Polska strefa

[Janka]

Jeszcze niczego nie czytałam tej autorki, ale jeśli porusza się na granicy patosu, to możliwe, że miałabym z nią problem.

Czytam "Lustereczko, powiedz przecie" Alka Rogozińskiego i jak na razie jest dziwnie, bo książka mnie nie śmieszy. Poprzednie jego książki bardzo mnie bawiły, a teraz nic a nic.
Nie wiem, czy jego humor się zmienił, czy ja się zepsułam.

[Księżycowa Kawa]

Jeszcze nie miałam okazji trafić na „Pod skórą”.

[Lucy]

Dużo jest w książce o Kamilu ,bracie Kuby?
Czytając ''Wszystkie twoje marzenia'' ,doszłam do wniosku ,że chyba ktoś sknocił kolejność wydania.
W marzeniach dowiadujemy się od Kamila, że Kuba napracował się zdobywając Lenę. Teraz mieszkają razem i zachowują się jak króliczki z reklamy Energizera (o seks chodzi ). W pewnym momencie zaczęłam przeglądać tytuły autorki ,ponieważ myślałam ,że pierwsza część już wyszła ,a ja czytam od końca.

[Ancymonek]

To mnie zaskoczyłaś tym bardziej przeczytam

Nie wiedziałam, że to "ten" Kamil z "Pierwszego razu". Trochę o nim w książce jest, fajna postać. Ogarnięty, młody chłopak

Może autorka potem dopiero się zdecydowała na napisanie historii Kuby i Leny, nie mam pojęcia

[Janka]

Alek Rogoziński "Lustereczko, powiedz przecie":
Nie wiem, o co chodzi, ale poprzednie książki autora były dla mnie bardzo śmieszne, a ta o wiele mniej. Ciekawa jestem, czy powód leży po mojej stronie, czy rzeczywiście książka jest inna. Z drugiej strony patrząc, było dobrze w takiej wersji, więc wcale nie musiała dodatkowo śmieszyć.
Wszyscy bohaterowie byli oryginalni, co urozmaiciło i wzbogaciło historię, tylko miejscami byli zbyt przerysowani, co trochę sprawiało wrażenie satyry. (Możliwe, że to miał być właśnie ten humor, który słabo dostrzegałam.)
Postaci z prawdziwego świata nie było dużo, a z tych, które wystąpiły autor nie naigrywał się zbyt mocno. Wydaje mi się, że nigdzie nie przekroczył granicy dobrego smaku. Może Edyta Górniak będzie miała na ten temat inne zdanie, ale poza nią chyba nikt więcej. Niezadowolony na pewno nie będzie Rafał Maślak, który w książce został już właściwie superbohaterem. Zabrakło mu tylko specjalnego ubranka z symbolem swych specjalnych mocy na piersi.
Przez większą część akcji książka była rasowym kryminałem, a pod koniec wystąpiła mała scena sensacyjna, która miała swój urok i dodała książce smaczku.

W sumie czytało mi się świetnie, akcja trzymała mnie w napięciu i było prawie wszystko w porządku (oprócz formy zakończenia).

Kryminał miał bardzo skomplikowaną intrygę i tu brawa dla autora za pomysłowość i fakt, że się w tym sam nie pogubił, ale jednocześnie wielki minus, bo nie udało mu się wbudować wyjaśnienia intrygi w akcję i konieczna była scena końcowa, w której wyjaśniano wszystko po kolei jak krowie na miedzy. Uważam, że takie rozwiązanie w ogóle nie powinno wystąpić w kryminale, a na pewno nie w kryminale dla dorosłych. Należy inaczej to wykombinować, a tu nie widać, żeby autor próbował. Najważniejsza zasada dobrego stylu pisarskiego, czyli "pokazuj, nie opisuj!", gdzieś się panu Rogozińskiemu na końcu zapodziała.
Mimo tej wpadki oceniam książkę bardzo wysoko, bo naprawdę się przy niej dobrze bawiłam.

Bardzo dziękuję panu autorowi za to, że na początku tak naplątał, że wcale nie wierzyłam, że da się z tego wybrnąć bez mieszania do książki jakichś sił nieczystych. - No a jednak się dało! Było logiczne wytłumaczenie dla każdego drobiazgu.

