Agnieszka Lingas-Łoniewska

[Księżycowa Kawa]

Przeczytałam Twoje opinie na temat książek Agnieszki Lingas-Łoniewskiej. Sama aż tak dobrego zdania nie mam, lecz zgadzam się z tym, że zwykle dobrze i szybko ją się czyta, choć czasem irytuje nieco. Zaczynałam od „W zapomnieniu” i dobrze to wspominam

[Szczypta_Kasi]

Ja czytałam tylko "Łatwopalnych" i jest to doskonały przykład tego co w książkach nie lubię, czyli na siłę wyciskania łez. Na mnie nie podziałało.
Ale czytało się rzeczywiście szybko i sprawnie.

[Księżycowa Kawa]

Zdecydowana większość jest taka, choć bywają lepsze od "Łatwopalnych" Inne jest tylko „W szpilkach od Manolo” – ciekawe dlaczego.

[Duzzz]

Czytam te szpilki i minę mam jakbym zjadła kg cytryn[mój tak twierdzi]
Sama historia może i nie głupia, ale znowu wykonanie mi nie leży Chyba muszę sobie odpuścić czytanie polek na dłużej.

[Księżycowa Kawa]

Ona pisze jakoś tak specyficznie. Czemu od razu wszystkie?

[Księżycowa Kawa]

„Szukaj mnie wśród lawendy: Zuzanna” – jak tylko to dorwałam, miałam ochotę zaraz zacząć czytać, ciekawa, co kryje w sobie tak pogodna okładka w porównaniu ze skłonnościami autorki do dramatu choć owa chęć dość szybko wyparowała po kilku rozdziałach jak z przekłutego balonu. Wprawdzie Agnieszka Lingas-Łoniewska zaoszczędziła nadmiernego dramatu bohaterom (nie tak, żeby całkiem) – wpływ wakacji w Chorwacji – jednak sama historia… szczególnie dialogi mnie dobijały. Coś mi w tym po prostu nie pasuje

„Szukaj mnie wśród lawendy: Zofia” – tutaj z kolei sama historia okazała się ciekawsza, jakby lepiej opowiedziana (w dobrym wykonaniu pewnie by zwracała uwagę), a Maks tak bardzo kochał, że poszedł na rzeź jak baranek Ponadto zainteresował mnie Frankfurt nad Menem, jakoś tak interesująco został przedstawiony.
Trzeciej również nie przepuszczę i w zasadzie już namierzyłam „Skazani na ból” chociaż tu już chyba nie będzie tak lekko, czyli dramat będzie poganiał dramatem i takie tam

[Lucy]

Dawno książka tak mnie nie poruszyła. Wiem,że są tu osoby,które nie bardzo lubią autorkę i zapewne to co napiszę nie zmieni ich decyzji.
Będzie dużo spoilerów ,więc kto nie chce znać końca ,to niech nie czyta.

To jest dramat ,więc nie ma szczęśliwego zakończenia.

Czytałam to do piątej nad ranem

Aleks od szesnastego roku życia jest skinheadem (teraz ma 20 lat) i pochodzi z rozbitej rodziny. Odejście ojca i założenie przez niego drugiej rodziny ukształtuje dalsze jego życie . Sporadyczne odwiedziny ojca i depresja matki sprawiły ,że dziecko nie zaznało prawdziwej miłości rodzicielskiej.Aleks uciekał z domu z myślą o tym ,że w końcu zostanie DOSTRZEŻONY przez matkę .Niestety, tak się nie stało. W wielu 16 lat ,poznał Jaro ,który był skinheadem i prowadził bar. Chłopak będąc wiecznie niewidzialnym ,został przyjęty do grupy. W końcu miał rodzinę. Jego egzystencja ,to praca w fabryce i spotkanie z kumplami. Obrazowo pisząc : picie ,wyjście na miasto i spuszczanie łomotu czarnym, skośnookim i żydom. Wszystkim ,którzy nie są białą rasą.

Amelii ma 18 lat i sporo w życiu przeszła. Z jej winy zmarł jej brat .Odebrał ją z imprezy ,gdzie była kompletnie nawalona. W samochodzie zakryła mu oczy rękami i chłopak spowodował wypadek.Umarł na miejscu i dziewczyna ma potworne wyrzuty sumienia. Pewnego dnia zostaje napadnięta przez trzech chłopaków w tym jednego cygana. Świadkiem tego jest Aleks ,który przychodzi jej z pomocą .Można powiedzieć ,że jest to miłość od pierwszego spojrzenia.

Teraz moje spostrzeżenia.

