Loretta Chase

[Papaveryna]

Ja nie mam cierpliwości do takich gamoni.
Wolę, kiedy to facet bardziej się stara.
I nie znoszę, kiedy po ślubie bohater zabiera bohaterkę do jakiejś swojej posiadłości, gdzie w jego duszy odżywa mrok i wracają demony przeszłości. Bohaterka siedzi tam sama, a on się tuła nie wiadomo gdzie i za czym.
Muszę to powtórzyć, bo nie pamiętam dobrze. Na pewno jeszcze drażniły mnie niewiasty siedzące mu ciągle na kolanach. I jego zachowanie w związku z

Spoiler:

nieślubnym dzieciakiem, o czym wcześniej pisałaś.

O!

Ale on jej nie zostawił, razem tam byli i nic nie ożyło w duszy Belzebuba , chyba, że ja sklerozę mam A takie gotyckie klimaty lubię, bardzo

Może tutaj tego i nie było, ale mi się kojarzy, że po tym ślubie taki niezbyt był dla niej i czegoś takiego nie lubię. W wielu książkach wkurza mnie właśnie akcja po ślubie. No chyba, że ślub jest na samiuśkim początku i jakoś inaczej wszystko jest rozegrane

I to jest boskie, bo to wszystko co opisałaś mi się akurat bardzo podoba i zwykle urzeka w książce

O nie, nie. Dla mnie taki bohater to najgorsze utrapienie. Taka fujara, która nie wie o co jej chodzi. Ciągle ostatnio na takich trafiam. Rzygam już nimi

[Ancymonek]

Gio on chciał ją zostawić po ślubie, ale nie zrobił tego

Very ja lubię śfinie, więc jak dla mnie Belzebub był aniołkiem wręcz ale rozumiem, że mógł wkurzać ja nawet bym się nie obraziła, jakby był dla niej bardziej chamski, w końcu

Spoiler:

postrzeliła go

Frin rozumiem, chociaż wielka szkoda po prostu jeśli będą wydawać tylko jej nowe książki

[Papaveryna]

Very ja lubię śfinie, więc jak dla mnie Belzebub był aniołkiem wręcz ale rozumiem, że mógł wkurzać ja nawet bym się nie obraziła, jakby był dla niej bardziej chamski, w końcu

Spoiler:

postrzeliła go

Tak, to był zdecydowanie najlepszy moment z całej książki

[Ancymonek]

mi wtedy kopara opadła do ziemi ale przełknęłam to

[Papaveryna]

Ty! Kupiłam sobie ostatnio jedną książkę, której rewelacyjna recenzja jest na forum. W sumie chcę ją dla jajek przeczytać, ale Tobie może by się i spodobała. Ponoć bohater do zabicia wiosłem

[Ancymonek]

Oooo, napisz proszę co to za cudna książka, proszę

[Papaveryna]

Ależ proszę bardzo
Tu link do recenzji, która sama w sobie jest dziełem sztuki
viewtopic.php?f=144&t=2962

[•Sol•]

nie wierzę że będą wydawać tylko najnowsze cofną się jak się okaże że to dochodowe

ej czytam z Wami to cudo. Kląć będę tak że mnie na Ślunsku usłyszo ale co tam

[giovanna]

Bohater do zabicia, ale fajnie się czyta

[Ancymonek]

Ależ proszę bardzo
Tu link do recenzji, która sama w sobie jest dziełem sztuki
viewtopic.php?f=144&t=2962

Ah, podoba mi się, podoba, nawet chyba miałam zamiar ją czytać, teraz muszę koniecznie to nadrobić tam będzie taki śfiniak, już to czuję

Sol mam nadzieję, że masz rację

[Fringilla]

nie wierzę że będą wydawać tylko najnowsze cofną się jak się okaże że to dochodowe

to kwestie techniczne - inne wydawnictwa i to, jak się nabywa do nich prawa, a że Bis zaczął od nowszych, to obstawiam, że raczej nie będzie się cofał z braku możliwości...

[Viperina]

O jak mi miło, że moja recenzja się podoba
Ale w aproposie do Loretty Chase, to chciałabym się dowiedzieć, czy wrócić do tej pierwszej książki cyklu o krawcowych, czy nie

[Ancymonek]

Vip Twoja recenzja sprawiła, że mam w najbliższycy planach przeczytać tę Stuart

Co do Chase to też się ciągle zastanawiam czy kupić, Cedar chyba miała tutaj coś skrobnąć, więc czekam

[cedar]

Przybywam!

Zakończyłam lekturę i pragnę podzielić się wrażeniami zeń.
Erm... od czego by tu zacząć? Będę pewnie pisała chaotycznie i trochę bredziła, wybaczcie mi to.