[klarek]

Giovanna wkleiła tutaj, więc i ta to zrobię



Kilka słów niemal na gorąco, więc nie do końca składnie i ładnie

Niejednoznaczna w ocenie.
Chyba tak bym powiedziała.
Bo nie zaprzeczam, że skonstruowana jest bardzo dobrze. Trójpodział czasu, na dodatek przeplatany robi wrażenie i nie pozostawia czytelnika biernym. Wymaga świadomego czytelnictwa. I jak dla mnie świadomego zachowania dystansu, dla własnego zdrowia psychicznego.
Brawa za odwagę pomysłu, brawa za wykonanie, bo chyba nikt nie ma wątpliwości, że to dobrze napisana książka. Zresztą jak prawie wszystkie, które wyszły spod klawiatury Wojciecha Chmielarza. Bez nadmiernego rozpisywania, skupiona na najważniejszych rzeczach, niekiedy prawdziwa do bólu, żeby nie powiedzieć, że do obrzydzenia. Znowu BO… ale jest okropna, paskudna, i bardzo chciałabym powiedzieć, że nierzeczywista. Ale czy taka jest faktycznie nie wiem, ja na szczęście mam szczęście, że wokół mnie, rzeczywistość taka nie jest. I chyba tylko to trzymało mnie w zdrowiu psychicznym, kiedy czytałam o kolejnych zachowaniach ludzkich jakże odbiegających od zachowań ludzkich. Niejednokrotnie miałam ochotę napisać, czy pomyśleć, że najbardziej ludzki z tego całego towarzystwa był wściekły, rzucający się na wszystkich pies. Myślałam, że cykl gliwicki uodpornił mnie na bohaterów odbiegających od ogólnie przyjętych zasad i norm. Okazuje się, że jednak nie do końca. Jak napisałam duże BRAWA za odwagę napisania tej historii. Za odwagę opowiedzenia o świecie, w którym prawie każdy żyje w co najmniej dwóch światach. Tym co mija go na co dzień i tym, który tworzy sobie w głowie i od czasu do czasu, ma odwagę/potrzebę do niego zajrzeć. Świat nieudanych związków, marzeń o starych partnerach, świat kierowania się własnymi potrzebami, świat, który daje przyzwolenie na okrucieństwo wobec innych, na krzywdzenie innych ginące w potrzebie zaspokajania samego siebie. Nie jest łatwą sztuką skonstruowanie i przedstawienie takiego zamysłu. To wojna z której autor wyszedł obronną ręką.
Końcówka? Czy rzeczywiście można być zaskoczonym zakończeniem? Niemożliwe, aby w tym chorym świecie rozwiązanie zagadki podsunięte przez Chmielarza kogoś zaskoczyło. Ono wpasowało się w całość. Ja osobiście byłabym znacznie bardziej zaskoczona, gdyby doszło do nieszczęśliwego wypadku. Ale w moim świecie, nieszczęśliwy wypadek to konar spadający z drzewa, skurcz podczas pływania czy potknięcie i uderzenie głową o kamień. Świat Żmijowiska wymagał innego nieszczęśliwego wypadku. I taki otrzymał.
Nie lubię ani tego świata, ani ludzi w nim przedstawionych. Nie lubię książek o takich wydarzeniach, ale bardzo lubię pióro Pana Wojciecha i dlatego sięgnę po każdą jego kolejną książkę, pewnie też i po poprzednie ponownie. Ale Żmijowisko będę omijać szeroki łukiem.
I zachęcać do jego przeczytania, jako, że każdy powinien zmierzyć się sam z tą historią i sobą być może w niej odnalezionym.
Polecam!

[basik]

Aralku super recenzja.

[klarek]

basiku, bardzo dziękuję

[Janka]

Iwona Banach "Maski zła":

Skończyłam książkę i jestem w stanie szoku. Nie wiem, czy jeszcze kiedyś będę znowu taka jak przed czytaniem. Na razie czuję się nią ogłuszona i oszołomiona.

