczuć. Potem przychodzi huragan Katerina i tym samym trzeba się zmierzyć z jego efektami, co było dalej. Joanne O’Sullivan nie potrzebuje dużo słów, aby przedstawić to wszystko wyraźnie, rzeczywiście. Przy okazji wychodzi niezła historia.