Joanna Chmielewska

[Janka]

Przez to całe gadanie o ekranizacjach powtarzam teraz serial „Całe zdanie nieboszczyka”.
Wszystko bym mogła wybaczyć realizatorom i na wszystko przymknąć oko, jednak nie potrafię tolerować złego doboru aktorów do ról. Zamiast groźnych przestępców są debile. Tak w książce nie było. Ze śmiesznej komedii zrobiono idiotyczną parodię.

[Księżycowa Kawa]

w książce masa humoru pochodziła z monologów wewnętrznych bohaterki. W książce nastawiamy się na literki i czytanie, akcja działa się sama, chociaż w głowie w dużym stopniu.
W filmie to samo jest wadą. Bo w zasadzie monologi były i to właśnie dość wiernie odtworzone, z tym że w trakcie takiego gadania nic się nie działo. A patrząc w pudło jednak wolimy jak obrazki są różnorodne.

Ktoś genialny na pewno sobie z tym by poradził, szczególnie gdyby się przyłożył.

[Janka]

Racja. Już były na świecie filmy z monologami w tle i nie traciły na śmieszności.

[ewa.p]

tu przede wszystkim ważna byłaby obsada i powywalanie niektórych kawałków,które powodowały wleczenie się fabuły...Klubowicz nie sprawdziła się jako Joanna,przestępcy byli żenujący,a cała fabuła wlokła się koszmarnie.I jeszcze denerwowała mnie ta idiotyczna piosenka ,od której zaczynało się filmowe Całe zdanie nieboszczyka

[Janka]

Tak wygląda tekst piosenki, o której mówi Ewa, gdyby ktoś chciał sobie pośpiewać:

Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział?
Co on powiedział jej?

[Księżycowa Kawa]

Komuś chyba zabrakło słów…
I po co były te nudne wstawki, które nie miały nic wspólnego z fabułą?

[Janka]

To jest jedna z niezgłębionych tajemnic wszechświata.

[Księżycowa Kawa]

Tak zgadza się: Janeczka i Pawełek. Sama już tak dużo zapomniałam, np. jak tresowali babcię

Też bym chętnie sobie przypomniała ten cykl, choć z tego co pamiętam, to byłam największą miłośniczką tego innego cyklu, z dwiema dziewczynami, troszkę starszymi, chyba licealistkami.

Również lubię tę drugą serię i kusi mnie, aby powtórzyć. I tak swoją drogą z Janeczki było niezłe ziółko, ciekawe, jaka byłaby w wersji dorosłej...

[Księżycowa Kawa]

Sensacyjny debiut Tomasza Kota w Storytel. „Lesio” – pierwszy audiobook Joanny Chmielewskiej - chętnie sprawdzę, jak wypadło.

[Janka]

A czy jest to potrzebne?
Jest już audiobook i jest nawet słuchowisko "Lesio". O wiele bardziej bym się ucieszyła z nagrania czegoś, czego jeszcze nie było w audiobooku.

[Księżycowa Kawa]

Tak mi się wydawało, że już istnieje audiobook. Może to początek, potem będą następne...

[Janka]

Z dziesięciu zaplanowanych nowych audiobooków, pięć już jest od dawna, a do tego dziewięć jest w postaci słuchowiska.

Na dokładkę tytuł "Romans wszech czasów" napisano z błędem ortograficznym.

Mówiąc, że "bym się ucieszyła z nagrania czegoś, czego jeszcze nie było w audiobooku", miałam na myśli inne autorki, które tej szansy jeszcze wcale nie dostały.

[Księżycowa Kawa]

Aha. Może pewnego dnia coś się ruszy w tej sprawie. Kilka audiobooków Chmielewskiej widziałam, coś nawet słuchałam.

[Janka]

Mnie nowa wersja "Lesia" nie interesuje. Nie lubię tej książki. Nie śmieszy mnie, bo bohater jest zbyt przesadzony. Ktoś aż tak głupi by nie przeżył samodzielnie do wieku dorosłego. A jemu się udało zdać maturę i skończyć studia, zdobyć żonę i założyć rodzinę. Kłóci mi się to wszystko ze sobą.

Natomiast te tytuły, których wcześniej nie było w audio, dużo bardziej mnie interesują i jeśli będę miała możliwość by je kupić, to skorzystam.

[Księżycowa Kawa]

Sama „Lesia” już nie pamiętam, ale zrobił na mnie najmniejsze wrażenie i raczej byłam na nie. Teraz za mną chodzi, aby sprawdzić dlaczego.