Powieść obyczajowa

przez **klarek** » 21 października 2016, o 21:42

Basiku, mam pytanie bo ty chyba jesteś najbardziej oczytana w tym temacie. Czy rzeczywiście coraz więcej jest książek o tym schemacie. Dwie historie, jakaś przeszła i teraźniejsza. Bo albo tak jest, albo ja ostatnio często na takie trafiam

przez **basik** » 21 października 2016, o 21:48

Masz racje Aralku, dość często tak się zdarza i to zarówno w polskiej jak i zagranicznej literaturze.
Mnie się to nawet podoba, bo lubię taki motyw retrospekcji. Z tym że zauważyłam,albo mnie się tak wydaje, że to co działo się wcześniej jest ciekawsze od tego co dzieje się współcześnie.

przez **Agrest** » 21 października 2016, o 21:53

Muszę powiedzieć, że znam wyjątek (bo co do reguły to się zgadzam) - Ostatni wieczór Sarry Manning. Tam są rzeczywiście pełnokrwiste postaci w części współczesnej, a ich historia nie jest zapychaczem. Może tak jej wyszło dlatego, że wcześniej pisała powieści typowo współczesne.

przez **Janka** » 22 października 2016, o 12:13

basik napisał(a): dość często tak się zdarza i to zarówno w polskiej jak i zagranicznej literaturze.

Mogłabym się założyć o dużo, że ta moda przyszła z Niemiec.
Dodatkową cechą wielu takich książek jest to, że występują jakieś powiązania z Australią lub Nową zelandią.
Kiedyś sobie w księgarni spisałam nazwiska autorek, które piszą takie książki z tajemnicą z przeszłości i lista wyszła strasznie długa. Do Polski doszła na razie malutka ich część.

przez **basik** » 22 października 2016, o 16:43

Janko a pamiętasz nazwiska tych autorek które dotarły do Polski....jestem bardzo zainteresowana

przez **klarek** » 23 października 2016, o 22:25

basik napisał(a):Masz racje Aralku, dość często tak się zdarza i to zarówno w polskiej jak i zagranicznej literaturze.
Mnie się to nawet podoba, bo lubię taki motyw retrospekcji. Z tym że zauważyłam,albo mnie się tak wydaje, że to co działo się wcześniej jest ciekawsze od tego co dzieje się współcześnie.

A ja w sumie zastanawiam się czy nie jestem nim lekko zmęczona. Tym bardziej, że rzeczywiście nacisk na dwie historie jest raczej nierównomierny. Z dużym wskazaniem na historię z pominięciem dobrej współczesności.
Ostatnio, miałam tak z Domem sióstr Link, którą w sumie bardzo lubię

przez **basik** » 23 października 2016, o 22:49

Muszę Ci się przyznać, że Dom sióstr tez bardzo ciężko mi się czytał, mimo wysokich ocen na Biblionetce, mnie jakoś nie porał mimo że bardzo lubię Link

przez **klarek** » 23 października 2016, o 22:56

Mam dokładnie tak samo. Bardzo lubię Link choć przyznaje ze czytałam jej dwie książki. To mam jako polecanke od Ewy, ale utknęłam w połowie pierwszej części. I kurcze ciężko mi idzie, i ciężko i ciężko

przez **Janka** » 24 października 2016, o 13:07

basik napisał(a):Janko a pamiętasz nazwiska tych autorek które dotarły do Polski....jestem bardzo zainteresowana

Basiku, nigdzie sobie tego nie zapisałam, ani w ogóle nie starałam zapamiętać, ale mogę odszukać tę swoją starą listę nazwisk i sprawdzić, która z autorek jest na BiblioNETce.

przez **basik** » 24 października 2016, o 15:14

Janko będę Ci bardzo wdzięczna o ile to nie sprawi Ci kłopotu

przez **Janka** » 24 października 2016, o 15:29

Basiku, to żaden kłopot.
Mogę mieć tylko taki problem, że na tej mojej liście oprócz pań piszących książki z tajemnicą z przeszłości, są też panie piszące inne książki o wielkich uczuciach lub zwykłe sagi rodzinne. Już niezbyt dobrze pamiętam, która z autorek jakiego typu książki pisze, dlatego mogę je pomylić.