Spoiler:

Nie jest dla mnie zaskoczeniem ,że Aleks ginie na końcu książki. To była osoba ,która po prostu dryfowała. Nie miał żadnych celów w życiu ,żadnych normalnych przyjaciół ,tylko zakichanych kumplów nazistów.Sam mówił ,że nie pożyje za długo. Nie potrafił wybaczyć ojcu ,który się starał i chciał naprawić błędy. Wolał swoich popieprzonych kompanów. Pojawienie się Amelii wszystko zmieniło. Jego zaangażowanie i przywiązanie autorka pięknie opisała. W końcu ktoś go pokochał .W końcu on komuś powiedział ,że kocha. Niestety w tym wszystkim przeszkadzało mi to ,że w międzyczasie latał z kumplami po mieście i masakrował czarnoskórych i innych. Nie potrafię wymazać z pamięci jego radości ,kiedy skakał po jednym i słyszał łamanie jego żeber. Normalnie był wniebowzięty.

Amelia jest żydówką .Tego dowiadujemy się w połowie książki i na początku nie powiedziała tego Aleksowi . Sam dowiaduje się z internetu. Jej ojciec po wielu latach odbudowuje synagogę i jest wielkie otwarcie. Aleks nie potrafi się w tym pogodzić i odpycha ją .Jego kumple ją biją. Idiotka idzie do baru ,gdzie wszyscy ci popaprańcy się spotykają. W końcu po tygodniach męczarni Aleks nie potrafi wytrzymać bez Amelii i jej wybacza. Ona jest w ciąży i obydwoje planują swoją przyszłość. To wszystko nie mogło się udać.Nie mogło być szczęśliwego zakończenia. Nie byłoby wiarygodne. Całą rodzinką spotykaliby się z jego kuplami ? Może rozmawialiby o tym jak skopali żydków ,czy skośnookich ?
Osoby ,które na początku napadli na Amelię zemścili się ,przyprowadzili swoich kumpli i skatowali Aleksa. W szpitalu kazał napisać list dla swojego syna.

Mija 18 lat. Syn Amelii i Aleksa dostaje go na urodziny od matki. Piękny i wzruszający nie powiem.
I wiecie co ? miałam wrażenie ,że Amelia weźmie tabletki i skończy z sobą. Ona kompletnie przez te 18 lat nie doszła do siebie.Wydaje mi się ,że nie miała później żadnego faceta. Żyje wiecznie przeszłością. Słucha ich piosenek i wyobraża sobie ,ze jest obok niej i rozmawia z nim. Czeka ,kiedy będzie mogła się z nim połączyć... To było bardzo smutne ...

Czytałam recenzje na LC i dużo osób było bardzo poruszonych. Może ze mną coś nie tak ,ale od początku wiedziałam ,że nie będzie dobrze i to rozumiałam.

Przede wszystkim nie potrafię wyobrazić sobie związku z tego typu osobą .Te wszystkie opisy działań ruchu , wypadów na miasto i spuszczania manta. Brzydziłabym się ,gdyby mój facet miałby mnie dotykać tymi rękami ,którymi dopiero co skatował inną osobę.
To jest niewątpliwie książka ,która wzbudza różna emocje i zapada w pamięć. Niejednokrotnie przyłapywałam się dziś ,że analizowałam ją w myślach.
Bardzo smutna historia ,ale mimo wszystko warto się z nią zapoznać.

[Dorotka]

Zrób z tego oddzielną recenzję, Lucy, bo ta historia powinna zaciekawić wiele osób. Ja z ciekawością przeczytałam twoją recenzję i wiem już, że to książka nie dla mnie, bo ja nie znoszę dramatoz, a to jest dramatoza pełną gębą. I nawet mam tę książkę w domu, tylko jakoś zabrać się za nią nie mogłam, bo podskórnie czułam, że będzie mrocznie i strasznie.

[Lucy]

Nie chce mi się tego przerabiać . niech tak zostanie ,to tylko moje wrażenia na gorąco.

PS.

Dorotko ,''Jesteś moja dzikusko'' też ma takie denne zakończenie ?

[Księżycowa Kawa]

Takie zakończenie u niej to nie pierwszy raz. Co do tego drugiego tytułu nie miałam okazji się przekonać
Poza tym Lingas-Łoniewska ma własny wątek

[Lucy]

Ja czytałam : Bez przebaczenia , Szósty, W szpilkach od Manolo ,W zapomnieniu ,Zakład o miłość i Szukaj mnie wśród lawendy. Zuzanna. Tom I.

W "Zakład o miłość" ,końcówka bardzo mi się nie spodobała ,a ''Szukaj mnie wśród lawendy'' było takie sobie. Reszta bardzo przypadła mi do gustu ,ale ta teraz ,to po prostu masakra. Takiego dramatu dawno nie czytałam.

[Księżycowa Kawa]

To plus drugi tom Szukaj mnie wśród lawendy, „Brudny świat” wspominałam trochę więcej „Obrońca nocy”, cykle Łatwopalni i Zakręty losu
U Lingas-Łoniewskiej praktycznie zawsze jest jakiś dramat, najczęściej nie z tej ziemi

[Lucy]

Dramatów mam na razie dość. Czekam co napisze Dorotka o ''Jesteś moja dzikusko''.Jeżeli będzie podobnie ,to podziękuję

[Księżycowa Kawa]

Jedynie „W szpilkach od Manolo” było inne, reszta to dramat i nieszczęścia, chociaż nieco odpuściła w cyklu Szukaj mnie wśród lawendy pewnie dlatego, że pisała go podczas wakacji

[Lucy]

No możliwe

Tak próbuję sobie przypomnieć na szybko i w ''Bez przebaczenia'' , ''Szósty'', i ''W zapomnieniu'' końcówka była ok. zdaje się .

