Ulubione cytaty, fragmenty, sceny

[nana_rlbi]

Lia, smaka robisz

[tajemna]

- Nie chodzi o to, że mój mąż jest zbyt szybki. - Salvinia żywiołowo
szurała kubkiem po stole w tę i z powrotem. - Po prostu nawet nie
zauważam, że mi go włożył.
Jej oświadczenie sprowokowało salwę nerwowego śmiechu.
- Naprawdę jest taki mały? - Oczy Roxanne zaokrągliły się ze
zdumienia.
- Jak młody ziemniak - zapewniła Salvinia. Nic dziwnego, że miała
takie smutne oczy.
Sorcha siąknęła w chusteczkę.
- Raingera ten problem nie dotyczy. W istocie, jedna z prostytutek u
Madame Pinchon orzekła, że jest dobrze wyposażony.
- On już odwiedza dziwki? - zapytała z przerażeniem Tulia.
- Nie, to ja je odwiedzałam. - Sorcha otuliła dłońmi kubek i
zapatrzyła się w wino, pragnąc wyrzucić z myśli bezczelną twarz
Raingera. - Przyszedł, żeby mi powiedzieć, że czas jechać, a Eveleen
obejrzała go sobie i szepnęła mi, że Rainger jest dobrze wyposażony.
Wszystkie obecne w kuchni kobiety pociągnęły wina ze swych
kubków. Tulia osuszyła górną wargę.
- Aż się człowiekowi robi gorąco - skomentowała.
- Rzecz w tym, że odkąd wykurzył mnie z klasztoru...
Kobiety zatchnęły się, przerażone. Ich reakcja dostarczyła Sorchy nie
lada satysfakcji.
- To prawda. Jest niegodziwcem. Podłożył w mojej celi ogień, tak
więc musiałam opuścić klasztor albo borykać się ze świadomością, że
narażam zakonnice na niebezpieczeństwo.
- Całkiem zmyślnie - stwierdziła z zadumą Rhea. Babka Sancia
odkaszlnęła i gwałtownym ruchem głowy wskazała Sorchę.
- To znaczy, jak na mężczyznę - dodała szybko Rhea.
- Wasza Wysokość, w takim razie już nic nie rozumiem - odezwała
się buntowniczo Roxanne, wyraźnie zagubiona. - Jeśli nie ma zbyt małego
i wcale się nie spieszy, a odgłosy, które dobiegały z waszej izby minionej
nocy, nie były jękami bólu...
Ora szturchnęła chudą Roxanne pulchnym łokciem pod żebro.
- Po prostu chcę się dowiedzieć, co z nim jest nie tak! - naciskała
Roxanne. - Sorcho, dlaczego tak się na niego wściekasz?
- Usiłuję wam to wyjaśnić - odparła Sorcha, zniecierpliwiona. -
Wygnał mnie z klasztoru. Użył podstępu, żebym przystała na jego
towarzystwo w trakcie podróży przez Szkocję. Okłamał mnie w kwestii
swojej tożsamości i zamiarów. A co najgorsze, kiedy podłożył ogień w
mojej celi, spalił listy od moich sióstr.
- Od pozostałych księżniczek? - Babka Sancia z przerażenia cofnęła
się o krok. - Spalił listy od księżniczki Klarysy i księżniczki Amy?
- Tak. - Sorcha znajdowała przyjemność w ukazywaniu ciemnych
stron charakteru Raingera. - Nie wiedziałam, czy Klarysa i Amy w ogóle
żyją. Żyją - zapewniła natychmiast, ujrzawszy niepokój na twarzach
kobiet.
Zebrane z wdzięcznością wzniosły oczy ku wiszącemu nad stołem
krzyżowi.
- Sądziłam, że moja ostatnia pamiątka po siostrach obróciła się w
popiół. Płakałam z powodu tych listów. On widział moją rozpacz. - Sorcha
pociągnęła nosem, znów z trudem wstrzymując łzy. -I wiecie, co się
okazało?
Odpowiedziało jej zgodne kręcenie głowami.
- On przez cały ten czas wiózł w sakwach nowe listy, lecz aż do
dzisiejszego ranka nie zająknął się o nich ani słowem. - Sorcha wskazała
leżące na stole kartki, odchyliła się na oparcie i czekała.
- Mężczyźni! - Babka Sancia potrząsnęła kościstą pięścią w stronę
sali wspólnej.
- Dobrze wyposażony czy nie, zasługuje na stryczek - oznajmiła z
pewnym smutkiem Salvinia.
- Jest tak zepsuty, jak to powszechnie twierdzono w Richarte. - Tulia
napełniła po brzegi kubek Sorchy.
- Jest... nicponiem. - Sorcha wpatrzyła się w rubinowe wino z takim
ogniem, że dziw brał, iż płyn nie zaczął wrzeć. - Łotrem. Niegodziwcem.
- Sukinsynem - uzupełniła Roxanne. Tulia syknęła na nią.
Jednak właśnie tego epitetu Sorcha przez cały czas poszukiwała.
- Tak. Sukinsynem! Plugawym, obleśnym sukinsynem.
Odpychającym, zawszonym...
- Pierdzielcem - podsunęła Ora.
- Tak. Pierdzielcem. - Sorcha nie wiedziała, co to znaczy, ale
brzmiało okropnie. - Upiornym, odrażającym pierdzielcem.
- Diabelskim łajnem - odezwała się babka Sancia.
- Z pewnością jest diabelskim łajnem. - Sorcha z lubością użyła tego
określenia. - Parującą, cuchnącą hałdą diabelskiego łajna.
- Paskudnym brakorobem - zaproponowała Phoenice.
- Tak, jest najgorszym, najobrzydliwszym paskudnym brakorobem,
jakiego spotkałam. - Sorcha wygłosiła to oświadczenie ze szczerą
przyjemnością.
Roxanne odstawiła kubek.
- Prawdę mówiąc, wydaje mi się całkiem przystojny i pełen
dostojeństwa - zauważyła.
Zebrane zgodnie spiorunowały ją wzrokiem.
- Paskudny i w dodatku brakorób - powiedziała spiesznie Roxanne. -
Nie mam pojęcia, jak mogło mi to umknąć.
- Też tego nie pojmuję - stwierdziła Sorcha. Pokazała im list od
Klarysy. - Klarysa wyszła za Roberta, lorda Hepburna z MacKenzie
Manor tutaj, w Szkocji. Orientujecie się, gdzie to może być?
Poślubić księżniczkę, Christina Dodd.
Uchichrałam się jak zawsze przez tę scenę

