Polska strefa

[Duzzz]

Krwawy medalion Danka Braun

Basiku, dasz znać jak Ci się będzie podobać?
Pojawiło się u mnie w biblio i sobie zarezerwowałam

Całkiem dobra sensacja, tylko mało tu o Orłowskich, bohaterami jest Marta i Marek....i taka stara historia sprzed lat dotycząca macochy Marka i wojny.... i akcja rozgrywa się w większości w Wiedniu

Orłowscy są z poprzedniego jej cyklu? Nie znam nic jej jeszcze. Czy mogę czytać bez znajomości tego cyklu? Czy jednak lepiej się wcześniej z nim zapoznać?
Brzmi ciekawie

[ewa.p]

W cieniu prawa Remigiusz Mróz to rewelacyjna książka.Tym razem nieco odmienna w klimacie od tego,co dotychczas czytałam autorstwa Mroza.Przede wszystkim akcja powieści rozgrywa się na początku XX wieku(lata 1909-1910) w zaborze austriackim.

Galicja, 1909 rok. Mimo złej opinii i niejasnej przeszłości Erik Landecki zostaje przyjęty na czyścibuta w austriackim dworku. Jest przekonany, że los się do niego uśmiechnął. Pierwszej nocy ginie jednak dziedzic rodu, a cień podejrzeń pada na Polaka. Szybko pojawiają się spreparowane dowody, a Erik staje się głównym podejrzanym.
Musi walczyć nie tylko o swoją wolność, lecz także o życie – w zaborze austriackim karą za morderstwo jest bowiem śmierć przez powieszenie.

Bardzo dobrze autor odmalowuje historyczny rys,mentalność ówczesnych ludzi,traktor=wanie mniejszości narodowych (Polaków,Słowaków) przez zaborców.Bardzo dobrze wykreowani są bohaterowie zarówno ci w zasadzie pozytywni jak i ci negatywni.Do niektórych od początku można poczuć sympatię bądź antypatię,inni wymykają się jednoznacznym określeniom...Sa tacy ,którzy postępują źle bo tak im wygodnie,ale i tacy,którzy swojego postępowania nie uważają za złe.Bo przecież do takiego,a nie innego stylu życia predystynuje ich urodzenie,bogactwo,oczekiwania innych...
Książka w głównym swoim wątku skupia się na wyjaśnieniu sprawy morderstwa,o które oskarżony zostaje Eryk.Ale to tylko główna os książki.jest mnóstwo wątków pobocznych,związanych nieco z tym głównym,które ukazują różne postawy ludzi i przyczyny,którymi ci ludzie się kierują.
Nie jest to typowy kryminał.Autor włączył do swojej książki również elementy sagi rodzinnej(zresztą ,jak sam przyznaje początkowo miał właśnie pomysł na sagę) oraz sporo elementów obyczajowych.właśnie sekrety rodzinne urastają do głównego elementu składowego książki.Tożsamość sprawcy morderstwa czytelnik poznaje dość wcześnie,ale jak dla mnie to nie był problem.Świetne sa dialogi-dopracowane,przemyślane i błyskotliwe.
I jeszcze jeden element ujął mnie w tej książce,mianowicie stylizacja językowa.Zwykle tego nie znoszę,ale w tej książce jest ona świetnie dopasowana.Dzięki niej od razu można rozróżnić,z jakiego środowiska wywodzi się dana osoba,widać spore różnice językowe uwarunkowane pochodzeniem poszczególnych warstw społecznych bohaterów.Istnieje również watek romansowy,który dodatkowo uatrakcyjnia książkę.
Podsumowując-jeśli ktoś szuka typowego thrillera prawniczego-tutaj go nie znajdzie.Ale jeśli czytelnik lubi mieszanie gatunków,sporą dawkę tajemnicy i subtelnego romansu w lekko historycznej odsłonie to na pewno sie nie zawiedzie.ja jestem książką zachwycona.

