Young Adult + New Adult

[Jutrzenka]

@lc: 5

To bylaby fajna ksiazka choc nie przepadam tak do konca za motywem: nie jestem dla niego wystarczajaco dobra... gdyby nie niekonsekwencja glownej bohaterki... bo jesli to szara zacofana gaska w wyniku wielkiej traumy, to niech bedzie nia do konca a nie w zaleznosci od chlopaka ktory do niej uderza... wiem co teraz pomyslicie... przeciez jest cos takiego jak milosc od pierwszego wejrzenia, chemia itd... racja tak moglo by byc jednak bedac zakochana w chlopaku na ktorego nie zasluguje w swoim najwiekszym przyjacielu, mozemy chyba ogolnie stwoierdzic ze drugi strzal w serce raczej malo prawdopodobny... musze przyznac ze nie lubie przeskakiwaczek z kwiatka na kwiatek lub z miecza na miecz jak ktora woli... zwlaszcza jesli nazywa sie to pierwsze wielka miloscia a to drugie niewiem jeszcze wieksza miloscia? na ta pierwsza nie zaslugiwala ale na ta druga juz tak? wybaczcie ale dawno takiej irytacji z glowna bohaterka nie przezylam... koniec oczywisty, milosc powrocila i bohaterka stala sie jej godna ach drama... musze jednak przyznac ze jak kazde NA czyta sie szybko i dobrze... choc nie przecze mialam ochote rzucic romansem okolo polowy... (glupota bohaterki) jednak wytrwalam... nie polecam to kolejna ksiazka na sile wywolujaca potok lez (tak potwierdzam mozna tam poplakac) nielogiczne postepowanie bohaterki i tak naprawde ratuje ta ksiazke tylko gatunek i w miare fajna postac Beau, przyjaciela glownej bohaterki... jednym slowem mozecie przeczytac jesli macie wysoki stopien odpornosci... bo przy Kate bedziecie go naprawde potrzebowac...

Wow! Dla mnie ta książka była niesamowitym rollercosterem łez. A Ashera chciałam tylko przytulać non stop. Za to Beau mógłby nie istnieć Czuję się jakbysmy czytały dwie róźne książki zdecydowanie inne gusta

Ja zgodziłbym się z Tobą Tully w kwestii bohaterki - faktycznie, była wkurzająca
A Asher i Beau - obu bardzo ich polubiłam Co do łez - dla mnie historia była bardzo wzruszająca, a łzy same płynęły

Ancymmonnkku - z Twojej opinii o "Friendzone" wynika, że najciekawszy motyw autorka zepchnęła na dalszy plan Zobaczę, jak ja odbiorę tę książkę - zapowiedź bardzo mnie zaciekawiła, więc ciągle mam nadzieję, że po przeczytaniu nie będę zbytnio rozczarowana

Jutrzenka

[aniazlipca]

Fanko chyba przeskoczyłaś kolejność z Kennedy Błąd jest 2 tomem, a Podbój 3 ja osobiście wielbię tę serię (owszem 2 też mi się najmniej podobała ), ale to jedne z najlepszych pozycji NA/YA.

[Szczypta_Kasi]

Przeczytałam "Przyrodni brat" Ward......

Mam strasznie mieszane uczucia.
Na początku było to OOOO matko! Drugi "Dominic" - dziewczyna, czym bardziej chłopak ją upokarzał i robił jej na złość, tym bardziej się nim podniecała. Elec wprost z ust mi wyjął, gdy napisał do niej "Więcej szacunku do siebie!"
Do tego przyrodni brat! Lekko chore, ale ponieważ nigdy wcześniej się nie widzieli no ok.
Potem mamy przeskok w czasie i kilka bardzo emocjonujących scen kiedy bohaterowie mają już po dwadzieścia kilka lat. Jest pogrzeb ojca/ojczyma, są łzy, są załamania nerwowe, są rozmowy, jest obecna super fajna dziewczyna Eleca
I znowu jest rozsatanie.
A potem mamy coś jakby POV chłopaka - Greta (imię mnie załamało ) czyta jego autobiografię, w której opisuje znane już nam wydarzenia. Nie licząc tego, że w jednej książce mamy dzięki temu masę tych samych dialogów podwójnie, zabieg całkiem całkiem. Jest trochę wzruszeń dzięki temu.
Książkę czytałam do pierwszej w nocy. Do momentu aż skończyłam. Ale wcale nie uważam, że była dobra. Napisana dość kiepsko, historia taka se, część scen wręcz wołając o pomstę do nieba. Nie wiem dlaczego nie mogłam się od niej oderwać.
Sexów w zasadzie tylko dwa - raz gdy bohaterowie są nastolatkami, drugi już gdy są dorośli.
Zabijcie mnie nie wiem dlaczego tak mnie ta historia wciągnęła.

