Agrest napisał(a):Skończyłam dziś Dzień cudu Sawickiej. Przyznam, że mam mieszane uczucia, choć absolutnie nie żałuję, że po to sięgnęłam.
Mam wrażenie, że najlepszy był bliżej nieokreślony środek... Albo autorka się rozkręciła, albo ja - i tę część czytało mi się najlepiejNa początku musiałam się przyzwyczaić do patetycznego stylu i sztucznawych dialogów, a koniec z kolei wydał mi się nazbyt udramatyzowany (ucieczka) i zbyt przesłodzony (tu już ścisła końcówka). No i nie byłabym sobą, gdybym nie przyznała grubego minusa za wcześniejsze kobiety Piotra - obie pokazane jako wylaszczone wyrachowane wywłoki. 3 razy W. No doprawdy. Jeśli kiedyś przyjdzie mi do głowy napisać książkę i zaludnię je takimi postaciami tylko po to, by uwypuklić cudowną naturalność i sierotkowatość bohaterki, to tu was oficjalnie upoważniam do zrobienia mi awantury
Niemniej tak jak napisałam, lektury nie żałuję, bo i tak wydaje mi się, że w swojej istocie, nawet jeśli nie wykonaniu, jest ta książka bliższa temu czego szukam niż wiele innych polskich książek 'dla kobiet.' Niestety kiepsko mi zawsze szło wyszukiwanie dla siebie tytułów z tej półki. O ile w przypadku romansów wiem doskonale gdzie i czego szukać i na co zwracać uwagę przy wyborze, to przy polskiej literaturze kobiecej gubię się zupełnie
Przede mną czytała jeszcze moja mama i uznała, że bardzo fajne
Aha, super że akcja w Gdańsku, ale szkoda, że autorka go chyba bardzo nie lubi
W sumie bardzo się cieszę, że spodobało się mamie, i że jednak nie żałujesz, że zajrzałaś. W zasadzie z perspektywy czasu śmiało mogłabym podpisać się pod tym patetycznym stylem, dialogami i najlepszym środkiem. Z jednym zastrzeżeniem. Ja nadal mam w pamięci inne polskie książki, w których styl nie pozwolił mi się przebić przez choćby kilka stron. Wydaje mi się, że tutaj jednak było inaczej. Oczywiście przydałyby się dobre nożyczki i bezwzględny korektor, ale dla mnie przynajmniej była to strefa dostępności. Na wywłoki specjalnie nie zwróciłam uwagi, bo przeżyłam już u Mirek zdradę głównej bohaterki z wieloletnim przyjacielem jej i męża, tak więc rozumiem, że autorka lubi dziwnie rozkładać akcenty, choć to zupełnie niepotrzebne. Zarówno w przypadku jej trylogii jak i tutaj.
Ale historia i tak nadal mi się podoba. Mimo końca trochę desperackiego, ruchów bohaterki niekoniecznie zrozumiałych dla przeciętnego człowieka. Wbrew wszystkiemu ja poczułam w niej kawałek prawdy dnia codziennego, która może przydarzyć się każdemu
przynajmniej tak pamiętam.
Syn to był darmozjad,który nic nie robił ,tylko doił od niej kasę.Od roku się do niej nie odzywał.Nie przyjechał na pogrzeb,tylko na odczyt testamentu i napisał na Fb,że imprezkę szykuje.Normalnie patologia.
Historia bardzo pouczająca i skłaniająca do refleksji.