Powieść obyczajowa

[klarek]

U mnie też nie ma

[Duzzz]

Jak Ley to może i Lokko przypaść do gustu
http://lubimyczytac.pl/autor/4876/lesley-lokko

[Agrest]

No to przeczytałam drugą część Mazetti - właściwie to już w poniedziałek! Podskoczyłam, wymieniłam i zaraz połknęłam

W zasadzie miałam rację, że końcówka jedynki nie przystawała do reszty książki... Zbierając te dwie części do kupy to ta końcówka sygnalizowała sporą zmianę, z hmm niedokończonego romansu skok na główkę w rodzinny obyczaj. No i zmiana tempa. Szczerze mówiąc, to bardziej nieśpieszne tempo pierwszej części bardziej mi odpowiadało niż ta gonitwa przez kolejne lata w części drugiej. Jakoś bardziej się można nad szczegółami pochylić. Ale powiedzmy, że rozumiem zamysł autorski. Sama książka, cóż, bardzo życiowa? Czasem do bólu. Trochę zabawnych scen, dużo smutnych. Ale przywiązałam się wielce do Benny'ego i jego Krewetki i kibicowałam im do końca.

Ogólnie lektura obu części na plus. I na pewno nie ulecą mi z głowy zbyt szybko

[giovanna]

Ja też ich polubiłam

[klarek]

Duzzz, prosze bardzo

Linda Gillard
Muzyka gwiazd

Jak zwykle mi się to zdarza ostatnio trafiłam na tę książkę zupełnym przypadkiem. Zamawiałam coś via Internet i nagle rzuciła mi się w oczy okładka. Ponieważ nie była najładniejsza, przeczytałam opis, a ponieważ ten spodobał mi się bardzo, zamówiłam książkę. A raczej ustawiłam się w kolejce, bo taka była całkiem spora. Doczekałam się, ale zanim przeczytałam i tak musiała poleżeć na półce.
To chyba miało być odreagowanie po ciągłej gonitwie (jak najbardziej pozytywnej, ale jednak gonitwie u Ward) i przyznaję, że wyszło znakomicie.
Wiele nie zdradzę kiedy powiem, że główna bohaterka jest osobą niewidomą. Choć blurb o tym nie mówi, czytelnik dowiaduje się o tym już na drugiej stronie. Co ważne to właśnie ta dysfunkcja jest poniekąd odpowiedzialna za kształt konstrukcyjny książki. A ten jest ciekawy. Bo mamy wstawki przemyśleń samej Miarianny jak i jej siostry. Z całym ich oczywistym bagażem. Marianna chłonie świat zmysłami, jej części pełne są odgłosów, dźwięków, pytań do czytelnika i prób odpowiedzi na nie ale również i niepewności. Ważne momenty książki również podane są w formie jej wypowiedzi, a więc całkowicie pozbawione są elementów wzrokowych. To emocje, wrażenia i słowa. Za to Louisa to twardo stąpająca po ziemi kobieta, pisarka, pozbawiona złudzeń w stosunku do świata, otoczenia i samej siebie. Ale na tyle otwarta, że podejmuje się związku z o połowę od niej młodszym mężczyzną. Jej wstawki to rzetelnie spisany ogląd sytuacji, pełen jednak troski o niepełnosprawną siostrę.
W zasadzie świat toczy się utartą drogą do momentu kiedy w życie kobiet nie wkracza mężczyzna o głębokim głosie. Świat Marianny rozkwita, bo w jej życiu pojawiają się tak cenione przez nią i wyczekiwane dźwięki. Keir niesie je ze sobą nie tylko w dźwiękach klasycznych oper czy utworach znanych kompozytorów, ale i w otaczającym świecie. Ptaki, drzewa i dziwny i nieznany świat wyspy Sky. Wiele się zmienia, ale jak i w jakim kierunku trzeba samemu się przekonać.
To nie jest płomienny romans, emocje i chemia nie biegają między bohaterami od pierwszej chwili, ale jest zwykła ludzka potrzeba drogiego człowieka. I nie chodzi jedynie o sferę fizyczną, choć autorka i jej bohaterowie o tym nie zapominają. Wiele jest strachu w tej książce, bo o ile możemy podejrzewać, że osoba niewidoma ma go w sobie wiele, o tyle okazuje się, że jej otoczenie na pierwszy rzut oka znacznie silniejsze, ma go równie sporo.
Poleciłabym do czytania, bo to dobra książka. W sumie sporo inna, od tych które dominują u nas na forum. I tematyką i sposobem prezentacji, ale i ogólnym wydźwiękiem. Nie powiedziałabym, że dla bardziej wprawnego czytelnika, ale dla kogoś komu wystarczy dopowiedzenie sobie niektórych rzeczy w głowie, niż walenie nimi prosto między oczy. Ładny jest język. Mimo sporej statyczności akcji, braku opisów i innych elementów wynikających z założeń autorki, to nie jest nudna książka. Ja miałam problemy, aby ją odłożyć i pójść spać. Ale już następnego dnia, kiedy nie goniła mnie wizja pracy, nie odłożyłam dopóki nie skończyłam.
Podejrzewam, że nie każdy ją tak odbierze. O czym w bliższej lub dalszej przyszłości będzie można przekonać się w dziale polecankowym u Katii. Mam nadzieję, że jej się spodoba, a jeśli nie, będzie to fajne wyważenie mojej pozytywnej recenzji.
Ja w każdym razie polecam

[giovanna]

Czytałam i podobała mi się

[klarek]

Ładna jest, prawda?