[fanka76]

Szczypta sprawdzę o co chodzi z tym bratem
Aniazlipca mimo tego że nie ma łał książki podobają mi się i zamierzam czytać kolejne .

[Szczypta_Kasi]

Myślę, że osobą, które lubią YA/NA może się spodobać. Ja to tak z doskoku ten gatunek czytam. Nie jestem ekspertem w tej dziedzinie. Traumy są - choć w przypadku Eleca trochę dziwne

[kejti]

Przeczytałam "Przyrodni brat" Ward......

Mam strasznie mieszane uczucia.
Na początku było to OOOO matko! Drugi "Dominic" [...]

już myślałam, że Ward coś napisała strasznego a to o jakąś inną chodzi, aż mi ulżyło

[Szczypta_Kasi]

No tak Penelope Ward.
Tamtej bym nie podejrzewała o takie coś

[Lilia ❀]

Fanko, ale bohaterowie mają powyżej 18 lat, więc to już NA (New Adult, wiek 18-30).

[fanka76]

Dzięki Lilia przyznam że zawsze mam problem z YA i NA które to które. Czyli o starszych NA

[•Sol•]

Fanko w razie czego mamy słownik na forum

[fanka76]

Taaak pamiętam ale dopiero się odnajduje po 3 latach nieobecności

[Ancymonek]

Ancymmonnkku - z Twojej opinii o "Friendzone" wynika, że najciekawszy motyw autorka zepchnęła na dalszy plan Zobaczę, jak ja odbiorę tę książkę - zapowiedź bardzo mnie zaciekawiła, więc ciągle mam nadzieję, że po przeczytaniu nie będę zbytnio rozczarowana

Jutrzenko jestem ciekawa Twoich wrażeń ja może nie tyle się rozczarowałam, co miałam ogromny niedosyt relacji między bohaterami a przesyt ich "bycia" osobno

Przeczytałam "Przyrodni brat" Ward......

Mam strasznie mieszane uczucia.
Na początku było to OOOO matko! Drugi "Dominic" - dziewczyna, czym bardziej chłopak ją upokarzał i robił jej na złość, tym bardziej się nim podniecała. Elec wprost z ust mi wyjął, gdy napisał do niej "Więcej szacunku do siebie!"
Do tego przyrodni brat! Lekko chore, ale ponieważ nigdy wcześniej się nie widzieli no ok.
Potem mamy przeskok w czasie i kilka bardzo emocjonujących scen kiedy bohaterowie mają już po dwadzieścia kilka lat. Jest pogrzeb ojca/ojczyma, są łzy, są załamania nerwowe, są rozmowy, jest obecna super fajna dziewczyna Eleca
I znowu jest rozsatanie.
A potem mamy coś jakby POV chłopaka - Greta (imię mnie załamało ) czyta jego autobiografię, w której opisuje znane już nam wydarzenia. Nie licząc tego, że w jednej książce mamy dzięki temu masę tych samych dialogów podwójnie, zabieg całkiem całkiem. Jest trochę wzruszeń dzięki temu.
Książkę czytałam do pierwszej w nocy. Do momentu aż skończyłam. Ale wcale nie uważam, że była dobra. Napisana dość kiepsko, historia taka se, część scen wręcz wołając o pomstę do nieba. Nie wiem dlaczego nie mogłam się od niej oderwać.
Sexów w zasadzie tylko dwa - raz gdy bohaterowie są nastolatkami, drugi już gdy są dorośli.
Zabijcie mnie nie wiem dlaczego tak mnie ta historia wciągnęła.

Kasiu też to czytałam i też mnie wciągnęło, pojęcia nie mam dlaczego

Co do pani Kennedy to na mnie aż tak dużego wrażenia jej książki nie robią, ale kusi mnie ten Podbój

[fanka76]

Mozesz jej polecic cala Oliver Lauren, Rainbow Rowell, Gayle Forman, Stephanie Perkins, Jandy Nelson i Kim Holden... Moge rzucic tytulami jesli chcesz...