[Lucy]

Orłowscy są z poprzedniego jej cyklu? Nie znam nic jej jeszcze. Czy mogę czytać bez znajomości tego cyklu? Czy jednak lepiej się wcześniej z nim zapoznać?
Brzmi ciekawie

Lepiej zacząć od pierwszej części.

[giovanna]

Popieram, trzeba zacząć od Historia pewnego związku, chociażby po to żeby się później "w bohaterach nie pogubić"

[Duzzz]

Czyli Krwawy medalion nawiązuje do tego cyklu?

[giovanna]

Chyba też tam Orłowscy są, ale nie wiem, bo nie czytałam jeszcze, zatrzymałam się na Nie zabijaj mnie, kochanie i na razie nie mam weny na dalsze części. Z tego co wyczytałam to o Orłowskich jest mało, ale bohaterowie chyba znani z poprzednich ( jakoś nie kojarzę )

[Roma]

Czy ktoś czytał książki Izabeli Pietrzyk? Podobno komedie pisze, wiec zastanawiam się nad zakupem jednej.

[Dorotka]

Romo - dawno temu czytałam jej "Babskie gadanie" i podobało mi się, ale to bardziej opowieść o babskiej przyjaźni, a wątek romansowy stanowi dodatek. I nie ma HEA. Jej "Wieczór panieński" mnie znudził, a "Histerie rodzinne" mam na półce od kilku lat i nie mogę się zdecydować, żeby po nie sięgnąć.

[giovanna]

Czy ja wiem czy to komedie? Obyczajowe bardziej, Histerie rodzinne czytałam i dalsze losy bohaterów w Rodzinny park atrakcji i jakoś nie było mi do śmiechu

Spoiler:

w pierwszej części bohaterka ucieka od partnera, który ją bije do siostry, która mieszka w domu po rodzicach ( Wiktoria jest współwłaścicielką ), a siostra Mela jest mężatką ma dwoje dzieci i męża marynarza, chyba kapitana, który z kolei terroryzuje rodzinę psychicznie taki domowy tyran i despota

Babskie gadanie i Wieczór panieński mi nie podeszły, jakoś niczym mnie nie zachęciły

[Dorotka]

"Babskie gadanie" było momentami zabawne - głównie przy dialogach można się było pośmiać, ale ogólnie sama historia do śmiechu raczej nie nastraja, bo to jest opowieść o kobiecie po przejściach, która poznaje nowego faceta, zadurza się w nim, a wtedy on jej oznajmia, że jest żonaty.

[giovanna]

No właśnie i Histerie, i Rodzinny park też nie są za wesołe ze względu na tematykę

[Roma]

to na razie wypada z mojej listy do przeczytania.
Może kiedyś jak będę miała dużo czasu i nic lepszego.
Dzięki dziewczyny

[Szczypta_Kasi]

Przeczytałam "Dzień cudu" Wioletty Sawickiej. Momentami to jest jedno wielkie WOW!
Ma też gorsze chwile, ale ogólnie dobra książka. Taki współczesny, polski "Błękitny zamek". Do samego końca nie wiedziałam czy skończy się dobrze czy źle, ale uważam ,że obie wersje byłyby zakończeniami w dobrym stylu.
Momentami bardzo smutna książka, ale w taki sposób jak ja lubię, czyli pokazanie wiarygodnej przyczyny wywołanych emocji.
A mimo tego smutku, książka tak bardzo ciepła.
Jak się z nią oswoję, to może bardziej składnie coś napiszę.

[Dorotka]

Sprawdziłam opis tej książki i nawet mi się spodobał. Spróbuję jej poszukać.