przez **Janka** » 27 października 2016, o 13:59

przez **basik** » 27 października 2016, o 16:30

ŁOOOO MATKO Janko jestem Ci bardzo wdzięczna

, z całej listy znam tylko 4 autorki...Morton,Webb,Lark i Haran....ale będę miała co czytać :wesoły:

O Haran parę osób się wypowiadało; ona raczej pisze historyki. Caspari ma już bardziej historyczną obyczajówkę, sądząc przynajmniej po pierwszym tomie.

przez **Janka** » 27 października 2016, o 23:22

basik napisał(a):ŁOOOO MATKO Janko jestem Ci bardzo wdzięczna

Proszę bardzo. Mam nadzieję, że któreś z nich będą w Twoim typie.

przez **basik** » 28 października 2016, o 15:50

Kilka autorek jest w bibliotece, ale najbardziej zależało mi na Louise Walters Walizka pani Sinclair bo to i wojna i współczesność.Wczoraj zamówiłam w Bonito a już dzisiaj odebrałam. Jeszcze raz dziękuję....może ten spis też kogoś zainteresuje

przez **Janka** » 29 października 2016, o 13:05

A może ktoś coś z tego już czytał i będzie mógł zweryfikować, czy to rzeczywiście są autorki piszące podobnie do L. Riley. Bo ja tylko zgaduję po niemieckich okładkach i blurbach. Nie czytałam żadnej z tych książek.

przez **Janka** » 31 października 2016, o 12:12

Basiku, jeszcze jedna autorka mi się znalazła:

Kimberley Freeman
http://www.buecher.de/suche/kimberley-freeman/q/cXVlcnk9S2ltYmVybGV5K0ZyZWVtYW4mZmllbGQ9cGVyc29uZW4=/
http://www.biblionetka.pl/author.aspx?id=79131

Wydaje mi się, że to już ostatnia i żadna więcej mi się nie przypomni.

Za mną chodzi „Złodziej z mgły” Lavinia Petti, chociaż podejrzewam, że to nie moja bajka.

przez **basik** » 31 października 2016, o 22:17

Złodziej z mgły to tez pewnie nie moja bajka

Janko Kimberley Freeman obie powieści przeczytałam i obie są cudne....dziękuję

przez **Janka** » 4 listopada 2016, o 14:35

Skończyłam dziś czytać "Gib Pfötchen!" Sarah Harvey i nadal jest mi od niej ciepło. Super piękna historia.
Pełna zbiegów okoliczności, ale dająca jednocześnie wiarę, że przeznaczenie wie lepiej, co z nami począć, niż my sami. Dlatego nie ma znaczenia, gdy popełnimy błędy, bo los będzie wiedział, jak nas wyswobodzić z negatywnych skutków naszych decyzji. Nic nie dzieje się na darmo.
Książka jest zupełnie inaczej napisana niż inne książki. Właściwie bardzo pasuje określenie, że to jest książka o miłości. Ale to nie romans, bo zupełnie nie spełnia warunków koniecznych do zaliczenia jej do tego gatunku literackiego, np. nie ma HEA, a tylko HFN, a nawet trzy HFN-y, bo na końcu są trzy szczęśliwe pary. Nie licząc psów.
Zakładam, że nikomu ta książka nie wpadnie w ręce, dlatego za chwilę zdradzę wszystko, łącznie z zakończeniem.

Poznajemy dwoje głównych bohaterów: ona, Theo, właśnie została porzucona przez chłopaka, który namówił ją na przeprowadzkę z Londynu na wieś, a potem, wraz z ich sąsiadką, wyjechał gdzieś indziej. Główny bohater, Jonas, mieszka chyba również we wsi lub w małym miasteczku, ale daleko od Theo. Ma narzeczoną i przygotowuje się do ślubu. Od początku wiemy, że Theo i Jonas są dla siebie stworzeni. To widać we wszystkim. Więc czytamy i czekamy, aż oni się spotkają.
I czekamy, i czekamy, i czekamy...
I wreszcie się doczekujemy w rozdziale nr 47, który był jednocześnie rozdziałem ostatnim.
Dobrze, że był jeszcze epilog, bo bym zabiła panią pisarkę.

