Jayne Ann Krentz => A. Quick, J. Castle, S. James

[Księżycowa Kawa]

Zawsze są powtórki, szczególnie że nieraz Krentz czyta się jak po raz pierwszy
Miałam cykl Zaginiona kolonia, ale jakoś złapałam się za „Wielką namiętność”.

[Lilia ❀]

Siostrzyczki są już w e-booku https://ebooki.swiatczytnikow.pl/ebook/ ... yczki.html

[szuwarek]

czekali na koniec urlopu dziękuje

[Lilia ❀]

Kody do Woblinka często można znaleźć w komentarzach na Świecie Czytników.

[szuwarek]

już na gandalfie kupiłam.. tyle po papierze!

[Księżycowa Kawa]

„Wielka namiętność” – nieoczekiwanie zaczyna się dość mrocznie, a potem Max nagle wpada do króliczej nory i cały jego świat zostaje przestawiony

[szuwarek]

Taka klasyczna Krentz

[Księżycowa Kawa]

A jaka dobra! I Max

[szuwarek]

o tego dawno nie powtarzałam...

[Lilia ❀]

Wiecie, że czytałam tę książkę trzy razy i dopiero za trzecim razem dotarło do mnie, o czym jest? Za Chiny Ludowe nie mogłam zapamiętać treści.
Przynajmniej za każdym razem była jak nowa

[szuwarek]

Lilio- trzy razy miałaś premierę

[Lilia ❀]

żebyś wiedziała
w najbliższym czasie nie ma szans na powtórkę

[Księżycowa Kawa]

Jakoś szybko mi się przypomniało o czym to jest, trochę jakby niedawno to czytałam, a przecież minęło tyle czasu. Aczkolwiek poprzednio Max chyba nie wywarł na mnie takiego wrażenia jak teraz!

[Szczypta_Kasi]

Właśnie skończyłam "Długi spacer" i jest to zdecydowanie najlepsza powieść Krenz, jaką do tej pory czytałam.
Rafe mógłby mi coś ugotować - aż mi ślinka ciekła gdy czytałam wszystkie te opisy dań, które przyrządzał. Przy najbliższej okazji będę dalej czytać serię. Domyślam się, że teraz kolej na Gabe'a.

[Księżycowa Kawa]

Tak i jego spotkanie z Lillian będzie zabawne

[szuwarek]

Kasiu - ooo fajna seria

[Księżycowa Kawa]