[Duzzz]

Pietrzyk czytałam Histerie rodzinne i one mi się podobały, czasami gdzieś się uśmiechnąć idzie
Nad Sawicką się ostatnio zastanawiałam, poszukam jej w biblio


Przeczytałam Nikt się nie spodziewał i muszę przyznać, że jest to całkiem dobra książka. Przypominała mi troszkę Gotowe na wszystko Książka ma kilka zabawnych momentów. Dla mnie jednak najlepszą postacią tej książki jest syn jednej z bohaterek, Benek - Benedykt Co ten dzieciak na wyprawiał to głowa mała. Przynosi ludzkie kości, potem stwierdza, że należy się im godny pochówek więc w Halloween kiedy u sąsiadki w ogródku są porobione nagrobki wykorzystuje jeden i tam je umieszcza. I akcja z kleszczem No położyła mnie
Scena z kleszczem

Spoiler:

Nasze miłosne uniesienia brutalnie przerwało jedno krótkie pytanie, wypowiedziane cienkim, zaspanym nieco głosikiem.
– Mamo, a co ty robisz tacie?
Na schodach stał Benek i ściskając w rękach swoją podniszczoną przytulankę patrzył na nas wytrzeszczonymi ze zdumienia oczkami. W tym momencie nastała ciemność. Mój Boże! Dostałam chyba wylewu z niezaspokojonego podniecenia! Szybko jednak udało mi się wrócić do rzeczywistości i zrozumieć, co się stało. Tomek odruchowo zerwał z oparcia sofy koc i zarzucił na mnie, chcąc zakryć swoje przyrodzenie i ssącą je mamusię Benka…
– Mama szuka… szuka… eee… kleszcza! – wycedził zachrypniętym z podniecenia głosem. – Kleszcza szuka! Idź spać, kochanie. Lepiej, żebyś na to nie patrzył, bo tatuś będzie teraz bardzo, no, tego… cierpieć.
- Kleszcz ugryzł cię w jajka? – spytało mądrze dziecko.
– No, tak wyszło…
Skuliłam się pod kocem, wijąc się ze śmiechu.
– Ale mama mówiła, że kleszcze gryzą tylko wtedy, gdy na drzewach są liście i rośnie trawa, a teraz już wszystko opadło – przypomniał sobie nasz synek.
Cholerny, dociekliwy skubaniec! No właśnie. Opadło… Wszystko… Brawo dla malca! Najwyraźniej lepiej pamięta moje pogadanki na temat niebezpiecznych stworzeń niż przypuszczałam!
– Ale ten ukrył się… bardzo dobrze… no i… teraz trzeba go wyrwać. – Tomek gadał od rzeczy, rozpaczliwie starając się podciągnąć zawieruszone gdzieś w okolicy kolan spodnie. – A tak w ogóle, to idź już, dziecko, do łóżka. Jest bardzo późno.
Cały czas chichrałam się pod kocem jak głupia. Benek pokonał jakieś dwa stopnie (sądząc po plaskaniu stópkami), po czy nagle się zatrzymał.
– Ale ustami?! – Padło mordercze pytanie.
– Co ustami? – Nie zrozumiał Tomek, próbując zapanować nad roztrzęsionym kocykiem.
Wiedziałam, że ma ochotę mnie udusić za ten tłumiony chichot. On niestety nie mógł sobie pozwolić na taki luksus jak śmiech. W zaistniałej sytuacji musiał zachować tak zwaną pokerową twarz.
– Mama wyrywa te kleszcze ustami?
