Vi Keeland

przez **•Sol•** » 6 lipca 2018, o 12:24

bo brunet czy bo taki jakby łóżkowo wymiętolony? :hihi:

przez **Karina32** » 6 lipca 2018, o 12:28

Chyba całokształt :hihi:

a to że brunet to duży plus i ten krawat :heat:

przez **Janka** » 6 lipca 2018, o 12:40

Mnie się też bardzo podoba okładka. Super, że nie próbowano jej zmieniać.
Niemieckiego pana na okładce ubrano niestety w koszulę.

przez **•Sol•** » 6 lipca 2018, o 12:41

trafił w odpowiednią Karinową strunę :evillaugh:

Janko ale jak to?
Co oni tacy ugrzecznieni? Takie ciasteczko ubierać :nonono:

przez **Janka** » 6 lipca 2018, o 12:41

Egoiści.

przez **•Sol•** » 6 lipca 2018, o 12:44

To inny pan co prawda, może nie ma pod koszulą takich mułów. Ale i tak, świntuchy że nie zostawili oryginalnej...

przez **Karina32** » 6 lipca 2018, o 12:44

•Sol• napisał(a):trafił w odpowiednią Karinową strunę

Zdecydowanie :evillaugh:

(gdybym nie miała męża, to bym sobie tę okładkę kazała powiększyć i wisiałaby jako plakat w sypialni :evillaugh:

)

Janko - niedobrzy

przez **•Sol•** » 6 lipca 2018, o 12:48

no tak, mąż mógłby mieć coś przeciwko takiemu plakatowi

przez **Janka** » 6 lipca 2018, o 12:50

Wydaje mi się, że bohater przez wiekszą część książki chodził ubrany, więc niemiecka okładka może być bardziej na temat.

•Sol• napisał(a):To inny pan co prawda, może nie ma pod koszulą takich mułów. Ale i tak, świntuchy że nie zostawili oryginalnej...

Może nie mieć takiego ślicznego kaloryfera jak pan oryginalny, ale i tak mogli nam pokazać, co ma.

Karina32 napisał(a):Janko - niedobrzy

I to jak!

przez **•Sol•** » 7 lipca 2018, o 20:06

Skończyłam Bossmana

Fajna lekturka ale w sumie Egomaniac lepsiejszy

i moc traum dla mnie porównywalna

przez **Janka** » 8 lipca 2018, o 00:27

U mnie "Egomaniac" wyjdzie dopiero we wrześniu. Jeszcze każą mi trochę na niego poczekać.
Okładkę tradycyjnie psują ubieraniem pana w ubranka.

Obrazek

przez **joakar4** » 17 lipca 2018, o 10:39

Mnie się taki ubrany też podoba :hyhy:

Kilka zdań o "Draniu na Manhattanie"

Soraya i Graham to kompletne przeciwieństwa. Ona jest pełną temperamentu, wygadaną Włoszką, której kolor włosów zmienia się wraz z nastrojem. On to arogancki, gburowaty, bezwzględny finansista, który całe swoje życie podporządkował pracy. Można się więc domyśleć, że pomiędzy tą dwójką będzie iskrzyć…
Kto czytał książki Vi Keeland wie, że może się po nich spodziewać lekkiej i przyjemnej lektury. Tak jest i w tym przypadku. „Drań z Manhattanu” to zabawna i seksowna historia, nie przeładowana jednak scenami erotycznym, jak to niestety często bywa. Autorki, oprócz wątku romansowego, poruszyły w tej książce również trudne i bolesne tematy, ale zrobiły to w bardzo delikatny, wyważony sposób, absolutnie nie spłycając tych problemów.
Według mnie jednak największą zaletą tej powieści jest jej główny bohater, bardzo go polubiłam i kibicowałam mu do samego końca. Na początku Graham wydaje się być prawdziwym draniem i gburem, który jest tak skupiony na sobie, że nie potrafi nawet zapamiętać imienia swojej asystentki. Jednak wraz z rozwojem akcji dowiadujemy się o nim coraz więcej i okazuje się on zupełnie inny niż nam się wydawało. Owszem bywa nieuprzejmy dla pracowników, ale prywatnie jest bardzo ciepły, uwielbia oglądać telenowele, kocha swojego psa i ma niesamowite, lekko wulgarne poczucie humoru. Jest również bardzo oddany swojej rodzinie, a zwłaszcza babci, która go wychowała po śmierci matki. Byłam zachwycona tym, jak starał się zdobyć główną bohaterkę, jak się o nią troszczył i zabiegał o jej uczucie.
Równie ciekawą postacią jest Soraya. Z jednej strony jest bardzo przebojowa, kolorowa, uwielbia seksowne stroje, tatuaże i kolczyki, ale jednocześnie jest ostrożna w kontaktach z ludźmi. Kobieta została w dzieciństwie porzucona przez ojca i to odbiło się na jej późniejszych związkach. Bardzo boi się zranienia, nie potrafi więc do końca zaufać żadnemu mężczyźnie, spodziewa się bowiem, że prędzej czy później każdy ją porzuci. Takie same obawy miała wobec Grahama, jej wątpliwości narastały zwłaszcza kiedy na horyzoncie pojawiła się jego była narzeczona. I pomimo, że mężczyzna nie dawał jej żadnych powodów do obaw, ona ciągle zachowywała wobec niego dystans.
Przyznam szczerze, że pod koniec jej zachowanie zaczęło mnie wkurzać i byłam zła, że zamiast wspierać swojego chłopaka w bardzo trudnej dla niego sytuacji, ona głównie użala się nad sobą.
Jednak pomimo tego bardzo dobrze bawiłam się podczas czytania tej historii i myślę, że jeszcze nie raz do niej wrócę.