A zatem!
Książka bardzo mi się podobała. Początkowo trochę autorka skakała i czasem nie byłam pewna, czy w danej scenie jestem wciąż z Marcelinką, czy może już z jej siostrami podziwiającymi wydarzenia z innej części teatru (czy tam opery), ale potem się wszystko uspokoiło i cała historia potoczyła się płynnie. Niby historia jakich wiele - jest sobie panna, jest sobie książę-uwodziciel-bawidamek-itp.-itd. i mamy romans. Tylko że - BOHATEROWIE. O, i tu by się cedar na chwilę zatrzymała. Nasz drogi książę nie przypomina mi innych bohaterów romansów, których można opisać podobnymi mianami, jakich użyłam powyżej. Ma jakąś niedopowiedzianą narzeczoną, z którą łączy go enigmatyczny związek i dość mocno się jej trzyma, ale nawiązuje przy tym romanse bez namysłu, bo w końcu jest facetem, a faceci mogą, a wręcz powinni (to nie są moje poglądy!). Co ciekawe (w spoilery zaglądacie na własną odpowiedzialność)

Spoiler:

dopiero kiedy uprawiał seks z Marcelinką na ławie, to odczuł to jako zdradę nie-do-końca-narzeczonej - każdy inny romans to było takie "oj tam, oj tam, nic wielkiego", teraz, kiedy zaangażował się uczuciowo dotarło do niego, że jest wobec młodej kobiety nie w porządku.

Ten książę jest taki... nie wzbudza za bardzo sympatii. Jest bezmyślny, że chce się aż walić głową w blat, choć nie można mu odmówić dobrych chęci. I on w gruncie rzeczy niewiele się zmienia. Nadal ma sznyt bawidamka i próżniaka,

Spoiler:

choć solennie obiecuje sobie, nam i Marcelince, że weźmie się do pisania.

Clevedon jest już dość znudzony swoim życiem. Romansuje, bo romansuje, ale żeby mu to choć frajdę jakąś sprawiało? Właśnie nie. Bezczelna, uparta i przedsiębiorcza Marcelline nieźle go budzi i igra z nim, aż sam nie wie, czy bardziej go przy niej trafia szlag, czy bierze górę fascynacja. Nie zakochałam się w tym bohaterze, ale ma w sobie coś interesującego, co sprawiło, że go nie znielubiłam, choć miałabym miliard powodów.
Marcelinka? Och, o niej to by można pisać i pisać, ale postaram się streszczać. Nie nazwałabym jej drugą Scarlett O'Harą, ale ma w sobie coś z niej. Jest uwodzicielska, może nie skończona piękność, ale faceci mogliby się ścielić u jej stóp, co ze zmartwieniem konstatuje Clevedon. Daje sobie radę w ciężkich czasach, potrafi wziąć się w garść i zaczynać od zera z całą bezwzględnością. Twarda sztuka, nie poddaje się i stąpa twardo po ziemi. Jej umysł działa wciąż na najwyższych obrotach i nie traci celu z horyzontu. I super. Umie mamić, ogrywać w karty każdego, odgrywać rolę arystokratki (tu trochę naiwnego bełkotu o niemal dziedziczeniu arystokratycznych nawyków, ale niech tam, wybaczam), zdobywać klientki, kombinować i nawrzeszczeć na faceta, jeśli pałęta jej się pod nogami. I usilnie dąży do tego, by książę wziął i się chajtnął z nie-do-końca-narzeczoną, niemal do samego końca mu w tym pomaga.
Ta dwójka to dość piorunująca mieszanka, ale świetnie do siebie pasują. I ten ich romans wygląda dość mało romantycznie (nie wiem, jak to lepiej ująć), ale bardzo interesująco się go czyta. Może dlatego, że żadne z nich nie prze w stronę ciepłych kluch, tylko każde ma twardy łeb, uparty charakter i swoje plany.
W książce mnóstwo, ale to naprawdę mnóstwo miejsca poświęcono modzie, szyciu, dobieraniu dodatków, materiałów do cery itd. I czyta się o tym świetnie, bo autorka nie usiłuje zanudzić, tylko zanurzyć czytelnika w tym świecie i pokazać go oczami Marcelline. Muszę przyznać, że dość ładnie wypadły też sceny erotyczne. Gwałtowna pierwsza, piękna druga i radosna trzecia.
Ogólnie w powieści ładnie wypadł motyw "kto się czubi ten się lubi".

Minusy?
- kilka jakichś dziwnie skonstruowanych zdań (być może, że to wina tłumaczki, ale też z drugiej strony mogła sama autorka coś palnąć, nie mogę teraz znaleźć tego fragmentu, ale gdzieś padło takie dziwne zdanie m/w: "Nie mogła skończyć na plecach z tym ślicznym ciałem między nogami." - kilka razy musiałam przeczytać sobie to zdanie, by załapać, o co chodzi, bo z tekstu nie wynikało, by panna miała ochotę bzyknąć się z księciem)
- okładka - wielki minus! Sama w sobie może nie byłaby taka zła, choć ilość różu przekracza moje różometry o straszliwe wartości, ale książka wygląda jak kolejna część niewydarzonych Rywalek, zamiast kusić po prostu własną zawartością
- panienka Lucie - nie cierpię tego bachora.

Jestem na tak i kiedy wyjdzie kolejna część, na pewno się za nią wezmę.