Główna bohaterka jest chora psychicznie. Jej mnogie osobowości są w dużej części książki narratorem pierwszoosobowym. Narracja w liczbie mnogiej była początkowo słodka i urocza. A potem dochodziło stopniowo całe zło, które to dziecko napotkało na swej drodze. Opowieść nadal była naiwna i prowadzona dziecięcym stylem, ale stopniowo przestawało być uroczo, a robiło się coraz bardziej przerażająco.
Za każdym razem, gdy sądziłam, że ogrom nieszczęścia osiągnął już górny pułap i nie mogloby być gorzej, dodatkowe osobowości dodawały informacje o nstępnych niewyobrażalnie okrutnych wydarzeniach, które spadały na dziecko, w którym "istniały". Końca nieszczęść nie było widać i gdyby książka się nie skończyła, to pewnie dalej by dochodziły.
Rozdziały z narracją prowadzoną z punktu widzenia nieistniejących osobowości przeplatają się z rozdziałami z narratorem wszystkowiedzącym. "Dzieci" opowiadają historię sprzed dwudziestu lat, a z drugiej strony poznajemy aktualną sprawę kryminalną. Policja prowadzi śledztwo w sprawie zamordowanych kilku kobiet. Kobiety zawodowo związane były kiedyś z Instytutem. Na światło dzienne wychodzą makabryczne fakty i historie, które się tam przed laty wydarzyły. Osoby odpowiedzialne za tamte przestępstwa żyją sobie jakby nigdy nic i cieszą się nadal swoimi wysokimi stanowiskami w miasteczku, a z powodu przedawnienia nic już im nie grozi.

Jeszcze przed ukończeniem książki przeczytałam kilkadziesiąt recenzji, bo byłam ciekawa, jakie jest spojrzenie innych osób na ten temat i opisane wydarzenia. Przede wszystkim chciałam wiedzieć, co inne czytelniczki sądzą o takiej formie przedstawiania faktów. Przeważały opinie entuzjastyczne. W recenzjach bardzo często powtarzały się informacje, że zakończenie było wielkim zaskoczeniem i że nikt się tego absolutnie nie spodziewał. W zarozumiałości swojej postanowiłam, że będę lepsza i nie dam się niczym zaskoczyć. Przeanalizowałam wszystkie możliwe wersje zakończenia i stwierdziłam, że już jestem przygotowana do zadania nie bycia zaskoczoną. - Przed chwilą doczytałam książkę i w sumie wyszło na to, że jestem dupa nie analityk, bo jednak mnie zaskoczyło. Nawet bardzo. Prawdziwego rozwiązania w ogóle nie brałam pod uwagę, a przecież było podane jak na dłoni.

Komu mogę polecić tę książkę? Tylko osobom o silnych nerwach, które dadzą radę wytrzymać cały ogrom informacji o złych ludziach i o tym, do czego są zdolni, oraz o nieszczęściach, które spadają na bezbronne ofiary w zastraszających ilościach.
Zapraszam do czytania i do wzięcia udziału w konkursu o nazwie "Kto zgadnie, kto był mordercą?".

Nie czytałam oczami, tylko słuchałam audiobooka, co w moim przypadku było dobrym rozwiązaniem. Pani Magdalena Karel, która użyczyła swojego głosu tej historii stanęła na wysokości zadania i się naprawdę przygotowała do trudnego zadania. Świetnie zmieniała barwę głosu, dodawała akcent i budowała napięcie.

Nie mam pojęcia, jak mam ocenić tę książkę. Bo z jednej strony, budzi niesamowite emocje, a z drugiej, nie jest całkiem wolna od wad. Choćby całkowite nieprawdopodobieństwo, że to wszystko mogło być udziałem jednej osoby. Nie ma szansy. Za wadę mogę też uważać dziwne zachowanie zdrowych osób, opisane w książce, które nie zawsze jest dobrze uzasadnione. Ale ogólnie na wszystko mogę bez problemu przymknąć oko. Mało jest książek, które aż tak mnie poruszyły.

[giovanna]

Mam to i jakoś nie mogę się zabrać za czytanie.

[Janka]

We mnie nadal tkwi ta historia.
Świat jest niewyobrażalnie zły.

[Janka]

Alek Rogoziński "Kto zabił Kopciuszka?":

Całkiem niedawno przeczytałam "Lustereczko, powiedz przecie", czyli część drugą cyklu, i cieszę się, że tak szybko po niej mogłam zapoznać się z częścią trzecią, bo dzięki temu mogę stwierdzić, że tamta była bardzo dobra, a ta jest jeszcze lepsza.
Książki Alka Rogozińskiego idealnie wstrzelają się w mój gust, bo uwielbiam komedie kryminalne pisane przez panie pisarki (wiem oczywiście, że oficjalnie Alek Rogoziński jest mężczyzną, ale styl pisania ma taki sam jak najlepsze polskie autorki komedii kryminalnych, więc nie będę się przyczepiać do drobiazgów).