[Księżycowa Kawa]

She may have just attempted to poison me, but seeing her after along day of work will always be the highlight of my day.

„Them” Carey Heywood

[Duzzz]

Słodkie

Napiszesz coś więcej o książce?

[Księżycowa Kawa]

O tak, Will jest taki – a jakimi motywami się kierował, gdy wybierał zawód!
Pisałam Ci już w e-mailu i nie tylko – jak zwykle poleciałam na okładkę, choć szybko okazało się, że one nie mają nic wspólnego z treścią, to znaczy, okładki nadal są niezłe, ale w ogóle nie oddają treści.
W zasadzie to jest coś spokojnego i bardzo zwyczajnego, ale wzrusza i jest urocze; ma emocjonującą końcówkę.

[aleqsia]

Kawo a to NA/YA?

[Księżycowa Kawa]

Owszem, na początku, ale przy „Them” już mają prawie trzydzieści lat.

[LiaMort]

Złapałam piłkę i zaczęłam powoli uciekać, by dwaj
chłopcy pomyśleli, że mają jakąś szansę mnie dogonić.
Śmiali się, co nie było z ich strony mądre, jeśli
zamierzali mnie złapać. Minęłam ich sprintem, a potem
przebiegłam przez podwórko, upuszczając piłkę
u stóp ich ojca i machając ogonem. Coś bezmyślnego,
czego kojoty zazwyczaj nie robią.
- Dobra psina - powiedział mężczyzna i udał, że
rzuca piłkę.
Rzuciłam mu pełne wyrzutu spojrzenie, na widok
którego wybuchnął śmiechem.
- Uwaga tam, chuligani - zawołał do chłopców. -
Posyłam psa do was.
Czmychnęłam pomiędzy drzewami za piłką, po czym
zdałam sobie sprawę, że podniecone krzyki dzieci
całkowicie zamarły. Obróciłam się, ale z obojgiem
wszystko było w porządku. Gapili się tylko na
mężczyznę, który wysiadł z czarnego SUV-a.
Adam wywierał taki wpływ na ludzi.
Znalazłam piłkę pod krzakiem róży. Złapałam ją w
pysk, przetańcowałam przez podwórko i upuściłam
u stóp Adama.
- Dziękuję - powiedział oschle. Następnie zwrócił się
do mężczyzny. - Naprawdę doceniam, że zawiadomił
mnie pan, gdzie ona jest. Moja córka zabrała ją do
domu swojego chłopaka i zapomniała jej
przypilnować.
- Żaden problem.
Uścisnęli sobie dłonie. Był to jeden z tych silnych,
aczkolwiek jeszcze nie bolesnych męskich uścisków.
- Musi pan jednak mieć na nią oko - powiedział
mężczyzna do Adama. - Wygląda trochę jak kojot.
Gdyby pobiegła kilka kilometrów dalej, mogłaby
zostać postrzelona, zanim ktokolwiek zauważyłby
obrożę.
- Wiem. - Adam wydał z siebie ponury śmiech. -W
połowie jest kojotem, jak sądzimy, ale jej matka była
owczarkiem niemieckim.
Wskoczyłam do SUV-a, kiedy otworzył mi drzwi.
Wsiadł i pomachał po przyjacielsku rodzince, która
mnie „odnalazła". Następnie uruchomił silnik i wyjechał
na drogę.
- Trzeci raz w tym miesiącu muszę po ciebie
przyjeżdżać - oznajmił. Dwa razy w Richland i dzisiaj
w Benton City. Kosztowałam go małą fortunę w
benzynie i nagrodach dla znalazców. Widziałam, jak