Tak jakoś mnie naszło:
Tak się składa, że już swego czasu miałam okazję sięgnąć po „Świt nad zatoką” Jayne Ann Krentz, lecz w międzyczasie zdążyłam praktycznie zapomnieć, jakie to było zabawne, a także że ta historia posiada w sobie pewną lekkość oraz urok. Aczkolwiek gdzieś tam w pamięci kołatał ten niezwykły początek. Tak czy owak, niedawno miałam przyjemność dokładnie sobie przypomnieć, o czym to jest.
Już sam początek rozpoczynający się od spotkania Lillian Harte i Gabriela Madisona wzbudza duże zainteresowanie oraz rozbawienie. Lillian pragnie jak najszybciej pozbyć się niechcianego i przede wszystkim kłopotliwego klienta, aby móc w końcu zamknąć biuro matrymonialne i wszcząć nową karierę. Natomiast Gabe za nic nie chce ustąpić i nalega na jeszcze jedno spotkanie, które zresztą było mu obiecane w umowie. Wydaje się, że nie będzie dobrego wyjścia z tego impasu. Fakt, że Lillian przenosi się do Eclipse Bay, na wybrzeżu Oregonu, bynajmniej go nie powstrzymuje. Po prostu podąża za nią. Właściwie rzecz w tym, że sama Lillian go za bardzo rozprasza, przez co nie może skupić się na celu, jakim jest znalezienie żony. A poszukiwanie jej niczym ubijanie interesu wbrew jego oczekiwaniom okazuje się o wiele bardziej skomplikowane i natyka się na całą masę problemów.
Na miejscu już, gdy oboje pojawiają się w Eclipse Bay, ożywają wspomnienia o dawnym konflikcie pomiędzy Madisonami i Harte’ami, a także to, jak obie rodziny są postrzegane w miasteczku. W gruncie rzeczy więcej jest mowy o niechęci oraz wrogości pomiędzy nimi, niż to widać w postępowaniu poszczególnych członków rodziny. W zasadzie seniorzy rodu, którzy zapoczątkowali ten konflikt, bynajmniej nie kierują się wzajemnymi uprzedzeniami i nie próbują utrudniać życia bohaterom. Można powiedzieć, że wręcz przeciwnie, starają się być pomocni, co okazuje się co najmniej kłopotliwe i mogłoby o wiele bardziej zaszkodzić niż jawnie okazywana wrogość. Podobnie jest z przypisywaniem określonych cech do danej osoby, a faktycznym postępowaniem. Bywa ulotne. Z drugiej strony te wątki zostały potraktowane raczej z przymrużeniem oka, co daje ciekawy efekt.
Niemniej jednak przede wszystkim przypadł mi do gustu sposób, w jaki Krentz manewrowała motywami uprzedzeń oraz niechęci, a także jak bohaterowie stawiali temu czoło, a zatem bez popadania w skrajność oraz w oczywiste schematy. Innymi słowy, rodzina niespecjalnie wtrąca się w relacje pomiędzy Lillian a Gabe’a, czy też narzuca swoje zdanie. Rzecz jasna poza dziadkami, którzy uważają swoje działania za niezbędne.
W powieści „Świt nad zatoką” w zasadzie nie ma wyraźnego wątku kryminalnego, aczkolwiek to i owo się dzieje i tym samym pewne rzeczy wymagają wyjaśnienia. No i w ramach rozrywki serwowanej przez Arizonę Snow mogą zmierzyć się poniekąd z pewną teorią spiskową, co jest całkiem zabawnym wątkiem. W głównej mierze jednak chodzi, aby Lillian i Gabriel mogli lepiej się poznać, próbują zrozumieć, co ich do siebie nawzajem przyciąga. Podoba mi się to, jak to się odbywa, a także jak Gabe zwalcza swoje uprzedzenia w stosunku do artystek bez robienia zbędnych dramatów. Lubię, gdy po raz kolejny zdrowy rozsądek zwycięża, że bohaterzy potrafią postępować racjonalnie, nie serwując sobie niepotrzebnych nieszczęść itp.

[Szczypta_Kasi]

Kiedy znajdę czas żeby to przeczytać? A muszę szybko. Póki czuję jeszcze atmosferę z "Długiego spaceru"

[Księżycowa Kawa]

Czas - to magiczne słowo
Uważam, że warto

[Berenika]

A tej trylogii jeszcze nie powtarzałam. Może po audycie w pracy w ramach odstresowania, ale to dopiero w połowie września.

[Księżycowa Kawa]

Do odstresowania to znakomita rzecz, powinno jak najbardziej się sprawdzić. Miło jest mieć coś, na co warto czekać.

[Berenika]

Tak. JAK to mój sposób na pocieszenie, odstresowanie i zapomnienie. Razem z Chmielewską i Christie. One zawsze dają radę

[klarek]

Po audycie w pracy trzeba czymś się wzmocnić. Krentz może okazać się niezłą odtrutką
Dostałam informację, że czekaj na mnie Siostrzyczki w bibliotece. A juz miałam czytać na Kindelku

[Księżycowa Kawa]

Z Christie akurat nie próbowałam. Tak czy owak, dobrze jest mieć coś tak sprawdzonego.

Wciąż jeszcze za to się nie zabrałam, lecz w końcu i na to przyjdzie czas.

[klarek]

U mnie coraz częściej pojawia się poczucie niewystarczającej ilości czasu na to co mam zaplanowane. zaczynam drastycznie ciąć