"Kto zabił Kopciuszka?", podobnie jak inne książki autora(ki), kojarzy mi się z twórczością Agathy Christie i są bardzo wyraźnie jej książkami inspirowane. Tym razem pojawił się motyw zabójstwa pożyczony od książki z Miss Marple, co mi się bardzo mocno rzuciło w oczy podczas czytania, dlatego udało mi się zgadnąć, jaki jest prawdziwy powód morderstw i nie przeżyłam zaskoczenia. Nie zgadłam natomiast, kto był mordercą, co może by mi się udało, gdybym czytała książkę papierową. Niestety słuchałam audiobooka, a w papierowej tylko przesuwałam zakładkę do następnych rozdziałów.
W ogóle już dawno się nie zdarzyło, bym zaliczyła książkę w jeden dzień. Tak mnie wciągnęła, że nie mogłam się oderwać. (No dobrze, już się przyznam, żeby nie iść do piekła: to nie był jeden dzień, bo dwa rozdziały zostały mi na rano.)
Czytało mi się świetnie, postacie były bardzo fajne, złośliwości narratora w stosunku do żywych osób praktycznie nie było (Może Doda stwierdzi inaczej i jeszcze ze dwie osoby, ale naprawdę nie było jadu.) Było trochę zwrotów akcji i fajnych scen. Zagadka kryminalna była na bardzo dobrym poziomie. Fajne były nawet Podziękowania.
W sumie mogę dać książce bez problemu najwyższą liczbę punktów, niech se ma.

W książce właściwie wszystko jest perfekcyjne (chyba że są jakieś literówki, ale w tych kawałkach, które czytałam oczami, nie było). Styl jest bardzo ładny, słownictwo może nie oszałamiające, ale też nie strasznie ubogie. Książka jest ładnie wydana i ma dobrze dobraną okładkę.
Jedyne, do czego mogę się przyczepić, to jej nieprzyjemny zapach. Stawiam na jakąś truciznę w farbie drukarskiej lub złą metodę wybielania papieru, bo książka w środku śmierdzi bardziej.
Dotąd tylko książki kupione na kiermaszach nad polskim morzem, które dłużej miały kontakt z wilgocią, miały nieprzyjemny zapach, a teraz świeże nóweczki też mają, tylko inny. (Całkiem nowiutkie "Wredne igraszki" też nie pachną zbyt przyjemnie.) Mam nadzieję, że to coś nie będzie truło czytelników.

[Lucy]

Muszę je sobie zamówić w bibliotece.

[Lucy]

Pisałam wam, że pierwsza część była taka sobie. Kwestia otoczenia (Chorzów) i samo śledztwo było mało ciekawe. Postanowiłam dać jeszcze jedną szansę ze względu na psa Gucia i nie żałuje. Nie czytałam drugiej części ,więc kilka rzeczy mi umknęło.
Prywatny detektyw Szymon Solański z kundelkiem Guciem są bogaci. Poprzednio prowadzona sprawa zaowocowała dużym spadkiem.
Teraz detektyw kupuje wypasione ubrania i inwestuje w rudą ździrę ( samochód). Gucio też może liczyć na małe co nieco. Np. na pioruńsko drogą obrożę ,która migocze jak wesołe miasteczko.
W tej części, prym wiedzie ich przyjaciółka Róża Kwiatkowska, która wyjeżdża do Berlinka na wczasy odchudzające. Ucząc się nurkować ,kobieta znajduje szkielet. Na miejsce przybywa Andrzej Siudek, profesor archeologii podwodnej, który ma zbadać sprawę. Pewnego dnia, profesor zostaje znaleziony martwy ,a główną podejrzaną jest Róża. Szymon z Guciem przybywają z odsieczą i odkrywają, że profesor wcale nie był święty i kilku osobom nadepnął na odcisk.

Jeżeli macie w planie ,to polecam serdecznie.

[Janka]

Miałam w planach cały cykl, ale, z powodu Twojej niecałkiem zachęcającej opinii o tomie pierwszym, przesunęłam na liście do czytania trochę na dół. Teraz podciągnę znowu do góry.
Cieszę się, że jest nadzieja na dobrą zabawę.

[•Sol•]

mnie to regularnie wchodzi w oczy ale własnie mam w pamięci tę niezbyt zachęcającą opinię i odsuwam póki co
ale planuję, kiedyś

[Janka]

Okładki mnie mocno do siebie wołają.

Lucy, czy tam narratorem jest pies?

