Harlequin Światowe Życie

[Kawka]

Skończyłam wczoraj "Greckiego magnata" Michelle Reid. Szczerze mówiąc, bez szału. Tak z 5/10 bym dała.

[Księżycowa Kawa]

Nie chce mi się tego sprawdzać, nadal czytam na chybił trafił. Wzięłam się za „Wesele w Sydney” Annie West

[Janka]

A ja zaczęłam powtarzać "Kolekcjonera sztuki" Indii Grey.

[Kawka]

Księżycowa - ja też czytam co popadnie z hq, ale jak mi jakaś autorka się spodoba, to zahaczam na dłużej w jej twórczości.

[Księżycowa Kawa]

Różnie u mnie to wychodzi. Tym razem padło na Annie West, którą mam w planach do wyczytania.

[Kawka]

Ona pisze przyzwoicie, z tego co kojarzę. U mnie na tapecie Trish Morey ostatnio.

[Kawka]

Właśnie skończyłam czytać Trish Morey "Miesiąc w Wenecji". http://lubimyczytac.pl/ksiazka/253012/p ... -w-wenecji Całkiem w porządku było, choć nieco gorzej się czytało niż inne HŚŻety tej autorki. Dla mnie 5/10.

[Kawka]

Kolejna Trish Morey za mną. Tym razem "Wywiad z milionerem". http://lubimyczytac.pl/ksiazka/189629/w ... milionerem Całkiem nieźle się czytało. Zasłużone 6/10.

[Księżycowa Kawa]

Ostatnio trafiłam na podwójny, czyli „Weneckie poranki” Chantelle Shaw i „Niemoralna oferta” Cathy Williams. Było nieźle. W tym drugim jak na kogoś bezwzględnego okazał się całkiem uroczy

[Fringilla]

Nowa Julia James za mną (zawzięłam się, wracam na romansowe łono):
Claiming His Scandalous Love-Child.

Hm, i znów próba rozłożenia haeśżetowego schematu, tym razem A może faktycznie skupmy się na 'a może jednak bohaterka - raz rozczarowana - faktycznie potrzebuje czasu na przetestowanie skamlącego bohatera'.
No i nie było w tej opowieści złych kobiet (za to niefajni faceci jak najbardziej).
Podoba mi się motyw u James w wielu tytułach, że tak naprawdę jak nie jesteś niezależną kobietą z finansowym backgroundem lub

Spoiler:

zaradna finansowo matką

to niewiele możesz, serio serio, nie łudźmy się.

Nie lubię akurat sposobu narracji, jaki autorka zaadaptowała na potrzeby tegoż tytułu, ale zniosę.
Do przeczytania "pod rozwagę"
Lepsze niż ostatnie 2 Julie, ale nie tak dobre, jak klasyczne jej tytuły sprzed lat

[Janka]

Też najbardziej lubię jej harlequiny z pierwszego okresu. Do 2011.
Nie wiem, co się z nią porobiło później, może się zajęła prokreacją i nie mogła już poświęcić się pisaniu w stu procentach, ale gdzieś jej się gubiły fajne emocje, a wdzierała się nuda.
Mnie się już nazbierało kilka nowszych do przeczytania, powinnam do nich wreszcie zajrzeć.

[Księżycowa Kawa]

Póki co, czytałam tylko kilka i jakoś na razie niczego nie widzę pod ręką.

[Fringilla]

może się zajęła prokreacją i nie mogła już poświęcić się pisaniu w stu procentach

albo zdobyła robotę marzeń

Hm, tak sobie analizując, to jednak stwierdzam, że po prostu dziś współczesnych nawet haeśżetów z takimi bohaterami się nie da pisać - trzeba ich jednak wpychać w historyczne realia np. lat 90.

Albo popełniać jako "Jasna strona Greya" czyli jak Grey, gdyby był romansem, powinien wyglądać

Swoją drogę widzę wysyp wznowień klasycznych tytułów z lat 80. i 90.

[Janka]

albo zdobyła robotę marzeń

Pisanie Światowego Życia to była robota jej marzeń.
Raczej nie szukała innej roboty. Ale to fakt, że mogła zmienić marzenia.

Niestety jej strona nie jest zbyt bogata w informacje.
http://www.juliajamesromance.com/about.html

[Fringilla]

To jest zajęcie marzeń (czyli wykonujesz, jakkolwiek ci płacą).

Strona nigdy bogata nie była.

Dla mnie problem nie tylko u Julii to kwestia angstu w opowieści i jak się do niego podchodzi (i jak osądza reakcje bohaterki oraz w kim bohaterce wypada się zakochać, czytaj: wybaczyć wiele świństw

[Janka]

Mnie najbardziej podchodzą takie historyjki, w których winna była jakaś trzecia osoba stojąca z boku. Zwykle baba. Jakaś małpa, zołza czy inna świnia tworząca intrygi w celu rozbicia ich związku. Wtedy jest mało do wybaczania ukochanemu i nic nie psuje obrazka unoszących się nad ich głowami białych ptaszków, ani nic nie zagłusza anielskiej muzyki w epilogu.