W międzyczasie oni cały czas mają wspólne zdarzenia i sytuacje, nie zdając sobie z tego sprawy. Jego zaginiony pies ląduje u niej w domu, jego zgubiony szalik również, a także kolczyki z perłami, które w jego rodzinie przekazuje się z pokolenia na pokolenie pannom młodym.
Jej dwoje najbliższych przyjaciół (właścicielka kiosku i pan bezdomny, którym Theo się zaopiekowała w zimie) zakochują się w sobie, przy czym on okazuje się dawnym wykładowcą Jonasa, a na dodatek ze schroniska biorą pieska, Poppy, na którego ochotę miał Jonas, ale jeszcze nie wziął, bo nadal szukał swojego zaginionego psa, Dylana (który u Theo nazywał się Dill).
Zakochują sie też w sobie najlepszy przyjaciel Jonasa i najlepsza przyjaciółka jego narzeczonej.
Przypadków i zbiegów okoliczności było dużo więcej. Np. Jonas i Theo z Dillem byli na tej samej plaży w St. Ives w tym samym czasie i on widział swojego psa z daleka, ale nie uwierzył, że to naprawdę może być on. Był też w tej samej galerii, w której wcześniej ona była z jego psem.
Do Jonasa trafia najpierw obraz przedstawiający Theo nago, namalowany przez wcześniejszego jej chłopaka (nie tego ostatniego, tylko jeszcze innego, który na krótko pojawił się ponownie w życiu Theo), a następnie obraz namalowany przez Theo, który przedstawia Dylana na plaży. Dzięki temu, że Jonas znał nazwę plaży, mógł tam pojechać. I znowu zbieg okoliczności sprawił, że wreszcie, po wielu miesiącach poszukiwań, spotkał Dylana.
I nie tylko jego, bo przy okazji odnalazł cudowną dziewczynę z obrazu, ubraną w jego szalik i kolczyki jego babci, w towarzystwie jego dawnego wykładowcy z narzeczoną, którą znał już wcześniej, oraz Poppy, którą też zdążył wcześniej pokochać.

Pewien mały drobiazg, który mógł stanąć im na drodze do wiecznego szczęścia, a mianowicie, że on miał za tydzień się chajtnąć, na szczęście im nie przeszkodził, bo chwilę wcześniej okazało się, że jego narzeczona to była wiedźma i żmija, i wszystko, co najgorsze. Czułam od samiuśkiego początku, że to złe babsko pomogło zaginąć Dylanowi i się okazało, że rzeczywiście tak było. Z jej winy pies nie miał czipa, zdjęła mu też z obroży blaszkę z imieniem i numerem telefonu Jonasa oraz wsadziła do pociągu jadącego daleko i tam zostawiła na pastwę losu. A następnie z niewinną miną i łzami w oczach długo pocieszała Jonasa po stracie psa.
Wszyscy wiedzieli, że Jonas i jego narzeczona nie pasują do siebie, wiedział to nawet Jonas, ale myślał, że jego miłość będzie silniejsza niż wszelkie przeciwności. No i ona go tak pięknie pocieszała w nieszczęściu, jak co najmniej anioł. Każdy by się dał nabrać na jej słodkie słówka. Na szczęście zgubiła ją pycha, bo się pochwaliła swoimi cwanymi dokonaniami własnej przyjaciółce, a ta potrafiła zachować się mądrze i opowiedziała o wszystkim Jonasowi.

W książce było kilkanaście błędów logicznych dotyczących imienia psa. W rozdziałach przedstawianych z punktu widzenia Theo, powinien mieć zawsze na imię Dill, a często miał Dylan.
I drugie, co mi nie pasowało, to ukochany dom Theo (odkupiony od nowej ukochanej jej chłopaka), który nazywał się Otter House, a co najmniej 3 razy nazwany tak był dom Jonasa. Możliwe, że to błędy tłumacza, ale może też być, że przez następny zbieg okoliczności ich domy nazywały się jednakowo.