wsunął pieniądze obu chłopcom do rąk.
Pomachałam ogonem.
- Tym razem przywiozłem ubranie. Wskakuj do tyłu i
przemień się, bo muszę z tobą pogadać.
Znów zamerdałam ogonem. Uniósł brew.
- Mercy, już wystarczająco długo unikasz rozmowy.
Czas skończyć z uciekaniem. Porozmawiajmy.
Proszę.
Niechętnie wskoczyłam na tylne siedzenie. Miał
rację. Gdybym nie była gotowa na rozmowę, nie biegałabym
po Tri-Cities w obroży z wypisanym na niej
numerem telefonu Adama. Oczywiście ucieczka ze
schroniska też mogła mieć coś z tym wspólnego.

biedny Adam...
Briggs Patricia Więzy krwi.. ;P

[Księżycowa Kawa]

Dragging the blanket with me, I stepped outside and realized that it wasn’t an animal dying but someone singing. Someone singing really badly.

„Unspoken” Jen Frederick

Tak w ogóle w kontekście wcześniejszej rozmowy to jest zabawniejsze No i ta historia z wiagrą

[aleqsia]

Dobry ten fragment z Mercy
Kawo jak Ci zazdraszczam ze czytasz Frederick

[Księżycowa Kawa]

A co Ci stoi na przeszkodzie?

[aleqsia]

Pewnie to znasz
Długa lista oczekujących książek do przeczytania, już się wczoraj zdenerwowały bo postanowiłam wysoko wcisnąć Mercy na liście.

[atram]

"Przemówił, a jego głęboki głos niósł się do najdalszych zakątków umilkłej
sali.− Przed kilkoma miesiącami w Paryżu - zaczął, przez chwile spoglądając
tkliwie na Whitney - pewna śliczna młoda dama oskarżyła mnie o udawanie,
że jestem księciem. Powiedziała, że jestem tak marnym oszustem, iż chcąc
aspirować do arystokracji, powinienem wybrać sobie jakiś inny tytuł; tytuł,
który pasowałby do mnie lepiej. Uznałem, że istnieje tylko jeden tytuł,
jakiego pragnę: tytuł jej męża . - Potrząsnął ponuro głowa, ale w jego szarych
oczach zajaśniał uśmiech. - Wierzcie mi, że pierwszy tytuł znacznie łatwiej
mi było zdobyć niż drugi - oświadczył, a kiedy śmiech gości ucichł, dodał
z powaga: - I jest znacznie mniej cenny".


Judith McNaught – Whitney, moja miłość

[gabash]

Ja też lubię ten fragment, ale najbardziej jak Whitney przyjechała do zamku Claytona, żeby go odzyskac i przeprosić Te utarczki słowne między nią a księciem przy kolacji i w ogóle cała rozmowa przy stole

- Zostaw tę butelkę przy pannie Stone - wycedził- Aż nadto rozmiłowana jest w szampanie jak sobie przypominam...
...- Nie aż nadto. Chociaż czasami dodaje odwagi
-Doprawdy?Nie wiedziałem.
-Tak , bo ty wolisz whisky by umocnić swoja...

albo

-Czy grasz na fortepianie Whitney?-zapytała księżna ingerując nerwowo, by przerwać napiętą ciszę.
-Tylko gdy chcę kogoś do siebie zrazić- odparła Whitney z nieśmiałym uśmiechem
-Może zatem śpiewasz- nalegała jej wysokość w czystej desperacji
-Tak-roześmiała się Whitney-ale obawiam się, że czynię to bez najmniejszego szacunku do melodii