Nie dałam rady: wybuchłam śmiechem, z całej siły docisnąwszy koc do twarzy, żeby tylko Benek nie usłyszał mojego rechotu.
– Cicho bądź – syknął Tomek, pochylając się nade mną.
– Mama mówiła, że kleszcze powinien usuwać lekarz – drążył dalej malec. – Czy on tobie też będzie wyciągał tego kleszcza z jajek buzią?
Żeby nie wyć ze śmiechu, wcisnęłam pięść w usta. Niewiele brakowało, bym odgryzła sobie własne palce. Ależ mądre to dziecko! A jakie wnikliwe! Przodkowie zapewne byli z niego dumni! Tylko niestety moment na dyskusje wybrał sobie nie najlepszy.
– A dlaczego, żeby wyrwać kleszcza, potrzeba czyjejś twarzy? Zębami wychodzi cały czy jak? – Każde kolejne pytanie było bardziej miażdżące od poprzedniego. – A co będzie, jeśli mama ugryzie cię w siusiaka? Będziesz miał spuchniętego? Czy będziesz mógł wtedy siusiać? Bo mnie kiedyś piekło strasznie jak…
Tego było już za wiele. Tomek w końcu jednym zwinnym ruchem podciągnął spodnie, które jakimś cudem udało mu się odnaleźć w gmatwaninie koca i moich włosów.
– Chodź, syneczku, zaprowadzę cię do łóżka – powiedział prawie normalnym już głosem.
Ja natomiast zostałam na dole, przykryta kocem i zwijająca się ze śmiechu. Wiedziałam, że jutro czeka mnie kolejna seria zabójczych pytań. Na szczęście Benek był jeszcze w takim wieku, że wiele rzeczy można było mu wytłumaczyć, omijając pikantne szczegóły i oszczędzając mu szczegółów z życia seksualnego rodziców. Kilka minut później Tomek wrócił do salonu. W międzyczasie w ramach rekompensaty przygotowałam kakao z piankami. Spojrzałam na niego przepraszającym wzrokiem, gdy z ponurą miną siadał przy stole.
– Mogłaś się bardziej wysilić – stwierdził z obrażoną miną.
– Co masz na konkretnie na myśli? Moje ssanie?
Przerwał mi ruchem ręki.
– Śmiałaś się jak głupia pod tym kocem – wytknął mi oskarżycielskim tonem.
– Przepraszam, nie byłam w stanie się pohamować. – Znowu parsknęłam śmiechem. – Ale ty byłeś tak uroczo zaradny, pomimo sytuacji.
Po jego minie widziałam, że udało mi się nieco go obłaskawić. Mężczyźni mają to do siebie, że lubią, jak kobiety patrzą na nich z nieskrywanym zachwytem i doceniają ich starania, nawet te zakończone marnym skutkiem.
– Byłeś taki mężny, poważny i charyzmatyczny w rozmowie ze swoim synem – powiedziałam, wpatrując się w jego oczy. – Ja nie dałabym rady.
No i już. Wystarczyło. Skoro ja „nie dałabym rady”, a on jakimś cudem potrafił?
Resztę rocznicowego wieczoru spędziliśmy już w sypialni za zamkniętymi drzwiami. Tomek po raz kolejny starał się udowodnić, że jest bogiem miłości i udało mu się.
Gdy skończyliśmy, przytulając twarz do jego spokojnie unoszącej się i opadającej piersi, z lekkim uśmiechem myślałam o minionym dniu. Było cudownie, ale i tak należało jutro porozmawiać z Benkiem. Chociaż może o wszystkim zapomniał?

