Trylogia Czasu (cykl) - Kerstin Gier (•Sol•)

przez **Dorotka** » 24 września 2018, o 17:57

Akurat w tym przypadku to nie polegałabym na jego zdaniu, bo to typowo babska książka i może mu nie podpasować.

przez **•Sol•** » 24 września 2018, o 18:34

Ancymonku, Dorotka dobrze prawi, chłop może nie docenić

to nawet nie babskie ale dziewczęce

przez **Ancymonek** » 24 września 2018, o 18:46

Aż tak?

a ja tak namawiałam go dzisiaj w empiku :hihi:

Na razie pierwsza część zakupiona, a może mnie zaskoczy i mu się spodoba :mrgreen:

przez **•Sol•** » 26 września 2018, o 14:51

Wszystko co dobre kiedyś się kończy. A im lepsze tym szybciej, niestety. Oszczędzałam Trylogię czasu bardzo, aby wydłużyć sobie czas spędzony z nią jak najmocniej. W przerwach między lekturą wracałam myślami do bohaterów, bo zżyłam się z nimi wyjątkowo.

Pokochałam Gwen i Gideona (w końcu!) który okazał się gościem z honorem i zasadami a nie durnym bezwolnym bucem jak myślałam przez dłuższy czas. Uwielbiam Xemeriusa, to chyba mój ulubiony książkowy paranormalny pomocnik. Mieć takiego gargulca to skarb. Pokochałam Lesile, wierną przyjaciółkę Gwen, bez której nasi dzielni podróżnicy zginęli by niechybnie. Mądra dziewczynka.
Pokochałam Lucy i Paula i bardzo im współczułam, bo życia lekkiego nie mieli.
Moja intuicja natomiast nie myliła się co do złola, i co do pana White'a

złola nie lubiłam od początku a doktorka jak najbardziej już tak

Nie wymieniam wszystkich bohaterów bo ta opinia składałaby się tylko z nich

a plejada postaci w książce jest imponująca. Bo teraźniejszość i przeszłość... Tak, już nie mogę się doczekać jak znów się z nimi wszystkimi spotkam. No jedynie za ciotką Glendą i Charlottą tęsknić nie mam zamiaru

Odpowiedzi na wszelkie pytania zostają udzielone, wątpliwości rozwiane, chociaż... W końcówce pada pewne zdanie i teraz będę się nad nim głowić

Poza nim wszystko wiem i jestem tak bardzo usatysfakcjonowana... I zarazem smutna, że to już.
Finał był emocjonujący do granic, czułam się jakbym z bohaterami walczyła o to co słuszne, razem z nimi cieszyłam się z pokonania zła.

Ach i te pioseneczki Xemeriusa...

To niby zwykła powieść dla nastolatków, paranormalna baja, a dostarczyła mi ogromu wrażeń i radości. Wzruszyła i rozbawiła, a teraz wcale nie chce wyjść z mojej głowy.
Z całego serca polecam Wam Trylogię Czasu. Dajcie się porwać przygodzie

przez **Ancymonek** » 5 listopada 2018, o 22:35

Jestem tuż po przeczytaniu "Czerwieni rubinu" i jestem na tak. Bardzo, bardzo na tak.

Gwen to mój typ poczucia humoru, Gideon to mój typ bohatera, a styl autorki jest taki jaki uwielbiam. Prosty, lekki i szybko-sie-czytajacy

Bardzo jestem ciekawa jak to się wszystko rozwinie. Oczywiście ja tam te czary mary, przeszłość, przyszłość i inne cuda średnio zwykle w takich książkach rozumiem, ale tutaj autorka w sposób przystępny to wszystko przekazuje. Więc nie mam opadu szczęki podczas czytania co się chwali :hyhy:

Osobiście bym tam parę osób udusiła (czyt. Glende i Charlotte) ale wiadomo, że tacy bohaterowie też są potrzebni. Takie to fajne, że już mi żal, że przeczytam pozostałe dwie części i będzie koniec.