Uwielbiam ten moment przy stole

[kejti]

"Przemówił, a jego głęboki głos niósł się do najdalszych zakątków umilkłej
sali.− Przed kilkoma miesiącami w Paryżu - zaczął, przez chwile spoglądając
tkliwie na Whitney - pewna śliczna młoda dama oskarżyła mnie o udawanie,
że jestem księciem. Powiedziała, że jestem tak marnym oszustem, iż chcąc
aspirować do arystokracji, powinienem wybrać sobie jakiś inny tytuł; tytuł,
który pasowałby do mnie lepiej. Uznałem, że istnieje tylko jeden tytuł,
jakiego pragnę: tytuł jej męża . - Potrząsnął ponuro głowa, ale w jego szarych
oczach zajaśniał uśmiech. - Wierzcie mi, że pierwszy tytuł znacznie łatwiej
mi było zdobyć niż drugi - oświadczył, a kiedy śmiech gości ucichł, dodał
z powaga: - I jest znacznie mniej cenny".


Judith McNaught – Whitney, moja miłość

Rzeczywiście cudowne, może jak kiedyś polubię romanse historyczne to zacznę od tego

[•Sol•]

jak kiedyś polubię romanse historyczne

Kejti jak ja na to czekam

[kejti]

Czuję, że ten dzień nadejdzie
Muszę zacząć zapisywać sobie fragmentu które mnie urzekły, nigdy tego nie robiłam
Ostatnio trafiłam na fragment książki na którą czekam, sprawił że nie mogłam przestać się śmiać:

"Marszczę na niego brwi.
- Co twoja ręka robi na moim ramieniu?
Dean wygląda jak uosobienie niewinności.
- Ja tak właśnie oglądam filmy.
- Czyżby? Chcesz mi powiedzieć, że tak samo obejmujesz Garretta, gdy oglądasz z nim film?
- Oczywiście. A jeśli jest dla mnie miły, czasem wsuwam mu rękę w spodnie."


The Score by Elle Kennedy

[•Sol•]

Kejti, to ja już rączki zacieram

o matko, ten Dean

[LiaMort]

on jest świetny.

[tajemna]