[giovanna]

Czytałam tylko pierwszą część pozostałe w planach, nie wiem czy dobrze pamiętam, ale chyba jest narracja z punktu widzenia Róży, Szymona i Gucia - psa

[Lucy]

Masz racje i Gucio tam wymiata

[Janka]

Trochę się boję psa. Próbowałam czytać książkę z narratorem gęsią i nie za dobrze mi szło.

[Lucy]

Gucia nie można nie polubić Wkleiłam ci jeden rozdział z nim w roli głównej (nie są długie).

Spoiler:

Chciało mi się wyśpiewywać na całe ryło, że mój jest ten kawałek podłogi, ciasny, ale własny. Gdyby jeszcze się kto nie pokapował,
śpieszę donieść, iż znalazłem dom! Lokum w cudownie śmierdzącym familoku. Pokój z kuchnią i łazienką. Podłogę w mieszkaniu wyłożono zielonym linoleum, po którym ślizgałem się, mimo że próbowałem wbijać pazury w podłoże. Ściany miały kolor jajecznicy, która nie doczekała się przetrawienia, a mimo to ponownie ujrzała światło dzienne. Prawie wcale nie było tam mebli. W kuchni stały stół i krzesło. Był też poobijany emaliowany zlew,a także mikrofalówka. W pokoju obok żółtego kaflowego pieca na węgiel na gołej podłodze leżał materac. Od razu wypróbowałem jego parametry. Po wydrapaniu w nim dziury, okręceniu się wkoło
z pięć razy i wygodnym wymoszczeniu stwierdziłem, że przeszedł test pozytywnie. Z sufitu zwisały osamotnione żarówki. Okna były
zapaprane, a ze ścian sypał się tynk. Jednak najlepsze było to, że prócz domu miałem też własnego, osobistego pana. Tego sobotniego przedpołudnia pod bramą schroniska Solański zdewastował sobie karoserię, wsiadł do samochodu, odpalił silnik i równie szybko go zgasił. Wyskoczył, jakby go siedzenie w zadek parzyło. Szarpnął przerdzewiałą furtkę i pognał do biura. Już po chwili ciągnął za sobą dyrektorkę i pokazywał jej mnie palcem. Formalności nie potrwały długo, a ja wreszcie mogłem umościć się na fotelu pasażera w szarej skodzie fabii. Przez uchylone okno usłyszałem jeszcze, co Jarek mówi do Marka (albo na odwrót).
– Przecie łon jest stary i żadny.
– No – odpowiedział mu inteligentnie kolega. – I nie ma kawałka szłapy, a do tego ślepy jest na jedno oko.
– No – potwierdził ten pierwszy. – I do tego kundlisko. A tyle rasowych mamy.
– To dlaczego on go wziął?
– A cholera łonego wie – poinformował Jarka Marek (albo w drugą stronę).
Zyskałem też nową koleżankę. Nazywała się Róża Kwiatkowska i było ją czuć zjedzonymi na śniadanie kiełbaskami.
– Guciunio! – Wzięła mnie na ręce i przytuliła do solidnych rozmiarów biustu.
Czułem, że zostaniemy przyjaciółmi od serca. Szczególnie biorąc pod uwagę sprawę owych kiełbasek. Podobno przyjaciele powinni
dzielić się ze sobą wszystkim, jak leci. Róża była naszą sąsiadką. Mieszkała pod nami, pod numerem czwartym.Teraz przyglądała się uważnie Szymonowi, ale on tego nie zauważył, bo z rezygnacją obchodził nasze cztery kąty.
– Ja pierdolę – wyraził zbyt pochopną, gdybyście mnie spytalio zdanie, opinię. Naprawdę nie wiem, co mogło mu się nie podobać. Wtachaliśmy już na drugie piętro jego plecak, wielką pakę, która kryła w sobie wyliniały fotel, i sterty kartonów z książkami, którymi można by obdzielić z dziesięć bibliotek. Obiecałem sobie spytać Solańskiego w wolnej chwili, czy nie słyszał przypadkiem o roztoczach oraz o czytnikach i e-bookach. Wskoczyłem na fotel i zapadłem się w głąb mebla. Westchnąłem z ulgą. Do pełni szczęścia brakowało mi tylko schabowego.
– Daj psu jeść – powiedziała Róża. – Pewnie jest wygłodzony po tym obozie koncentracyjnym.