[•Sol•]

zachęcające i dzięki Tobie jeszcze bardziej się cieszę że mam tę książkię i niebawem będę czytać.

Jak w Belzebubie - niby standardowy romans ale bohaterowie, postacie, robią taką robotę że paść można z wrażenia
No i porównanie lekkie do Scarlett... Ach

[cedar]

Co za Belzebub?

Cieszę się, że zachęciłam.

[•Sol•]

Lord of Scoundrels również Chase
taki jeden śfiń co to niby paskudem był a jednak oczarowuje na potęgę ale i tak bohaterka fajniejsza taka wyjątkowo charakterna a zarazem wiarygodna

[cedar]

Możliwe, że pani Loretta stawia na charakterne bohaterki. To dobrze. Lubię, kiedy kobieta w powieści jest interesująca, a nie tylko facet do zakochania, a bohaterkę definiuje jedynie fakt, że jest kobietą.

Muszę zatem rozejrzeć się za tym Belzebubem.

[Alias]

Cedar, teraz to wszystkie będą chciały czytać

Ja próbowałam dawno temu, ale coś mi nie podeszło. Nie pamiętam co dokładnie

[Papaveryna]

Ja mam wątpliwości, czy mi będą pasowały okoliczności romansowe
Ale zamówiłam, zobaczę.

[Ancymonek]

Cedar jestem prawie przekonana, ale chciałam zadać jedno pytanie, bo nie wiem czy mi to nie będzie przeszkadzać,

Spoiler:

bo pisałaś, że bohater dopiero jak przeleciał bohaterkę, to poczuł wyrzuty względem owej narzeczonej, a tak to oj tam, oj tam. Nie raziło to za bardzo? Ta nieuczciwość? bo ja rozumiem, że tylko jak poczuł "głębię" z bohaterką, to poczuł się źle, a tak to spoko loko?

[Papaveryna]

Też mnie to ciekawi, bo zabrzmiało mocno fuj

[giovanna]

A ja czekam na ebooka i jak znów każą dwa miesiące czekać to coś mnie trafi

[cedar]

Alias, to jak coś będzie moja wina.

Ancymmonnkku (mam nadzieję, że nie powykręcałam ci nicka), w odpowiedzi na twoje pytanie:

Spoiler:

Generalnie to ta jego "narzeczona" to był taki związek, że się znają od dziecka, razem się pojawiają na różnych balach itp. i w zasadzie jedno i drugie twierdzi, że kocha. Tylko tej miłości za bardzo nie widać. Dlatego pewnie on nawiązywał kolejne romanse, nie palił się do żeniaczki i szwendał się po Europie, a ona jako kobieta swojej epoki grzecznie wychowana przymykała na wszystko cierpliwie oko. Problem w tym, że oni się owszem, jakoś tam kochali, ale, co w końcu wytknęła mu Marcelinka, a potem i sama "narzeczona", a i do niego wreszcie dotarło - jak rodzeństwo. Dlatego kochali się, ale nie było w tym zakochania, a nie o takie uczucie obojgu chodziło. No i on sobie romansował i w ogóle, aż tu nagle pojawiła mu się na drodze frapująca Marcelinka, która nim kręci jak bączkiem. I to wyglądało tak, że co o niej pomyślał lubieżnie, to jak tarczą się sam przed sobą zasłaniał, że Clara (to ta "narzeczona"), że się z nią chce ożenić, że ją kocha bla bla bla. Aż w końcu wyszedł im z Marceliną seks i sprawił mu przyjemność (heh, dziwne, nie?), dopiero wtedy (takie odniosłam wrażenie) w pełni do niego dotarło, że zwyczajnie swoją "narzeczoną" zdradza i poczuł wyrzuty sumienia oraz autorefleksję. Bardzo możliwe, że w jego pojęciu zdrada to nie seks, tylko zaangażowanie uczuciowe, zwłaszcza takie, którego nie zaoferował "narzeczonej", tylko innej kobiecie. Nie zachował się elegancko, oj, nie, moje drogie, ale jako rzekłam - psychologiczne prawdopodobieństwo postaci plus "takie czasy", tj. normą było, że faceci latają za spódniczkami i panie się wręcz cieszą, że im "nie zawracają głowy tymi sprawami", jakoś tak... nie wiem, może dlatego, że wiedziałam, że Marcelinka sobie z nim poradzi, to nie plułam za bardzo. Może też i dlatego, że książka jest dobrze napisana, ma niejeden wątek i stara się bardzo mocno osadzić w ówczesnych czasach nie gryzło to tak mocno, bo momentami nie czyta się tego jak romans, tylko jak powieść obyczajową. Nie umiem wytłumaczyć tego fenomenu, bo nie lubię, jak bohaterowie puszczają w trąbę swoich partnerów.

Mam nadzieję, że coś z tego bredzenia jesteście w stanie zrozumieć.

[Papaveryna]

Wszystko jest zrozumiałe
Choć i tak mnie to nie przekonuje

Najwyżej książka sobie polata, gdy zacznę się z nią mierzyć.