przez **•Sol•** » 17 lipca 2018, o 11:19

Zazdroszczę Ci Joakar że Ty już po

mam ogromną ochotę na tę książkę.

Masz swój ranking powieści Keeland?

przez **joakar4** » 17 lipca 2018, o 11:28

Mam

1. Egomaniac
2. Bossman
3. Drań z Manhattanu
4. Gracz
I na końcu seria o MMA, której nie pamiętam i zlewa mi się w jedno.

przez **•Sol•** » 17 lipca 2018, o 12:16

Powiem Ci, że pomijając Drania którego nie znam, zgadzam się z Tobą całkowicie

przez **joakar4** » 17 lipca 2018, o 12:28

Drań jest trochę gorszy od Bossmana i winę za to ponosi wkurzająca bohaterka. Chciałabym go jeszcze raz przeczytać, jak będę miała trochę lepszy nastrój, może wtedy bardziej go docenię. :hyhy:

przez **Karina32** » 17 lipca 2018, o 12:35

Brzmi zachęcająco. Będzie się trzeba zaopatrzyć :-D

przez **Lilia ❀** » 17 lipca 2018, o 13:12

Okazuje się, że mam tę książkę od 19 listopada 2017 i nie czytałam. Mam jeszcze Cocky bastard i ostatnio dostałam Gracza w oryginale. Też jeszcze nie czytałam :facepalm:

joakar, poproszę do Recenzji :thankyou:

przez **joakar4** » 17 lipca 2018, o 14:51

Zrobione

przez **Ancymonek** » 19 lipca 2018, o 17:19

Przeczytałam "Bossmana", ale powiem szczerze że mnie lekko zmęczyła ta książka. W porównaniu do Egomaniaca coś mi nie pasowało i sama nawet nie wiem co. Chyba bohaterka. Dla mnie nijaka totalnie, ani w pińć, ani w dziewięć. Chase mnie bardziej ujął swoim wdziękiem i tym talentem do opowiadania historii :hyhy:

Generalnie tragedii nie było, a skąd. Było w porządku, ale niestety tylko tyle. Nowe książki Keeland wychodzą a ja i chciałabym i boję się

przez **•Sol•** » 19 lipca 2018, o 17:20

Egomaniac jest nie do przebicia

Bohaterka w Bossmanie faktycznie nie była tak charyzmatyczna jak mogłaby być, ale też nie jest z nią aż tak źle żeby jej całkiem nie lubić

ale fakt, Chase mógłby mieć fajniejszą babkę bo sam wymiata

Vi chyba lepsza jest w tworzeniu męskich postaci

przez **Ancymonek** » 19 lipca 2018, o 17:29

Wiesz, nawet nie tyle, że ja tej bohaterki nie polubiłam, ja w sumie nie mam żadnych uczuć względem niej :evillaugh:

Chase był bardzo zacny

Ale Sol, nie masz wrażenia, że ci faceci Keeland trochę są podobni do siebie? Boję się że to u tej autorki schemat i wszyscy tacy będą :mysli:

Nie to że ten, bo oni są cudni, ale po jakimś czasie mogą się znudzić

przez **•Sol•** » 19 lipca 2018, o 17:45

rozumiem

też zbytnio mi się niczym nie wybijała, a szukałam w niej tego czegoś.

Mam

no ba, pewnie, że mam

oni są zawsze tacy sami, jak z jednej foremki, czasem tylko kolorystyka im się zmienia no i imiona i nazwiska. No i jakieś tam drobne szczegóły

ale w ogóle te książki mają jeden schemat zauważyłaś?

Tylko zmienia się proporcja powagi do żartów i moc traumy, ale Vi pisze tak jakby odhaczała po kolei punkty z listy

przez **Ancymonek** » 19 lipca 2018, o 18:03

Matko, ja nawet zapomniałam jak miała ta bohaterka na imię :hihi:

Ogólnie to chciałam się jeszcze kiedyś za "Gracza" itp wziąć, ale szczerze powiem, że chyba na razie sobie podaruję

Właśnie ja w tych facetach widzę to samo i trochę to drażniące

przez **•Sol•** » 19 lipca 2018, o 20:26

mnie chwilę zajęło przypomnienie sobie

Reese, jak te ciasteczka-babeczki

dlatego Chase na nią mówił Buttercup

Gracz jest słabszy. I facet jest znów z tej samej foremki, tylko, że sportowiec

Vi Keeland

Kto przegląda forum