Na plus jest to, że nastolatkowie w tej książce mimo wszystko zachowują się jak na nastolatków przystało z całym bagażem burzy hormonów, uczuć i wkraczaniem w dorosłość. Takie książki to ja mogę czytać, mimo że zwykle wolę "zwykłe" romanse od wątków paranormalnych i fantastycznych

przez **•Sol•** » 5 listopada 2018, o 22:55

ooo dokładnie, mimo że podróże w czasie na ogół są mega zagmatwane tutaj wszystko pasuje. I zobaczysz jak trójka Ci pięknie pozamyka wszystkie wątki

Glenda i Charlotta są masakryczne i masakryczne pozostaną

ale zaraz poznasz Xemeriusa który jeszcze doda uroku i wynagrodzi obecność tych dwóch krów

a co myślisz o hrabim i Rakoczym i Paulu i Lucy?

przez **Ancymonek** » 6 listopada 2018, o 08:50

Paul i Lucy bardzo mi przypadli do gustu i aż bym chciała przeczytać o nich samych jedną części

Rakoczy jest lekko przerażający i intrygujący, a hrabia tylko przerażający :evillaugh:

Charlotta i Glenda są faktycznie krowami i aż mi się wierzyć nie chce, że takie babska moga istnieć, ale wiem niestety, że tacy ludzie się zdarzają

Leslie mi przypadła również do gustu

przez **Dorotka** » 6 listopada 2018, o 09:31

Charlotta i Glenda muszą takie być. Bo sama pomyśl jak byś się czuła i zachowywała, gdyby cię od urodzenia przygotowywano do odegrania niezwykle ważnej roli, która ma uratować świat, a potem nagle okazałoby się, że to nie ty ją odegrasz, tylko twoja kuzynka? Przecież Charlotta właściwie nie miała normalnego dzieciństwa, tylko przez cały czas poświęcała na szkolenia, naukę i była ciągle kontrolowana. Charlotta miała wiedzę w małym paluszku, umiała się odpowiednio zachować, znała powagę sytuacji, a Gwen miała to wszystko w nosie. Ale to właśnie zapewniło jej sukces, bo dzięki temu, że nie była do owego zadania "odpowiednio" przygotowana pozwoliło im wygrać.

przez **Ancymonek** » 6 listopada 2018, o 12:19

Dorotko rozumiem co masz na myśli i jestem w stanie zrozumieć również rozgoryczenie i zawód Glendy i Charlotty. Ale nie zmienia to faktu, że były one (przynajmniej w pierwszej części) zimnymi

Spoiler:

przez **Dorotka** » 6 listopada 2018, o 13:36

No cóż, Charlota rosła w przekonaniu, że jest kimś wyjątkowym, bo ma dar, a Glenda pławiła się w chwale jako ta, która tę wyjątkową istotę urodziła, a tu nagle im tę wyjątkowość i chwałę odebrano i przestano się z nimi liczyć. To musiało boleć.

przez **Ancymonek** » 6 listopada 2018, o 19:20

Pewnie, że musiało boleć. Ale one były po prostu cholernie niemiłe. Ja rozumiem, że się rozczarowały, że poczuły gorycz i czegoś innego się spodziewały, ale to nie usprawiedliwia ich zachowania ani trochę jak dla mnie

przez **•Sol•** » 7 listopada 2018, o 15:56

Ancymonek napisał(a):Paul i Lucy bardzo mi przypadli do gustu i aż bym chciała przeczytać o nich samych jedną części

ja też, ale w sumie o nich jest na tyle sporo że można wiele sobie dopowiedzieć

Lesile jest ekstra

poznałaś już Xemeriusa? To mój ulubieniec :hyhy:

co do Glendy i Charlotty. Jeszcze rozgoryczenie i fochy młodszej jestem w stanie zrozumieć. Ale że jej matka tak się zachowywała... Okej początkowo okej, ale potem to zachowanie jakby Gwen siłą odebrała jej córce moc było lekko chore. Chociaż jak się lepiej poznaje Glendę to raczej się zaczyna rozumieć czego to takie głupie