[giovanna]

Szosty to kryminal, taki swoisty cd do W zapomnieniu o mlodszym bracie bohatera.

[Dorotka]

Lucy - przyznaję się bez bicia, że nie doczytałam do końca ''Jesteś moja dzikusko'', bo mnie ta historia "drzaźniła" bardzo. Dla mnie to niezbyt udana [delikatnie mówiąc] kopia "After" i innych tego typu powieści. Niby temat jest ciekawy, bo jest niegrzeczny chłopak i w miarę grzeczna dziewczyna, mieszkają pod wspólnym dachem, bo jego ojciec i jej matka zapałali do siebie uczuciem i pobrali się, ale czytając przez cały czas miałam wrażenie, że to już było i że to oklepany temat, a na dodatek samo wykonanie pozostawia wiele do życzenia. Ja nie zdzierżyłam do końca, choć naprawdę niewiele mi już brakowało. Może owa dzikuska nie była zbyt grzeczna, może zbyt łatwo dawała mu się wciągać w głupie historie? Sama nie wiem co mi nie odpowiadało. Może za bardzo się napaliłam na tę książkę i moja wyobraźnia za bardzo się zagalopowała i dlatego poczułam się mocno rozczarowana. Dla mnie to zlepek różnych powieści z gatunku new adult. Ale, broń Boże, was do niej nie zniechęcam, bo to co mi się nie podoba, może podobać się wam.

[Lucy]

Muszę wyznać ,że jednak mnie zaciekawiłaś

[Księżycowa Kawa]

Zdaję sobie sprawę, że nie będzie dobrze, ale jakoś z tej autorki nie rezygnuję

Tak próbuję sobie przypomnieć na szybko i w ''Bez przebaczenia'' , ''Szósty'', i ''W zapomnieniu'' końcówka była ok. zdaje się .

Tak, tam jest HEA

[Lucy]

Szkoda,że autorka nie skupiła się na podobnych tematach ,tylko poszła w jakieś dramaty.

[Księżycowa Kawa]

A czy te dramaty muszą być aż tak przesadnie dramatycznie, że stają się wręcz śmieszne? W każdym razie odrobina umiaru by nie zaszkodziła.

[Księżycowa Kawa]

Brudne podwórka wrocławskiego Trójkąta Bermudzkiego... Chłopak, który urodził się w niewłaściwej rodzinie i człowiek, który dał mu szansę. Tylko… na co?
Jakub Rojalski, zabójczo przystojny pasjonat fotografii, podczas przyjęcia weselnego poznaje inspektor Karolinę Linde, szefową wydziału śledczego wrocławskiej policji. Kobieta jest sfrustrowana i przemęczona, ponieważ dochodzenie w sprawie płatnego zabójcy utknęło w martwym punkcie, tymczasem Midas uśmierca kolejne ofiary. Wbrew woli obojga jednorazowy incydent powoli zamienia się w romans, a Jakub uświadamia sobie, że nie potrafi dłużej żyć, tłumiąc w sobie wszelkie emocje. Jednocześnie w jego życiu pojawia się Anka, magister farmacji i maltretowana żona gangstera, marząca o zemście na mężu. Któregoś dnia okazuje się, że Jakub potrafi jej pomóc…

Jestem Midas. Do widzenia.
Karma to suka.

TA KSIĄŻKA MA DWA ALTERNATYWNE ZAKOŃCZENIA. WYBIERZ SWOJE!

data wydania: 10 czerwca 2016

Co za okładka!

[Duzzz]

Zobaczcie co namierzyłam


Zakręty losu (tom 4)

Bohaterowie znanej czytelnikom trylogii Zakręty losu, Łukasz i Krzysztof Borowscy prowadzą szczęśliwe i stateczne życie rodzinne u boku ukochanych kobiet. Wydaje się, że tragiczne wydarzenia z przeszłości nigdy nie wrócą. Jednak rosyjska mafia nie zapomina doznanych krzywd, a żądza zemsty każe jej przez lata przygotowywać misterny plan odwetu. Tymczasem w dorosłość wkracza nowe pokolenie Borowskich, które próbuje wyrwać się spod kurateli nadopiekuńczych rodziców. Młodzi nie znają dawnych losów swoich ojców i nie rozumieją, że od złej przeszłości nie da się uciec, dlatego zawsze trzeba mieć się na baczności. Okazuje się, że pierwsza miłość nie zawsze jest tą najpiękniejszą. Czasem przynosi tylko ból i rodzi się tam, gdzie człowiek zaplanował nienawiść.

Premiera: 20.10.2016

[Księżycowa Kawa]

O rety! Jak będzie w bibliotece, pewnie nie odpuszczę sobie

[Duzzz]

Pewnie też zerknę co to za 'twór" będzie