Przegapiłem twój post tully. Chętnie tytułami rzucaj ale dla 13 latki proszę i dobrze by było jakby był happy end

[Jutrzenka]

Przeczytałam "Początek wszystkiego" Robyn Schneider i...nie podobało mi się Wszystko w tej książce jest nijakie - fabuła, bohaterowie Autorka nie miała dobrego pomysłu na tę powieść. Wygląda to trochę tak, jakby zaczęła pisać w ciemno i patrzyła dokąd ją to zaprowadzi No i nie zaprowadziło do niczego ciekawego. Odnoszę też wrażenie, że "Początek wszystkiego" to połączenie "Chemii naszych serc" Krystal Sutherland i "Co jeśli..." Rebecci Donovan. Te dwie ostatnie nie przypadły mi do gustu, więc chyba nic dziwnego, że powieść Robyn Schneider do udanych również nie zaliczam




Jutrzenka

[Księżycowa Kawa]

Jakoś ta okładka mnie kusi, mimo wszystko…

[LiaMort]

A mi się podobało. gusta są różne.

[Jutrzenka]

Jakoś ta okładka mnie kusi, mimo wszystko…

Okładka całkiem fajna

A mi się podobało. gusta są różne.

Ja czekałam, aż wreszcie pojawi się w tej książce coś interesującego, ale książka się skończyła Jest jednak jeden główny plus - bohater jest narratorem To miła odmiana na tle powieści, które są opowiedziane z punktu widzenia bohaterki

Jutrzenka

[klarek]

Jakoś ta okładka mnie kusi, mimo wszystko…

Mam podobnie

[Księżycowa Kawa]

To teraz jeszcze trafić na okazję albo o nią się potknąć…

[klarek]

Ja najpewniej przy okazji jakiś zakupowych prezentów

[Księżycowa Kawa]

U mnie raczej biblioteka.

[klarek]

Moja biblioteka nie ma raczej takich tytułów

[Księżycowa Kawa]

U mnie różnie bywa. Jeszcze nie sprawdzałam.

[Ancymonek]

Sensem życia jest nauczyć się kochać.
Tak mawia Dziadzio. Dla siedemnastolatków Hendrixa i Corriny, których poza wiekiem łączy jedynie poczucie samotności, brzmi to jak kolejny tekst popowej piosenki, która ma przekonać młodych, że życie tak naprawdę nie jest do kitu. No dobra, a zatem miłość. Jasne.
Sprawa z Corriną wygląda tak – adopcyjni rodzice tłamszą ją, usiłując ukształtować na kogoś zadowalającego i przewidywalnego, kogoś takiego jak oni. A ona kocha muzykę i wypatruje wszelkiej okazji, by się wyrwać i stać tym, kim naprawdę chce. Choć sama jeszcze nie wie kim.
A Hendrix? Hendrix jest fajny. Jest trochę poetą, trochę outsiderem. Jego tata nie żyje, a mama żyje pracą. Jedyną prawdziwą rodziną jest dla niego Dziadzio, który go wychował, ale ten w szybkim tempie przegrywa z Alzheimerem. Hendrix składa dziadkowi niemożliwą do spełnienia obietnicę – że zabierze go na wzgórze, gdzie po raz pierwszy pocałował żonę, nim choroba odbierze mu pamięć o miłości jego życia.
Pewnej upalnej, lipcowej nocy Hendrix i Corrina postanawiają zaryzykować wszystko. Kradną samochód, wyciągają Dziadzia z apartamentów dla seniorów, na tylną kanapę ładują psa zwanego Starym Grzmotem i wyruszają w podróż przez cały kraj z Los Angeles do Nowego Jorku. Ścigani przez rodziców, lekarzy dziadka, a także policję, Hendrix i Corrina mogą na własną rękę się przekonać, czy Dziadzio ma rację twierdząc, że jedynymi historiami, jakie przetrwają są historie miłosne.