– Zżarł dwa kilo parówek. Myślę, że jakoś wytrzyma do kolacji. – Solański obracał w ręku pęk kluczy. – Kto mieszka naprzeciwko? –
spytał, wystawiając głowę przez drzwi na klatkę schodową.Róża jednak nie wiedziała, czy lokal pod piątką jest zajęty. Mówiła, że jakiś czas temu mieszkała tam pewna starsza pani, ale dawno jej nie widziała. Solański poprosił Różę, żeby zaprowadziła nas do piwnicy, bo był ciekaw, czy przydzielone mu pomieszczenie nada się do czegoś. Zeskakiwałem ostrożnie z drewnianych, wyślizganych przez kolejne górnicze pokolenia stopni, wciąż przybijając nosem do łydki Szymona. Solański otworzył prowadzące do podziemi drzwi jednym z kluczy spiętych breloczkiem. Z wnętrza powiało chłodem. Uderzył nas słodko-mdły zapach, który kojarzył mi się z rozgotowanym obiadem i (wierzcie mi, jestem ekspertem,bo grunt to poznać swojego wroga) kocim moczem.
– Co za smród! – podsumowała Róża.
Moje przypuszczenia zostały szybko potwierdzone. Najpierw wlazłem w metalowe miski, rozstawione zaraz za progiem, a następnie zrzuciłem je z brzękiem ze schodów. Naczynia były puste, niedomyte i śmierdziały whiskasem. Nigdzie nie było widać konsumentów tych specjałów. Uznałem, że wyczuły moją obecność i z szacunku oraz zdrowego rozsądku pochowały się po kątach. Chociaż przyznam się bez bicia, że jakbym już takiego kocimocza dorwał, to sam bym nie wiedział, co z nim począć. Zeżreć bym się brzydził. Ugryźć to niehumanitarnie. Naszczekać do rozsądku – to i tak nie zrozumie. Podreptałem za Różą i Szymonem. Kamienne schody doprowadziły nas do korytarza, od którego odchodziły drzwi do kolejnych piwnic. Nasza była na samym końcu. Na pomalowanych na niebiesko drzwiach ktoś napisał kredą numer sześć.
– Ten odór dochodzi chyba stąd. – Zasłaniając sobie nos kołnierzem kurtki, Szymon wskazał na metalowe drzwi oznaczone piątką,
znajdujące się po przeciwnej stronie korytarza.
– Włazimy – zarządziła Róża. Szarpnęła za klamkę i już była w środku.
Weszliśmy za Kwiatkowską do piekła klaustrofobika. Szymon przekręcił staromodny włącznik światła. Nad głową Róży zadyndała przykurzona żarówka. Pod przeciwległą ścianą stał rower Wigry 3 i dwie parciane torby w kratkę przyczepione do metalowych wózków
na kółkach. Cały ten chłam opierał się o ustawione pionowo i przytknięte do ściany deski. Dwie kolejne ściany od podłogi po sufit obwieszone były półkami, na których w równych rządkach stały przetwory. Wyczułem woń ogórków kiszonych i konfitur. Zastanowiłem się, co oni tak milczą, ci moi ludzie. Wyjrzałem zza nóg Solańskiego. Betonowa podłoga cała była pokryta kocimi odchodami, kawałkami szkła, połamanymi deskami i resztkami ze słoików. Już chciałem sprawdzić, czy się toto nadaje do spożycia, wszak Afryka głoduje i nie wypada marnować jedzenia. Ale wtedy ją ujrzałem. Na podłodze w tym całym bajzlu leżała kobieta. A raczej jej resztki. Ja umiem całkiem sporo przyjąć na klatę, ale kiedy obok przebiegł najprawdziwszy szczur gigant z odgryzionym kawałkiem palca dyndającym w kleszczach pożółkłych zębów, zawinąłem ogon i zwiałem z piskiem na drugie piętro, pod drzwi mojego domu.To był pierwszy raz w dekadzie mojego życia, kiedy straciłem ochotę na schaboszczaka.

[Janka]

Lucy, jest świetnie. Nawet nie sądziłam, że psy są tak oblatane językowo.
Będę tę książkę kochała.

Z którego tomu pochodzi wstawiony rozdział?

[Lucy]

Z pierwszego Wiedziałam, że ci się spodoba

[Janka]

Jak dla mnie stworzone.
To prawdopodobnie będą moje książki na plażę w sierpniu.

[Lucy]

Liczę, że napiszesz później o wrażeniach