Brakuje mi informacji, gdzie oni zamieszkają na stałe. Theo kocha swój dom na wsi, maluje w nim i ma tam przyjaciół, a Jonas ma przy swoim domu firmę, w której pracuje także jego najlepszy przyjaciel i ma blisko siebie rodzinę. Trudny wybór. Chętnie bym się dowiedziała, jak to rozwiązali. Brakuje mi także informacji, jak daleko od siebie były położone ich domy, bo może Jonas mógłby zamieszkać u Theo, a do swojego dawnego domu dojeżdżać codziennie do pracy. Chyba zaraz wyszukam w książce nazwy ich miejscowości i sprawdzę na mapie, czy istnieją naprawdę.

Książka była piękna, piękna, piękna. A spodziewałam się, że będą nudy na pudy.

przez **Księżycowa Kawa** » 5 listopada 2016, o 00:30

Nie ma jak właśnie takie zaskoczenie, dzięki temu książka wydaje się wyjątkowa.

przez **klarek** » 5 listopada 2016, o 09:48

Basiku, a ty znasz Erice James?
Mam wrażenie, że jej książki mogłyby przypaść ci do gustu. Przewijały się ich oceny po forum kilka razy. Akurat zaczęłam czytać Ukryte talenty

I ja w jej książkach zakochuję się niemal od pierwszych stron

przez **Janka** » 5 listopada 2016, o 12:45

Janka napisał(a):Książka jest zupełnie inaczej napisana niż inne książki.

Zapomniałam dopisać, na czym to polega.
Miałam wrażenie, że jest za dużo prostych opisów czyichś wcześniejszych losów. Poznajemy zbyt dużo faktów metodą prosto z mostu. Szczególnie w pierwszej połowie książki tak bylo. Poznawaliśmy kogoś i do niego doczepiona była historyjka. Nie trzeba było kombinować samemu. Stąd właśnie wynikały moje obawy, że się przy książce wynudzę. Ale warto było czytać dalej, bo potem okazało się, że to celowy zabieg. Chodziło o to, by nasza uwaga skupiła się na tym, czego nie wiemy, by nas bardziej zaskakiwać odkrywaniem faktów pochowanych w opisach i scenach. Zaczyna się skromnie, a potem napięcie rośnie i rośnie, a historia zatacza coraz większe koła.
Wielką niewiadomą jest pan bezdomny, który lubi być na świeżym powietrzu i w samotności czytać książki. Co kilka rozdziałów wychodzi na jaw jakiś niesamowity fakt z jego życia.
Drugą wielką niewiadomą jest to, w jaki sposób w końcu Jonas pozbędzie się ze swojego życia paskudnej narzeczonej.
Inny rodzaj narracji odciągnąłby niepotrzebnie naszą uwagę od tego, co w książce jest naprawdę ważne.

Janka napisał(a):Brakuje mi informacji, gdzie oni zamieszkają na stałe. Theo kocha swój dom na wsi, maluje w nim i ma tam przyjaciół, a Jonas ma przy swoim domu firmę, w której pracuje także jego najlepszy przyjaciel i ma blisko siebie rodzinę. Trudny wybór. Chętnie bym się dowiedziała, jak to rozwiązali.

Już wszystko wiem. Trochę to trwało z moim zaskokiem, ale w końcu dotarło do mnie: Narzeczona, wyprowadzając się od Jonasa, zniszczyła mu na złość wszystko, co się dało. On nie ma w domu już nic. Więc jednak sprawa jest prosta. Wystarczy wybrać ze skorup i drzazg resztki ciuchów, które nadają się jeszcze do użycia i wprowadzić się do Theo, której dom jest urządzony i nie zniszczony. Poza tym Dylan już bardzo długo mieszkał u niej (ok. roku) i dla niego będzie o wiele lepiej, żeby został w nowym domu.

przez **basik** » 9 listopada 2016, o 21:58

Dzięki Aralku, są w bibliotece to na pewno po nie sięgnę skoro polecasz....ostatnio bardzo lubię powieści obyczajowe z mała ilością seksu

Powieść obyczajowa

Kto przegląda forum