***
Dziwna była ta książka. Właściwie dziwna to złe słowo - niewykorzystana. Pomysł dobry, ale wykonanie pozostało wiele do życzenia. Nie napiszę, byście omijali tę książkę szerokim łukiem. Przeczytanie jej może nie da efektu w stylu “jakie to było beznadziejne”, ale na pewno pozostawia czytelnika z poczuciem niedosytu i jakiejś zmarnowanej szansy. Na moje szczęście, nie jest to książka, przez którą nie mogę w nocy spać, więc nie będę zionąć ogniem z mordem w oczach i ze słowami cisnącymi się na usta w stylu “jak można było coś takiego zrobić”. Jedyne co czuję względem tej książki, to wrażenie, jakby mnie ktoś oszukał. Zabrał mi coś cennego i nie umiał się tym zaopiekować, nie umiał wykorzystać w pełni tkwiącego potencjału.

Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie, cały czas koncentrując się na głównym bohaterze. Teddy, 17letni chłopak, jest uroczy na swój nieśmiały i nieporadny sposób. Polubiłam go pomimo wszystko i bardzo mu kibicowałam, aż do końca opowieści.
Corrina, główna bohaterka była jak dla mnie irytującą postacią. Rozumiem odwagę, zadziorność, upartość, ale u niej zakrawało to wszystko na głupotę i było lekko przesadzone. Piękny głos, talent muzyczny i znajomość starych rockowych kawałków niestety nie sprawiła, że polubiłam ją choć trochę. Może gdybym zagłębiła się w jej umysł, gdyby narracja była prowadzana również z jej strony, to byłoby mi łatwiej ją rozumieć.

Jest jeszcze Dziadzio. Ujmujący starszy pan, były żołnierz, chorujący na Alzheimera.
Wszyscy wybierają się w długą podróż, mając na celu miejsce, które Dziadzio łączy ze swoją ukochaną, zmarłą żoną. Raz jeszcze, zanim choroba zabierze mu najpiękniejsze marzenia starszy pan chce wrócić tam, gdzie mieszkał ze swoją ukochaną, gdzie wziął ślub, pierwszy raz ją pocałował i słuchał starych przebojów. Gdzie był szczęśliwy.

Ah i jest jeszcze pies (jakbym miała wybierać między bohaterką a psem, to cóż.. wybrałabym zwierzę).

Wszystko byłoby fajnie, gdyby tak bardzo wszystko nie było niedokończone, niedomówione, zakończenie niby trochę jasne a jednak nie do końca wiadomo o co chodzi.
Myślę, że autor zamiast opisów przyrody, domów i dróg mógł bardziej zainwestować w dialogi i uczucia bohaterów. Język jakim napisana jest ta książka potrafił mnie zmęczyć, tak po prostu. Nie lubię, kiedy autorzy używają nazbyt złożonych zdań. Może się nie znam, może to świadczy o talencie i kunszcie autora, ale chwilami, zwłaszcza na początku musiałam czytać jedno zdanie po trzy razy.
Podsumowując pomysł bardzo dobry, wykonanie średnio udane.
Taka 5+/10.

[Duzzz]

Uratuj mnie - Anna Bellon

Od jakiegoś czasu zbierałam się by przeczytać tę książkę i nie żałuję, że po nią sięgnęłam.
Bardzo mi się podobali bohaterowie i ich historia. Dużo się działo, było chwilami smutno, ale nie tak by wylewać morze łez. Ogólnie wydaje mi się, że książka jest poprowadzona dość 'spokojnie' jeśli tak to mogę określić.

Maia, to 17-latka, która 3 lata temu straciła brata i odcięła się od wszystkich.
Kayler, to 18-latek, który po raz kolejny się przeprowadził i ląduje w tym samym mieście co Maia. Plus ma psychopatycznego ojca.

Historia jest dość ciekawie budowana, to miłość od przyjaźni do miłości, z mnóstwem przekomarzanek, dobrej rockowej muzyki. Oboje bowiem odnajdują się w muzyce, to ona jest dla nich oderwaniem od złych myśli. Zostają wciągnięci do zespołu
On pomaga jej wyjść ze skorupy, którą się otoczyła, ona jest dla niego oparciem.

Smutno było, kiedy ona pogrążała się we wspomnieniach i poszła na terapię, która pomagała otrząsać się po wypadku i śmierci brata.
Było też nieciekawie z ojcem Kaylera, ale wszystko w końcu się dobrze skończyło.
Nie było rozstań i większych dramatów w związku bohaterów co mi się podobało. Swoje przeszli i więcej im już nie było potrzeba

Bałam się też stylu autorki, jakoś to, że pisała na wattpadzie mnie nie zachęcało, ale o dziwo było naprawdę dobrze. Dla mnie to 4 na 5 na GR