Ponieważ ostatnie parę tygodni upłynęło mi prawie bez kompa (i telefonu, i tabletu...) to nadrabiałam, chodząc do kina (bo zdrowiej, a uzależnienie od ruchomego obrazu jednak jest).
Może powinnam to wkleić na bunia, ale w sumie zmęczę Was tutaj (więcej do przewijania
Bo może ktoś ma ochotę się podzielić swoimi wrażeniami?
***
Z głównych nominowanych wciąż nie zaliczyłam: Tamte dni, tamte noce (i nie zamierzam w najbliższym czasie, chociaż książkę przeczytałam i cieszę się, że wreszcie mamy romans LGBT+, gdzie nikt nie ginie...), Uciekaj (thrillero-horrory to nie moja historia, a w dodatku już trailer - świetny sam w sobie - spalił mi fabułę; pewnie kiedyś obejrzę w towarzystwie
oraz Czwarta władza (planuję kiedyś... chociaż nawet jeszcze Spotlight nie obejrzałam - podchodzę "a czym mnie te fabuły niby zaskoczą...") i Nić widmo (obiecałam Mamie, że z nią pójdę 
Czas mroku / Darkest Hour i Dunkierka / Dunkirk to takie kombo, które można połknąć w całości (ale Dunkierka jako deser) - trochę (a jak się ma gorszy dzień to nawet bardzo) przekłamują historię, ale co tam.
Ja trochę już jestem chyba za stara na filmy w stylu Czas mroku - wycinek z biografii Churchilla - i nie rusza mnie ani opowieść ani format (a w szczególności łzawe kawałki na końcu).
Świetny jest faktycznie Gary Oldman - obejrzałam bez wyrzutów sumienia i poczucia straconego czasu. Jego kreacja trzyma film, Oldman Winstonem jest po prostu, reszta filmu w każdym aspekcie do pięt nie dorasta (a to dzieło mojej reżysera mojej ulubionej adaptacji Dumy i uprzedzenia; chociaż przyznaję, że każdy kolejny jego film jest coraz bardziej pretensjonalny, aż w końcu mamy to...).
Zdecydowanie na mały ekran i tylko dla Oldmana.
Dunkierka to opowieść o wydarzeniach, o których w Czasie mroku tylko słyszymy (od strony decydentów). I jest wizualnie piękna. Prawie bez dialogów (w ogóle dla mnie by mogło być w ogóle ich zero - mogę przez 2 godziny oglądać mruczącego Toma Hardy'ego w kokpicie i masce, jeśli w zamian będą takie zdjęcia oceanu).
Tak miło popatrzeć na obrazy prawie nie dotknięte komputerowymi efektami specjalnymi (spokojnie wybaczam nie zniszczoną Dunkierkę) i śledzić opowieść, gdzie autorzy cudem jakimś zostawili jednak wiele do interpretacji i nie wciskają swego przesłania za bardzo w gardło. Dobrze zrobiona muzyka.
Cieszę się, bo ostatnie filmy Nolana po prostu mnie nudziły (cenię za Prestiż, reszta robiła się coraz bardziej pretensjonalna).
Duży ekran pozwala na szerokie ujęcie małego fragmentu historii
Lady Bird to bardzo przyzwoity kawałek opowieści, który totalnie nie jest "moja", ale doceniam "film o dojrzewaniu". Saoirse jest bardzo dobra, ale szoł kradnie Lois Smith (znana chyba ostatnio jako matka Sheldona z Big Bang Theory).
Do obejrzenia popołudniowo w gronie przyjaciółek (dla 30+ taki seans może się skończyć albo stanem przyjemnej nostalgii albo totalnej deprechy wymieszanej z tęsknotą).
Kształ wody / Shape of Water to po prostu pełen film: scenariuszowo, aktorsko, wizualnie, muzycznie... To w sumie banalna historia świetnie dopracowana (i ma 3 linie opowieści, każda dobrze prowadzona).
To zdecydowanie moja wersja Pięknej i bestii AD 2018.
Sally Hawkins w roli głównej jest cudowna (chyba moja ulubiona jej rola po Happy-Go-Lucky).
W sumie do obejrzenia w każdym zestawie: z dziećmi (chociaż uwaga na scenę z kotem), partnerem, przyjaciółmi, nawet rodzicami
(serio, za scenę w wannie i to tę pierwszą, ekhm, samodzielną, twórców doceniam - to w ogóle mega romansoholiczny film - jakbyśmy miały Klub Filmowy, to bym mega rekomendowała)..Trzy billboardy za Ebbing, Missouri / Three Billboards Outside Ebbing, Missouri to film, który mnie zaskoczył. Zwiastun kłamie. Ba, ogólne recenzje kłamią (a starałam się nie czytać za dużo). Po obejrzeniu stwierdzam, że szczegółowe spoilerowe recenzje kłamią.
Mam z nim problem, ponieważ wyciął mi numer chyba na skalę tego, jaki głównej bohaterce & co wyciął (spoiler! lekki) Szeryf.
To nie jest opowieść o kobiecie szukającej sprawców morderstwa jej córki.
Tak, ten wątek tam się pojawia, ale jeśli przyjąć, że to to jest jej trzonem, to można się mega wkurzyć.
Frances McDormand i Sam Rockwell doskonali.
Bardzo dobra mroczna komedia o przyjaźni i niedoskonałej empatii, która pozostawia bardzo dużo otwartych pytań. Tyle powiem.
***
A ponadto:
The Florida Project to mój film tak, jak Lady Bird to nie mój film. To chyba przez niebo nad Florydą. Serio, wzruszyłam się, bo to opowieść o moim lecie w stylu lat 80. i 90. (co zabawne: co było normą wychowania w tamtym czasie, dziś ociera się o patologię: wolność i poczucie bezwarunkowego wsparcia rodziców
Czy u nas mógłby powstać film o młodej kobiecie samotnie wychowującej dziecko na granicy totalnej biedy, gdzie relacja matka-córka jest tak bardzo pozbawiona przemocy? I w ogóle tak bezpretensjonalnie? i bez "patoli i złych ludzi" w tle?
No i Bobby w wykonaniu Willema Defoe grzecznie wypraszający.. czaple chyba.... z podjazdu to kwintesencja tego filmu.
***
Z pozostałych kategorii nie zamierzam specjalnie obejrzeć Ja, Tonya (bo nie jestem fanką Margot Robbie), Wszystkie pieniądze świata, The Disaster Artist (z bardzo wielu powodów),
Za to pewnie gdzieś się załapię m.in. na Mudbound, Gra o wszystko , I tak cię kocham (romans bardzo zachwalany- w sumie miałam na liście Dozobaczenia), oraz Powiernik królowej.
***
Animacje: Dzieciak rządzi zaliczony (usnęłam na darmowym seansie - dlatego nie uważam czasu za zmarnowany), Coco też, ale to zrzyna z The Book of Life, co uważam za oburzające (nawet jeśli samo w sobie bardzo złe nie jest, bo TBoL nie najlepszą opowieścią było).
Reszty wciąż nie widziałam ale pewnie i Wincenta i The Breadwinner w końcu zaliczę.
***
Zagraniczne: widziałam rosyjską Niemiłość (taki tam klasyczny film tego reżysera, trochę nuda). Planuję szwedzki The Square.
***
Logan, Blade Runner 2049, Thor i Gwiezdne wojny to oddzielny - zaliczony - temat.