Summą summarum książkę się dobrze czytało tylko nie wiem po co takie a nie inne zakończenie Mam nadzieję, że będzie kolejna część!

[•Sol•]

Duz, dzięki za wrażenia
sceny z kleszczem nie czytam, bo skoro dobre to się wezmę za całość

a to co brak HEA?

[Dorotka]

Scena z kleszczem zarąbista. Rzeczywiście można się pośmiać. A jak całość? I o co chodzi z tym niefajnym zakończeniem?

[Duzzz]

Tak. Nie mamy HEA. W całości też pojawia się jeszcze kilka zabawnych momentów. Sporo się na tym osiedlu dzieje

A zakończenie

Spoiler:

na koniec jest spotkanie/impreza sąsiedzka. U jednej z bohaterek, której dom wybucha, a tam znajdują się wszyscy mężowie. Zakończenie jest takie, że wiadomo iż po kuchni została czarna dziura, a nie wiadomo co z chłopakami.

[•Sol•]

o kurczę.
No to nie ma opcji, tom drugi być musi.

[Duzzz]

Tam jest tak hmm dziwnie na koniec napisane, że

Spoiler:

ktoś się gdzieś rodzi, ktoś umiera

więc sama nie wiem czy ona myśli o kontynuacji czy nie

[•Sol•]

to tak w sumie na otwarte zakończenie wygląda.
I niekiedy autorki lubią tak finiszować

[Dorotka]

Wydaje mi się, że autorka zostawiła sobie otwarte drzwi do ewentualnej kontynuacji i jeśli książka będzie sie sprzedawać, to napisze kolejną część, a jeśli nie, to zostanie tak jak jest.

[basik]

Czyli Krwawy medalion nawiązuje do tego cyklu?

Duzz według mnie, a przeczytałam wszystkie poprzednie książki tej autorki, można czytać oddzielnie, bo na pewno się połapiesz kto jest kim, tym bardziej że na początku jest taki mały spis osób które występują w książce. Nie jest to kontynuacja, tylko oddzielna powieść, powiązana tylko bohaterami tzn. rodziną Orłowskich a w zasadzie nieślubną córką a nie wydarzeniami i w zasadzie dotyczy rodziny jej męża.
To nie jest kolejna część sagi Miłość, Namiętność, Pożądanie tylko pojedyncza powieść sensacyjna tak jak Zabójczy urok blondynki czy nie zabijaj mnie kochanie

[giovanna]

Tak. Nie mamy HEA. W całości też pojawia się jeszcze kilka zabawnych momentów. Sporo się na tym osiedlu dzieje

A zakończenie

Spoiler:

na koniec jest spotkanie/impreza sąsiedzka. U jednej z bohaterek, której dom wybucha, a tam znajdują się wszyscy mężowie. Zakończenie jest takie, że wiadomo iż po kuchni została czarna dziura, a nie wiadomo co z chłopakami.

No to się wkurzyłam, zaczekam na nową część, albo niech się autorka określi ...

[basik]

"Dante na tropie" to moja pierwsza powieść pani Olejnik. Ale na pewno nie ostatnia.
Bardzo spodobał mi się styl pisania....taki lekki , niewymuszony, trochę żartobliwy.
Jest w tej powieści trochę humoru, który nie przytłacza a tylko dodaje uroku. Jest namiętny romans,ale taki bez przesady. Jest ciekawa intryga z tajemnicą sprzed lat w tle. I jest uroczy pies Dante od którego cała historia się zaczyna.
To właśnie on podczas spaceru w lesie przyniósł swojej pani prezent w postaci obciętego palca. Bohaterka zgłasza ten fakt na policję. Właściciela palca nie znaleziono, natomiast inne zwłoki tak.
I w ten sposób Anna, kobieta po przejściach, poznaje policjanta Wiktora mężczyznę po przejściach, który z początku nie wzbudza w niej sympatii, ale później już tak i to bardzo (tym bardziej ,że Dante go ubóstwia).
Anna sama zaczyna prowadzić dochodzenie w sprawie śmierci pana Tomasza, którego bardzo lubiła bo staruszek pomagał jej w ogrodzie. I to błąd. Po zaczynają ginąć kolejni ludzie, a ona sama też nie jest bezpieczna. I gdyby nie Dante na pewno już by nie żyła.
Bardzo wciągnęła mnie ta historia. Co prawda napisana w czasie teraźniejszym czego bardzo nie lubię, ale w tym wypadku wcale mi to nie przeszkadzało....bo przecież to Anna na bieżąco pisze książkę o tym co ją spotyka.
Lubię odgadywać kto jest mordercą jednak w tym wypadku mi się nie udało, chociaż jedno wydarzenie wzbudziło we mnie pewne podejrzenie, ale brak było motywu.
A motyw jest, ale odkryty dopiero podczas końcowych, dramatycznych wydarzeń.
Świetna intryga, bardzo sympatyczni bohaterowie,gorący romans, ciekawa społeczność małego miasteczka no i oczywiście Dante gwarantują dobrą lekturę, którą gorąco polecam.