Skoro o śnie mógł zapomnieć, musiał zrobić dwie rzeczy: znaleźć Lilę i napić się kawy.
Schodząc na parter, usłyszał muzykę – nie, śpiew. Lila śpiewała? Zdumiony, zatrzymał się na chwilę i potarł ręką twarz. Rawhide, pomyślał, rozpoznawszy słowa piosenki. W środku nocy poszła do jego kuchni, żeby pośpiewać… całkiem przyjemnym głosem.
Dlaczego o wpół do piątej nad ranem śpiewała o wypasie bydła?
Wszedł, gdy wyganiała i przepędzała krowy, siedząc na kuchennej ladzie w krótkim, cienkim, zadartym wysoko na udach szlafroczku z nadrukowanym wzorkiem w buty. Jej gołe nogi kołysały się w rytm muzyki. Paznokcie u stóp miała pomalowane na karaibski błękit, a włosy zwinięte w niedbały kok.
Choć jeszcze nie wypił pierwszego kubka kawy, pomyślał, że z przyjemnością oglądałby ją tak każdego ranka, do końca życia.
– Co ty wyprawiasz? – zapytał.
Drgnęła nerwowo i opuściła swój scyzoryk.
– Chyba ci kupię obrożę z dzwoneczkiem – zapowiedziała. – Miałam dziwny sen, w którym mój ojciec w pełnym umundurowaniu nalegał, żebym się nauczyła łowić pstrągi na muchę, więc staliśmy po kolana w wartkim strumieniu, a ryby… – Zamachała rękami w powietrzu, żeby pokazać skaczące ryby. – Co dziwniejsze, to były animowane rybki – dodała. – Jedna paliła cygaro.
Ash wpatrywał się w nią.
– Co takiego?
– Ja też tak powiedziałam. Tata miał zwyczaj oglądać stare westerny na jakimś kanale ze starymi filmami. A teraz Rawhide utkwiło mi w głowie, bo musiałam się nauczyć łowić na
muchę. Pomocy.
– Zrozumiałem, skąd to Rawhide. – Nie miał jednak pojęcia, o co chodziło w jej śnie. – Ale co robisz z tym urządzeniem o wpół do piątej nad ranem?
– Niektóre drzwiczki do szafek są trochę poluzowane i doprowadza mnie to do szału. Po prostu dokręcam śruby. A drzwi do spiżarki trochę skrzypią, czy raczej skrzypiały. Nie mogłam znaleźć towotu w twoim schowku na przybory, więc wzięłam swój. Nie da się przeżyć na tym świecie bez towotu, Ash. Ani bez izolacyjnej taśmy samoprzylepnej. Ani bez super glue.
– Zapamiętam to sobie.
– Poważnie. Napisałam kiedyś do producentów towotu, aby im podziękować za to, że wypuścili na rynek opakowania turystyczne. Zawsze noszę jedno przy sobie, bo nigdy nic nie wiadomo.
Podszedł do niej i oparł ręce po obu stronach jej bioder.
– Jest wpół do piątej nad ranem – powtórzył.
– Nie mogłam spać. To przez rozregulowany zegar wewnętrzny i animowaną rybę z cygarem. Poza tym nie mogę pracować, bo mam zbyt ospały mózg. Dlatego zajęłam się domowymi porządkami. Potraktuj to jak zapłatę za to, że dajesz mi tu nocować.
– Nie potrzeba mi zapłaty.
– Ale ja chcę zapłacić. Będę się lepiej czuła. U Julie też tak robię.
– W porządku. – Podniósł ją i postawił na podłodze.
– Jeszcze nie skończyłam.
– Ale blokujesz mi dostęp do kawy.
– Och. Ja już wypiłam dwa pełne kubki i teraz jestem trochę nabuzowana.
– Poważnie? – Sprawdził poziom ziaren kawy i zobaczył, że napełniła ekspres. – Nie zauważyłem.
– Nawet ospały po podróży mózg rozpoznaje sarkazm. Zastanawiałeś się kiedyś nad przemalowaniem łazienki? Cały czas myślę o tych pięknych budynkach i starych murach we Florencji. Istnieje taka technika zdobnicza, dzięki której ściana wygląda jak pokryta starym gipsem. To byłoby świetne tło dla dzieł sztuki. Mogłabym dać sobie z tym radę, a jeśli zajmę się małą łazienką, to nie będzie wielkiej sprawy, jak coś spaprzę.
Wpatrywał się w nią, kiedy w ekspresie rozdrabniały się ziarenka. Najpierw było Rawhide, potem towot, a na końcu malowanie łazienki. Co z tą kawą?
– Co? W środku nocy chcesz malować łazienkę? Dlaczego? Dobrze się czujesz?
– Bo w zasadzie skończyłam książkę, następną pracę zaczynam dopiero za dwa tygodnie i wypiłam dwa kubki kawy. Jeśli się czymś nie zajmę, jeszcze bardziej się nakręcę.
– Nie sądzisz, że przechytrzenie profesjonalnej zabójczyni i jej nienormalnego szefa to wystarczająco dużo roboty?
Starała się o tym nie myśleć.
– Jeśli jestem zajęta, radzę sobie ze znajomością zabójczyni na tyle dobrze, aby móc walnąć ją w twarz – odparła. – Drugi raz w życiu uderzyłam kogoś w twarz.
– A ten pierwszy?
– Och, to był Trent Vance. Mieliśmy po trzynaście lat i myślałam, że mi się podoba, dopóki nie popchnął mnie na drzewo i nie złapał za piersi. Właściwie to ich nie miałam, ale mimo wszystko, on… – Pokazała gest rękami. – No to go strzeliłam.
Senny mózg Asha próbował to sobie wyobrazić.
– W obu wypadkach walenie w twarz było całkowicie uzasadnione – oznajmił.
– Mówisz tak, jakbyś także walił ludzi w twarz. Ale zgadzam się z tobą. Tak czy inaczej, jeśli czymś się zajmę, będę mogła trzeźwo pomyśleć o tym, co moglibyśmy zrobić, co
powinniśmy zrobić, a czego nie.
– I to wszystko dzięki pomalowaniu łazienki?
– Możliwe.
– Więc do roboty. – Wypił kawę i w duchu podziękował za nią Bogu.
Kolekcjoner Nora Roberts

[•Sol•]

Kolekcjoner trzy razy już go czytałam

[tajemna]

Podobają mi się zabawne momenty (i nie tylko), ale Świadek jak dla mnie bije go na głowę. Chociaż trudno porównywać, bo są po prostu inne. Ale bardzo fajna książka

[•Sol•]

Świadek lepszy i nie, a dlatego właśnie że są tak inne. Obie mają w sobie coś takiego że łał Czytałam w odstępie sporym więc dla mnie są na tym samym poziomie, Ty możesz więcej powiedzieć bo masz na świeżo

[tajemna]

Obie mają swoje momenty I obie warto przeczytać.

[aleqsia]

Zamówiłam w biblio Kolekcjonera, mam nadzieję, że cały taki będzie