[giovanna]

Zgadzam się

[Duzzz]

Wielkie dzięki kochana za recenzję
Brzmi bardzo zachęcająco i jak coś dla mnie
Rozejrzałam się w katalogu swojej biblioteki i mają ją nawet na półce. Jutro popołudniu postaram się ją zgarnąć

[klarek]

Cieszę się Duzzz. Mam nadzieję, że i ty w niej odnajdziesz coś dla siebie. I powiedz później co i jak

[basik]

U mnie niestety nie ma w bibliotece

[klarek]

Przykro mi basiku, myślę, że by ci się spodobała

[Alias]

Proszę, nawet nie wiedziałam, że przetłumaczyli coś tej pani na polski. Mam jej dwie książki (te z gotyckimi elementami rzecz jasna ) i to są te książki z serii ciągle odkładanych na poźniej
Może się w końcu zmobilizuję
Liczę na piękną i surową Szkocję w tle.

[Księżycowa Kawa]

Coraz bardziej jestem przekona, że to właśnie „Muzyka gwiazd” mi zaginęła swego czasu i pomimo rozmaitych poszukiwań długo nie udawało mi się trafić na właściwy ślad.

[klarek]

Nawet jeśli to nie jest ten tytuł, to warto spróbować go przeczytać. Miły i mądry się wydaje

[Księżycowa Kawa]

Zapisałam sobie do sprawdzenia, może mi się nie zgubi.

[klarek]

Jakoś tak mi ostatnio po drodze z wyważonym i dobrym obyczajem. A kiedy jeszcze trafiam na taki z kategorii w której nie wieje nudą, to szczęście moje jest jeszcze większe. Tym razem padło na polecaną przez Giovannę serię Lucy Dillon i jej drugą część - Spacer po szczęście. I tak sobie myślę, że niemal mogłabym podpisać się pod moją pochlebną opinią o części pierwsze, ale nie mogę do końca... Z pełną świadomością, że problem tkwi we mnie, a nie w książce, jej konstrukcji czy wykonaniu.

Spoiler:

Zdrada jest w stanie odepchnąć mnie od nawet tak przyjemnej książki jak Spacer po szczęście.

I choć rozwiązana jest naprawdę całkiem nieźle, ze zrozumieniem i w sumie sporym prawdopodobieństwem (niezbyt mi się to podoba, ale przyznać muszę, że dobrze jest to rozpisane) to w moim przypadku rzutuje to na odbiór całości.
Tak sobie też pomyślałam wracając do wypowiedzi odnośnie wątku SPL, że w moim przypadku to chyba przeniesienie. Często te dwa motywy są ze sobą powiązane i może tutaj tkwią moje podstawy nieprzepadania za SPL.
W każdym razie Spacer po szczęście moim zdaniem to książka warta polecenia. Przyjemna w odbiorze, ciekawa, niejednowymiarowa. I bardzo przyjemna, a co ważne, nie powielająca schematu pierwszej
Mam w domu również część trzecią, chętnie zajrzę, choć przyznam, że wolałabym ją bez opcji Z

[giovanna]

W Szczęśliwym zakończeniu nie ma opcji Z, są za to inne problemy
Jak ci się podobał Lorcan? Ja go polubiłam , w Policz do stu i w Dobrym uczynku też się pojawia ze swoją ekipą remontową

[klarek]

Oj, tak. Ja go polubiłam. W przeciwieństwie do Michaela czy Mike'a czy jak mu tam. Który denerwował mnie od samego początku.
Ogólnie podobają mi się mężczyźni do pary u Dillon, choć przyznać trzeba, że są trochę nieoczekiwani. Może to nie jest dobre określenie, ale panowie stanowią tutaj lekkie tło. A to co dzieje się w parze jest albo w tle, albo dzieje się poza kartami książki.
Obecność Lorcana w dalszych częściach to dobra wiadomość. Ja jednak lubię wiedzieć co z bohaterami z poprzednich części
Giovanno, a ty którą najbardziej część lubisz?

[giovanna]

Zgadzam się z tobą
Najbardziej to chyba Psy i właśnie Spacer, pomijając wątek Z

Spoiler:

Louise głupia była, zamiast porozmawiać z mężem to sobie go zdradziła żeby się dowartościować

[klarek]

Ano głupia, ale nie ona jedna na świecie Nawet nie trzeba że świecą szukać, same się znajdują.
Jak nie lubię motywu Z tak często zastanawiam się nad jego pochodzeniem w kontekście czytanej literatury. I choć nie wyobrażam sobie siebie jako osoby zdradzajacej, a tym bardziej wybaczajacej zdradę, tak czasami myślę, że lekko i delikatnie jestem w stanie zrozumieć okoliczności sprzyjające. A mówiąc o takiej do której psychicznie się dorosło, w odróżnieniu od tej dajmy na to przypadkowo alkoholowej, to akurat czas dla Louise był sprzyjający.
Wiem o co mi chodzi ale chyba nie umiem przekazać tego przez klawiaturę telefonu. Wiek w moim przypadku robi swoje

[giovanna]

Też nie lubię takich wątków, dobrze, że w sumie był to wątek poboczny, bo dla mnie to Juliet była główną bohaterką i na niej się "skupiłam". A w życiu też sobie tego nie wyobrażam.

[klarek]

Jeśli chodzi o Juliet, to moim zdaniem, oczywiście, że tak jest. Masz rację. Ale choć drugoplanowa, mocno była powiązana z siostrą, więc jakby nie patrzeć to i tak i tak rzutowało.
Giovanno, rozumiem, że w dalszych częściach będzie z bohaterami wszystko dobrze Prawda

[giovanna]

Nie pamiętam, ale już chyba o nich nie pisze, Juliet jest wspomniana jako żona Lorcana, może w Szczęśliwym zakończeniu coś jest, bo jeszcze nie powtarzałam tego, a słabo pamiętam drugoplanowych bohaterów.

[klarek]

W sumie dobrze ze niestety nic złego napisane