Ale dziadka Gwen uwielbiam :mrgreen:

przez **Ancymonek** » 8 listopada 2018, o 11:15

Wiem, że se można dopowiedzieć, ale jakoś tak chętnie bym o nich poczytała coś więcej

Jestem przy końcu części drugiej i naprawdę wciągnęła mnie ta seria. Chociaż zaczął mi się etap "eeee ale o co tutaj chodzi w ogóle"? :hyhy:

Sol, Xemerius jest super i bez niego by było o wiele nudniej

Dziadek też mi przypadł do gustu. A co do Charlotty i Glendy to nadal ich nie rozumiem i nie zrozumiem i mam je ochotę udusić. I aż mnie korci, żeby Gwen im bardziej pyskowała

No i Gideon jest małą śfinią, fajnieeee :hyhy:

przez **Lilia ❀** » 8 listopada 2018, o 15:41

Xemerius - Levet? :hyhy:

przez **•Sol•** » 8 listopada 2018, o 16:07

Ancymonku, rozumiem, chociaż ja po 3 tomie nie mam takiej mocnej potrzeby

chociaż życie mieli ciekawe, nie powiem

A etap o co tu chodzi będzie się chwilę utrzymywał

potem Ci się rozjaśni, na koniec 3 wszystko jest jasne

Dziadek tak, on naprawdę dodaje tej książce sporo

Glenda i Charlotta... Trochę im potem dadzą nauczkę, zwłaszcza cioteczka

Gideon wcale taka małą śfinią nie jest

to spora śfinia

A Xemerius mą miłością

wolę go od Leveta

przez **Ancymonek** » 9 listopada 2018, o 22:30

Dobra przeczytalam :evillaugh:

Ogólnie mi się bardzo podobało, bardzo bardzo. Wciągnęła mnie ta seria mocno i az mi żal, że to koniec. Ja tam takie książki mogę tonami czytać i nigdy dość mieć nie będę. Sol, Gideon to sfinia, niezbyt dużą jak na mój gust, ale ja mam skalę wg Palmerki, więc nie jestem obiektywna :hyhy:

Mam tylko parę zastrzeżeń. Tutaj też obiektywna nie będe, bo ja lubię epilogi, blabla itp. No więc

Spoiler:

A tak poza tym podobało mi się i to bardzo :evillaugh:

Lilia napisał(a):Xemerius - Levet?

O co chodzi? Bo cały czas czekałam na jakiegoś kolejnego ducha imieniem Levet i nie doczekałam się

przez **Księżycowa Kawa** » 10 listopada 2018, o 11:04

Levet jest z innej bajki – pojawia się w cyklu Strażnicy Wieczności Alexandry Ivy.

przez **•Sol•** » 10 listopada 2018, o 13:16

Acymonku, to teraz Trylogia snów :hyhy:

Chociaż AŻ tak dobra nie jest to warta uwagi.

Spoiler:

przez **Ancymonek** » 11 listopada 2018, o 21:58

Księżycowa Kawa napisał(a):Levet jest z innej bajki – pojawia się w cyklu Strażnicy Wieczności Alexandry Ivy.

Dzięki za wyjaśnienie

swoją drogą zaciekawił mnie ten cykl

Sol, mnie aż tak nie rusza ten cykl o snach, sama nie wiem :mysli:

No właśnie

Spoiler:

przez **Księżycowa Kawa** » 19 listopada 2018, o 01:19

Jest niezły na swój specyficzny sposób, szkoda, że u nas go nie dokończono i nie wydano np. części o Levecie :evillaugh:

przez **•Sol•** » 19 listopada 2018, o 21:13

Ancymonku, ale cykl o snach nie jest zły

to nie to co Trylogia czasu ale nie można skreślać

Kawo, ja to części o Levecie to bym się nawet trochę bała :evillaugh:

przez **Księżycowa Kawa** » 23 listopada 2018, o 02:33

Od pewnego czasu przybieram się do tego, aby skończyć ten cykl. I pewnie trochę to potrwa.
Cykl o snach wydaje się bardziej romansowy.

Trylogia Czasu (cykl) - Kerstin Gier (•Sol•)

Kto przegląda forum