[Fringilla]

No ja miałam zawsze problem z taką narracją, bo wychodziłam z załozenia, że jeśli takiej osobie się pozwala na bycie w kręgu bliskim, to coś tu jednak jest nie tak
(tzn. ja interpretuję taką sytuację zwykle jako "bohater nie zauważa, że kobieca postać X jest toksyczna"
no baran co najmniej.
A podejrzewam, że kobieca wersja to romansoholiczna interpretacja kobiety-mopa (której się nie powinno lubić).

[Janka]

Dla mnie taki bohater nie jest baranem, bo każdy, kto wpadnie w łapy socjopatki/psychopatki jest bez szans. Nawet ktoś super inteligentny, bardzo rozsądny i rozważny może zostać omotany i wciągnięty w intrygę.
Poza tym, nawet gdyby początkowo był baranem, to w jakimś momencie książki udaje się mu z tą intrygantką wygrać. Czyli przestaje być baranem.

[Fringilla]

Przykład poproszę
(ja tak kiedyś argumentowałam, że nie ma sensu pomiatać kobietami-mopami

[Janka]

Np. Sara Craven "Luksusowy kamuflaż".
Blurb: Małżeństwo Kate i milionera Michalisa Theodakisa wydawało się bardzo szczęśliwe - do czasu. Pewne wydarzenie spowodowało, że Kate porzuciła uroczą Kefalonię i wróciła do Londynu, starając się o rozwód. Wkrótce potem zjawił się u niej Michalis, prosząc ją o przysługę. Jeżeli Kate jeszcze tylko raz odegra rolę jego żony na hucznym greckim weselu, zwróci jej wolność...

U Julii James też było coś takiego, ale w tej chwili nie kojarzę, w której.

[Fringilla]

Ale ze spoilerem, czyli Twoją interpretacją

[Janka]

Bałam się, że tak będziesz chciała.
Może mi się nie udać, bo bardzo dawno nie powtarzałam tej książki i może mi się coś zlewać z innymi.
No dobrze, spróbuję.

Spoiler:

Treść w skrócie: Na wyspie był duży dom milionera (C) i obok mniejszy, w kórym w czasie odwiedzin u ojca mieszkał jego syn (B) ze swoją żoną (A). Ojciec (C) miał kochankę (D), która wolałaby być z jego synem (czyli z B). D tak przygotowała scenę w mniejszym domu, żeby wyglądało, że B jest jej kochankiem i zdradził z nią swoją żonę. A wpadła w sidła D, uwierzyła jej i odeszła od męża. B zawsze cierpiał na silne jetlegi i po podróży wpadał w bardzo głęboki sen, więc nawet nie wiedział, że wystąpił jako aktor w tej intrydze. Minął jakiś dłuższy czas, chyba rok lub dwa i B postanowił walczyć o pogodzenie się z A i jej powrót. D nie zdobyła B i nadal mieszkała z jego ojcem. B doprowadził do konfrontacji, bo się domyślił, co musiało się wydarzyć w tamtym dniu i sprowokował D do przyznania się do winy. W rezultacie wygrał z intrygantką.
Kto tam był baranem? Myślę, że oboje, zarówno A, jak i B. Zabrakło między nimi zaufania oraz chęci do rozmowy i próby ustalania zeznań. Bardzo długo zajęło im doprowadzenie do zgody. Ona trwała na pozycji zdradzonej i skrzywdzonej ofiary, on na pozycji niesprawiedliwie oskarżonego, czyli też ofiary. Potem to on okazał się mądrzejszy i zakasał rękawy, żeby walczyć o swoje szczęście.

[Fringilla]

Dziękuję
To wobec tego faktycznie polecam zajrzeć do wspomnianej Julii - też sobie zapiszę w kajeciku, żeby Cię kiedyś zapytać, czy podpada pod powyższy schemat (klasyczny jednakowoż brak komunikacji).
Dla mnie takim baranim ekstremum jest Otello...

Co mi przypomina, że przeczytałam krótką nowelę harlekinowo-historyczną w serii Undone chyba, która mnie trochę zaskoczyła...

[Janka]

Jakoś mi nie po drodze z harlequinami ostatnio. Nie wiem, czy przeczytałam choć jedną sztukę w tym roku.
Ale tak, Julię James bardzo chętnie bym doczytała.
Mam dużo zaległości, bo nie przeczytałam aż pięciu ostatnich wydanych po niemiecku (trzy z nich wydano po polsku, więc mogę wybierać wersję językową).
Tej jeszcze nowszej, o której pisałaś, na razie nie wydano w żadnym z "moich" języków.

[Fringilla]

Stąd "kiedyś"

Oprócz Julii, przyznaję, też przez ostatni rok prawie nic chyba z nowo wydawanych